Chapter 3

Hindi ko akalaing mauupo akong muli sa parehong pasilyo ng ospital na ‘yon. Nakapahinga ang mga kamay ko sa tiyan ko, bahagyang nanginginig habang tanging ugong ng mga ilaw ang bumabasag sa katahimikan.

Dapat sana ay nakahinga na ako nang maluwag dahil hindi ko itinuloy. Dahil hindi ko kaya.

I wanted to. God, I wanted to.

Nang sabihin ko kay Victoria kanina na gusto kong ipalaglag ang bata, totoo ‘yon. Pumasok ako sa silid na ‘yon na determinado, manhid, at kumbinsidong tama ang gagawin ko. Pero nang humiga ako sa mesa, sobrang lakas ng tibok ng puso ko sa tenga ko at doon ko na-realize na hindi ko kayang ituloy.

Kaya huminto ako. Sinabi ko kay Victoria na nagbago ang isip ko, at hindi siya nakipagtalo. Tiningnan lang niya ako, na parang alam na niyang mula’t sapul, hindi ko talaga magagawa.

Now, sitting here, the guilt was suffocating. What kind of mother was I, to even think about erasing a life before it even began? What kind of woman chooses to love a man who could never love her back, and now carries his child like a reminder of every mistake she’s made?

Pumikit ako at dahan-dahang bumuga ng hangin, nanginginig pa ang hininga ko, sabay bulong, “I’m sorry… I’m so sorry, baby.”

The words broke me. Tears burned the corners of my eyes, but I blinked them away, afraid that if I started crying, I’d never stop.

“Liv.”

Bumalik ako sa wisyo nang marinig ko ang boses ni Victoria. Nakatayo siya sa may pinto, suot pa rin ang lab coat niya na kalahati lang ang nakabotones, may hawak na folder sa kamay. Lumambot ang ekspresyon niya nang makita niya ako.

“You ready to go?”

Tumango ako, mabilis na pinunasan ang mga mata ko. “Oo.”

Tiningnan niya ang mukha ko, at halatang may pag-aalala sa mga mata niya.

 “You sure you’re okay? You look… pale.”

“I’m fine,” I lied. “Pagod lang ako.”

Victoria sighed. “You’ll get through it eventually. You did the right thing.”

Ngumiti ako nang bahagya, pero hindi umabot sa mga mata ko. “It doesn’t feel like the right thing. It just feels like… I’m stuck.”

Umupo siya sa tabi ko at marahang ipinatong ang kamay niya sa balikat ko.

“You’re not stuck. You’re grieving, not just him, but everything you lost. Give yourself time.”

Bago pa ako makasagot, biglang bumukas ang TV sa itaas ng waiting area, at lumabas ang balita. Mula sa masiglang tono ng anchor, bigla itong naging seryoso at mabigat.

Breaking news: High profile lawyer Naomi Chen has been diagnosed with Acute Myeloid Leukemia. Sources confirm she has been undergoing treatment abroad but recently returned to the country for continued care.

My breath caught.

In a statement earlier today, Naomi publicly thanked the people for their support and also made a heartfelt confession — declaring her love for CEO Hudson Santivores. However, Naomi insisted that she would never interfere in another woman’s marriage.

Parang lumabo ang paligid ko sa ilang sandali. Tumama sa akin nang mas malakas kaysa inaasahan ko ang mga salitang “she would never interfere in another woman’s marriage.”

Agad na lumingon sa akin si Victoria, nag iigting ang panga niya.

“You’ve got to be kidding me,” she muttered. “She’s the reason you’ve been crying yourself to sleep for years, and now she’s pretending to be the saint?”

Hindi ako nakapagsalita. Parang pinipigilan ng lalamunan ko ang bawat salitang gustong lumabas, at ang nagawa ko lang ay titigan nang walang reaksyon ang screen.

Pangalan ni Hudson. Mukha ni Naomi. Kuwento nila. At ako, nakaupo rito, parang isang limot na pahapyaw lang sa buhay niya.

A shaky breath escaped my lips. “She’s… dying,” I whispered.

Agad lumambot ang mga mata ni Victoria. “Liv, huwag—”

“Binigyan ko siya ng kalayaan,” mahina kong sabi. “Pinalaya ko siya para makasama niya ‘yung babae. At ngayon, mamamatay na siya.”

“Olivia, stop.”

“I thought maybe it would hurt less if I didn’t fight it,” I went on, my voice cracking. “But it doesn’t. It just feels like I’m disappearing. Like I don’t exist anymore except as his mistake.”

Victoria reached for my hand, squeezing it gently. “You’re not his mistake. He’s the one who threw away someone who loved him completely.”

I forced a weak smile. “Tell that to the tabloids.”

She sighed deeply. “Come on. Let’s get you out of here. You need some air.”

Naglakad na kami papunta sa entrance ng ospital. Masikip ang lobby, at rinig ko na ang mga bulungan ng mga reporter at ang tuloy-tuloy na kislap ng mga kamera sa labas.

Kumunot ang noo ni Victoria. “Anong nangyayari doon?”

“Hindi ko alam,” mahina kong sagot kahit sa loob-loob ko, parang alam ko na.

Pagdating namin sa may salaming pinto, tanaw na namin ang kaguluhan sa labas, mga reporter na nagsisiksikan, mga tsismosa’t tsismoso na nag-uunahan sumilip, lahat ay nagbubulungan at nagtuturo sa may driveway.

At doon, sa gitna ng gumagalaw na karamihan, nakita ko si Hudson. Kakababa lang niya sa kotse, suot ang maitim na coat, seryoso pero maamo ang mukha, yung tingin na ibinibigay niya sa akin noon kapag ako ‘yung wasak. Pero ngayon… hindi na sa akin nakatingin ang mga mata niyang ‘yon.

He was looking at her.

Mahina nang sumandal sa kanya si Naomi, maputla at marupok ang balat, bawat hakbang ay halatang may hirap. Mahigpit siyang niyakap ni Hudson sa balikat, parang binabalutan ng proteksyon habang dinadaanan nila ang mga reporter na para bang gusto niyang ilayo siya sa buong mundo.

“Hudson!” tawag ng isang reporter. “Totoo bang anim na buwan na lang ang itatagal ni Naomi?”

Hindi siya sumagot. Lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakayakap at nagpatuloy sa paglakad. Napahinto ako. Nanigas ang katawan ko, at halos hindi na ako makahinga.

Victoria stiffened beside me, fury blazing in her eyes. “That bastard,” she hissed. “Ang kapal ng mukha niyang magpakita rito pagkatapos ng ginawa nya sayo?!”

“Vic—”

“No, Liv. He doesn’t get to walk in here like some tragic hero while you’re falling apart because of him.” She took a step forward, ready to storm through the doors.

But I grabbed her arm quickly. “Huwag na please,” I whispered.

“Liv, he deserves to—”

“Please,” I interrupted, clutching my stomach. “Not here.”

Nagulat si Victoria at agad lumingon sa akin. “Anong nangyayari sayo?”

“I… gusto ko nang umalis,” sabi ko, habang pinipisil ang tiyan ko, feigning pain even though the real ache was somewhere deeper in my chest, in my soul.

Agad na napalitan ng pag-aalala ang inis ni Victoria. “Fine, fine. Umalis na tayo. Kaya mo bang maglakad?”

Mahina akong tumango, iniiwasan ang main entrance at tinuro siya papunta sa likod na labasan. Habang palayo kami, rinig ko pa rin ang sigawan ng mga tao, tinatawag ang pangalan ni Naomi, at ang tuloy-tuloy na kislap ng mga kamera sa likod namin.

Pagdating namin sa parking lot, sumandal ako sa kotse ni Victoria, nanginginig pa rin. Tinitigan niya ako, bakas ang pag-aalala sa mukha.

“Dapat hinayaan mo na lang akong suntukin siya kahit ngayon lang.”

Napatawa ako nang mahina, halos maputol ang tawa sa gitna ng sakit.

“That would’ve been satisfying.”

Kumunot ang noo ni Victoria. “Nanginginig ka pa. Liv, sigurado ka bang ayos ka lang?”

Dahan-dahan akong tumango, kahit malayo ‘yon sa totoo. “Oo. Kasi… nakita ko na ang kailangan kong makita.”

“Nakita mo? Anong ibig mong sabihin?”

Lunok ko muna bago ako sumagot, halos pabulong. “Na tama ang ginawa kong pakawalan siya.”

Hindi na siya sumagot. Binuksan na lang niya ang pinto sa side ko at inalalayan akong sumakay, pinahiga ang ulo ko sa sandalan. Habang umaandar ang kotse palayo sa ospital, tumingin pa ako sa bintana sa huling pagkakataon. Nandoon pa rin si Hudson, yakap si Naomi habang kumikislap ang mga kamera sa paligid nila.