Novel-novel oleh miso

พอใกล้ถึงเวลา ไอ้ริวกับไอ้ต้าก็มาเคาะเรียกผมที่ห้อง แล้วเราก็ขึ้นรถไปงานกินเลี้ยงกัน พอถึงที่จัดงานก็ชะเง้อมองหาพวกครูปาล์ม"ทางนี้ๆ" ครูจิ๊บโบกมือให้พวกผม แล้วกวักมือให้เดินไปที่โต๊ะ พวกผมเดินไปที่โต๊ะ ซึ่งเราได้โต๊ะเกือบหน้าสุดด้านซ้ายมือของเวที พอไปถึงครูจิ๊บกับครูซายน์มาถึงแล้ว "ครูปาล์มน่าจะใกล้ถึงละ เห็นบอกว่ารถติด"ครูซายน์บอก ผมได้ยินเช่นนั้นก็ใจชื้น เพราะตอนแรกคิดว่าครูปาล์มจะไม่มางาน"นั่งๆ เลยๆ แต่เว้นที่ข้างพี่ไว้นะ เดี๋ยวอาร์มมา" ครูจิ๊บเอ่ยปากบอก พร้อมกับยิ้มแฉ่ง"พี่อาร์มมาด้วยหรอครับครู" ผมถามครูจิ๊บ คิดถึงพี่อาร์มเหมือนกัน หลังจากที่ไปเที่ยวด้วยกันก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย มีแต่ dm หากันบ้าง เพราะพี่อาร์มบอกว่าช่วงนี้งานค่อนข้างยุ่ง"มาๆ แต่น่าจะอีกสักพักแหละ เห็นว่ามีประชุมถึงทุ่มนึงนะ""เออ วันนี้พี่อาร์มบอกมีเรื่องมาคุยกับเฟลมด้วย เห็นบอกว่าเคยคุยกันเรื่องอยากจะเปิดร้านกันหรอ""ใช่ๆครับครู ผมอยากเปิดร้านเหล้า อย่างน้อยก็มีรายได้พิเศษ แล้วพี่อาร์มบอก อยากเปิดมานานละ แต่กลัวจะไม่มีเวลาดูร้าน แล้วถ้าจ้างคนอื่นก็ไม่ไว้ใจ พอรู้ว่าผมอยากเปิดเหมือนกัน ดีใจใหญ่" ผมบอกครูจิ๊บ คร

เห้ออ! ผมถอนหายใจ มันเป็นวันหยุดที่แสนจะอึน ทั้งอากาศทั้งอารมณ์วันหยุดนี้ ผมไม่ได้ออกไปไหนเลย อยู่แต่หอ สั่งอาหารมากินแล้วก็ดูหนังบ้าง ไล่เล่นโซเชียลบ้าง แต่มีสิ่งที่ไม่ได้ทำเลย คือ ตอบแชทครูปาล์ม เพราะอะไรหรอครับ ก็ครูปาล์มไม่ได้ทักไรผมมาเลยตั้งแต่วันที่กลับจากไปเที่ยว ผมเลยอึนๆ มึนๆทั้งวัน หลังจากเก็บผ้าที่ตากไว้เสร็จ ผมก็นั่งเล่นโทรศัพท์ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนมาเจอครูปาล์มโพสต์รูป เป็นรูปแก้วเครื่องดื่มพร้อมมีฉากหลังเป็นบรรยากาศของร้านเหล้า และคำพูดว่า "บอกแล้วอย่าเปิดใจ เป็นไงล่ะ เจ็บ...." ผมเห็นแล้วก็อึ้งไปเลย แกหมายถึงอะไร ผมหรอ ผมจะทักแชทไปดีมั้ย ถ้าทักไปแกจะตอบแชทมั้ย แล้วถ้าไม่ทักมันจะผิดปกติมั้ย ผมปวดหัว สับสนไปหมด ไม่รู้จะทำอะไรดี ผมเลยวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงแล้วเปิดทีวี ดูหนัง แต่ในหัวคิดแต่เรื่องครูปาล์ม ไอ้หนังที่เปิดอ่ะ ไม่ได้เข้าหัวเลยครับ จนผล็อยหลับไป มาตื่นอีกทีก็ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก ผมเลยลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียน ในขณะแต่งตัวในหัวก็คิดวกไปวนมา จะทำตัวยังไงดี จะทักทายยังไง หรือจะแยกตัวออกมา มันคิดจนงงไปหมดแล้วครับ"เป็นไง มาแต่เช้าเลยนะเมิม " ไอ

ผมอึ้งไปกับคำพูดของมีน ไม่คิดว่าการเจอกันอีกครั้งจะเจอกับเรื่องกลืนไม่เข้า คายไม่ออกแบบนี้ "หรือเพราะผู้หญิงคนนั้นหรอ ที่ทำให้เฟลมไม่ตอบซะที" มีนถามผมเพราะผมเงียบไป "แฟนใหม่หรอ เฟลม" "เปล่า ยังไม่ใช่แฟน" "ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่ต่อไป ยังไม่แน่ใช่มั้ย" มีนพูดแซวกลับมา ผมยิ้มแห้งๆ กลับไป "ถ้าเฟลมบอกว่ายังไม่ใช่แฟน งั้นก็แปลว่าเรายังมีสิทธิ์ใช่มั้ย เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ ให้โอกาสเราอีกครั้งดีมั้ย เฟลม" มีนพูดพร้อมมองมา ผมไม่รู้จะตอบยังไง หรือจะปฏิเสธมีนยังไง จนย้อนไปถึงที่ไอ้ต้าร์เคยพูดไว้ตอนที่ผมย้ายออกมาจากหอที่อยู่กับมีนใหม่ๆ "เมิงย้ายออกมา แล้วคุยตกลงกันยังไงวะ เลิกกันขาดเลยใช่มั้ย ไอ้เฟลม" "เปล่าว่ะ ก็ย้ายออกมาเลย แล้วก็เหมือนห่างๆ กันไป เมิงก็รู้ว่าตอนหลังๆนี่ ก็ไม่ค่อยจะไปไหนมาไหนด้วยกันแล้ว เค้าก็มีสังคมของเค้า เหมือนมันค่อยๆ ห่างกันไปว่ะ ไม่รู้ซิ" "อ้าว ไอ้เหี้ย ทำไมไม่พูดให้เคลียร์กันไปวะ ว่าเลิกเลย เดี๋ยวเหอะเมิง คลุมเครือแบบนี้ คอยดูนะ สักวันเดี๋ยวเป็นเรื่อง จะว่ากรูไม่เตือน" นั่นล่ะครับบบ คำพูดไอ้ต้าร์ แล่นเข้าสมองผมเลย ตอนนี้ "ไม่เป็นไร ถ้าเฟลมยังตอบไม่ได้ เราร

แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาในห้อง ผมค่อยๆ หรี่ตาตื่นขึ้น แล้วมือก็ปัดป่ายไปที่นอนด้านข้าง เพื่อหาครูปาล์ม แต่ก็ไม่พบ ผมรีบลุกขึ้นอย่างไว แล้วเดินไปดูในห้องน้ำ ก็ไม่เจอ ผมตกใจมาก รีบเปิดม่านริมระเบียง พอเปิดม่าน ก็โล่งใจเพราะเห็นครูปาล์ม ยืนมองทะเลอยู่ แกคงได้ยินเสียงม่านตึงหันกลับมามอง “ตื่นแล้วหรอ เฟลม” ครูปาล์มเอ่ยทักผม"ครับ ตื่นแล้ว ครูปาล์มตื่นนานแล้วหรอครับ" ผมตอบครูปาล์มพร้อมกับค่อยๆมองหน้า เพราะผมก็เขินอยู่นะกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ แล้วใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะรอลุ้นกับท่าทีของครูปาล์ม"ตื่นสักพักละ เห็นเฟลมนอนหลับปุ๋ยเลยไม่กวน" ครูปาล์มตอบพร้อมอมยิ้ม เห้อ! ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วต่อไปผมต้องทำตัวไงวะเนี่ย ทำตัวไม่ถูกเลย"ไปอาบน้ำ ไปเฟลม จะได้ไปกินข้าว หิวแล้วอ่า" ครูปาล์มบอกผม พร้อมกับทำหน้าแบบเด็กที่อยากกินขนม แม่ง โคตรน่ารักเลยว่ะ กรูเอ๊ยผมตัดสินใจ เดินจะไปหยิบผ้าเช็ดตัว ซึ่งต้องเดินผ่านครูปาล์ม พอกำลังจะเดินผ่าน ผมก็หันไปหอมแก้มครูปาล์มหนึ่งที"จุ๊บบ ครับผมมม ไปอาบน้ำละ" ผมเอ่ย พร้อมกับหัวเราะ"อ๊ายย ทำไรน่ะ เดี๋ยวเหอะนะ นิสัยอ่ะ" ครูปาล์มทำตาโตพร้อมกับเอามือจับที่แก้มตัวเอง

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เรา 4 คนก็นัดกันจะไปตระเวน ท่องราตรีกัน โดยที่พี่อาร์มกับครูจิ๊บนั่งหาข้อมูลในระหว่างที่กินอาหารเย็น เราตกลงกันว่าจะกินอาหารที่โรงแรมแค่พอรองท้องไม่ให้ท้องว่าง แล้วจะไปหาของอร่อยกินเรื่อยๆ ตามที่ๆเค้ารีวิวกันไว้ ผมอาบน้ำแต่งตัวก่อน เพราะครูปาล์มกำลังสรุปการแข่งขันให้กับทางโรงเรียน ผมเลือกใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงยีนส์ขาสั้นแล้วผมก็นั่งเล่นโทรศัพท์รอสักพัก ครูปาล์มก็เดินออกมาพร้อมเสื้อเกาะอกสีขาว กับกางเกงยีนส์ขายาวตัวใหญ่ แล้วเราก็เดินออกไปหาครูจิ๊บและพี่อาร์มแล้วเดินไปห้องอาหาร สั่งอาหารกินเล่นกันคนละอย่าง เสร็จแล้วก็ออกไปท่องราตรี"ที่นี่เค้าไม่มีด่านใช่มั้ยพี่อาร์ม" ผมถามพี่อาร์ม"ไม่มีๆๆ ปลอดภัยๆ ชิลล์ยาวเลยเรา 5555" พี่อาร์มหันมาคุยกับผมแล้วก็หัวเราะกัน แล้วก็ชี้ๆ บอกทางให้ผมขับไปยังจุดหมายที่หาเอาไว้ พอหาที่จอดได้เราก็ตะลุยถนนเป้าหมาย ที่มีร้านเหล้าเรียงรายตลอดเส้นทางเลย"ที่หาไว้ ร้านไหนอ่ะ จิ๊บ" ครูปาล์มถามครูจิ๊บไป ตาก็มองร้านตามทางไปเรื่อยๆ แล้วก็ชี้ชวนครูจิ๊บว่าจะเข้าร้านไหนดี"แป๊บๆ นะเจ้ ดูแมพแปร๊บบบ" ครูจิ๊บเปิดโทรศัพท์พร้อมกับไล่หาร้านที่หาไว้"อีก 3 ร

"เฟลมๆๆ เสร็จยังง จะออกไปสนามแข่งกันแล้วนะ"เสียงครูจิ๊บเคาะประตูเรียกผม ส่วนผมน่ะหรอครับ ยืนเหม่ออยู่ในห้องน้ำ ก็นะใครมันจะไปปกติได้ละคร้าบบบ เจอเหตุการณ์แบบเมื่อคืนนี้ ผมค่อยๆ เก็บของแล้วตัดสินใจก้าวออกมาจากห้องน้ำ"ครับ ครูจิ๊บ เสร็จแล้วครับๆ" ผมตอบพร้อมกับเดินออกมาจากห้องน้ำ ไม่ต้องเดาครับ คนแรกที่ผมหันไปมองหน้า คือ ครูปาล์ม ครูปาล์มนั่งเป่าผมอยู่หน้าโต๊ะแต่งตัว แล้วก็มองผมผ่านกระจกแล้วก็หันไปเป่าผมต่อ โดยไม่ได้พูดอะไร เอาล๋ะซิครับ ใจไม่ดีละซิ ยังไงกันวะ กรู เห้อ!!! ผมเดินออกไปรอที่รถเพราะผมกับครูปาล์มต้องพานักเรียนที่แข่งขันของครูซายน์ไปส่งที่สนามแข่งขันก่อน ส่วนครูซายน์กับครูจิ๊บจะตามไปที่หลัง ยืนอยู่ไม่นาน ครูปาล์มก็เดินออกมา ผมไม่กล้ามองหน้าเลยครับ ใจเต้นไปหมด ไม่รู้จะทำตัวยังไง" ไป เฟลม เดี๋ยวไม่ทัน เราต้องพาเด็กไปจับฉลากลำดับการแข่งขันอีก" เสียงสวยครูปาล์มแว่วมาก่อนที่ตัวจะมาถึงรถอีกผมเลยตัดสินใจหันหน้าไป ก็เห็นครูปาล์มสะพายกระเป๋าผ้าสีดำใบเล็กๆ มีที่ห้อยตุ๊กตาสีชมพูตัวใหญ่ วิ่งมาพร้อมรอยยิ้มเจือที่หน้า เห้อ! ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าจะเป็นเรื่องซะแล้ว พอไปถึงสนามแข่งขัน ครูป