Chapter 4

The room was unbearably quiet as Dr. Benson reviewed Naomi’s latest medical report. Nakatayo ako sa tabi ng bintana, nakasuksok nang mahigpit ang mga kamay ko sa bulsa, kunwari’y pinag-aaralan ang tanawin sa labas kahit ang totoo, gusto ko lang tumigil ang oras.

Nakaupo si Naomi sa gilid ng hospital bed, mahigpit ang pagkakahawak ng payat niyang mga daliri sa kumot. Ang putla-putla niya, parang sobrang hina. Ang babaeng dating kinukuha ng lahat ng kamera, ang laging nangingibabaw sa bawat entablado, ngayon, parang puwedeng maglaho sa hangin kung masyadong malakas ang ihip nito.

The doctor sighed heavily, finally setting the papers down.

“Naomi,” he began gently, “the cancer has advanced more than we initially hoped. The latest scans show severe infection and bleeding. We’re looking at six months… maybe less.”

The words hit me like a punch to the gut. My chest tightened, my throat burning as if I’d swallowed fire.

Si Naomi naman, hindi man lang natinag. Tinitigan lang niya ito, tahimik sa loob ng ilang sandali, bago pinilit ang isang maliit at nanginginig na ngiti.

“Six months,” she repeated, her voice calm but hollow. “That’s… not so bad.”

I turned sharply toward her. “Naomi—”

She cut me off with a shake of her head.

“I don’t want to stay here, Hudson. It’s too cold… too lonely. I can’t breathe in this place.” She looked up at me then, her eyes pleading. “Please. I just want to go home.”

I walked closer, crouching in front of her so we were eye level. “Naomi, you need care—”

“I need you,” she interrupted softly. “That’s all I want right now.”

May kung anong kumurot sa loob ko. Ilang taon kong sinubukang tuparin ang mga pangako ko sa kanya, sa pamilya ko, sa lahat, maliban sa sarili ko. At ngayon, habang nakatayo ako roon, hindi ko magawang ipagkait sa kanya ang huling hiling na ‘yon.

I reached out, taking her frail hand in mine. “Okay,” I said quietly. “I’ll stay with you.”

Her lips curved into a faint smile, the first I’d seen in days.

“Thank you,” she echoed.

Muling bumuntong-hininga ang doktor, halatang hindi sang-ayon, pero hindi na rin siya nakipagtalo. Kilala na niya si Naomi, alam niyang desidido na ito.

Pagkatapos ayusin ang mga papeles para sa paglabas niya, iniwan na niya kami sa silid.

Nang sa wakas ay lumabas kami ng kwarto, nakapila sa pasilyo ang mga nurse at staff, pabulong na nag-uusap habang dumadaan. Nakaalalay ang kamay ko sa balikat ni Naomi, tinutulungan siyang makalakad papunta sa labasan.

Pero pagdating namin sa main lobby, napahinto ako. Ang katahimikan sa loob ng ospital ay napalitan ng malakas at magulong ingay mula sa labas, mga reporter na nagkakagulo sa may salaming pinto. At nang mapansin ng mga camera na palabas na kami, biglang sumabog ang kaguluhan.

“Naomi! Naomi, over here!”

“Hudson, is it true she only has six months left?”

“Are you two back together?”

“But she’s your sister!”

Pinigilan ko ang panginginig ng panga ko at niyakap nang mas mahigpit si Naomi, tinatakpan siya mula sa nakakasilaw na mga flash ng camera. Sinusubukan ng mga security kong gumawa ng daan, pero nagsisiksikan ang mga reporter na parang mga buwitre. Ramdam ko ang bahagyang panginginig ni Naomi sa tabi ko.

“Just a few more steps,” I whispered.

And then I saw Olivia.

Nakatayo siya sa labas mismo ng entrada ng ospital, tila natigilan habang sabay-sabay na lumipat sa kanya ang atensyon ng mga tao. Agad na itinutok sa kanya ang mga mic at camera, mga boses na nagsisigawan, sabay-sabay na gustong makuha ang eksenang matagal nilang hinihintay.

“Mrs. Santivores! Nandito ka ba para mahuli silang nagtataksil?”

“Ano’ng masasabi mo sa sinabi ni Naomi?”

“Ito ba ay kumpirmasyon na siya ang kabit?”

Namuti ang mukha ni Olivia, mabilis na lumilipat ang tingin niya sa pagitan ko at ni Naomi. Para siyang hayop na sugatan, naghahanap ng paraan para makatakas.

Sumikip ang dibdib ko, pero bago pa ako makapagsalita, may isang reporter na masyadong lumapit at halos matulak si Naomi. Mabilis akong kumilos, hinila ko siya sa likod ko. At nang lumingon ako, nandoon pa rin si Olivia, nakatayo, bahagyang nakabuka ang labi, na parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya magawa.

I didn’t even let her speak. The words flew out before I could stop them.

“Why are you here?” I demanded, my tone sharper than I intended.

Nagkagulo ang lahat sa isang iglap. Kumislap-kislap ang mga camera, at lalo pang inilapit ng mga mic sa amin. Nanginig ang mga labi ni Olivia, bakas sa mukha niya ang pagkalito at sakit pero hindi siya sumagot. Tinitigan lang niya ako, at sa mga mata niya, halatang… nasaktan siya.

“Sagutin mo ako,” muli kong sabi, may halong galit ang boses ko kahit hindi ko na rin alam kung kanino talaga ako galit.

Tumigil ang tingin niya kay Naomi, tapos bumalik sa akin.

“Akala mo nandito ako para sa kanya?” bulong niya, halos para lang sa sarili niya.

Bago pa ako makasagot, biglang sumugod ulit ang mga reporter, nagsiksikan at nagtulakan. Napaatras si Olivia, at nasabit ang sakong niya sa gilid ng bangketa.

“Olivia!” someone yelled, but it wasn’t me.

Bumagsak siya sa lupa, yakap ang tiyan niya habang napangiwi sa sakit. Napahinto ang paghinga ko. Sa isang iglap, kusa nang gumalaw ang katawan ko, handang abutin siya pero biglang nanghina si Naomi sa tabi ko, bumigay ang mga tuhod niya.

“Hudson,” mahina niyang tawag, kapit nang mahigpit sa braso ko.

Napatigil ako. Sigaw ng instinct ko na tulungan si Olivia, pero ang nanginginig na bigat ni Naomi ang pumigil sa akin. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kanya para hindi siya matumba.

Mas lalo pang bumilis ang mga flash ng camera, kinukuhanan ang lahat, ako, si Naomi sa bisig ko, at si Olivia na nakahandusay sa semento habang nagkakagulo ang mga reporter.

“Mrs. Santivores! Kaibigan mo ba si Naomi?”

“Totoo bang hiwalay na kayo ni Mr. Santivores?”

“Si Naomi ba ang dahilan ng paghihiwalay ninyo?”

Hindi sumagot si Olivia. Pilit siyang tumatayo, nangingilo, hawak pa rin ang tiyan niya. At noon parang biglang unos sumulpot si Victoria, marahas na sumisingit sa gitna ng mga tao, bakas sa mukha ang matinding determinasyon.

“Fucking move! Get out of the way!”

Mabilis na umatras ang mga reporter nang lumuhod si Victoria sa tabi ni Olivia, matalim ang tingin sa lahat ng nakapaligid.

Malakas at galit ang boses niya nang sigaw, “Sino bang matinong tao ang magiging kaibigan ng babaeng inagaw ang asawa niya?!”

Biglang natahimik ang paligid. Dahan-dahang tinulungan ni Victoria si Olivia na tumayo, inalalayan siya at niyakap sa balikat. “Tara na, Liv. Umalis na tayo rito.”

Hindi na lumingon si Olivia. Yumuko lang siya, nakasandal kay Victoria habang hinahayaan nitong alalayan siya palayo, ang buhok niya bumalot sa mukha, tinatago kung anuman ang natira sa ekspresyon niya.

Nakatayo lang ako roon, parang estatwa sa gitna ng kaguluhan. Si Naomi nanginginig sa mga bisig ko, habang patuloy ang walang tigil na pag-click ng mga camera mula sa lahat ng direksyon. At sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.

Mahina akong pinisil ni Naomi sa kamay. “Hudson?”

Napakurap ako at napatingin sa kanya.

“Take me home,” she whispered, her voice barely audible.

Dahan-dahan akong tumango, inalalayan siyang sumakay sa kotse habang itinutulak ng mga security palayo ang mga reporter. Pero kahit pa umandar na kami, nanatili ang tingin ko sa rearview mirror, sa bakanteng kalsadang ilang sandali lang ang nakalipas ay kinatatayuan ni Olivia.

Hindi ako matahimik. Patuloy na bumabalik sa isip ko ang mukha niya, hindi dahil galit siya, o wasak, o puno ng poot… kundi dahil sa unang pagkakataon, mukha siyang wala nang pakialam.

And that… somehow hurt more than anything she could’ve said.

Naomi rested her head on my shoulder, murmuring softly, “You’re quiet.”

“I’m just thinking,” I said absently.

“About what?”

I hesitated. “Nothing important.”

But deep down, I knew it was a lie. Because no matter how hard I tried to bury it, the image of Olivia’s tears, her trembling hand over her stomach, and the final look in her eyes refused to leave me.