Nobela ni Craiah

After namin mamasyal ay umuwi rin kami kinagabihan. Gusto ko sanang magtagal pa—gusto kong damhin pa ‘yung aliwalas ng labas, ‘yung paglalakad naming dalawa ni Isaac na tila ba walang ibang mundo kundi kami lang. Pero pinili kong tumigil na rin. Nakakahiya naman sa kanya. Baka pagod na rin siya at hindi lang niya sinasabi.Pagkarating namin, siya na agad ang nag-volunteer na magluto.“Ako na, upo ka na lang,” aniya habang tinatanggal ang relo sa pulso niya.Nag-alok naman ako. Gusto ko sanang makatulong kahit konti, pero agad siyang tumanggi. Siya na raw ang bahala.“Ayaw ko munang mapagod ka,” dagdag pa niya.Hindi ko na lang ipinilit. Nakatingin lang ako sa kanya habang abala siya sa kusina. Napaka-natural niya sa ginagawa niya, parang sanay na sanay mag-alaga ng tao.Pagkatapos niyang magluto, nilapitan niya ako.“I’ll go out for a while,” mahina niyang sabi.Tumango lang ako. “Okay.”Wala naman akong karapatang pigilan siya. Hindi ko siya asawa. Hindi ko siya boyfriend. At lalong

Hawak kamay kaming naglalakad ni Isaac sa gitna ng napakaraming tao. Tanghali na nang napagdesisyunan naming lumabas para mamili ng souvenirs—pang-regalo sa pamilya, sa ilang kaibigan, at siyempre… para sa amin din. Para may alaala.Mainit ang sikat ng araw pero malamig ang simoy ng hangin. Kontra sa init sa Pilipinas, dito parang kahit maghapon kang maglakad, hindi ka pawisan.Habang naglalakad, napansin kong madalas kaming tingnan ng mga tao. Lalo na ‘yung matatanda, para bang ini-scan kami mula ulo hanggang paa. Pero hindi ako nainis, mas naging curious ako.“Do you want to eat ramen?” tanong ni Isaac habang nakatingin sa kaliwa’t kanan, tila ba may hinahanap.“Kakain na lang siguro sa hotel. Hindi ako sanay sa maraming tao,” sagot ko habang pinagmamasdan ang paligid—ang mga taong busy sa kani-kanilang buhay, sa kani-kanilang chismisan.Napansin ko, bihira akong makakita ng mga bata. Halos lahat ay may edad na. Bigla kong naalala ang nabasa ko—na sa Japan, mas marami na raw ang mat

I woke up feeling drained. Parang tumakbo ako ng ilang araw sa sobrang pagod ng katawan ko. Kahit isang daliri ko, hindi ko maigalaw nang maayos.Napapikit ako ng mariin.Kagabi…“Bwisit,” bulong ko sa sarili ko habang sinisikap alalahanin ang lahat.Agad kong tiningnan ang sarili ko. I'm completely naked. Tanging comforter lang ang nakabalot sa katawan ko—at pati na rin sa natitirang dignidad ko.Sumubok akong umupo pero—“Shit!” Napakapit ako bigla sa comforter nang maramdaman ko ang matinding kirot sa pagitan ng mga hita ko. Para bang pinunit ako mula loob hanggang labas.He's a damn monster.Literal na hindi ako makakalakad, gaya ng babala niya. And the worst part? My virginity is gone. I'm no longer the same. Hindi na ako inosente.Humugot ako ng malalim na buntong-hininga. Hindi ko alam kung ano ang mas nakakahiya—ang nangyari kagabi o ang totoo: Ginusto ko rin naman.At sa tuwing babalik sa isip ko kung paano siya naging mapangahas, mapaglaro, at sobra sa pagiging dominante—nam

“I’ll be gentle, don’t you scream.”Bumilis ang pintig ng puso ko. Parang sasabog. Parang may malakas na sigawan sa loob ng dibdib ko pero sa labas ay tahimik ako—nanginginig lang, takot, sabik, nalilito.Muli niya akong hinalikan, this time, mas mabagal. Mas banayad. Hindi na kagaya kanina na parang mauubos niya ang hangin ko. Ngayon ay para bang sinasamba niya ako sa bawat dampi ng kanyang labi.Isaac’s touch wasn’t rushed this time. It felt like he was trying to memorize me, like he was exploring parts of me he’d been curious about for too long but never dared to touch—until now.Huminga ako nang malalim habang pilit na pinapakalma ang sarili ko. Hindi ko alam kung saan ko gustong dalhin ‘to, pero hindi ko rin kayang tumanggi. Hindi ko kayang sabihing huwag habang ang katawan ko ay nagsusumigaw ng oo.Naramdaman kong unti-unti niyang tinataas ang damit ko, pero nang umabot na iyon sa dibdib ko ay bigla akong napapikit.“Wait,” mahina kong sabi.Huminto siya. Lumingon siya sa akin,

Nakarating kami sa hotel kung saan kami tutuloy ni Isaac at ang masasabi ko lang at sobrang ganda ng napilitan niya. Isa ito sa mga pinaka-mamahaling hotel sa Japan–located at ‘The Ritz-Carlton, Tokyo’ Currently nasa 53rd floor kami.I look around while fixing my clothes and his. This hotel screams luxurious. Tila ba ginawa ito para lang sa mga mayayaman.Nakakapagtaka, sobrang yaman naman nila Isaac para ma-afford ‘to. Umiling ako. Hindi ko na dapat pang isipin pa ‘yon.Nag-unat ako pagkatapos at huminga ng malalim.Okay lang naman 'yung room. Malinis at maayos naman. Maganda 'yung view sa labas, kita mo 'yung city. Comfortable 'yung kama, mukhang malambot. Simple lang 'yung design, pero elegante. Okay na okay na rin 'yung size ng kwarto. Pwede na. Actually, ang luwag pa nga para sa aming dalawa.“Eve?” Isaac called from the kitchen.Dumating kami pero gabi na, obviously he's making the dinner. Guilty tuloy ako. I pout. I act like a baby, tsk.Dali-dali akong pumunta sa kusina a

Nanlaki ang mata ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Literal akong napalunok ng laway. Ang daming gustong itanong ng isip ko pero parang nalunod ang lahat ng salita."Isaac..."Hinawakan niya ang pisngi ko gamit ang isa niyang kamay. “Don’t say anything. I’m not asking you to love me back. Hindi ko hinihingi ‘yon.”Napapikit ako. Ang init ng kamay niya sa balat ko. Ang bawat hawak niya, bawat salita niya—parang sumisiksik sa pader na itinayo ko."Ayokong kamuhian mo ako. Pero ayokong pilitin ka rin."Nagbukas ako ng bibig, pero wala akong masabi. Tiningnan ko lang siya. Pilit kong hinahanap kung saan ko siya ilalagay sa puso ko. Pero paano kung sa tuwing tinitingnan ko siya, pakiramdam ko andun na siya?Bumaba ang tingin niya sa labi ko."Pwede ba?" tanong niya.Natigilan ako. Hindi ko na kailangan tanungin kung ano ang tinutukoy niya. Hindi rin ako sigurado kung ano ang isasagot ko. Pero hindi ako umiwas.Tumango ako—mahina lang.Dahan-dahan siyang yumuko. Hindi siya nagmad