Novels by หยดพิรุณ

“หื่นจริงๆ เลยพี่เอ็ม แล้วไอ้นี่มันแข็งได้ตลอดเวลาเลยหรือยังไง” พูดพร้อมกับคว้าหมับตรงแท่งเอ็นอุ่นที่แข็งขยายจนสุดแล้วรูดสาวมันเบาๆ เพื่อแกล้งเร้าให้เขายิ่งมีอารมณ์ “แล้วจะให้พี่ทำไง พี่นอนกอด นอนสูดกลิ่นตัวหอมยั่วเยของผึ้งทั้งคืน ตื่นมาก็แข็งสิวะ ปกติผู้ชายเวลาตื่นนอนตอนเช้าคxยแม่งก็แข็งกันทั้งนั้นแหละ”พูดจบก็สูดปากคราง ตาเยิ้มเคลิบเคลิ้มมองมือขาวเนียนของฉันที่กำลังชักสาวลำรักให้เขาเพื่อเป็นการอุ่นเครื่อง “ให้พี่เอาเลยนะผึ้ง โดนพี่กระแทกแรงๆ ก่อนไปโรงเรียน รับรอง ฟิน! อารมณ์ดีไปทั้งวัน” แล้วฉันจะทำอะไรได้ ปฏิเสธเขาได้เหรอ ทั้งร่างกายและจิตใจของฉันมันพ่ายแพ้ให้แก่เขาไปตั้งนานแล้ว! นี่ขนาดเขายังไม่ทันได้เล้าโลม ความชุ่มฉ่ำก็หลั่งล้นออกมารอเบิกทางจนเยิ้ม… ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มน่ารักถูกเขาฉกจูบโดยไม่ทันตั้งตัว ปากหยักระดมจูบฉันอย่างบ้าคลั่ง บดขยี้ขบดูดไม่บันยะบันยัง ลิ้นหนาถูกสอดแทรกเข้ามากวาดต้อนในโพรงปากอุ่นอย่างร้อนเร่าจนร่างฉันอ่อนระทวยเช้าๆ แบบนี้… ผู้ชายเขามีอารมณ์มากขนาดนี้เลยเหรอ ริมฝีปากของฉันเริ่มปวดแสบ ได้แต่ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ ร่างแกร่งโถมลงมานัวเนียกอดรัดร่างบอบบ

น้องสาวข้างบ้านท่าทางตกใจมาก ใบหน้าขาวนวลเปล่งปลั่งกลับกลายเป็นซีดเผือด มือเล็กผลักผมให้ออกห่างจากตัวก่อนจะรีบยืนขึ้นแล้วคว้าสมุดวาดเขียนกับกล่องสีวิ่งกลับไปยังบ้านของตัวเอง“ผึ้ง!” ผมตะโกนเรียกไล่หลังแบบคนที่ทำอะไรไม่ถูก จากนั้นก็วิ่งตามเธอไปจนถึงประตูรั้วเหล็กหลังบ้าน และป๊าของเธอก็ลงมายืนอยู่ตรงนั้นพอดี“ผึ้ง เข้าบ้านมาเดี๋ยวนี้เลย ไปนั่งให้มันกอดได้ยังไง!” สายตาเกรี้ยวกราดตวาดลั่น ข้อมือเล็กๆ ถูกฉุดให้ก้าวข้ามประตูรั้วอย่างแรง ส่วนคนตัวเล็กบอบบางที่ท่าทางกำลังตกใจก็เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า “อย่าทำอะไรพี่เอ็มเขาเลยนะป๊า ผึ้งเป็นคนบอกพี่เอ็มให้ช่วยทำการบ้านวิชาศิลปะเอง” นั่น! ยังมาเป็นห่วงเป็นใยและปกป้องผมอีกทั้งๆ ที่ตัวเองนั่นแหละที่น่าเป็นห่วงกว่าเยอะ “ต่อไปนี้ห้ามเข้าใกล้ไอ้ลูกร้านจักรยานอีกเป็นอันขาด อย่าให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเข้าใจไหม โตขนาดนี้แล้วยังไปนั่งให้มันกอด!…” น้ำเสียงดุดันดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือร้อนที่ง้างตีก้นของเธอเข้าเต็มแรง ผมน้ำตาแทบจะไหลทันทีที่เห็นเธอร้องไห้ “ไอ้เอ็ม! ต่อไปนี้ลื้อห้ามมายุ่งกับลูกสาวอั๊วอีก ไปให้พ้น!” เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวตะโกนลั่นใส่หน้าผมพร

“ว่าไง จะมานั่งเป็นแบบให้พี่หรือเปล่า” ยักคิ้วถามไปแบบกวนๆ พร้อมกับล้วงกูลิโกะป๊อกกี้ที่เธอถืออยู่ในมือเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวกรุบๆ“ก็ได้ แต่ต้องไม่ให้ป๊ากับหม่าม้าเห็นนะ เพราะบ้านผึ้งห้ามไม่ให้ผึ้งไปยุ่งกับพี่เอ็ม” เออ! สองคนนั้นน่ะเวลาเห็นผมทีไรก็ไม่เคยซ่อนสายตารังเกียจเดียดฉันท์เอาไว้ได้เลย ไม่แปลกหรอกที่ห้ามลูกสาวไม่ให้มายุ่งกับผม ถึงขนาดส่งลูกสาวไปเรียนต่อมัธยมที่คอนแวนต์หญิงล้วนก็พอจะเข้าใจว่าหวงลูกสาวมาก แบบนี้รู้เลยว่าเดี๋ยวพอโตขึ้นมาหน่อยก็คงจะถูกสั่งห้ามไม่ให้มีแฟนโดยเด็ดขาดแล้วยัยน้องสาวข้างบ้านของผมก็ดันเป็นเด็กหัวอ่อนใสซื่อเชื่อฟังพ่อแม่ซะด้วย เวลาที่ทำอะไรไม่ได้ดังใจป๊า ก็โดนดุโดนว่าแรงๆ แล้วก็ตัดเงินค่าขนม ผมเห็นเธอออกมานั่งหน้าเศร้าตรงหลังบ้านหรือไม่ก็เหม่อลอยออกมานอกหน้าต่างเป็นประจำ “ต้องส่งงานวันไหน” ถามพร้อมกับล้วงขนมชิ้นต่อไปเข้าปาก “คาบศิลปะอาทิตย์หน้า” เสียงเล็กๆ รีบตอบทันที “งั้นเสาร์นี้ช่วงใกล้เที่ยง ตอนที่ร้านก๋วยเตี๋ยวกำลังยุ่ง ผึ้งบอกป๊าว่าขอทำการบ้านบนห้อง แล้วก็แอบเดินออกมาทางหลังบ้าน ใส่ชุดน่ารักๆ มานะ พี่จะนั่งรอผึ้งตรงสวนหย่อมบ้านพี่ มานั่งเป็นแบ

แม่บอกผมว่าความรู้สึกของการ ‘ไปตายเอาดาบหน้า’ มันเป็นยังไง แม่ได้เข้าใจมันอย่างลึกซึ้งในตอนนั้นนั่นเอง แต่โชคชะตาก็พอจะเข้าข้างแม่อยู่บ้าง เพราะแม่ได้มาเจอกับ ‘คนขายจักรยานมาดกวน’ ที่เปิดร้านอยู่ตรงหน้า บขส. ในเมือง ถึงแม้เขาจะไม่ได้ร่ำรวย และดูไม่ค่อยจะมีอนาคตสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้บ้าระห่ำและชอบใช้กำลังเหมือนกับพ่อของผม ตอนที่แม่ผมกับพ่อเลี้ยงเจอกัน ตามเนื้อตัวของแม่ยังคงมีรอยฟกช้ำที่เกิดจากการทุบตีของพ่ออย่างเห็นเด่นชัด ส่วนผมนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนลงรถทัวร์ปากยังบวมอยู่เลย ถึงแม้แม่จะเคยบอกว่าที่พ่อทำร้ายเรานั้นเป็นเพราะเมาและใช้สารเสพติด แต่สำหรับผม มันยากที่จะให้อภัยคนแบบนั้นว่ะ บางทีการโดนทำร้ายในวัยเด็กมันอาจฝังใจ เพราะเมื่อเห็นคนที่อ่อนแอไม่มีทางสู้ถูกทำร้ายทีไร ผมเดือดทุกที ไม่เว้นแม้กระทั่งหมาแมวจรจัด ผมเลยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเขาไปทั่ว หรือที่ผมชอบไปหาเรื่องชกต่อยกับเขาเป็นเพราะผมเสพติดความเจ็บปวดกันแน่วะหลังจากแม่กับคนขายจักรยานที่อายุน้อยกว่าแม่ประมาณสามปีพบรักกันได้ประมาณหนึ่งเดือน พวกเขาก็ตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ เพราะกลัวว่าพ่อของผมจะตามมาเจอเข้าและเ

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา… เด็กผู้ชายเหงาๆ คนนั้นก็ค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นเพราะเด็กผู้หญิงหน้าหมวยตัวเล็กๆ ข้างบ้านคนนั้นนั่นแหละหลังจากที่ผมกับแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ พ่อเลี้ยงก็ใช้พื้นที่หลังบ้านทำเป็นสวนหย่อมเล็กๆ ให้ผม มีชิงช้าแล้วก็โต๊ะเอาไว้นั่งเล่นกินขนม แล้วก็พาผมเข้าไปสมัครเรียนในโรงเรียนรัฐบาลที่อยู่ใกล้บ้าน เป็นโรงเรียนชายล้วนขนาดกลาง ห่างจากบ้านเพียงสามป้ายรถเมล์ การย้ายมาจากบ้านนอกแล้วเข้าเรียนในโรงเรียนที่กรุงเทพฯ ทำให้ผมต้องปรับตัวค่อนข้างมาก ผลการเรียนของผมก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ เรียกว่ารั้งท้ายเลยก็ว่าได้ ต่างจากเด็กผู้หญิงข้างบ้านลิบลับ เธอดูสนใจกับการเรียนตั้งแต่เล็กจนโต พอมีเวลาว่างก็เห็นเอาแต่อ่านหนังสือ ตอนผมขึ้นปอสาม ตอนนั้นผมยังอ่านหนังสือไม่คล่อง แต่เพราะน้องผึ้งเด็กหมวยข้างบ้านคนนี้นี่แหละ ที่ทำให้ผมกลับไปตั้งใจเรียนวิชาภาษาไทยจนอ่านหนังสือคล่องทันเพื่อนคนอื่นๆ ในชั้นเรียน ย้อนกลับไปวันนั้น… “พี่เอ็มอ่านนิทานให้น้องผึ้งฟังหน่อยสิ” เสียงเล็กๆ ลอยละล่องเล็ดลอดออกมาจากรั้วบ้าน พอผมหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นเด็กน้อยหน้ากลมยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ พร้อมชูหนังสือนิทานเล่มโตที

หรือว่าอ้อมกอดของผมมันจะอบอุ่นจนเธอลุ่มหลง เพราะในเวลานี้คนตัวเล็กค่อยๆ ขยับตัวเข้ามาแนบชิดจนตัวติดกัน ซุกใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักอยู่ตรงซอกคอแกร่งราวตั้งใจจะสูดกลิ่นกายผม แถมยังเอื้อมมือมาโอบกอดผมเอาไว้แน่น ลูบไล้แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของผมไปมาเบาๆ อีกต่างหาก โคตรฟินเลยว่ะ ถ้าได้แบบนี้ทุกคืนก็คงจะดี! “ไหนๆ ก็แอบขึ้นมาแล้ว ร้องเพลงกล่อมผึ้งหน่อยสิพี่เอ็ม” โอย! น้ำเสียงหวานใสที่ดังขึ้นเบาๆ อย่างออดอ้อน ทำให้ผมดีใจแทบบ้า และดุ้นหฤหรรษ์ก็ทำท่าว่าจะแข็งขึ้นมาอีก บ้าฉิบ….! นี่มันจะแข็งทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอเลยเหรอวะ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ตัวตนของผมนอกจากมันจะใหญ่โตแล้ว มันจะยังหื่นและอึดขนาดนี้ “ทำไม… ผึ้งติดใจเสียงพี่เหรอ” แกล้งทำเสียงแหบห้าวถามกลับแบบห้วนๆ จริงๆ ก็ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะปรับโทนเสียงให้เป็นแบบไหน พออ้อนหน่อยก็บอกว่าไม่ชอบ เวลาห้าวใส่ก็บอกว่าไม่อ่อนโยน ผู้หญิงส่วนใหญ่เขาเป็นแบบนี้กันเหรอวะ ผมเองก็ไม่เคยคบกับใครจริงจังซะด้วย ตั้งแต่เด็กจนโตก็แอบมองผู้หญิงแค่คนเดียว… และเธอคนนั้นก็คือผู้หญิงที่ผมกำลังนอนกอดอยู่ในขณะนี้ “อืม… พี่เอ็มร้องเพลงเพราะมาก ผึ้งชอบ”น้

หลังจากหนึ่งเดือนผ่านพ้นไป แป้งหวานก็น้ำหนักลดฮวบจนคุณดาริกาเธออดเป็นห่วงไม่ได้ ว่างเมื่อไหร่จึงต้องรีบมาช่วยเลี้ยงหลาน วันนี้พอเข้ามาถึงก็เห็นแม่ของหลานนั่งสัปหงกอยู่ตรงโซฟา ส่วนเขมกรก็ต้องออกไปประชุมตั้งแต่เช้า “แป้งไปพักเถอะ เดี๋ยวแม่จะกล่อมยัยหนูนอนเอง” หลังจากบอกลูกสะใภ้ให้ไปพัก สองมือของผู้เป็นย่าก็กอดประคองหนูน้อย ‘เดียน่า’ เอาไว้พร้อมกับยิ้มพริ้มอย่างมีความสุข “โตขึ้นมาต้องสวยเหมือนย่าแน่นอนลูก” คุณดาริกามั่นใจ เขมกรหน้าเหมือนแม่ และลูกสาวเขาก็หน้าเหมือนเขา เพราะฉะนั้นหนูน้อยคนนี้จึงมีหน้าตาเหมือนคุณย่าเป๊ะ… คุณย่าผู้ซึ่งไปบนบานขอหลานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และตอนนี้ก็กำลังลุ้นให้ลูกชายอีกสองคนได้เมียในเร็ววัน“ไม่รู้เมื่อไหร่ตาเมธกับตาณัฐจะเจอเนื้อคู่ซะที!” คุณดาริกาบ่นกับแป้งหวานอยู่เป็นประจำ แป้งหวานเลยใช้วิธีให้พวกคุณลุงได้ช่วยเลี้ยงยัยหนูบ้าง เผื่อว่าจะรู้สึกอยากมีลูกเป็นของตัวเอง ส่วนพ่อกับแม่แท้ๆ ของแป้งหวานที่อยู่ต่างจังหวัดตั้งแต่รู้เรื่องก็ไปป่าวประกาศทั่วหมู่บ้านว่าลูกสาวได้สามีเป็นถึงหมอไฮโซเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ลูกกตัญญูอย่างแป้งหวานไม่ถือสาหรอก หญิงสาวส่งเ

๒๒คุณแม่แป้งหวานนับตั้งแต่วันแรกที่แป้งหวานรู้ตัวว่ามีเจ้าตัวน้อยกำลังเติบโตอยู่ในท้อง เธอก็คิดเพียงว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด และวินาทีที่ได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยๆ อีกดวงกำลังเต้นอยู่ในตัวเธอ มันคือวินาทีมหัศจรรย์ที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เขมกรนั่งอมยิ้มมองใบหน้าแม่ของลูก สลับกับมองผลงานของตัวเองที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอด้วยความภาคภูมิใจ น้ำยาดีชะมัด ครั้งเดียวก็ติดเลย สิบเอ็ดสัปดาห์แล้ว… เจ้าตัวน้อยก็มีรูปร่างเหมือนทารกแล้ว และแป้งหวานก็ละสายตาไปจากภาพอัลตราซาวด์บนหน้าจอไม่ได้เลยจริงๆ น่ารักจัง… แม้ตัวจะยาวแค่เพียงหนึ่งนิ้วครึ่งก็เถอะ“ลูก… ลูกของเรา” เสียงหวานพึมพำแผ่วเบา ทว่าเขมกรยังไม่ทันจะพูดอะไรออกมา ก็มีใครบางคนเลื่อนบานประตูห้องตรวจขัดจังหวะเข้าซะก่อน ประตูห้องอัลตราซาวด์ถูกเปิดออกจนสุดด้วยฝีมือของ…. เจ้าของโรงพยาบาล“ป๊า” เขมกรหันไปดูผู้มาเยือนด้วยความตกใจ นี่พ่อของเขาโผล่มาที่นี่ได้ยังไงกัน “แม่” พ่อคนเดียวไม่พอ ตอนนี้คุณดาริกากำลังก้าวตามสามีเข้ามาติดๆ ใบหน้าที่โบกด้วยเครื่องสำอางราคาแพงของภรรยาเจ้าของโรงพยาบาลระบายไปด้วยรอยยิ้มชื่นมื่นประหนึ่งวันนี้ที่รอคอยมาถึงแล้ว “พ

ณ บ้านหลังเล็กๆ ทว่าเต็มไปด้วยความอบอุ่น แป้งหวานนั่งร้องเพลงสากลที่เคยฮิตติดชาร์ตในอดีตพร้อมกับปั้นบัวลอยไปด้วย บัวลอยสีสวยจากธรรมชาติน่ากินสุดๆ สีเขียวจากใบเตย สีม่วงจากน้ำดอกอัญชัน สีเหลืองจากฟักทอง และสีส้มจากแครอทนึ่งสุก แถมยังใส่เนื้อมะพร้าวอ่อนลงไปเพิ่มรสชาติความอร่อยหอมมัน สอบก็เสร็จแล้ว แบบนี้ก็ยิ่งว่างเพราะพ่อของลูกไม่ยอมให้ออกไปทำงาน งั้นก็ทำอาหารแก้เบื่อไปก่อนละกัน จากนั้นก็ค่อยไปงีบหลับหรือไม่ก็นอนอ่านหนังสือสำหรับคุณแม่มือใหม่ วันนี้ตอนไปเดินห้างแป้งหวานแวะซื้อหนังสือติดมือมาหลายเล่ม เน้นที่วิธีการเลี้ยงเด็กในช่วงวัยต่างๆ โดยเฉพาะช่วงทารก เพราะดูๆ ไปแล้วไม่น่าจะมีคุณย่าคุณยายมาช่วยเลี้ยงหลานสักคน หลังจากปั้นบัวลอยเสร็จก็พักไปตำน้ำพริกก่อน วันนี้แป้งหวานมีความสุขมากเพราะเพิ่งจะถอยครกใบใหม่เข้าบ้าน โชคดีที่มีแม่บ้านไปคอยช่วยถือ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะหิ้วของกลับบ้านไม่ไหวแน่ๆ ตอนที่คุณดาริกากับหมอณัฐกรขับรถมาจอดอยู่หน้าบ้าน แป้งหวานก็ดันไม่ได้ยินเสียงรถ เพราะเสียงตำน้ำพริกของเธอดังกลบทุกเสียง คนสองคนเดินเข้ามาในบ้านอย่างเงียบเชียบ เนื่องจากบ้านหลังนี้เป็นบ้านของเธอ คุณดาริ

๒๐ว่าที่ลูกสะใภ้อีกฟากฝั่งของโรงพยาบาล หมอณัฐกำลังรับโทรศัพท์จากคุณดาริกาผู้เป็นมารดาที่นัดหมายกันไว้ดิบดีว่าวันนี้จะออกไปสืบหาว่าที่สะใภ้เล็กของบ้านด้วยกันทุกคนอยากจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า แล้วเธอเป็นใครมาจากไหนกัน โดยเฉพาะคุณดาริกาที่มีลูกชายเป็นหมออินดี้ถึงสามคน อินดี้ในรูปแบบที่ไม่ยอมมีลูกมีเมียเป็นเรื่องเป็นราว ทั้งๆ ที่อายุอานามก็มากโขแล้ว เพื่อนรุ่นเดียวกันหลายคนก็ส่งลูกเข้าโรงเรียนกันแล้ว เหลือแต่พวกลูกชายของเธอที่ไม่รู้ว่าจะหวงความโสดกันไปถึงไหน ในขณะที่แม่อยากอุ้มหลานใจจะขาด และพ่อก็อยากจะได้หลานมาสืบทอดธุรกิจของครอบครัวจะแย่ คุณดาริกาอยากมีหลานหลายๆ คน ทว่าแค่คนเดียวก็ยังไม่โผล่มาสักที เฮ้อ!! “ครับแม่ ตอนนี้เขมติดประชุมอยู่ ทางสะดวก เราไปกันเลยนะ” หมอณัฐเอ่ยบอกคนต้นสายพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ผุดพรายอยู่บนใบหน้า เขาเป็นลูกชายคนกลางที่สนิทกับแม่มากที่สุด และพอแม่ชวนไปก็รีบรับปากทันที “โอเค ณัฐขับรถมารับแม่ที่บ้านได้เลย เราจะไปที่บ้านหลังนั้นกัน” คุณดาริกากดวางสายพร้อมกระตุกยิ้มแน่วแน่ ลูกชายคนเล็กของเธอรักๆ เลิกๆ กับไฮโซมาหลายคน จนผู้เป็นแม่เลิกหวัง

๑๙มันไม่ใช่อุบัติเหตุเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานิ่งงันไปชั่วครู่ ส่วนใบหน้าเปื้อนยิ้มก็จ้องเขาแน่นิ่งพร้อมกับตั้งคำถามขึ้นมาถามเขาด้วยน้ำเสียงหวานใสชวนฟัง ไหนๆ เธอก็เป็นฝ่ายรุกมาโดยตลอด งั้นก็ขอรุกต่อไม่รอแล้วนะ ขี้เกียจรอแล้ว พ่อของลูกเธอเขาลีลาเยอะ มัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นั่นแหละ ซุปในชามเย็นหมดแล้วยังไม่ยอมพูดซะที “หมอเคยบอกแป้งว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนข้ามปีมันเป็นอุบัติเหตุ แล้วเมื่อคืนนี้… มันเป็นอุบัติเหตุด้วยหรือเปล่าคะ” แป้งหวานใจเต้นตึกตักรอคอยคำตอบ ทว่าผู้ชายตรงหน้ากลับนั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนจะพ่นคำพูดที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างล้นเหลือ “แป้ง…. นี่แป้งรู้ แป้งรู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือผมเหรอ!?” “ตอนแรกแป้งก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่แป้งก็ไปหาทางทำให้รู้จนได้ คำตอบมันถูกกล้องวงจรปิดในเรือลำนั้นบันทึกไว้” เขมกรจ้องมองสายตาเจ้าเล่ห์ของคนตัวเล็กแล้วส่ายหน้าเบาๆ คนที่เป็นฝ่ายโดนหลอกคือเขาไม่ใช่เธอแม่ของลูกเขานี่ร้ายไม่ใช่เล่น มิน่าล่ะ… เห็นพูดจาแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โดยเฉพาะตอนที่บอกว่าอยากให้ลูกหน้าเหมือนเขา! ตอนนี้ไม่แปลกใจแล้ว“เรื่องเมื่อคืนมันไม่ใช่อุบัต

๑๗ไออุ่น“แป้ง คือผมมีอะไรจะบอก” เสียงทุ้มซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ แป้งหวานเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน หรือว่าเขาจะยอมรับแล้วว่าเขาเป็นพ่อของลูกเธอ “อะไรเหรอคะ หมออยากจะบอกอะไรแป้ง” “เอ่อ เราไปร้องคาราโอเกะกันเถอะ ผมอยากฟังแป้งร้องเพลง” เขมกรขอฟังเพลงให้ผ่อนคลายขึ้นอีกสักนิดก่อนก็แล้วกัน “… Take me to your heart, take me to your soul… Give me your hand and hold meShow me what love is, be my guiding star.It's easy take me to your heart” เขมกรนั่งจิบวิสกี้ฟังแม่ของลูกร้องเพลงสากลที่เขาชอบ เธอร้องเพลงเก่าอีกแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะมีเด็กสาวรุ่นนี้ที่ชอบร้องเพลงเก่าๆ และเมื่อได้ฟังภาพของเธอในคืนนั้นก็ล่องลอยมา สาวสวยในชุดซานตี้ที่สื่ออารมณ์ผ่านทางบทเพลงอยู่บนเวทีนั้นยากจะถอนสายตา ทว่าเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มลักยิ้มแก้มบุ๋มที่ไม่ได้แต่งหน้าแล้วใส่เพียงชุดเดรสผ้ายืดเรียบง่ายคนนี้กำลังจู่โจมเข้ามายึดครองหัวใจของเขา… เขมกรรู้สึกว่่าตัวเองอยากจะค้างที่นี่ เขาไม่อยากกลับบ้าน อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ อยากจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าเธอคนนี้ ก็แล้วทำไมเขาจะทำแบบนั้นไม่ได้… ก็บ้านหลังนี้คือบ้านของเขา ส่ว