เล่ห์พรางใจ

ตอนที่ 1 ลูกสาวมาเฟีย (ส่วนที่ 1)

เสียงปืนรัวดังสนั่นหวั่นไหว พร้อมๆกับเสียงเครื่องยนต์ของสปีดโบ๊ตที่พุ่งออกสู่ท้องน้ำกว้างอย่างไร้จุดหมาย หญิงสาวร่างเพรียวระหงพยายามบังคับเรืออย่างเต็มความสามารถเท่าที่ตัวเองจะทำได้ โชคยังดีที่เธอยังพอมีทักษณะงูๆปลาๆที่จะพาเรือออกมาได้

               'คุณหนูขับเรือหนีไป ทางนี้ผมสกัดไว้เอง' บอดี้การ์ดของผู้เป็นพ่อสั่งขณะจับเธอเหวี่ยงลงบนสปีดโบ๊ตที่บังเอิญมีกุญแจคาอยู่ และเธอก็พามันพุ่งออกมา หนีห่ากระสุนของใครก็ไม่รู้ที่มุ่งจะปลิดชีวิตเธอทันทีที่เหยียบเกาะฮ่องกง หญิงสาวไม่เคยมีศัตรูที่ไหน แต่พ่อของเธอดันมีนี่ซิ ผู้นำของตระกูลอดีตมาเฟียเก่าแก่แห่งเกาะฮ่องกง ต่อให้ล้างมือยังไงก็ยังมีศัตรูคอยตามทำลายล้างทั้งต่อหน้าและลับหลัง และลูกสาวอดีตมาเฟียอย่างเธอเลยหนีไม่พ้นที่จะต้องมีคนตามเอาชีวิตไปด้วย

               หญิงสาวรับรู้ว่าอีกปัญหากำลังเกิดขึ้น น้ำมันของสปีดโบ๊ตใกล้จะหมดลง เธอมาไกลเกินจะกลับเข้าฝั่งด้วยน้ำมันเท่าที่มี วินาทีนั้นเองภาพเรือสำราญขนาดใหญ่ประดับไฟสว่างไสวลอยลำอยู่ตรงหน้า ทางเลือกสุดท้ายของเธอซินะ บนเรือลำนั้นอาจมีอันตรายหรือเป็นกลลวงของคนที่หมายเอาชีวิตเธอ แต่หากน้ำมันหมด ต้องลอยคว้างกลางทะเลแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็เสี่ยงไม่แพ้กัน สู้ขึ้นไปบนเรือลำนั้น หากเป็นเรือสำราญธรรมดาเธอก็อาจจะสามารถขอความช่วยเหลือได้ หญิงสาวตัดสินใจบังคับสปีดโบ๊ตตรงไปยังเรือสำราญที่ลอยลำนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของท้องน้ำ

               หญิงสาวหาทางขึ้นมายังเรือสำราญได้สำเร็จแทบจะพร้อมๆกับเสียงพลุที่ดังก้อง และส่องสว่างไสวทั่วท้องน้ำ คละเคล้าไปกับเสียงอึกทึกจากบนดาดฟ้าเรือ

               "ไม่เห็นมีใครแจ้งไว้ว่าจะมีผู้โดยสารมาขึ้นเรือกลางทาง" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่ร่างบางๆขึ้นมายืนเคว้งคว้างอยู่ ร่างสูงในชุดสูทโก้หรูเหมือนพึ่งออกมาจากงานเลี้ยงยืนนิ่งบนทางเดินที่ค่อนข้างมืดสลัว หญิงสาวหันไปหาเจ้าของเสียง สบสายตากับดวงตาสีอำพันสุกใสบนใบหน้าหล่อเหลาแบบชาวตะวันตกหากทว่ามีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกถึงความละมุนละไมแบบเอเชีย

               "เรือดิฉันน้ำมันหมด เลยต้องมาขอความช่วยเหลือ" หญิงสาวตัดสินใจเอ่ยขอความช่วยเหลือ ฝ่ายนั้นพยักหน้ารับ ดวงตาสีอำพันมองตรงมาอย่างพินิจ ให้ตายเถอะ ทำไมมันช่างน่าอึดอัดอะไรอย่างนี้นะ

               "ผมจูปิเตอร์ มอเรล เป็นคนดูแลเรือลำนี้" นามสกุลนั้นคุ้นหูนัก หากเธอก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าเคยได้ยินมาจากไหน ก็คงเป็นตระกูลยิ่งใหญ่ซักตะกูลบนเกาะฮ่องกงละมั้ง

               "ดิฉันดารินทร์ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะให้ความช่วยเหลือดิฉันได้มั้ยคะ"

               "ดารินทร์" เสียงทุ้มทวนชื่อของหญิงสาว

               "คุณเป็นคนไทยรึ" เสียงถามกลับมาเป็นภาษาไทยชัดเจน หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึงในใจแอบยินดีอยู่ลึกๆ ว่าอาจจะคุยกันได้ง่ายขึ้น

               "ค่ะดิฉันเป็นคนไทย" หญิงสาวตอบกลับไปทันที ดวงตาคมยังจ้องนิ่ง นิ่งจนเธอรู้สึกอึดอัด

               "คุณหนูเหริน ลี่ฟาน ผมคงไม่เสี่ยงให้คุณปลอมตัวขึ้นมาก่อความวุ่นวายบนเรือของผมหรอกนะ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น สร้างความเย็นเยียบไปจนตลอดร่างของหญิงสาว

               ชายหนุ่มมองหญิงสาวร่างระหงตรงหน้านิ่ง เขารู้ว่าเธอเป็นใครตั้งแต่ก่อนเธอจะขับเรือตรงมายังเรือของเขาแล้ว เหตุการณ์ยิงถล่มกันที่ท่าเรือหลังจากที่เรือของเขาออกมาได้ไม่นาน ทำให้เขาต้องออกมาใช้กล้องส่องทางไกลสังเกตการณ์ด้วยตัวเองในทันทีที่ได้รับรายงาน ถึงได้เห็นว่ามีสปีดโบ๊ตลำหนึ่งหนีการไล่ล่ามาทางเรือของเขา และการข่าวของเขาไวกว่าสปีดโบ๊ตลำนั้น เขารู้ว่าเธอคือคุณหนูเหริน ลี่ฟาน ลูกสาวของตระกูลเหรินตระกูลมาเฟียเก่าแก่แห่งเกาะฮ่องกง ซึ่งอาจจะก่อปัญหาให้เขาได้

               "ฉันไม่ได้ปลอมตัว ดารินทร์เป็นชื่อฉันจริงๆ แล้วฉันก็เป็นคนไทย" หญิงสาวยืนยัน

               "แต่คุณก็คือคุณหนูเหรินด้วยงั้นซิ" เสียงย้อนถามกลับมาไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

               "ค่ะ ถ้าที่ฮ่องกงนี่ฉันก็คือเหริน ลี่ฟาน"

               "และคุณก็โดนไล่ล่ามาที่นี่"

               "ค่ะ และถ้าคุณกลัวว่าฉันจะทำความเดือดร้อนให้คุณ คุณก็ตัดสินใจแล้วกันว่าจะเติมน้ำมันเรือให้ฉัน แล้วให้ฉันไปซะ หรือคุณจะถ่วงฉันลงทะเลไปก็ได้" น้ำเสียงนั้นมีแววถือดีและท้าทาย มันมีทางไหนให้เธอเลือกได้อีกล่ะ

               ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมาช้าๆ เหมือนผู้ใหญ่ที่ระอากับเด็กดื้อ

               "ผมไม่แล้งน้ำใจขนาดนั้นหรอก แต่ผมก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกคุณ เรือลำนี้มีผู้โดยสารให้ผมต้องดูแลความปลอดภัยอีกหลายชีวิต"

               "แล้วคุณจะเอาอย่างไง จะถ่วงฉันลงทะเลเลยมั้ย" เสียงใสตวัดสูงตามอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้นมา วันนี่เธอเจอเรื่องบ้าๆมาพอแล้ว ถ้าจะต้องตายก็ให้ตายไปเลยดีกว่า อย่าต้องมาเล่นสงครามสั่นประสาทก่อนตายเลย

               "ผมจะช่วยคุณ แต่ผมจะไม่ให้ใครรู้ว่า คุณหนูเหริน ลี่ฟานหนีมาบนนี้" เสียงทุ้มกล่าวอย่างสุขุม หากในน้ำเสียงแฝงแววเด็ดขาด

               "แล้วคุณจะทำยังไงคะ" หญิงสาวถามอย่างหมดปัญญา เธอตามความคิดของเขาไม่ทันจริงๆ

               "เรือที่คุณหนูเหรินเอาออกมาจะจมลงก่อนมาถึงที่นี่ คุณหนูเหรินจะหายไปไหนก็ช่าง แต่จะไม่มีตัวตนอยู่บนเรือของผม"