The Billionaire's Temporary Wife

Nagbuntong hininga ako at pilit na ngumiti sa apo ng Mayor na si Isaac Kavanaugh. Nagkasakit kasi ang Lolo niya kaya siya muna ang temporary na Mayor. At kanina pa ako inuutusan! Ni hindi pa nga ako nakakakain!“What's your name again?” he asked as he looked at the paperwork on his hands.“Everelle Ponferrada.”“Pakibigay sa chairman, pakisabi na permihan niya ‘yan,” nang-aasar niyang sabi. Pasalamat ka apo ka ni Mayor kung hindi binigwasan na kita kanina pa.Kung hindi lang siya ganito baka matagal ko na siyang nagustuhan pero hindi, ayoko sa katulad niya na magaspang ang ugali. Pogi siya at malaki ang pangangatawan, halatang inalagaan nang maayos. Sa totoo lang pwede siya maging actor sa Hollywood sa sobrang pogi but he's not my type. Geez, hell no.Umirap ako at pabalang na kinuha ang mga papers sa kamay niya. Nagawa pa nitong ilagay ang mga paa sa ibabaw ng table.“Madapa ka sana sa daan, impakto ka.” Umirap ako sa kawalan.Masamang loob akong naglakad palayo sa office at agad dum

“Ma! Aalis na po kami!” Kumaway ako sa kanila at nag flying kiss. Natawa si Mama sa inakto ko.Pupunta kami ngayon ni Isaac sa bahay nila para pormal na ipakilala ako. Kinakabahan nga ako, eh. What if suplada yung magulang niya? Wag naman sana, baka mapa-away ako ng wala sa oras.Hawak-kamay kaming naglakad ni Isaac, hindi ko alam kung anong sasakyan namin, tricycle ba or what? Naglakad na ako, suot yung light pink na dress na may floral prints — yung parang may watercolor na bulaklak na soft lang sa mata. Mahaba siya hanggang binti, tapos may manipis na sinturon sa bewang na lalong nagbigay hug sa katawan ko. Yung sleeves, puffed at medyo sheer, kaya kahit simple lang, ang feminine ng dating.Ang gaan sa pakiramdam. Parang ako lang, kasama ng hangin, at yung sundress kong parang galing sa isang kwento. Walang destination. Gusto ko lang maramdaman na minsan… sapat na pala yung ganitong mga sandali.“Saan na ba yung sasakyan natin na tricycle?” tanong ko kay Isaac. Sinulyapan niya ako

Sa mga nagdaang araw ay wala kaming ginawa kundi mag-bonding ni Mama, inunahan na ako bayaran ni Isaac ng pera gaya ng napag-usapan namin dati. Nagtanong pa si Mama kung saan ko raw nakukuha ang pera, sinasabi ko nalang na may sideline akong trabaho na malaki magbigay ng sweldo, thankfully hindi naman siya nagtanong after that.“Ma, uminom ka na ng gamot, tsaka si Papa.” sabi ko kay Mama at tumayo para mag-unat. “Oh siya, sige na nga at maiwan ko muna kayong dalawa.” Hindi nakatakas sakin ang pang-aasar na tingin ni Mama. Kahit kailan talaga.Tinanaw ko lang siya na papalayo sa ‘min hanggang sa tuluyan nang nawala. Nandito kasi kami ngayon sa ilog, tinamad kasi ako sa poso kaya dito na lang ako naglaba, kasama ko naman si Isaac para siya ang bumuhat.Sa mga araw na lumipas ay hindi siya umalis sa tabi ko kahit isang beses, minsan nakakalimutan kong anak siya ng mayaman at hindi sanay sa mga gawain ng mahihirap na tao.Lahat ng gawain hindi siya maalam powers na lng sa pagluluto, doon

“Maayos na ba siya?”“I don't see, hindi na siya makilala sa mukha niya.”“Good thing nakita mo siya, thank you so much.”“S-she moved her fingers,” someone said.I slowly open my eyes, I adjusted my vision for a moment until I can see clearly.I think nasa hospital ako ngayon, but how? sino nakakita sa akin? ang hirap paniwalaan lalo na’t satingin ko ay sa masukal nila ako itinapon. But after all, I'm thankful.I blink twice bago makilala ang lumapit sa akin babae. It's Janine!“J-ja-”“Shh, don't force yourself to speak,” Hinaplos niya ang mukha ko. Halata rin ang namumuong luha sa mata niya.I look around, madaming tao at hindi ko makilala ang iba. Hindi na ako maka-klaro sa malayo. Dahil ba sa nangyari?Nanginig ako sa takot. They tortured me. Nagsimulang umagos ang luha ko.“T-they a-a-almot killed m-me,” I cried while holding Janine’s hands.Naging balisa silang lahat sa pag-iyak ko at agad akong pinalibutan. Halos hindi ko sila makilala sa panlalabo ng mata.“S-shhh, we're here

Nanlaki ang mata ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Literal akong napalunok ng laway. Ang daming gustong itanong ng isip ko pero parang nalunod ang lahat ng salita."Isaac..."Hinawakan niya ang pisngi ko gamit ang isa niyang kamay. “Don’t say anything. I’m not asking you to love me back. Hindi ko hinihingi ‘yon.”Napapikit ako. Ang init ng kamay niya sa balat ko. Ang bawat hawak niya, bawat salita niya—parang sumisiksik sa pader na itinayo ko."Ayokong kamuhian mo ako. Pero ayokong pilitin ka rin."Nagbukas ako ng bibig, pero wala akong masabi. Tiningnan ko lang siya. Pilit kong hinahanap kung saan ko siya ilalagay sa puso ko. Pero paano kung sa tuwing tinitingnan ko siya, pakiramdam ko andun na siya?Bumaba ang tingin niya sa labi ko."Pwede ba?" tanong niya.Natigilan ako. Hindi ko na kailangan tanungin kung ano ang tinutukoy niya. Hindi rin ako sigurado kung ano ang isasagot ko. Pero hindi ako umiwas.Tumango ako—mahina lang.Dahan-dahan siyang yumuko. Hindi siya nagmad