Novels by nekomamoshi_wp

Chapter 5 SCARLETT Confident pa akong naglakad papalayo sa kanya. Pero napahinto ako nang bigla kong naalala ang pag-aaply ko sa kumpanya nila. Parang gusto kong sabunutan ang sarili ko dahil nakalimutan ko ang tungkol doon. Paano na lang ako mag-apply kung nireject ko siya? Panigurado akong hindi niya rin ako tatanggapin! Napaupo na lang ako sa isang gilid dahil sa panlalambot. "Ano ng gagawin ko?!" Isang linggo ang lumipas, ay pumunta parin ako para mag-apply kahit pa nag-aalangain. Finally ay magagamit ko yung mga requirements na dinala ko dito para maghanap ng trabaho. Sayang naman kasi tong mga TIN at BIR ko kung itatambak ka lang dito. Pero hindi parin naman ako sure mahahire ako dahil sa nangyari nung nakaraang gabi. "Ang tanga-tanga mo kasi, Scarlett! Inuna mo pa talaga yung kaharutan at katangahan mo!" saad ko sa sarili ko habang nagbibihis. Nagsend kasi ako ng email sa kanila nung nakaraan para malaman kung open pa ang application na pag-aapplyan ko, pero

Chapter 4 SCARLETT "Charlie!" rinig kong sigaw ni Ate Cherry at tumakbo sa gawi namin. Agad naman akong lumayo kay Lucian ng mapansin kong lahat ng tao ay nakatingin sa gawi ko."Hindi bat sinabi kong wag kang-aalis sa tabi ko?" galit na bulyaw niya sa anak. Mukhang si Charlie nga ang nakatama sakin, dahilan para mawala ako ng balanse."Nako! Anong nangyayri dito? Ester, kumuha ka ng malinis na panyo! Dalian mo," gulat na sigaw ng manager namin ng makitang basang basa si Lucian.Tahimik lang ito habang dahan-dahan tinatanggal ang suot-suot niyang coat. Maya-maya pa ay may grupo ng mga lalaki at babae ang lumapit sa gawi namin. "Bro?! You good? Anyare sayo?" tanong ng isang lalaki kay Lucian―mukhang mga kasama niya ito. "I'm fine," maikli niyang sagot at naglakad pabalik sa umuan nila. "Sca, sorry, di kita nakita eh, may hinahabol kasi ako kaya na bunggo kita," nakangusong saad ni Charlie, panigurado akong pagkain ang hinahabol niya. "Nako, nako cherry, iyang anak mo na mi

Chapter 3SCARLETT"Lucian...Devereux...Search!" Bigla namang nagloading ang Google pagkatapos kong isearch ang pangalan niya, pero tanging 'No result containing all your search' lang ang lumabas. Ibig sabihin hindi siya active in social media? Imposible naman ata yon; mukhang mayaman ang taong iyon kaya imposibleng hindi siya kilala sa labas o loob man ng media. "Hmm...Lucian...Valerius...Devereux...Search!" muling nagloading si Google at ngayon naman ay may inilabas siyang iba't ibang litrato. Mga litrato ng lugar, building at restaurant lang ang nakikita ko. At mukhang pribado nga talaga ang buhay ng lalaking iyon dahil ni isang picture niya ay wala akong makita. "Devereux Inc.? Sa kanila kaya to?" Ito yung building na tinuro ng driver niya―mukhang ito nga iyon. Nagsearch lang ako patungkol sa kompanya nila at napag-alaman ko na hiring sila ngayon. Napangisi naman ako. Pwede akong mag-apply sa kumpanya nila, ang kaso nga lang ay wala akong mga requirements na hinahanap nila

Chapter 2 SCARLETT(6 years ago) Inis kong binato ang puspos ng sigarilyong hawak ko dahil sa sobrang bwisit. Nakakainis lang kasi yung mga customer namin kanina, lakas ng tama mamikot wala naman pangbayad. Pag talaga maliit ang ari, halatang walang pangbayad! Buti na lang talaga ay nakaalis ako sa lugar nayon bago pa maka-score sakin ang lokong yon. Ang nakakainis lang ay kinulang ang kinita ko ngayong gabi dahil sa lalaking iyon. Hindi ko tuloy alam kung kakasya ang kinita kong pera pangbayad sa inuupahan ko dahil ilang buwan na rin akong hindi nakakapagbayad kaya nadoble doble na ang bayarin ko ngayong buwan. Muli akong nagsindi ng isang stick ng sigarilyo, pero napahinto ako ng may isang sasakyan ang huminto sa harap ko. "Miss, magkano?" ngising tanong nito. Nilibot ko ang tingin sa sasakyan nito―mukhang bago naman at mapera ang lalaki. Pero napabuga na lang ako sa hangin ng makitang bagsak ang bumper ng sasakyan niya.Tsk, bumper lang hindi niya pa maapaayos. Imposibleng a

Chapter 1 Maagang nagising si Scarlett Isabelle dahil kailangan niyang asikasuhin ang pag-alis ni Ariadne, ang amo niyang babae. Humalik muna siya sa natutulog niyang anak bago tuluyang lumabas ng kwarto. As usual, Ariadne had another engagement to attend, and it seemed she would be gone for a while, judging by the numerous suitcases lined up in the mansion's living room. Napunta ang tingin ni Scarlett kay Lucian, ang amo niyang lalaki na nagpapaalam sa asawa nitong si Ariadne. Halata sa mukha ni Lucian ang pagkadismaya dahil sa pag-alis na naman ng asawa niya. "I'll be back within two weeks, and I promise to spend more time with you once I come back," pang aalo ni Ariadne kay Lucian. Umalma naman ang mukha ng lalaki na para bang nagdadalawang isip kung totoo ang sinasabi ng babae. Sa isip ni Scarlett ay kung siya rin ang nasa posisyon ni Lucian, ay tiyak parehas rin sila ng iisipin. Mahilig mangako si Ariadne sa asawa niya pero hindi naman tinutupad, kung baga ay puro salit

RUBYAt night, everyone was gathered at the dinner table in the hacienda. They already want to talk about the upcoming wedding between me and Kheimer.The thing is, I really don't know if I'm ready to get married. Hindi pa nga ako sure sa totoong na raramdaman ko para kay Kheimer, and yet they're already rushing the wedding that they were the only ones who planned."You good?" Kheimer asks, holding my hands.He was discharged yesterday morning. Medyo sumumpong lang ang asthma niya, but he's doing good now."Y-yah.""Keefer was getting married this year, and you know that these two men can't get married in the same year, so we need to adjust one of their weddings," an elder said. A sharp pain ran through my chest.Tuwing naririnig ko na lang ang kasal na magaganap para kay Keefer, nasasaktan ako. And I hate that I still feel like that."Cherry and I can wait until next year. We know that Kheimer and Rin's wedding needs to be rushed," Keefer suggests.I couldn't help but stare at him. E

RUBY"KHEIMER, untie my hands now!" I beg as I watch him remove his clothes."Behave, Ruby, alam mong hindi magandang galitin ako." He calmly said but coldly ordered me. I could feel my whole body shake as our eyes met.Wala akong magawa kung hindi umiwas dahil pakiramdam ko ay mag-aapoy ang buong katawan ko dahil lang sa titig niya.Nagulat ako nang bigla siyang dumagan sa akin at hinawakan ang magkabilang pisngi ko."Look at me, Ruby Rin," mapangahas niyang utos, pero nagmatigas lang ako at umiwas ng tingin sa kanya. Panigurado akong bibigay ang buong katawan ko kahit bigyan ko lang siya ng maikling sulyap.Inalis niya ang pagkakahawak sa mukha ko at muling bumalik sa posisyon niya."If you insist," huli niyang sinabi. Bago pa ako makagalaw ay walang kapura-purada niyang hinatak ang damit ko at pinunit iyon."Kheimer!" Tili ko dahil sa sobrang gulat. "Are you insane?!""I gave you an option, didn't I? But you insist and remain stubborn. Now take the consequences because of your stu

RUBY"HEY! I'm talking. Are you listening?" Bigla akong nabalik sa realidad ng marinig ko ang boses ni Kheimer."Ano ba talagang nangyayari? What engagement are you talking about?" Panimula ko kay Kheimer."Kung nakikinig ka sakin, edi sana alam mo na," inis niyang sagot sakin kaya naman napanguso ako. "I'm talking about our engagement."Napakunot naman ako ng noo. "Engagement? Wala naman tayong pinag-usapang engagement ah?" inis kong tanong sa kanya."Kaya nga paguusapan na natin ngayon, and you're not listening to me!" "Then enlighten me! Hindi ko alam kung anong nangyayari ngayon! I looked stupid earlier! Hindi niyo man lang sinabi na may gantong mangyayari! At syaka hindi naman ako pumayag sa engagement na yan!" Naluluha akong bulyaw sa kanya.'How could they make a decision like this without telling me? Bakit hindi man lang nila naisip kung anong mararamdaman ko? 'Hindi ko narinig ang pagsagot niya, pero mula sa malayo ay rinig ko ang pagpasok ng kung sino sa pinaroonan namin.

OUR PRESENT(A FEW YEARS LATER) "FUCK! Ruby, that hurts!" Kheimer groaned as I moved my hand faster. "Please, slower, it's fucking hurting me," reklamo niya pero hindi ko siya pinansin, mas lalo kong binilisan ang pag taas baba ng kamay ko. "Fuck!" sigaw niya at hinatak ang kamay ko. "I told you to stop! Nabalatan yung buong likod ko sa bilis mong maghilod sakin!" he complained, making me roll my eyes. "Ang arte mo naman, pano ko patatanggal ang dead skin sa likod mo kung hindi ko didiinan?" Inis kong tanong sa kanya at binato sa sapa ang batong ginagamit ko panghilod kay Kheimer. "Really? Hindi lang dead skin ko ang tinanggal mo, pati buong balat sa likod ko, nasama na!" He complained again. "Diyan ka na nga! Ang arte mo!" sigaw ko aa kanya bago siya talikuran. Rinig ko pa ang mapangaasar niyang tawa habang naglalakad ako palayo. "Hoy! Yung baby bra mo! Na iwan," he yelled from a distance. I immediately touched my chest and realized my bra was gone. Bigla naman akong nakaram

Prologue (THE PAST) TAKOT KONG IBINATO ANG PREGNANCY TEST NA HAWAK KO. No! This can't happen! It only happened one time! How is this possible? "Ruby? Are you there?" rinig kong tawag ni Mommy sakin mula sa labas. Kaya naman dali-dali kong nilinis ang pinaggamitan ko ng pregnancy test at tinapon iyon sa basurahan. "Y-yes, please wait, Mom!" "Be fast, honey—your tito and tita are leaving." Agad kong ibinukas ang pinto ng masiguradong malinis na ang lahat. "Hi, Mom," I greeted her. "Let's go downstairs. You know naman na ngayon ang alis ng tito at tita to the state, diba? I'm pretty sure it will take a long time before they come back, or maybe even a decade." Bigla naman akong nakaramdam ng takot dahil sa sinabi ni Mommy. I'm not going to see him for a long time? What should I do? Nang makababa kami sa harap ng hacienda, ay busy ang mga trabahador sa paglalagay ng mga bagahe nila tita sa van. Today is their flight to America. And maybe Mom was right—halos umabot ng tatlong va