Novels by Manay Rose

Tahimik sa loob ng kotse. Nakatingin lang ako sa labas ng bintana, walang ekspresyon, habang ang repleksyon ko sa salamin ay halos hindi ko na makilala… maputla, may mga matang hungkag, at parang ligaw.Tahimik lang si Victoria habang nagmamaneho, maputi na ang mga kamao niya sa higpit ng kapit sa manibela. Paminsan-minsan ay sumusulyap siya sa akin, tila nag-aalangan kung ano ang dapat niyang sabihin. Sa huli, bumuntong-hininga siya.“Saan mo gustong ihatid kita, Liv?”“Sa bahay,” mahina kong sagot. Naputol pa ang boses ko sa salitang iyon.Ang bahay na dati ay puno ng tawa at init, pero ngayon, isa na lang paalala ng lahat ng nawala.Tumango si Victoria at mas hinigpitan ang kapit sa manibela. Nilunok ko ang bukol sa lalamunan ko, pinipigilan ang pagpatak ng luha.“Vic… matutulungan mo ba akong lumipat bukas?”Mabilis siyang napatingin sa akin, may bahid ng gulat sa mukha.“Aalis ka na talaga?”Tumango ako. “Oo. ‘Yung bahay, lahat ng alaala… hindi ko na kayang manatili doon. Hindi n

The room was unbearably quiet as Dr. Benson reviewed Naomi’s latest medical report. Nakatayo ako sa tabi ng bintana, nakasuksok nang mahigpit ang mga kamay ko sa bulsa, kunwari’y pinag-aaralan ang tanawin sa labas kahit ang totoo, gusto ko lang tumigil ang oras.Nakaupo si Naomi sa gilid ng hospital bed, mahigpit ang pagkakahawak ng payat niyang mga daliri sa kumot. Ang putla-putla niya, parang sobrang hina. Ang babaeng dating kinukuha ng lahat ng kamera, ang laging nangingibabaw sa bawat entablado, ngayon, parang puwedeng maglaho sa hangin kung masyadong malakas ang ihip nito.The doctor sighed heavily, finally setting the papers down.“Naomi,” he began gently, “the cancer has advanced more than we initially hoped. The latest scans show severe infection and bleeding. We’re looking at six months… maybe less.”The words hit me like a punch to the gut. My chest tightened, my throat burning as if I’d swallowed fire.Si Naomi naman, hindi man lang natinag. Tinitigan lang niya ito, tahimik

Hindi ko akalaing mauupo akong muli sa parehong pasilyo ng ospital na ‘yon. Nakapahinga ang mga kamay ko sa tiyan ko, bahagyang nanginginig habang tanging ugong ng mga ilaw ang bumabasag sa katahimikan.Dapat sana ay nakahinga na ako nang maluwag dahil hindi ko itinuloy. Dahil hindi ko kaya.I wanted to. God, I wanted to.Nang sabihin ko kay Victoria kanina na gusto kong ipalaglag ang bata, totoo ‘yon. Pumasok ako sa silid na ‘yon na determinado, manhid, at kumbinsidong tama ang gagawin ko. Pero nang humiga ako sa mesa, sobrang lakas ng tibok ng puso ko sa tenga ko at doon ko na-realize na hindi ko kayang ituloy.Kaya huminto ako. Sinabi ko kay Victoria na nagbago ang isip ko, at hindi siya nakipagtalo. Tiningnan lang niya ako, na parang alam na niyang mula’t sapul, hindi ko talaga magagawa.Now, sitting here, the guilt was suffocating. What kind of mother was I, to even think about erasing a life before it even began? What kind of woman chooses to love a man who could never love her

Ilang minuto pa akong nanatili sa ospital, hinihintay na magising si Lolo Hugo na hindi naman nangyari, bago ako umalis. Ayoko pa sanang umalis pero kanina pa tawag nang tawag si Hudson na para bang ito na lang ang huling araw ni Naomi at hindi na siya makapaghintay na hiwalayan ako.While I was on my way, a text message popped up from an unknown number.Unknown number: Back in the city. I’ll see you soon, Liv.Unang pumasok sa isip ko agad si Naomi ngunit imposible rin dahil ang sabi ni Hudson ay nakaconfine na ito sa ospital. Kung sino man ang nagtext na ito ay sigurado akong kilala niya ako dahil iilan lang naman ang tumatawag sa akin sa pangalan kong ito. Liv.Halos isang oras ang lumipas bago ako makarating sa munisipyo. He was already there when I arrived, leaning against his car with that same detached look on his face.“You’re late,” he said flatly, glancing at his watch. “You made me miss visiting Naomi.”Marahas akong bumuntong-hininga at tamad na binalingan siya ng tingin.

Our clothes fell to the floor one by one as our kisses grew hungrier and wilder. Tuluyan na akong nawala sa sarili ko nang magsimula siyang gawin lahat ng gusto niyang gawin sa aking katawan.He grasped my waist once more, firm but gentle, as if handling a fragile piece of shattered glass. He pinned me against the wall, his lips trailing down my neck, pressing kisses along the curve of my shoulder.Hanggang ngayon ay binabaliw pa rin talaga ako ng mga halik ni Hudson.He swept me up in his arms, carrying me bridal-style, and laid me gently on the bed. I let myself sink into the soft mattress, and there I saw his perfect, muscular body more clearly than before.Umibabaw siya sa akin at marahas na dinala ang mga kamay ko sa ibabaw ng ulo ko. Napapikit ako nang maramdaman ko ang katigasan ng ari niya na tumutusok sa puson ko. Para akong inaakit nito nang paunti-unti.A flutter of nervousness stirred in my chest as he settled on me. I could feel his manhood brushing lightly at the entranc