Novels by สกาวรัตน์

เทวีแห่งหนันไห่มองลูกสาวและมองพระสวามี นางรู้ว่าเขากำลังกริ้ว จึงต้องปรามลูกสาวช่างเถียงไว้ก่อน"เสด็จพี่...อย่าทรงกริ้วนักเลยเพคะ ลูกยังเด็ก...เราต้องค่อย ๆ สอน""เจ้าก็ดูนางสิ...ทำผิดยังไม่สำนึก สอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยจำ"เวยหลงกับเพ่ยหลงรู้ว่าบิดากำลังกริ้วหนัก เกรงน้องสาวต้องรับโทษหนัก เวยหลงจึงออกหน้าช่วยน้องสาว"เสด็จพ่ออย่าทรงกริ้ว น้อง ๆ ยังเด็กและคึกคะนอง ข้าเป็นพี่ใหญ่กลับดูแลน้อง ๆ ไม่ดี เป็นความผิดของข้าเอง...ขอเสด็จพ่อลงโทษข้าเถิด""เวยเอ๋อร์...พ่อรู้ว่าเจ้ารักน้อง ๆ แต่เจ้าใจอ่อนเกินไป จะคอยปกป้องพวกเขาเช่นนี้ตลอดไปไม่ได้ น้อง ๆ ทำผิดเจ้าก็ออกรับแทนทุกครั้ง ทำให้พวกเขาเสียนิสัย เจ้าเป็นพี่ใหญ่...ต้องเข้มงวดกับน้อง ๆ ให้มากกว่านี้ ต้องสอนสั่งให้พวกเขารู้จักผิดชอบชั่วดีจึงจะถูก""ข้าน้อมรับคำสอนสั่งเสด็จพ่อ"เวยหลงที่ยังคุกเข่าอยู่ก้มหน้าลง"เสด็จพ่อ...ข้าก็ผิดที่ห้ามน้องสามไม่ได้ น้องสามทำผิดเพราะข้าดูแลน้องไม่ดี...""เพ่ยเอ๋อร์...พ่อรู้ว่าเจ้าพยายามห้ามน้องแล้ว แต่ลู่เอ๋อร์ดื้อรั้นไม่ฟังเจ้า เจ้าก็เพียงใจอ่อนเพราะรักน้อง พวกเจ้าทำสิ่งใด...อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้""ข้าขอประทานอภั

สามพี่น้องกลับมาถึงวังมรกต (翡翠宮) ฉีลู่แปลงร่างเป็นมนุษย์ก่อน พี่ชายทั้งสองก็แปลงร่างตาม แต่ยังไม่มีใครก้าวเดินเข้าไปในวัง"พวกเราหายออกไปตั้งนาน ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อจะทรงทราบความหรือยัง"เพ่ยหลงแสดงความกังวล"พี่ว่าเสด็จพ่อน่าจะทรงทราบแล้ว พวกเราไปเข้าเฝ้ากันเถิด เลยเวลาเข้าเฝ้ามานานแล้วนะ""พี่ใหญ่...พี่รอง พวกท่านเข้าไปเถิด""เจ้าคิดหลบหน้าเสด็จพ่อหรือ"เวยหลงถามน้องสาว ฉีลู่หลบตาพี่ชายที่มองมา"ขืนข้าเข้าไป...ข้าเสร็จแน่""เจ้าคิดว่าจะหนีพ้นหรือ ไม่ว่าเจ้าจะไปหนใด...เสด็จพ่อก็ล้วนทรงทราบ"เพ่ยหลงจับหัวน้องสาว"ข้ารู้...ครั้งนี้ข้าก่อเรื่องใหญ่ เสด็จพ่อต้องลงโทษข้าแน่เลย""รู้ตัวก็ดีแล้ว...เสด็จพ่อเข้มงวดเพราะรักเจ้านะ ไปเข้าเฝ้าเถิด...พี่จะช่วยเจ้าเอง""พี่ก็จะช่วยเจ้าด้วย"ฉีลู่ยิ้มน่ารักให้พี่ชายทั้งสอง"พี่ใหญ่...พี่รอง ข้ารักพวกท่านที่สุดเลย"ฉีลู่กอดแขนพี่ชายทั้งซ้ายและขวาเข้าไปในท้องพระโรงของวังด้วยกัน ในท้องพระโรงโอ่อ่าสง่างาม แวดล้อมไปด้วยเหล่าบริวาร และประดับด้วยของมีค่านานาชนิด เจ้าสมุทรหนันไห่และชายานั่งอยู่บนบัลลังก์เคียงข้างกัน"คาระวะเสด็จพ่อเสด็จแม่"ทั้งสามคุกเข่าคารวะ

ไท่หลงคิดว่ามารดาจะลงโทษสามพี่น้อง ก็หัวเราะตาม แต่เทวีซีไห่กลับเดินมาหาฉีลู่ นางลูบเกล็ดสีรุ้งที่งดงามเบา ๆ"เกล็ดเจ้าช่างงามนัก"ฉีลู่ผงกหัวคำนับนาง"พระเทวี...ข้าขออภัยเพคะ""ข้าเข้าใจ...เจ้าทำเพราะความกตัญญูต่อมารดา ข้าไม่ตำหนิเจ้าหรอก เพียงแต่...ต่อไปจะกระทำสิ่งใด ก็ต้องให้รอบคอบกว่านี้นะ เพียงบอกกล่าวสักคำก็ยังดี""ขอบพระทัยพระเทวีที่สอนสั่งเพคะ"ฉีลู่ผงกศีรษะคำนับเทวีซีไห่"พวกเจ้าก็อย่าได้กังวลเลยนะ นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเพียงเล็กน้อย จะลงโทษพวกเจ้าได้อย่างไร พวกเจ้ากลับไปเถิด ข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น"เสด็จแม่...ไม่ได้นะ""ไท่เอ๋อร์...พอแล้ว อย่าก่อเรื่องให้ยืดยาวอีกเลย""ข้าก่อเรื่องหรือ...เป็นพวกมันต่างหากที่ก่อเรื่อง"ไท่หลงกล่าวเสียงดัง"ไท่เอ๋อร์...แม่เห็นทุกอย่าง ใช่จะกล่าวหาเจ้าเพียงลอย ๆ หากเจ้าไม่พอใจ...เราก็ไปเล่าให้บิดาเจ้าฟัง ให้เขาเป็นผู้ตัดสิน...ดีหรือไม่""เสด็จแม่..."ไท่หลงพ่นลมร้อนออกมา แสดงความไม่พอใจ เขาเกรงบิดาเพียงผู้เดียว เพราะบิดาไม่ค่อยโปรดเขาเท่าน้องชาย จึงไมอยากทำให้บิดาไม่พอใจ"พระเทวี...ท่านช่างใจดีนัก ท่านยอมปล่อยเรากลับไปจริง ๆ หรือ

พลันกระแสน้ำรอบกายก็แปรเปลี่ยน มันไหลวนและบีบแน่นเข้ามาทุกที เวยหลงและเพ่ยหลงรีบคืนร่างเป็นมังกร เวยหลงสะบัดหางตีกระแสน้ำที่อัดแน่น...ไม่นานความอัดแน่นก็หายไป ไท่หลงเห็นแล้วอารมณ์เสีย"มีฝีมือไม่เลวนี่""ไท่หลง...ท่านหยุดเพียงเท่านี้เถิด อย่าให้ต้องขาดไมตรีต่อกันเลยมังกรเงินเวยหลงไม่อยากมีเรื่อง จึงคิดประนีประนอม"พี่ใหญ่...เมื่อเขาไร้มารยาท ไยต้องไปพูดดีด้วย"มังกรแดงเพ่ยหลงเตรียมจะช่วยน้องสาวจู่โจมไท่หลง"น้องรอง...น้องสาม พวกเจ้าอย่าก่อเรื่องใหญ่...ถอยไป"สองมังกรไม่กล้าขัดคำสั่งพี่ใหญ่ จึงถอยออกมา ไท่หลงสะบัดหางตีน้ำแรง ๆ เขาโกรธฉีลู่มาก"ไท่หลง...เลิกแล้วต่อกันเถิด สู้ไปก็มีแต่บาดเจ็บล้มตาย อย่าให้ต้องเป็นน้ำผึ้งหยดเดียวเลยนะ""ข้ายอมให้ทุกคนกลับไปก็ได้ แต่องค์หญิงสามต้องอยู่ที่นี่""เพราะเหตุใด...""เป็นนางที่ก่อเรื่อง ข้าจะให้นางชดใช้ที่ล่วงล้ำเขตหวงห้ามและกล้าล่วงเกินข้า""คิดว่าข้าจะยอมอยู่เฉย ๆ หรือ"ฉีลู่ทำท่าเอาเรื่อง"ไม่ยอม...แล้วเจ้าจะทำไม อยู่ปรนนิบัติให้ข้าพอใจสักเดือน แล้วข้าจะส่งเจ้าคืนหนันไห่""ไท่หลง...เจ้าอย่าให้มากเกินไปนะ น้องสามข้าเป็นถึงองค์หญิง ไม่ใช่กุ้งหอ

องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองมาถึงพอดี สองพี่น้องรีบเลื้อยมาหาน้องสาว แต่ช้ากว่ามังกรดำอีกตัวที่มาถึงตัวฉีลู่ก่อนพี่ชายทั้งสอง"หยุดนะ...เจ้าเป็นผู้ใดกัน กล้าดีอย่างไรจึงบุกเข้าแดนหวงห้าม ซ้ำยังมาทำร้ายบริวารของข้าอีก"มังกรดำตวาดเสียงดัง"แล้วเจ้าเล่าเป็นผู้ใด"ฉีลู่ย้อนถาม"ข้าคือองค์ชายไท่หลง (泰龍) องค์ชายใหญ่ของทะเลซีไห่""แล้วไง...ข้าต้องสนใจด้วยหรือ""เจ้าบังอาจล่วงล้ำเขตแดนของข้า ซ้ำยังทำตัวโอหัง...เจ้าคือผู้ใดกันแน่""ข้าชื่อฉีลู่...เป็นธิดาเจ้าสมุทรหนันไห่""อ้อ...องค์หญิงสามแห่งหนันไห่หรือ"ไท่หลงทำเสียงเหมือนเยาะ"ข้าเพียงมาขอปะการัง 7 สีสักกิ่ง คงไม่รบกวนให้องค์ชายต้องลำบากออกมาต้อนรับหรอกนะ"ไท่หลงพ่นลมออกจากจมูก แล้วกลายร่างเป็นชายหนุ่ม แต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำ ร่างกายกำยำล่ำสัน ใบหน้านิ่ง แฝงความดุดัน"หากองค์หญิงมาขอด้วยไมตรี ข้าก็ยินดีจะมอบให้ ไม่ใช่มาบุกรุกและทำร้ายคนของข้าเช่นนี้""ข้าก็มาขอดี ๆ แต่เจ้าปูยักษ์มาขวางทาง ซ้ำยังกล้ามาขอมุกหนันไห่แลกเปลี่ยน...ช่างบังอาจนัก"ไท่หลงหันไปมองเจ้าปูยักษ์ที่หมอบเงียบเพราะบาดเจ็บ"ก็สมน้ำสมเนื้อดีนี่ เขาไม่ได้ขอเกินไปเสียหน่อย""พวกเจ้

ณ.ทะเลหนันไห่ (南海 = ทะเลใต้) อันกว้างใหญ่ มีพระราชวังสีเขียวมรกตงดงามตั้งอยู่ วังนี้เป็นที่ประทับของพญามังกร หรือเจ้าสมุทรหนันไห่ ทะเลแดนใต้นี้...ทั้งใหญ่และลึก จึงมีสัตว์น้ำและพืชน้ำหายากอยู่มากมายท่านเจ้าสมุทรมีชายาที่งดงามมาก นางเป็นนางฟ้า...ที่เง็กเซียนประทานให้ มีนามว่า ซู่เจียว (淑娇) ทั้งคู่มีโอรส 2 องค์และธิดา 1 องค์ธิดาองค์เล็กเป็นมังกรสาวมีเกล็ดสีรุ้งที่งดงาม แต่ซุกซนมาก วันนี้้นางก็ชวนบริวารกุ้งสาวกับปลาอีก 2 ตัว ว่ายน้ำไปเก็บปะการังที่เขตแดนของ ทะเลซีไห่ (西海 = ทะเลตะวันตก)"พวกเจ้าว่ายน้ำให้เร็วกว่านี้ได้หรือไม่ หากชักช้า...เจ้าปูเกเรจะออกมาขวางเสียก่อน"มังกรสาวกล่าวกับบริวาร"องค์หญิง...พวกเราเร่งเต็มที่แล้วนะเพคะ เร็วกว่านี้คงไม่ได้แล้ว"กุ้งสาวที่เป็นบริวารบอกกับนาง"พวกเจ้าชักช้านัก ข้าล่วงหน้าไปก่อนล่ะ พวกเจ้าเร่งตามมาก็แล้วกัน"มังกรสาวกล่าวแล้วก็เลื้อยไปอย่างรวดเร็ว แต่มีมังกรเกล็ดสีแดงมาขวางหน้านาง เขาคือโอรสองค์รองของเจ้าสมุทรหนันไห่ มีนามว่าองค์ชาย เพ่ยหลง (沛龍)"น้องสาม...เจ้าจะไปที่ใด""พี่รอง...ข้าจะไปเอาปะการัง 7 สีมาถวายเสด็จแม่""เจ้าช่างซุกซนจริง รู้หรือไม