The Bride He Left Behind

Celestia “Cess” Montes P.O.V

Sobrang tahimik ng simbahan, para bang ang bawat yapak ko sa aisle ay dinig na dinig ng buong mundo. Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko, hindi dahil sa kaba, kundi dahil sa saya. Today is supposed to be the happiest day of my life.

Hawak ko ang bouquet ng white peonies, ang favorite flowers ko na siya ring symbol ng pure love and fresh beginnings. Inaayos ko pa ang mahaba kong veil habang pinipilit ngumiti. Lahat ng mga mata nakatuon sa akin. Nakaupo ang mga bisita, nangingiti, kinukunan ako ng video, may mga naiiyak pa nga. Pero hindi ko sila pinapansin. Ang focus ko lang ay siya.

Si Enzo. Nakatayo sa altar, naka-white tuxedo. Ang gwapo niya, parang model sa magazine. Nakatingin siya sa akin at ngumiti ng kaunti, pero may kakaiba sa mga mata niya. Parang may pag-aalinlangan. Pero hindi ko na pinansin. Siguro emotional lang din siya, gaya ko.

Nang makarating ako sa harap niya, kinuha niya ang kamay ko. Malamig. Pinisil ko iyon. Nagpilit siya ng ngiti.

Tumango ang pari. “Nandito tayo ngayon upang saksihan ang banal na pag-iisang dibdib nina Celestia Montes at Enzo Ramirez. Isang pagsasama sa harap ng Diyos at ng lahat ng narito. Ngunit bago tayo magpatuloy sa seremonyas, ako’y magtatanong. Kung mayroon mang tutol sa kanilang pag-iisang dibdib, magsalita na ngayon o manahimik habambuhay.”

Nanatiling tahimik ang buong simbahan. Ang iba napangiti pa. Iba kasi ang linya ng pari, parang pelikula. Pero ako, nakangiti lang habang nakatitig kay Enzo. Nag-aantay sa kanyang paningin. Ready na ako sa I do. Ready na akong maging asawa niya.

Biglang bumukas ang malaking pinto ng simbahan.

Pak.

Lahat ng tao napalingon. May babaeng nagmamadaling pumasok. Pawisan, luhaan, magulo ang buhok. May hawak siyang envelope. Naka-black dress na parang hindi pambinyag, hindi pangkasal, kundi parang panggulo talaga.

“Stop this wedding!” sigaw ng babae, habang patakbo siyang lumapit sa aisle. Tumigil ako sa paghinga. Parang biglang natigil ang oras. “Hindi pwedeng magpakasal si Enzo! May anak kami! At buntis ulit ako!”

Nabitiwan ko ang bouquet ko. Nahulog sa sahig ang mga peonies at nagkalat.

“Anong…?” halos hindi ko maibuka ang bibig ko. Hindi ako makagalaw. Ang mga bisita nagbulungan. Yung iba kinuhanan ng video. Ang iba nagmamadaling bumaba ng upuan para alalayan ako.

“Bianca?” sabi ni Enzo, halos pabulong, pero narinig ko.

So kilala niya.

Yung babae, lumapit pa. Hawak hawak niya ang tiyan niya na parang gustong ipamukha sa lahat. “Enzo, you promised me. Sabi mo ako ang mahal mo. Sabi mo hindi mo siya papakasalan. Bakit ka nandito sa harap niya ngayon?”

Palingon ang mga tao sa kanya, tapos sa akin. Para akong estatwa sa gitna ng altar. Lahat ng mata, lahat ng cellphone camera, nakatutok sa akin. Gusto kong bumagsak. Gusto kong maglaho. Pero nakatayo ako doon, sa gitna ng kahihiyan, suot ang pinakamamahalin kong gown, habang pinagtatawanan ng kapalaran.

“Celestia,” mahina ang boses ni Enzo. Hindi siya makatingin sa akin. “Hindi ko alam na darating siya. Hindi ko alam na buntis siya ulit.”

“Ulit?” halos mapasigaw ako sa salitang iyon. “So totoo. May anak na kayo?”

Hindi siya nakasagot. Tumango lang si Bianca. “May anak na kami. And he’s turning two next month. Hindi mo ba tinanong kung bakit laging busy si Enzo sa gabi? Sa out-of-town? Ako ‘yon. Kami ‘yon.”

Sumikip ang dibdib ko. Parang may bumaril sa puso ko, pero walang dugo. Gusto kong magwala, gusto kong sigawan silang dalawa, gusto kong maglakad papalabas ng simbahan at hindi na lumingon. Pero nanatili akong nakatayo. Parang kaluluwa na hindi pa alam na patay na pala siya.

May lumapit na organizer sa tabi ko. “Ma’am, gusto niyo po bang lumabas muna?”

Pero hindi ako makagalaw. Hindi ko magawang gumalaw. Hanggang sa may isang lalaki sa likod ng simbahan na lumapit. Naka-itim siyang suit. Tahimik siya. Pero may aura siyang hindi matatanggi. Xavier Arguelles. Isa siya sa mga principal sponsors. Isa sa mga powerful businessmen sa bansa. Hindi ko siya personal na kilala, pero alam kong may history sila ni Enzo. Professional rivals.

Huminto siya sa harap ko. Hindi siya tumingin kay Enzo. Nakatitig lang siya sa akin.

“Miss Montes,” mahinahon ang boses niya pero malakas ang dating. “Do you still want to get married today?”

Hindi ko agad naintindihan ang sinabi niya. Pero narinig ko ‘yun nang malinaw. Tumango siya sa pari. “Father, I believe weddings are sacred. But so is dignity.”

Nabaling ang atensyon ng lahat sa kanya. Yung ibang ninong at ninang, napatingin sa isa’t isa. Yung ibang bisita hindi alam kung magchi-cheer o mananahimik.

Nilingon ko si Enzo. Nanatili siyang tahimik. Hindi man lang siya lumapit sa akin. Hindi man lang niya ako hinawakan. Ni hindi niya ako pinigilan. Ni hindi siya nagsalita.

So, ito na nga talaga ang ending namin?

Binalik ko ang tingin ko kay Xavier. Ang lalim ng mga mata niya. Parang hindi ako tinatanong ng biro. Parang totoo.

“Why?” halos pabulong kong tanong.

“I hate unfinished stories,” sagot niya. “And if you’re brave enough to stand here after all this, then you deserve a different ending.”

Tahimik ang simbahan. May pabulong na “Totoo ba ‘to?” “Naku girl, si Xavier ‘yan!” “Grabe, may twist!” Pero wala akong marinig sa kanila. Parang may sariling mundo ang isip ko. Tinignan ko ulit si Enzo. Tumingin siya sa sahig. Walang sinabi. Walang paliwanag.

Sa loob ng ilang segundo, ang daming alaala ang dumaan sa isip ko. Lahat ng plano naming dalawa. Lahat ng gabing naniwala ako. Lahat ng pangakong binitawan niya. Lahat ng bulaklak na ako mismo ang pumili. Lahat ng bisitang pinilit kong i-welcome. Lahat ng pangarap na ngayon ay nawasak sa isang iglap.

“Fine,” bulong ko. Pero sapat para marinig ni Xavier. “Let’s get married.”

Nagulat ang pari. Pero mabilis din siyang natauhan. Si Xavier lumapit, tinanggal ang coat niya at isinabit iyon sa likod ng bangko. Tahimik siyang tumayo sa altar, sa tabi ko.

“Are you sure?” tanong ng pari.

Tumango ako. Wala na rin naman akong dapat pang ikatakot. Anong mawawala sa taong nawalaan na ng lahat?

“Then let us proceed,” sabi ng pari.

Tiningnan ko si Xavier. Hindi siya ngumiti. Pero ramdam kong hindi niya ako nakikita bilang isang trophy. Hindi siya tulad ni Enzo. Hindi siya duwag. Sa paningin niya, ako ang taong hindi bumigay kahit iniwan, niloko, ipinahiya.