เขียว_หวานの小説

ภูผาเดินเข้าห้องพัก วางสัมภาระทั้งหมดลงอย่างระมัดระวัง ก่อนเอนตัวลงบนโซฟาตัวโปรดด้วยท่าทีผ่อนคลาย รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าคม“วันนี้สนุกจริง ๆ ได้แกล้งยัยเตี้ยตาโตอีกแล้ว” เขาคิดอย่างอารมณ์ดีภูผา หรือที่แฟน ๆ รู้จักกันในชื่อ ซันซัน คือหนึ่งในสมาชิกของวงบอยแบนด์ที่เปิดตัวมาได้ราวสองปี วงของเขามีเพลงที่พอจะติดหูคนฟังอยู่บ้าง แต่ยังไม่ถึงขั้นโด่งดังเป็นพลุแตกตามที่ค่ายเพลงและต้นสังกัดคาดหวัง ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังเชื่อมั่นว่า ความพยายามและแรงใจที่เขากับเพื่อน ๆ ทุ่มเทลงไป จะผลิดอกออกผลสักวันช่วงนี้งานเพลงเริ่มซาลง บริษัทจึงเริ่มมองหาช่องทางใหม่ให้เขา โดยใช้ “หน้าตาหล่อเข้มโดดเด่นกว่าใครในวง” เป็นใบเบิกทาง สุดท้าย ภูผาก็ได้รับมอบหมายให้เป็นพิธีกรรายการเพลงชื่อดัง งานที่เจ้าตัวไม่ได้เต็มใจนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ เมื่อผู้บริหารพูดเสียงแข็งว่า “นี่คือก้าวแรกของงานแสดงในอนาคต”ภูผาเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัวที่มีลูกสองคน พ่อแม่ของเขาไม่เห็นด้วยกับการเข้าวงการบันเทิงนัก เพราะหวังให้เขาเดินตามรอยพี่ชายที่กำลังเรียนอยู่คณะแพทยศาสตร์ และวางแผนศึกษาต่อระดับปริญญาโทและเอกในสาขาเฉพาะทาง ทว่าภูผากล

เมื่อตอนที่อันอันมาถึงร้าน ป๊ากำลังหัวหมุนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ทั้งคิดเงินให้ลูกค้า ทั้งหันไปสั่งลูกจ้างเรื่องเสิร์ฟอาหาร เสียงเรียกลั่นร้านจนบรรยากาศเหมือนสนามรบขนาดย่อม“อันอัน มาแล้วเหรอลูก! ดีเลย มาช่วยอยู่ที่เคาน์เตอร์หน่อย เดี๋ยวป๊าขอเข้าไปดูในครัวแป๊บหนึ่งนะ!”พูดยังไม่ทันขาดคำ ป๊าก็วิ่งปรู๊ดเข้าไปในครัว ทิ้งให้อันอันยืนงงอยู่ท่ามกลางดงลูกค้าที่กำลังต่อคิวคิดเงินยาวเป็นงูเลื้อย“สักครู่นะคะ คุณป้า เดี๋ยวอันรีบคิดเงินให้นะคะ!”เธอรีบก้าวเข้าเคาน์เตอร์พร้อมยิ้มหวาน ก่อนรับบิลอาหารจากคุณป้าขาประจำที่มายืนรออยู่“อันอัน~ เมื่อวานป้าดูรายการที่หนูไปออกมาด้วยนะ ชุดหนูน่ารักมากเลย นางฟ้าตัวจริงเสียงจริง! ป้าดูเพลินเชียว~ ส่วนไอ้หนุ่มที่ยืนข้าง ๆ นั่นก็หล่อไม่เบาเลยนะ ชุดเหมือนนกเพนกวินอย่างที่หนูแซวเลย ฮ่าฮ่า!”คุณป้าพูดไปยิ้มไปอย่างเอ็นดูอันอันหัวเราะเขิน ๆ “ขอบคุณค่ะป้า~ สนุกไหมคะ อย่าลืมดูต่อศุกร์หน้านะคะ รับรองมีให้ขำอีกแน่ ๆ”“ได้เลยจ้ะ! ตอนนี้ป้าบังคับทั้งบ้านให้ดูรายการของหนูทุกศุกร์เลยนะ ไม่ให้พลาดซักตอน แล้วศุกร์หน้าหนูจะใส่ชุดอะไรอีกล่ะ?”อันอันยิ้มตาเป็นประกาย ก่อนยกมือแตะปา

ภูผาก้าวลงจากรถตู้ของบริษัทที่มาส่งถึงหน้าบ้านด้วยสีหน้านิ่งขรึมแต่ในหัวของเขากลับไม่ยอมอยู่นิ่งตาม เพราะยังคงวนเวียนกับคำพูดของ ยัยเตี้ยตาโต ที่พูดใส่เขาเมื่อวันก่อน หลังจากจบการอัดรายการเพลงชื่อประหลาดนั่นไปตอนนั้นเขาโกรธมาก...โกรธจนแทบอยากเดินหนีออกจากสตูฯ ไปให้ไกลจากเสียงของเธอแต่พอเวลาผ่านไป เขากลับนั่งคิดซ้ำไปซ้ำมา...แล้วก็ค่อย ๆ ยอมรับอย่างพ่ายแพ้ในใจว่า ยัยนั่นพูดถูกทุกอย่าง“ในเมื่อคุณรับงานแล้ว ก็ช่วยมีความรับผิดชอบหน่อยเถอะ ทำให้สุดความสามารถ ไม่ใช่มายืนเฉย ๆ แบบนี้ ถ้าคุณไม่ตั้งใจจริง ก็ลาออกไปซะ...”เสียงใส ๆ ของเธอยังดังก้องอยู่ในหัว ไม่ว่าจะพยายามสลัดออกแค่ไหนก็ตามเขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก็แค่โดนเด็กผู้หญิงตัวเล็กว่ากลับไม่กี่คำ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนโดนตีแสกหน้าแบบนี้ก็ไม่รู้สุดท้าย...เขาก็ต้องยอมจำนนต่อความจริงภูผาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพี่โชค ผู้จัดการส่วนตัวที่ดูแลเขามาตั้งแต่เข้าวงการ พี่ชายอีกคนที่รู้จักนิสัยเขาดีที่สุด“พี่โชคครับ...ส่งสคริปต์เทปต่อไปมาให้ผมหน่อยนะครับ”เสียงเขานิ่งแต่แน่วแน่กว่าทุกครั้งหลังจากวางสาย เขาเผลอยกมุมปากขึ้นนิด ๆ อย่างขัดใจตัวเอง

“…”อันอันกับเจ๊หวานเงียบงัน ราวกับยังไม่ฟื้นจากการโดนน็อกด้วยคำว่า “ยังไม่ได้ท่องบท”“อ่า…ได้ค่ะ ได้สิ!” เจ๊หวานรีบพูดเสียงสูงกลบเกลื่อน “อันอันพูดเยอะหน่อยก็แล้วกันนะ ไม่น่ามีปัญหาเนอะ?”“เอ่อ…ค่ะ”อันอันฝืนยิ้ม แต่ในใจเริ่มเดือดปุด ๆ เหมือนหม้อน้ำร้อนที่ใกล้ล้นเตาพูดเยอะหน่อยเหรอเจ๊!? หมายถึงพูดทั้งรายการเลยใช่ไหมคะ!?เธอเหลือบตาใส่เจ๊หวานที่ยังยิ้มละมุนละไมให้ชายหนุ่มร่างสูงราวกับเขาคือพระเอกซีรีส์เกาหลี ส่วนเธอ...น่าจะรับบทตัวประกอบถือไมค์อยู่มุมฉากโชคยกมือไหว้ขอโทษแทนศิลปินในความดูแลของตน “ขอโทษจริง ๆ นะครับ ผมรับรองว่าจะให้ซันซ้อมบทให้เรียบร้อยก่อนอัดเทปครั้งหน้าแน่นอนครับ”ภูผา หรือซันซัน ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังคงนิ่ง ยกมือขึ้นลูบคอเบา ๆ ก่อนพูดเสียงเรียบว่า“ก็พูดไปตามฟีลได้นี่ครับ ไม่น่ามีปัญหาอะไร”อันอันหันขวับ ตาแทบลุกเป็นไฟ“ตามฟีลเหรอคะ?” เธอเผลอพูดเสียงสูง “รายการนี้มัน ออกอากาศสดนะคะ ไม่ใช่คลิปติ๊กต็อกเด็กเล่นขายของ!”เจ๊หวานรีบสะกิดแขนหญิงสาวเบา ๆ “ใจเย็น ๆ ยิ้มไว้ลูก ยิ้มไว้!”อันอันสูดหายใจเข้าลึก แล้วส่งรอยยิ้มหวานละลายใจ (แต่ในใจอยากจะเอาไมค์เคาะหัวอีตาหน้าหล่อนี่

สิบปีก่อน...“อันอัน! อังกอร์! อังกอร์!”เสียงแฟนคลับตะโกนก้องไปทั่วหลังจากที่ฉันร้องเพลงสุดท้ายจบลงและก้าวลงจากเวที เสียงเรียกร้องทั้งจากหนุ่ม ๆ สาว ๆ ดังสนั่นจนทีมงานหลังเวทีหันมามองหน้ากันเป็นแถวฉันที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดสีขาวกับยีนส์ธรรมดา ๆ ยืนฟังเสียงเรียกชื่ออย่างคนยังตั้งตัวไม่ทัน ก่อนพยักหน้าให้โปรดิวเซอร์ แล้วรีบก้าวขึ้นเวทีอีกครั้งตามเสียงกรี๊ดที่แทบทำลมหายใจสั่นยืนมองทะเลคนตรงหน้า รอยยิ้มเจิดจ้าเต็มใบหน้า...แหม ใครจะไปคิดว่างานแฟนมีตติ้งของฉันจะจัดได้ใหญ่ขนาดนี้ สนามกีฬาแห่งชาติเลยนะจ๊ะคนดี! คนเป็นหมื่น!โอ๊ย ขนลุก!“โอ๊ย!”จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แก้มทั้งสองข้าง รีบยกมือจับทันทีเฮ้ย! ทำไมหน้าแม่ใหญ่ขนาดนี้เนี่ย!?“โอ๊ย!” อีกที คราวนี้เสียงดังมาจาก...ฉันเอง“นี่แน่ะ ยังไม่ยอมตื่นอีก! รู้มั้ยตอนนี้กี่โมงแล้ว!? วันนี้มีงานพิธีกรตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ ยังจะนอนอีก เดี๋ยวก็ไปถึงที่ถ่ายช้า!”เสียงแม่ดังมาพร้อมมะเหงกลงกลางหัวฉันอย่างจัง“แม่อ่ะ! อันกำลังฝันหวานอยู่เลย!” ฉันพูดพลางขยี้หัวงง ๆ“ฝันหวานอะไรอีก! รีบตื่นไปแต่งตัวได้แล้ว งานก็ต้องไปให้ตรงเวลา จะได้ไม่เสียชื่

แนะนำเรื่อง สิบปีหลังจากวันที่รายการเพลงชื่อดังปิดตัวลง...อันอัน และ ซันซัน คู่พิธีกรขวัญใจผู้ชมในวันวาน โคจรกลับมาพบกันอีกครั้งโดยไม่ได้นัดหมาย คราวนี้ทั้งคู่ไม่ได้ยืนอยู่หน้ากล้องในฐานะพิธีกรเหมือนเดิม หากแต่ในฐานะ “ศิลปิน” ที่ต่างคนต่างมีอัลบั้มใหม่ในมือการกลับมาเดินสายโปรโมตรายการพร้อมกัน ทำให้สองชื่อที่เคยอยู่คู่กันในอดีต กลับมาเป็นที่พูดถึงอีกครั้ง อันอัน ดาราสาวผู้รักการแสดงยิ่งกว่าสิ่งใด พร้อมความสามารถในการร้องเพลงได้ (ไม่) นิดหน่อย แต่ดันเสียงเพราะจนแฟนคลับเรียกร้องให้ออกอัลบั้มทุกสองปี ส่วน ซันซัน นักร้องหนุ่มผู้คร่ำหวอดในวงการ ที่หันไปจับงานแสดงและคว้ารางวัลมานับไม่ถ้วน สำหรับเธอ…ความสำเร็จของเขาคือทั้งแรงบันดาลใจและหนามตำใจในเวลาเดียวกัน เพราะในขณะที่เขาดูเหมือนได้ทุกอย่างอย่างง่ายดาย เธอต่างหากที่ต้องทุ่มเทสุดกำลังเพื่อให้ยืนอยู่ในจุดเดียวกัน แต่เมื่อเส้นทางของทั้งคู่กลับมาบรรจบอีกครั้ง… บางที “โชคชะตา” อาจกำลังเขียนบทใหม่ให้พวกเขา บทที่มีทั้งเสียงเพลง ความทรงจำ และหัวใจที่ยังไม่เคยจางหายไปเลยตลอดสิบป

ภูวินทร์ลืมตาขึ้น เมื่อเสียงลมแรงพัดกระทบกระจกหน้าต่างดังแผ่ว ๆ ความคิดของเขาถูกดึงกลับจากอดีตอันขมขื่นสู่ปัจจุบัน เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาวราวกับอยากระบายบางสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในอกให้หลุดออกไปกับลมหายใจนั้นชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอนของลูกเพื่อดูความเรียบร้อย แสงไฟจากโถงทางเดินลอดผ่านประตูแง้มเข้าไป เผยให้เห็นภาคินทร์นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเล็ก ใบหน้าไร้เดียงสาของลูกชายทำให้หัวใจที่หนักอึ้งของเขาอ่อนยวบลง“ฝันดีนะ...ลูกพ่อ” เขาพึมพำเสียงแผ่ว พลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวลูกให้มิดชิด ก่อนจะปิดประตูห้องอย่างเบามือจากนั้น เดินกลับไปยังห้องนอนใหญ่ของตนกับคะนึงนิจ เสียงน้ำจากฝักบัวดังคลอเบา ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงียบลง ภูวินทร์เช็ดตัว ลูบผมให้แห้ง แล้วเอนกายลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาคะนึงนิจนอนอยู่ด้านหนึ่งของเตียง แสงไฟสีอบอุ่นจากโคมหัวเตียงอีกฝั่งหนึ่งสะท้อนให้เห็นใบหน้าสงบนิ่งยามหลับสนิทของเธอบางส่วน เขามองภาพนั้นนิ่งก่อนจะดับไฟที่โคมหัวเตียงข้างตัว ขยับตัวเข้าใกล้ วาดแขนโอบรอบร่างของภรรยาอย่างแผ่วเบา เขาหลับตาลงช้า ๆคืนนี้ เขายังมีเธออยู่ตรงนี้ มีลูกน้อยที่รอการปกป้องอยู่

ตอนสายของวัน ภูวินทร์เดินเข้าบ้านอย่างเงียบเชียบ เสียงหัวเราะสดใสของภาคินทร์ดังแว่วออกมาจากมุมห้องนั่งเล่นคะนึงนิจนั่งอยู่บนโซฟา กำลังอ่านนิทานให้ลูกชายฟัง เมื่อเห็นสามีก้าวเข้ามา เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มอ่อนโยนตามเคย“พี่ภูกลับมาแล้วเหรอคะ นิจเป็นห่วงทั้งคืนเลย” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลภูวินทร์หลบสายตา ก่อนฝืนยิ้มตอบจาง ๆ “จ้ะ... เมื่อคืนขอโทษด้วยนะ พอดีดื่มมากไปหน่อย กลัวจะกลับมากวนทั้งนิจกับลูก พี่เลยนอนค้างที่ออฟฟิศ เพราะอยู่ใกล้กับที่จัดเลี้ยง มือถือพี่ก็ดันแบตหมด พี่ไม่ทันดูตอนเผลอหลับไปก่อนจะโทรบอกนิจ”น้ำเสียงของเขาเรียบเรื่อยเหมือนพยายามพูดให้เป็นเรื่องปกติ ทว่ามีบางอย่างในแววตาและท่าทางนั้น...ไม่เหมือนเดิม คล้ายคนที่กำลังปิดบังบางสิ่งไว้ใต้รอยยิ้มอ่อนล้าและคำแก้ตัวที่พยายามอธิบายอย่างเบี่ยงประเด็นเขาพูดพลางย่อตัวลงจูบหน้าผากลูกน้อยเบา ๆ ภาคินทร์ยิ้มกว้าง ก่อนจะโผเข้ากอดคอพ่อแน่นด้วยความดีใจ“นิจก็เป็นห่วงอยู่พอดี โชคดีที่พี่ภูบอกไว้ก่อนแล้วว่าจะมีงานเลี้ยง พี่ภูขึ้นไปอาบน้ำก่อนไหมคะ เดี๋ยวนิจเตรียมข้าวเช้าให้”“อืม...พี่ทานมาแล้ว พอดีวิทยามาออฟฟิศแต่เช้า เลย

ภูวินทร์นั่งอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน ข้างกายมีขวดวิสกี้วางอยู่ เงาแสงจากโคมไฟสะท้อนบนแก้วที่เหลือวิสกี้อยู่ค่อนแก้ว ใบหน้าของเขาดูนิ่งสงบ แต่แววตาเหม่อลอยคล้ายคนหลงอยู่ในภวังค์เบื้องนอก หน้าต่างบานใหญ่เผยให้เห็นท้องฟ้ามืดสนิท ไร้แม้แต่แสงดาว มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาแต้มเงาบางบนพื้นห้องทั้งห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงนาฬิกาที่เดินเป็นจังหวะภูวินทร์เอนหลังลงบนโซฟา ปล่อยให้แอลกอฮอล์ไหลซึมเข้าสู่กระแสเลือดช้า ๆ ความอุ่นจากของเหลวในลำคอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อยเขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ความคิดค่อย ๆ ลอยย้อนกลับไปทีละน้อย ความทรงจำที่ผ่านไปเนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึก ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจในอดีตชาติ...“นิจ วันนี้พี่ได้รับรางวัล สตาร์ทอัพดาวรุ่งแห่งปี จากกระทรวงพาณิชย์ด้วยนะ นี่ไง...โล่รางวัลของพี่”ภูวินทร์ในชุดสูทดำเรียบหรูพอดีตัวเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาชูโล่รางวัลขึ้นให้ภรรยาสาวดู ดวงตาเปล่งประกายด้วยความดีใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาล้มลุกคลุกคลานไม่น้อยกว่าจะพาบริษัทก้าวมาถึงจุดนี้ได้ วันที่ทุกอย่างเริ่มมั่นคง แล

ภาคินทร์หันซ้ายหันขวาอยู่ในอ้อมแขนของภูวินทร์ เด็กน้อยดูตื่นตาตื่นใจกับสิ่งรอบตัว สีสันสดใสจากร้านรวงและของตกแต่งดึงดูดสายตาเขาให้หันมองไม่หยุดภูวินทร์อาสาอุ้มลูกเอง เพราะไม่อยากให้ลูกน้อยนั่งรถเข็นอยู่ลำพังโดยมองไม่เห็นพ่อแม่ ถึงลูกจะเริ่มตัวโตและหนักขึ้น แต่ในอ้อมแขนของเขากลับรู้สึกเบาสบาย เขามีความสุขที่ได้อุ้มลูกไว้แนบอก คอยชี้ชวนให้ดูนั่นดูนี่ระหว่างเดินบางครั้ง ภาคินทร์ก็พูดเลียนเสียงพ่อออกมาสั้น ๆ หนึ่งหรือสองพยางค์ เสียงใส ๆ นั้นทำให้ภูวินทร์หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู หัวใจของเขาอิ่มเอมจนพองโตที่ได้ใกล้ชิดลูกในวันนี้“เฮ้ย ภู มาได้ยังไงเนี่ย ฉันก็นึกว่านายเข้าออฟฟิศซะอีก เลยฝากเอกสารไว้กับเลขาฯ นายไปแล้ว”เสียงของวุฒิดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง หญิงสาวที่เดินเคียงข้างมากับเขารีบปล่อยมือที่เกาะแขนชายหนุ่มไว้แทบจะทันที“อ้าว วุฒิ บังเอิญจริง” ภูวินทร์เอ่ยเรียบ ๆ พลางยกคิ้วเล็กน้อย “วันนี้พอดีมีธุระตอนเช้า ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จกี่โมง ก็เลยบอกวิทยาไว้ก่อนว่าไม่เข้า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบดูเอกสารให้นะ”“สวัสดีครับ นิจ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย” วุฒิหันมาทักคะนึงนิจด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“สวัสดี

“แล้วก็...ป้าลืมบอกนิจไป พรุ่งนี้ป้าจะไปโรงพยาบาลกับภูนะ”ป้าสร้อยพูดขึ้นพลางตักข้าวเข้าปาก “ภูคุยกับป้าเมื่อวานซืน ว่าอยากให้ป้าไปตรวจสุขภาพบ้าง ป้าว่าก็ดีเหมือนกันเลยตกลงไป ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ท้องอืดบ่อย แล้วก็มีอาการท้องเสียถี่ ๆ ด้วย ป้าเลยว่าจะให้หมอตรวจดูให้แน่ใจ”“แล้วมีอาการอื่นที่ผิดปกติอีกไหมคะป้า”คะนึงนิจถามพลางวางช้อนในมือลง เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจและเป็นห่วงเธอรู้สึกตื่นตระหนก หัวใจเหมือนถูกบีบรัดทันทีที่ได้ยินคำว่า ท้องอืดบ่อย...ท้องเสียถี่ความทรงจำจากชาติที่แล้วแล่นวาบเข้ามาในหัว ครั้งนั้น กว่าที่จะรู้ว่าป้าสร้อยป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ ก็สายเกินกว่าที่จะรักษาไปแล้ว ระยะสุดท้าย...หมอก็บอกได้เพียงให้เตรียมใจในชาติก่อน เธอวุ่นวายอยู่กับงานจนไม่มีเวลาแม้แต่จะหันมามองคนใกล้ตัวด้วยงานที่หนักและวุ่นวาย จนเวลาทั้งหมดทุ่มเทให้กับการทำงาน คะนึงนิจผลักภาระการดูแลลูกให้ป้าสร้อยแทบทั้งหมด โดยไม่รู้เลยว่าคนที่เธอรักมากที่สุด...กำลังเจ็บป่วยอยู่เงียบ ๆและในชาตินี้ เธอกลับกำลังทำสิ่งเดิมซ้ำอีกครั้งความรู้สึกผิดแล่นวูบขึ้นในใจ คะนึงนิจเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยด้วยเสียง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา จันทร์รวีเริ่มเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของภูวินทร์อย่างเงียบ ๆเธอศึกษาทุกอย่าง ตั้งแต่เวลาที่เขาเข้าหรือออกจากสำนักงาน ช่วงที่เขาออกไปประชุม หรือแม้กระทั่งนิสัยส่วนตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มณีรัตน์ เลขาฯ หน้าห้องมักเผลอหลุดปากเล่าให้ฟังระหว่างพักกลางวัน“คุณภูเป็นคนตรงเวลาเป๊ะเลยค่ะ ขนาดประชุมที่ว่าด่วนแค่ไหน ก็ไม่เคยให้ลูกน้องรอนาน” มณีรัตน์เคยพูดอย่างชื่นชมจันทร์รวีเพียงยิ้มบาง “แหม ผู้ชายแบบนี้สิคะ ที่น่าชื่นชม”ในขณะที่มือเรียวกำลังถือแก้วกาแฟ เธอแอบสังเกตสายตาของเลขาฯ สาวที่พูดถึงเจ้านายด้วยน้ำเสียงชื่นชอบเกินกว่าความเคารพตามหน้าที่มณีรัตน์เองก็คงชอบเขาอยู่สินะ...แต่เธอไม่ทันฉันหรอก จันทร์รวีคิดพลางยกแก้วจิบเบา ๆเธอเริ่มวางแผนอย่างเป็นขั้นตอนเริ่มจากการปรากฏตัว “โดยบังเอิญ” ตามจุดต่าง ๆ ที่เขาผ่าน เช่น ล็อบบี้บริษัท ห้องอาหารชั้นล่าง หรือแม้แต่ลิฟต์โดยสารที่เธอคำนวณเวลาไว้ล่วงหน้าเขาแทบไม่มองเธอเลย แต่เธอก็ไม่เร่งรีบ จันทร์รวีรู้ดีว่า ผู้ชายอย่างเขา...ต้องการเวลาและช่องว่างที่พอดีให้ความสนใจค่อย ๆ เติบโตจนกระทั่งวันหนึ่ง ระหว่างที่ภูวินทร์กำลังรอรถอยู่หน้าตึก เ