Novels by Audrie Lee Moon

“Hindi ito nakakatuwa!” Bulaslas ko sa inis. Tinawanan ako nito at iniaabot sa akin ang kopitang may laman. “Hindi ko iinumin ‘yan. Babalik nalang ako bukas kapag maayos ka na kausap.”Balak ko na sana umahon pero sinundan niya ako. “Come on, this is our new flavor, just have a sip.” Palarong saad nito.Tiningnan ko siya ng masama. “Alam mo, kung close tayo pwede sana pero hindi kita kilala.” Umahon ako sa pool.Pilyo itong tumawa. “I control everything. You cannot get out of this place without me.” Umahon rin siya sa pool bitbit pa rin ang mga baso at alak sa kamay niya. Tumayo ito sa harap ko. Palapit ng palapit kaya patuloy lang akong umaatras hanggang sa macorner. “Even when you scream, no one will rescue you.”Ramdam ko ang hininga niya sa mukha ko na siyang nagpapainit sa dugo ko.Sana paggising ni Cael, suntukin niya ung mukha ng taong ‘to. Gwapo sana e, masama lang ugali.“Uuwi na ako. Lasing

“Hindi ka pa ba gigising?” tanong ko sa natutulog na Cael. Maputla na siya. Hindi na katulad noon. Dahan-dahan kong pinunasan ang mukha niya gamit ang basang bimpo.“Wala na tayong bahay,” bulong ko sa kanya. Sabi ng doktor, magandang kausapin ang comatose na pasyente. Binanlawan ko ang bimpo na pinunas ko sa kanya at kinuha ang bag ko na may mga damit.Dahil dito na akong natutulog sa ospital, nagpapalaba nalang ako sa labas. May kaunting nabawas ako sa perang binigay ni Charity noong pinalayas niya ako. Nanunubig ang mga mata ko sa mga pumapasok sa isip ko. Ngayon ko lang napantanto, maraming nilihim si Cael.“Bakit hindi mo sinabi sa akin? Ang dami nating utang na bayarin.” Napatuloy ako sa pagtupi ng mga damit ko. Habang umiiyak. “Binigyan ako ng pera ni Charity, bayad niya sa pag-aalaga ko kay Charmi. Maghahanap ako ng trabaho, tutulungan kita makabangon ulit.” Bumuhos ang luha ko kaya isinubsob ko ang mukha ko sa damit na hawak ko.“Ako naman babawi sa ‘yo, susubukan ko palaguin

Damon's point of view.“At bakit naman namin gagawin ‘yon? Ung kalive in partner niya, comatose. Tapos ang gusto mo palayasin namin? Tao ka ba? Ang gwapo mo pero demonyo ka e, ano?”“Charity!”“E kasi namam, kung makapag desisyon itong, mamang ‘to?!”I put the suitcase in their small table at the sala. Charity opened the suitcase. She looked at me with amusement and confusion.“You're pregnant. Working. A daughter and a mother. She's not even your relative.” I clearly stated. These people are too kind and naive, only if they knew that the people who let them stay in their nest was a leech, fraud and a kidnapper.Charity bit her lips. Her mom approached her but was not impressed with the money. “Napakalaking pera naman n'yan.”I simply smiled at them, “Final offer. Just to think of it, I want to rent their unit. Just cast her out of your place. Whatever way it is.”Charity closed the suitcase. “Okay, anim na buwan na naman silang walang bayad. Hindi kasi mapalad si Cael sa mga trabaho.

“Lumayas ka na!” sigaw ni Charity. Ang mama ni Charmi at anak ni Aling Nena. Buntis ito at naka limang buwan na. Single mom.“Anak huminahon ka, ang bata!” Nag-aalalang pakiusap ni Aling Nena habang sinasalo ang mga gamit at damit namin sa labas ng unit.“Paanong hihinahon? Etong babaeng ‘to, ilang buwan ng walang bayad! Mapapaanak ako sa stress kakasingil dito e!” Singhal nito sa nanay niya. Tama siya. Ilang buwan na kaming walang hulog sa upa. Wala akong trabaho. Comatose pa rin si Cael. Mahigit tatlong buwan na. “Kaya lumayas ka nalang!”“Anak, nasa ospital nga kasi si Cael. Hindi kaya ni Ange—”“Anong hindi? Buntis ako, nay! Siya hindi! Pwede siyang magtrabaho! Ano siya prinsesa? Bawal magbalat ng buto?!” Dinuro ako nito pagharap niya sa gawi ko. “Prinsesa ka ba, huh?! Hindi ka marunong magtrabaho, huh?!”Pinalo ni Aling Nena ang kamay ni Charity na naduro sa akin. “Charity! Tama na! Oo, prinsesa ‘yan siya ni Cael!”Muling nagka-iringan ang dalawa. Tungkol sa amin ni Cael.“E, hin

“Naniniwala ka bang gusto ko magdrive ng tren?”Mula sa tanawin sa labas, natuon ko ang tingin ko kay Cael, nakatingin ito sa dulong bagoon kung saan nakaupo ang driver ng LRT train na mula sa Recto papuntang Antipolo.Nginitian ko si Cael, “Edi mag-apply ka, for sure bagay sa ‘yo yung uniform na may itim na kurbata! Araw-araw akong pupunta sa Antipolo kapag nangyari ‘yon.” Masayang tugon ko sa kanya.Nawala ng ngiti sa mga labi nito.“Bakit? Ano ka ba, hindi masama mangarap kahit nasa tamang edad ka na.” Tinapik ko ang braso niya at sumandal doon.“Hindi ko pangarap ‘yun. Naisip ko lang.” Bulong nito at hinaplos ang buhok ko. Tiningala ko siya. Nakatitig siya sa akin habang sinusuklay ang buhok ko.“E, anong pangarap mo?”“Ang mapatawad,” ngumunot agad ang noo ko.“Nino? Bakit?” Masyadong magkalapit ang mukhang naming dalawa. Kumalas ako sa yakap sa kanya. Ramdam ko ang init ng mukha ko.Ngumisi si Cael. At umakbay sa akin.“You badly know and love that guy,” Mas kumunot ang noo ko.

Napahawak ako sa ulo ko, ito na naman ang sakit na nararamdaman ko. Kaunting tama lang ng liwanag sa mga mata ko parang hinahati ang mga eyeballs ko sa sakit at hapdi.Nagising ako sa himbing ng tulog ko dahil sa sakit na madalas kong indahin lalo na kapag hindi ko naiinom ang maintenance ko. Lumubog ang kabila ng kama nang maupo si Cael, inalalayan ako nitong maupo.“Masakit na naman ba ang ulo mo? Yung gamot mo nakainom ka ba?” May pag-aalala nitong tanong. Napakagwapo talaga ni Cael, napakamaalaga rin.“Sobrang sakit..” Napayuko ako habang hinihilot ang sintido ko. “Isang linggo na akong hindi nakakainom, nahihiya akong sabihin sa ‘yo. Ngayon pang nawalan ka ng tranaho ulit.” Bulong ko.Napabuntong hininga si Cael at inayos ang buhok kong nakakalat sa pagmumukha ko. Natanggal siya sa pangatlo niyang trabaho ngayong buwan. Kaya nahihiya akong banggitin ang tungkol sa mga gamot ko. Pero ngayon kasi, parang mababaliw na ako sa matinding sakit!Hinalikan ako ni Cael sa noo, naamoy ko a