ลำบาก ใจ

ผมอึ้งไปกับคำพูดของมีน ไม่คิดว่าการเจอกันอีกครั้งจะเจอกับเรื่องกลืนไม่เข้า คายไม่ออกแบบนี้

"หรือเพราะผู้หญิงคนนั้นหรอ ที่ทำให้เฟลมไม่ตอบซะที" มีนถามผมเพราะผมเงียบไป "แฟนใหม่หรอ เฟลม"

"เปล่า ยังไม่ใช่แฟน"

"ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่ต่อไป ยังไม่แน่ใช่มั้ย" มีนพูดแซวกลับมา

ผมยิ้มแห้งๆ กลับไป "ถ้าเฟลมบอกว่ายังไม่ใช่แฟน งั้นก็แปลว่าเรายังมีสิทธิ์ใช่มั้ย เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ ให้โอกาสเราอีกครั้งดีมั้ย เฟลม" มีนพูดพร้อมมองมา ผมไม่รู้จะตอบยังไง หรือจะปฏิเสธมีนยังไง จนย้อนไปถึงที่ไอ้ต้าร์เคยพูดไว้ตอนที่ผมย้ายออกมาจากหอที่อยู่กับมีนใหม่ๆ

"เมิงย้ายออกมา แล้วคุยตกลงกันยังไงวะ เลิกกันขาดเลยใช่มั้ย ไอ้เฟลม"

"เปล่าว่ะ ก็ย้ายออกมาเลย แล้วก็เหมือนห่างๆ กันไป เมิงก็รู้ว่าตอนหลังๆนี่ ก็ไม่ค่อยจะไปไหนมาไหนด้วยกันแล้ว เค้าก็มีสังคมของเค้า เหมือนมันค่อยๆ ห่างกันไปว่ะ ไม่รู้ซิ"

"อ้าว ไอ้เหี้ย ทำไมไม่พูดให้เคลียร์กันไปวะ ว่าเลิกเลย เดี๋ยวเหอะเมิง คลุมเครือแบบนี้ คอยดูนะ สักวันเดี๋ยวเป็นเรื่อง จะว่ากรูไม่เตือน" นั่นล่ะครับบบ คำพูดไอ้ต้าร์ แล่นเข้าสมองผมเลย ตอนนี้

"ไม่เป็นไร ถ้าเฟลมยังตอบไม่ได้ เรารอได้ แต่เฟลมห้ามปิดโอกาสเราล่ะ ตกลงนะ" มีนพูดเองจบความเอง โดยที่ผมไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง ผมเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยความมึน

"ใครน่ะ เฟลม เห็นคุยกันนานเชียว" ครูจิ๊บถามผมหลังจากที่ผมนั่งที่โต๊ะ “เอออ แฟนเก่าครับ ที่ผมเคยบอกว่า แยกกันอยู่ตอนวันที่ครูไปรับตัวนักศึกษาน่ะครับ เค้ามาเที่ยวกับเพื่อนเหมือนกัน”

ครูจิ๊บทำตาโต ชะงักไปกับคำตอบของผม แล้วก็ทำหน้าตาแปลกๆ พี่อาร์มเห็นแบบนั้นเลยชวนคุยไปเรื่องอื่น จังหวะนั้นผมหันไปมองครูปาล์มว่าจะมีอาการยังไงบ้าง

"เออ แล้วพรุ่งนี้เราจะแวะไหนก่อนกลับมั้ย" พี่อาร์มเอ่ยถาม

"เออ ใช่ๆ แวะของฝากๆๆ ไปฝากที่ รร. ละกัน" ครูปาล์มละจากแก้วโซจูแล้วตอบพี่อาร์ม

ก็ปกตินี่นะ ไม่เห็นมีอาการอะไร ยังไงดีวะเรา ผมนี่จะเรียกว่าเครียดก็ได้นะ ทำไมครูปาล์มไม่แสดงอาการอะไรเลย ไม่แม้แต่จะถามว่าอะไร ยังไง สรุปว่าแบบนี้่ดีแล้วใช่มั้ยนะ พอใกล้เวลาร้านปิดเราก็เรียกเด็กเสิร์ฟมาเช็คบิล แล้วก็กลับไปที่พัก พอถึงที่พักเราก็นัดหมายกันว่าพรุ่งนี้จะเจอกันตอน 8 โมงกินอาหารเช้าเสร็จก็จะแวะซื้อของฝากแล้วก็ค่อยเดินทางกลับ แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง

"เออ ครูปาล์มไม่มีอะไรจะถามผมหรอ" ผมอึดอัด ทนไม่ไหวละครับ ถามให้มันรู้ไปเลยว่ายังไงแน่

"ก็ รอเฟลมเป็นคนบอกเอง" ครูปาล์มวางกระเป๋าไว้ข้างเตียงแล้วก็หันมาพูดกับผม

"ไม่อยากให้รู้สึกอึดอัด และก็เดี๋ยวจะหาว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเกินไป เพราะปกติครูเป็นคนไม่ถามไรใครด้วย ให้อิสระกันและกันดีกว่า ไม่รู้ซินะ" ครูปาล์มพูดออกมาแล้วก็มองหน้าผมยิ้มๆ แต่ผมรู้สึกได้ว่า ความรู้สึกจากตาครูปาล์มมันบ่งบอกอะไรหลายอย่าง

"ก็อย่างที่ผมบอกครูจิ๊บละครับ มีนแฟนเก่าผมเอง เค้ามาเที่ยวกับเพื่อน พอดีเห็นผมเลยมาทัก เออ แล้วที่ชวนไปคุยน่ะ เค้าบอกว่ายังไม่มีใคร่ จะมาขอคืนดีกับผม" ผมเล่าให้ครูปาล์มฟัง พร้อมทั้งรอดูครูปาล์มว่าจะมีอาการยังไง

"แล้วเฟลมตอบเค้าไปว่าไงล่ะ"

"ผมไม่ได้ตอบไรครับ"

"อืมม" ครูปาล์มตอบผมมาแค่คำว่า อืม คำเดียวแล้วก็หันหลัง คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ ส่วนผม ไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครูปาล์มรู้สึกยังไง เพราะแกไม่โวยวาย ไม่เค้นเอาคำตอบอะไรจากผมอีก หรือแกสสรุปเหตุการณ์อะไรไปแล้ว แล้วผมต้องทำยังไงต่อ ตอนนี้ผมทำตัวไม่ถูกเลยครับ

"เฟลม มาอาบน้ำเหอะ จะได้นอน พรุ่งนี้ต้องขับรถอีกนะ" ครูปาล์มโผล่หน้ามาเรียกผมที่ระเบียง แล้วก็เดินไปเป่าผมที่หน้ากระจก

"ผมเป่าผมให้มั้ยครับ" ผมเดินไปหาครูปาล์มแล้วเอื้อมมือไปหยิบไดร์เป่าผมจากมือครูปาล์ม ครูปาล์มมองหน้าผมผ่านกระจกแล้วยิ้ม ผมยืนเป่าผมให้ครูปาล์มอยู่พักนึง ตาก็มองเส้นผมหยักศกเป็นคลื่นนุ่มมือ แล้วก็มองเลยไปที่กระจกก็เห็นครูปาล์มหยิบโทรศัพท์มาเช็คงานไปด้วย ทำงานตลอดเวลาจริงๆ แต่ตอนครูปาล์มทำงาน มันเป็นภาพที่น่าดูนะครับ น่านิ่งๆ แต่มองแล้วมีเสน่ห์ดี

"เสร็จละครับ ผมไปอาบน้ำนะครับ"

"เครๆ รีบอาบน้ำจะได้มานอน" ครูปาล์มตอบกลับมาแต่ยังนั่งง่วนอยู่กับโทรศัพท์และไอแพดอีกเครื่อง

ผมเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาก็เห็นครูปาล์มกำลังเก็บของใส่กระเป๋าพอดี 

"เสร็จแล้วพอดีเลย" ครูปาล์มเงยหน้ามามองผมแล้วยิ้ม "เก็บกระเป๋าเสร็จพอดี ของเฟลมเก็บให้แล้วนะ พรุ่งนี้่ก็มาเคลียร์อีกรอบละกัน" ครูปาล์มจัดกระเป๋าให้ผมด้วย โอ้ว แม่เจ้า 

"นอนเหอะ ง่วงแล้ว" ครูปาล์มเอ่ยชวนผมให้ไปนอน

"ครับผม ง่วงเหมือนกัน ต้องตั้งนาฬิาปลุกก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้นอนเพลิน" ผมบอกพร้อมทั้งตั้งปลุกไว้ก่อน เดี๋ยวนอนยาวละ ทีนี้ สายแน่ๆ หันมาอีกทีครูปาล์มก็หลับตาไปแล้ว ผมเลยถือโอกาสเขยิบเข้าไปกอดครูปาล์มแล้วจับหัวมานอนบนไหล่ผม ครูปาล์มปรือตามามองแวบนึงก็หลับต่อ

เสียงนาฬิกาปลุกดังตอนเช้า ผมเอื้อมมือไปปิดเสียงมัน แล้วค่อยๆ ลืมตาตื่นมา หันไปมองด้านข้าง ไม่เห็นครูปาล์มแล้ว พอลุกมาจึงเห็นว่าครูปาล์มเข้าไปอาบน้ำ ผมเลยลุกไปดูกระเป๋าตัวเองแล้วจัดเสื้อผ้าที่เหลือใส่กระเป๋าอีกรอบ พอดีครูปาล์มออกมาจากห้องน้ำพอดี

"ไปอาบน้ำเหอะ หิวข้าวแล้ว" ครูปาล์มออกมาจากห้องน้ำก็เร่งผมให้ไปอาบน้ำ ผมก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะกลัวครูปาล์มจะรอ พอออกมาจากห้องน้ำเสร็จก็เดินไปเรียกพี่อาร์มกับครูจิ๊บ 2 คนนั้นยังแต่งตัวไม่เสร็จเลยบอกให้เราไปกินอาหารเช้าก่อนเลย ผมกับครูปาล์มเลยล่วงหน้ามาที่ห้องอาหารก่อนเลย เราไปตักอาหารเช้ากันพอสมควรแล้วมาเลือกโตีะนั่งกินรอครูจิ๊บกับพี่อาร์ม ระหว่างกินก็คุยกันไปด้วย 

"เฟลม ทำอะไรน่ะ กลับวันไหนหรอ เรากลับวันนี้นะ" แชทในโทรศัพท์ผมเด้งขึ้นมาเป็นข้อความของมีน

ผมกดปิดโทรศัพท์แล้วไม่ได้สนใจจะอ่าน

"อ่านเถอะ เดี๋ยวเค้ารอคำตอบนะ" ครูปาล์มบอกกับผม แล้วก้มหน้ากินอาหารต่อ

"เรากลับวันนี้ น่าจะออกตอนใกล้เที่ยง"

"กลับถึงแล้ว เราขอไปหาเฟลมได้มั้ย เราคิดถึง" เอาล่ะซิครับ ผมอึ้งไปกับข้อความที่เด้งต่อมา ผมเงยหน้าไปมอง ก็พอดีกับที่ครูปาล์มยกมือเรียกครูจิ๊บกับพี่อาร์มพอดี ผมเห็นแบบนั้นเลยปิดแชทแล้วเอาโทรศัพท์วางไว้ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เรากินอาหารเช้ากันเสร็จก็ขึ้นห้องไปเก็บของแล้วลงมา เช็คเอาท์ แล้วก็มาแวะซื้อของฝาก เราเดินกันประมาณชั่วโมงครึ่ง ก็ออกเดินทาง ระหว่างทางผมสังเกตเห็นครูปาล์มเงียบๆไป แต่ก็มีคุยบ้าง หรือผมจะคิดมากไป ไม่นะผมว่าผมสังเกตดีแล้วว่าแกแปลกๆไป ขอให้ผมคิดมากไปเถอะ.....

พอถึงวนไปส่งครูจิ๊บกับพี่อาร์มก่อนเพราะเป็นทางที่ถึงก่อน ผมก็ขับมาที่หอตัวเอง แล้วก็กำลังจะลงจากที่นั่งคนขับ

"เดี๋ยว เฟลมอย่าเพิ่งลง" ครูปาล์มจับแขนผมไว้

"ครับ ครูปาล์ม" ผมหันกลับมามองครูปาล์มแล้วก็รอว่าครูปาล์มจะพูดอะไร

"อย่าหาใคร เพื่อเป็นตัวแทนใครนะ มันไม่ยุติธรรมกับคนที่เข้ามาใหม่ เรายังเด็ก ยังมีสิทธิ์เลือก มีโอกาสตัดสินใจอีกเยอะ ค่อยๆ หาคนที่ใช่นะ แต่จำไว้ อย่างที่ครูบอก อย่าเลือกเพราะเค้าเหมือนคนที่ผ่านมา" ครูปาล์มพูดเสร็จก็เดินลงจากรถ ผมก็อึ้งกับคำพูดของครูปาล์ม ผมไปทำอะไรให้ครูปาล์มเข้าใจว่าที่ผมทำเนี่ยเพราะคิดว่าครูปาล์มเหมือนมีนแฟนเก่าผม ทำไม อะไรทำให้ครูปาล์มคิดไปแบบนั้นนะ ผมลงจากรถมาแบบมึนๆ ณ ตอนนี้ผมไม่รู้จะพูดคำไหน หรือจะอธิบายอะไรให้ครูปาล์มฟัง ใช่ซิ คงพูดตอนนี้ไม่ได้ เหตุการณ์อะไรวะ ที่มันทำให้ครูปาล์มคิดแบบนั้น ผมคิดไรไม่ออกเลย

"ผมขอโทษครับ" ผมยกมือไหว้ครูปาล์มตอนลงจากรถ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดคำนี้ออกมา ผมเห็นแล้วว่าครูปาล์มก็อึ้งไปกับคำพูดของผม แต่ ณ ตอนนั้น ผมคิดไรไม่ออกเลย เลยพูดคำว่าขอโทษไป และไม่คิดว่าคำพูดของผมคำนั้นจะทำให้ความสัมพันธ์มันแย่ลง