Novels by Coldgirl Writes

XAVIER P.O.VPagkasara ng pinto ng kwarto ni Celestia, dahan-dahan akong lumingon. Wala na ang ngiting pilit. Wala na ang mahinahong tinig. Hindi na ako ang Xavier na maingat magsalita sa harap ng madla. Ang natira, ang totoong ako, Xavier Arguelles, ang lalaking walang sinasanto pagdating sa gusto niya.At siya, si Celestia Montes, ang matagal ko nang gusto.Tumayo ako sa hallway nang ilang segundo, nakapikit, pinakikinggan ang katahimikan ng gabi. Sa wakas. Nandito na siya. Sa loob ng bahay ko. Legal. Akin.Everything went according to plan. Hindi aksidente ang kasalang ‘yon. Hindi kapalaran. Hindi kabaliwan. Matagal ko na iyong inihanda. Bawat hakbang. Bawat posibilidad. Bawat detalyeng pinlano ko para lang sa isang bagay na mapunta siya sa akin.Hindi ko ginusto ang kahihiyan niya. Pero alam kong kailangan. Dahil si Celestia, hindi siya basta sumusuko. Kailangan niya ng dahilan para piliin ang sarili niya. At ako ang gusto kong piliin niya pagkatapos.Mula pa noon, matagal ko na s

CELESTIA P.O.VPagkapasok namin sa loob ng mansion, saka ko lang naramdaman ang buong bigat ng katawan ko. Mula sa simbahan hanggang reception, parang wala akong oras para huminga. Puro tapik sa balikat, congratulations, tanong na hindi ko alam kung paano sagutin. Pero ngayon, tahimik na. Wala nang kamera. Wala nang nagmamasid. Ako na lang. Kami na lang.Nilakad ko ang marble hallway na parang hindi ko alam kung saan pupunta. Sa totoo lang, wala akong ideya kung anong gagawin ko ngayong nasa bahay na ako ng taong pinakasalan ko pero halos hindi ko kilala.Nakahinto si Xavier sa paanan ng hagdan. Nakatingin lang siya sa akin, nakasuksok ang kamay sa bulsa ng pantalon niyang hindi pa rin niya napapalitan mula sa kasal.“May gusto ka bang inumin?” tanong niya, kalmado ang boses.“Water lang,” sagot ko, sabay bitiw ng mahinang buntong-hininga. “Grabe ang dami kong nasabing thank you kanina, parang natuyo na lalamunan ko.”“Same. Halika, kuha ako.”Sumunod ako sa kanya papunta sa open kitc

CHAPTER 3CELESTIA P.O.VHindi ko alam kung paano kami nakarating sa reception hall.Parang naglalakad ako sa panaginip. O bangungot na pilit kong ginagawang panaginip. Suot ko pa rin ang gown ko, pero iba na ang pakiramdam. Kanina, ang bigat-bigat nito, parang sapot ng alaala ni Enzo na ayaw kumawala. Pero ngayon, parang armor na siya. Parang ito na ang naging saksi ng muling pagtayo ko.Pagpasok namin ni Xavier sa grand ballroom ng hotel, tumayo ang mga tao. Nagpalakpakan. May mga naghiyawan. Ang iba parang sobrang saya. May mga kaibigan kong nagtatatalon sa tuwa. Parang walang nangyari. Parang hindi ako iniwan sa altar. Parang hindi ako ginawang tanga sa harap ng madla.“Congratulations, Cess! You did the right thing!” bulong sa akin ni Ate Lana, pinsan ko, habang kinikilig pa sa itsura ni Xavier. “Girl, ang gwapo ng asawa mo, grabe. Upgrade!”Napangiti ako, pilit man. Hindi pa rin nagsi-sink in sa akin ang lahat. Asawa ko na si Xavier Arguelles. I mean, legally and technically, we

CELESTIA P.O.VSobrang tahimik ng simbahan, para bang ang bawat yapak ko sa aisle ay dinig na dinig ng buong mundo. Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko, hindi dahil sa kaba, kundi dahil sa saya. Today is supposed to be the happiest day of my life.Hawak ko ang bouquet ng white peonies, ang favorite flowers ko na siya ring symbol ng pure love and fresh beginnings. Inaayos ko pa ang mahaba kong veil habang pinipilit ngumiti. Lahat ng mga mata nakatuon sa akin. Nakaupo ang mga bisita, nangingiti, kinukunan ako ng video, may mga naiiyak pa nga. Pero hindi ko sila pinapansin. Ang focus ko lang ay siya.Si Enzo. Nakatayo sa altar, naka-white tuxedo. Ang gwapo niya, parang model sa magazine. Nakatingin siya sa akin at ngumiti ng kaunti, pero may kakaiba sa mga mata niya. Parang may pag-aalinlangan. Pero hindi ko na pinansin. Siguro emotional lang din siya, gaya ko.Nang makarating ako sa harap niya, kinuha niya ang kamay ko. Malamig. Pinisil ko iyon. Nagpilit siya

Celestia “Cess” Montes P.O.VSobrang tahimik ng simbahan, para bang ang bawat yapak ko sa aisle ay dinig na dinig ng buong mundo. Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko, hindi dahil sa kaba, kundi dahil sa saya. Today is supposed to be the happiest day of my life.Hawak ko ang bouquet ng white peonies, ang favorite flowers ko na siya ring symbol ng pure love and fresh beginnings. Inaayos ko pa ang mahaba kong veil habang pinipilit ngumiti. Lahat ng mga mata nakatuon sa akin. Nakaupo ang mga bisita, nangingiti, kinukunan ako ng video, may mga naiiyak pa nga. Pero hindi ko sila pinapansin. Ang focus ko lang ay siya.Si Enzo. Nakatayo sa altar, naka-white tuxedo. Ang gwapo niya, parang model sa magazine. Nakatingin siya sa akin at ngumiti ng kaunti, pero may kakaiba sa mga mata niya. Parang may pag-aalinlangan. Pero hindi ko na pinansin. Siguro emotional lang din siya, gaya ko.Nang makarating ako sa harap niya, kinuha niya ang kamay ko. Malamig. Pinisil ko iyon.