Novels by BlankTinker

Tinitigan ni Katrice si Ethaniel na may kalmadong ekspresyon sa mukha. “Instant noodles lang ‘to. Inaantay ko lang maluto.”Ano pa bang paliwanag ang kailangan sa ganito? Pero tila hindi natuwa si Ethaniel. Hindi ba't nakakatuwang tanawin ‘to para sa kanya?Pinilit ni Ethaniel na pigilan ang pagkainis niya. Kahit pa hindi maganda ang relasyon nila, malaki pa rin ang naitulong sa kanya ni Katrice kamakailan. Hindi niya ito puwedeng balewalain.Binigyan na nga niya ito ng card, pero heto’t naghahanap ng trabaho at kumakain pa ng instant noodles?Mas mabuting ayusin na muna ang sitwasyon.“‘Wag mo na ‘yan kainin! Walang sustansya diyan. Bibilhan na lang kita ng iba.”“Ayoko, okay lang a—”Hindi na siya pinatapos ni Ethaniel. Hinila niya ito papunta sa food section ng convenience store.“Anong gusto mong kainin?” Hindi sumagot si Katrice. Tiningnan lang siya nito ng malamig. “Hindi ka magsasalita?” Napakunot ang noo ni Ethaniel. “Fine. Ako na ang bahala.”Kumuha siya ng salmon sushi, fres

"Bitawan mo! Bitawan mo!" Halos maiyak na si Katrice sa sakit. Parang mga pang-ipit ang mga kamay ng lalaki sa pulso niya."Anong kaguluhan na naman 'to?!" Hindi pa rin siya binitawan ni Ethaniel. Sa totoo lang, alam niyang may pagkukulang siya ngayong gabi. Pero hindi rin niya maintindihan ang sarili—nag-aalala na siya, pero nang makita niyang nakangiti at tila komportableng nakikipag-usap si Katrice sa lalaking may Maserati, bigla siyang nainis.Bumuka ang kanyang labi, gusto sanang humingi ng paumanhin. "I... I just—""Ayokong makipag-usap sa’yo!" Hindi na siya pinatapos ni Katrice. Galit na galit siya—iniwan siya nito, tapos siya pa ang may ganang magalit ngayon? Anong karapatan niya?Nang makaigpaw si Katrice mula sa pagkakahawak nito, nawalan siya ng balanse at umatras ng ilang hakbang. Sa kasamaang-palad, nasaktan lalo ang talampakan niyang may sugat."Aray! Aahh..."Nagulat si Ethaniel sa nangyari at bahagyang tumaas ang kilay. "Ano na naman 'tong drama mo?"Galit na tumugon s

Hindi naman talaga nalungkot si Katrice. Natural lang naman na samahan ni Ethaniel ang kanyang girlfriend. Pero simula nang sumama ito kay Giselle at hindi na sinagot ang mga tawag niya, alam na niyang wala na itong pakialam sa kanya.Mukhang kailangan niyang umuwi mag-isa.Tumayo si Katrice at lumabas ng restaurant.Paglabas niya sa pintuan, natigilan siya. Ito ang unang beses niyang napadpad sa bahaging ito ng Mount Isarog. Nasa kotse lang siya kanina, tulala, kaya hindi niya napansin kung gaano kapulubi ang lugar. Walang istasyon ng bus, walang subway, at karamihan sa mga tao rito ay may sariling sasakyan. Wala man lang bakas ng taxi.Kinuha niya ang cellphone niya at tinangkang mag-book ng ride-hailing app. Pero dahil sobrang liblib ng lugar, wala ni isa ang tumanggap ng request niya.“Maglakad na lang siguro ako papunta sa highway,” bulong niya sa sarili.Wala siyang ibang magawa kundi asahan ang sariling dalawang paa. Baka sakaling makasabay siya ng sasakyan pagdating niya sa ma

"Ethaniel..."Bahagyang kinabahan si Katrice habang nakasandal sa mga bisig ni Ethaniel. Malapit siya sa dibdib ng binata—ramdam pa nga niya ang tibok ng puso nito. Hindi siya komportable."Ibaba mo na ako, okay na ako."Tumingin si Ethaniel sa kanya, malamig ang mga mata. "Okay ka na agad? Eh mukha kang hinimatay na kanina."Napangiti si Katrice nang pilit. Alam na niya—may topak ang lalaking 'to. Masungit na, masama pa kung magsalita. Sayang, ang gwapo pa naman."Totoo, okay na ako. Nagutom lang kasi ako... mababa siguro ang blood sugar ko. Medyo nanghina ang tuhod ko.""Then let's eat."Malapit lang ang ospital sa Mingpan Mountain. Dahil hassle pa kung babalik pa sila sa villa, naghanap si Ethaniel ng kainan sa paligid.Tahimik ang lugar, at dahil nasa medyo liblib na bahagi, kaunti lang ang tao. Simpleng karinderya lang ang napuntahan nila—walang espesyal sa pagkain.Mukhang naiinis na si Ethaniel. "Wala nang ibang pagpipilian, so let's just make do.""Okay lang ako kahit ano." Ma

“Alam kong buhay ng tao ’to! Mahalaga rin ang oras kaya, kailangan maagapan!” Ang sigaw ni Katrice ay may kasamang kaba at pag-aalala. “Golden three minutes of rescue ‘to. Kapag nadelay pa tayo ng isang segundo, pwedeng mamatay si Mr. Ruiz dito!”Agad siyang lumapit at sinabi, “Kahit pumunta ka pa sa doctor ngayon, gaano kabilis sa tingin mo makakarating ’yon? Bigyan mo ako ng dalawang minuto! Promise, magiging maayos siya!”Dumaan ang ilang segundo. Pawis na pawis na si Katrice habang pilit na kumakalmang nagsalita, “Bilis na! Wala na akong oras para maghintay sa pagdadalawang-isip mo!”Sa huli, pinili ni Ethaniel na maniwala sa kanya. Hindi niya rin alam kung bakit. "Okay." Mahinang tugon niya habang ibinaba ang kamay.Natuwa si Katrice at agad na iniabot ang kamay sa kanya. “Kutsilyo! Nando’n sa mesa!”“Okay.” Agad kumilos si Ethaniel bilang assistant niya—kinuha ang kutsilyong pangprutas mula sa mesa at inabot sa kanya.“Ethaniel, nasisiraan ka na ba ng ulo?!” Biglang sumingit si

"Pamilya ni Ethaniel?" Napangiti si Ferel. Aliw na aliw siya sa sagot ng dalaga kaya't tiningnan niya si Ethaniel. “Ah gano’n ba? Anong ginagawa mo kasama si Ethaniel ngayon?”Kilala niya si Ethaniel bilang apo ng matalik niyang kaibigan, si Jaime. Maayos ang lahat sa batang ito—may talento, matalino, ngunit kulang sa pakikisama. Kaya naman bihira ang pagkakataong matuksong kulitin ito.Diretsahang sagot ni Katrice, “Pinapunta po ako ni Grandpa para samahan si Ethaniel at batiin kayo sa inyong kaarawan, Mr. Ruiz.”“Salamat sa abala, iha,” ani Ferel, tila may inaabangang kasunod. Ngumiti ito. “Dahil narito ka para batiin ako sa kaarawan ko, may inihanda ka bang regalo para sa akin?”Napailing si Ethaniel nang marinig iyon. Patay... Sa isip niya, Anong regalo naman kaya ang naihanda nitong si Katrice?Alam niyang hindi gano’n kainit ang pagtanggap ni Ferel sa kanila, at baka lalo pang lumala kung may maipakitang kahihiyan si Katrice.Ngunit laking gulat niya nang tumango si Katrice. “M