Nobela ni Lyric Arden

Narinig ni Amber ang tinig ng lalaki, kalmado, magaan, masyadong magalang para maging totoo.Bahagya itong ngumiti, nakataas ang isang kilay.“Sa totoo lang, medyo masama ang loob ko kanina.” Ani Amber.Lumingon siya kay Dash at may idinagdag. “Pero kung pagbabatayan ang reputasyon ni Ginoong Lexington bilang isang ginoo, pinapatawad ko na siya.”Tahimik lang si Alina sa gilid, pinagmamasdan ang banayad ngunit tensyonadong palitan ng mga salita ng dalawa. Hindi niya lubos mawari kung anong klaseng enerhiya ang namamagitan sa kanila. Kaya’t napatingin siya kay West, saka mahinang ngumiti, at marahang pinisil ang braso ni Dash. “Dash, nasa kamay mo na si Miss Harrington.”Tumango si Dash, banayad at may dignidad. “Miss Harrington, kung maaari.”Humakbang si Amber, at pumasok sa banquet hall habang kasa

“Anong tinitingnan mo?”“Kilala mo ba si Amber?”Lumapit si Alina, tila kaswal ang tono, pero hindi maikakaila ang kuryosidad sa boses niya. Dumaan siya roon para sa ibang pakay, ngunit napahinto nang mapansin ang kapatid niyang nakatayo sa may pintuan, hindi kumikibo. Kumatok siya kanina, at nang walang sumagot, dahan-dahan niyang binuksan ang pinto. May naaninag siyang pigura sa loob ng banyo, ngunit sa halip na umurong, pumasok pa siya, nakatitig.Nakatayo si Dash sa may bintana, hawak pa rin ang cellphone na nakabukas. Nakatutok ang mga daliri niya sa screen, eksaktong nasa pangalan: Amber.May bumabalang ideya sa isipan niya, hindi ito pagmumuni o pagnanasa. Para itong istratehiya, isang planong unti-unting nabubuo sa pagitan ng katahimikan.“Kanina ko pa lang siya nakilala,” tugon ni Dash, sa wakas.

“Ayos lang.”Walang pakialam si Amber. Isa lang itong tennis match. Pampalipas-oras. Wala nang iba pa.Pumasok siya sa court, hawak ang raketa, at tiningnan ang kabilang dulo, sakto sa pagpasok ng isang lalaki na nakasuot ng itim na shorts at polo shirt, ang sikat ng araw ay lumilikha ng matalim na silweta sa matangkad niyang katawan.Mula sa malayo, may dating itong elegante at may awtoridad. Matikas ang tindig, tiwala sa bawat hakbang. May pahiwatig ng lakas sa kanyang pangangatawan—hindi para ipagyabang, kundi para sa tibay at tiyaga.Malayo sa estilo ni West.Maganda rin ang katawan ni West, proportyonado at maayos manamit. Pero may bahid pa rin ng pagiging marupok, gaya ng mga taong sanay sa lungsod at sa sukat na sukat na mga suit. Ang lalaki sa kabila ng court, sa kabilang banda, ay tila hinubog sa ibang mundo, parang isang taong sanay sa araw ng militar. Disiplinado. Matatag.May dignidad sa kanyang katahimikan. Tila galing sa pamilyang hindi kailanman kailangang sumigaw para

“Malas niya lang,” sambit ni Edward, ang kanyang tono’y bakas ang pagkadismaya. “Kung iba sana ang kinalaban niya, pero hindi, kinailangan niya talagang salungatin si Amber. Hindi man lang siya nagdalawang-isip na targetin siya sa likod.”Nanikip ang lalamunan ni Eva. “Daddy, si Nathan ay si Nathan. Si Soren ay si Soren. Hindi dapat natin sila pinagsasama.”Maingat namang nilapag ni Edward ang pinag-inuman niyang baso at matalim na tumingin kay Eva. “At bakit hindi? Ang magkapatid na ‘yan ay parehas ng tapos. Ang panganay ay binuntis ang sekretarya niya, at ang pangalawa’y baliw sa kanyang idolo. Ngayon mo sasabihin na hindi sila dapat pinagsasama? Bakit? May iba-iba na bang flavor ang kabobohan ngayon?”Natahimik si Eva. Ang galit ng kanyang ama’y umabot na ng sukdulan, at ayaw niyang mas palalain pa ito.Masakit pa rin sa pride ni Edward ang nangyari kanina, naipahiya siya ni West sa harap ng publiko, isang lalaking mas bata pa kaysa sa sariling anak niyang babae. Sa dami ng taon ni

Nang umagang 'yon, dumaan si Amber sa park malapit sa studio. Maaga pa, wala pang masyadong tao. Umupo siya sa lumang bench sa lilim ng puno, suot pa ang salamin at sumbrerong malaki. Tahimik ang paligid, tanging ihip ng hangin at huni ng ibon ang maririnig. Sa loob ng ilang minuto, wala siyang schedule, walang ilaw ng kamera, walang usiserong mata. Sa wakas, nakahinga siya nang malalim.Kinuha niya ang phone. May tatlong tawag mula kay Gideon, lima kay Blake, at isang video ng sarili niya na pinagtatawanan sa isang forum. Pinindot niya ang lock button. Ayaw niyang makita. Hindi ngayon.Bumaling siya sa matandang naglalakad sa di-kalayuan, kasama ang alagang aso. Tahimik lang silang nagkatinginan at ngumiti. Walang nakilala. Walang panghuhusga.“Kung puwede lang manatili rito,” bulong ni Amber. “Sandali lang. Sandaling walang gulo.”Pero hindi siya ginawa para sa katahimikan. Kahit anong iwas niya, laging may kamera, laging may tanong, laging may laban.Tumayo siya. Pinagpag ang alika

Sa villa, nakabalot ng puting tuwalya si Amber habang naka-upo sa sofa. Basang-basa pa ang buhok at masuyo niyang minamasahe ang kanyang binti na may bahid na ng panggigigil.Lumapit si Manang Fe, may dalang mainit na itlog, binalatan at marahang ipinatong sa namumulang bahagi ng binti ni Amber.“Nako, sino naman ang may lakas ng loob na kagatin ka nang ganyan? Ang kinis-kinis ng balat ng batang ito, ang dami sigurong nagtatangkang saktan siya.”“Si Atty. Lancaster…” bulalas ni Lilith bago pa niya mapigilan ang sarili.Nagpanting ang tainga ni Amber.“Lilith!” sigaw niya. “Gusto mo bang tanggalin kita? Gusto mo talaga akong patayin sa kahihiyan, ano?”Galit na galit si Amber. Hindi lang dahil sa kagat, kundi sa kawalanghiyaang ginawa ni West. Ang binti niya ang kanyang ipinagmamalaki ay kinagat nito nang wala man lang pag-aalinlangan.-Kinabukasan, kakarating lang ni Amber sa opisina at naghahanda na siyang magpa-makeup para sa isang roadshow sa hapon, nang bigla siyang nakatanggap n

Tumunog ang anunsyo sa paliparan, isang malamig, mekanikal na paalala na panahon na para magpaalam. Nagkatinginan ang dalawang pares ng mata, sandaling nagtagpo ang paningin, bago sabay na umiwas. Para silang dalawang pulong dati’y magkadugtong, ngayo’y tuluyang inihiwalay ng karagatang imposibleng tawirin.Umupo si Cerise sa loob ng eroplano, ngunit kahit pa umaandar na ito, hindi rin umusad ang kapayapaan sa kanyang isip. Parang sirang plaka, paulit-ulit na bumabalik sa alaala ang mga salitang binitiwan ni Vivian.Isang saksak na walang dugong tumulo, pero dama ang hapdi.Napangiti si Cerise, pilit, malamig. Ngiting pinipilit takpan ang dati niyang sarili, ang babaeng madaling bumigay sa kahit anong pangakong siya ang pipiliin. Noon, sapat na ang kahit anong dahilan. Basta siya. Pero ngayon, hindi na.Ayoko nang magmahal nang gano’n kahina.Pagbalik niya sa bansa, sinalubong siya ni Kara. May kislap ng pagkabahala sa mga mata nito, punô ng tanong.“Nagkita kayo, ’di ba? Sa Pearl Pav

“Pero umuwi na si Cerise sa Pilipinas.” Mahinang sabi ni Kara habang inaanyayahan siyang pumasok sa bahay. Maingat niyang inilapag ang isang tasa ng tsaa sa harapan ni Sigmund. “Kakaalis lang niya.”Mapait ang ngiti ni Sigmund habang palabas ng apartment. Ilang ulit na niyang sinubukang buuin sa isip ang mga salitang dapat niyang sabihin, pero ni isang letra ay walang lumabas sa kanyang bibig. Nakakatawa, sa dami ng taon, hindi pa rin niya kayang harapin si Cerise.Umuwi rin siya kaagad nang malaman iyon.Hawak-hawak niya ang kanyang cellphone. Nakatingin siya sa pangalan sa screen, “Asawa.” Napalalim ang tingin niya. Tatawagan ba niya? Makakaya ba niyang marinig ang boses nito nang hindi natitinag?Mainit ang araw sa kalangitan, parang pasensya niyang nauupos. Marahil dahil sa init kaya parang nahihilo siya sa sarili niyang damdamin. Tumingala siya sa langit, inayos ang suot na amerikana, at tumawid sa kabilang kalye. Nakahawak pa rin sa cellphone ngunit hindi niya ito mapindot.Mula

“Boss, tungkol po sa mga tsismis sa Internet...” Mahinang pumasok ang boses ni Secretary Lee mula sa pintuan.Hindi siya nilingon ni Sigmund. “Huwag kang mag-alala. Umalis ka na muna.”Tumango si Lee at maingat na isinara ang pinto sa kanyang paglabas, hindi na naghihintay ng karagdagang utos.Naiwang mag-isa si Sigmund sa opisina. Inilapag niya ang hawak na panulat, saka malalim na naupo sa itim na leather chair. Tahimik ang paligid, maliban sa banayad na alingawngaw ng lungsod sa labas ng salaming bintana.Nakatitig siya sa hindi pa nabubuksang bote ng alak na iniwan ni Vivian, isang paanyayang baka makagaan kahit paano sa bigat ng loob.Bumalik sa isip niya ang gabing iyon, ang pulang mantsa sa kumot bago siya lumisan. Isang tahimik ngunit mapanuyang paalala na hindi niya mabura. Isang tanong ang paulit-ulit na gumulo sa isip niya: Paano ko siya haharapin pag gising niya?Inasahan niya kahit isang salita mula rito, kahit galit, kahit paninisi. Pero ang ibinalik lang sa kanya nito a

Samantala, sa bahay, nakaupo si Vivian sa gitna ng kaguluhan. Nagkalat ang mga basag na plorera, nabaligtad na upuan, at nalaglag na mga larawan sa sahig. Hinihingal siya, dama ang bigat ng galit na hindi maibsan. Nakaharap niya si Craig, tahimik lang na nakatayo, tinatanggap ang bawat salitang isinisigaw niya.“Umalis ka na!” bulyaw ni Vivian, nanginginig ang balikat. “Hindi kita kailangan dito. Ayokong makita ang mukha mo!”Ngunit nanatiling kalmado si Craig. Hindi siya gumalaw, hindi rin siya tumingin sa kanya. Ang ulo niya’y bahagyang nakatungo, at ang tinig niya’y banayad ngunit matatag. “Hindi ako aalis,” aniya. “Ipinadala ako ni President Beauch para bantayan ka. Hangga’t hindi siya ang nagsasabing umalis ako, mananatili ako.”Napatingin si Vivian, ang mga mata’y nagliliyab sa galit at hinanakit. “Bodyguard ka raw ng presidente?” Napatawa siya ng mapait. “Bakit ka nga ba nasa kama ko, ha? Anong klase kang tao, Craig? Nakakadiri ka. Galit na galit ako sa’yo!”Bigla niyang sinugo

Sa kalagitnaan ng gabi, nagigising si Cerise na naaalimpungatan nang biglang may humiga sa ibabaw niya. Nawala ang kanyang hininga at nagsimula siyang kumawala.Hinawakan ng lalaking nakahiga sa kanya ang mga kamay niya, iniuwi ang mga daliri. “Babe...”“Sigmund?”“Hmmm… Ako ‘to.”-Mahigpit siyang niyakap at nilambingan ng isang matinding halik sa dilim.Nang muling magising si Cerise, siya na lang ang naiwan sa kama. Ang puting kumot ay may tuyong pulang mantsa na agad siyang napansin. Bigla siyang binaha ng mga alaala ng nakaraang gabi, ang kanyang haplos, ang kanyang presensya, na parang bumaha sa dibdib niya. Akala niya ay sasakal siya.Malamig ang kanyang paligid at nag-iisa na lamang siya sa silid ngayon. Wala na ang taong nakasama niya buong gabi ng nakaraan. Ang nagmamay-ari ng malalakas na ungol at halinghing nang bumalot ang kanyang bibig sa kabuuan nito.Napayakap siya sa kanyang sarili. Tila may namumuong emosyon sa kanya na ayaw niyang aminin. Ang gabing pinagsaluhan nil

Suot ni Cerise ang espesyal na disenyo ni Mrs. Beauch na mataas na takong na may mga bituin. Medyo mataas nga, pero komportable sa kanyang paa.Lumabas sila ni Sigmund, kinuha niya ang cellphone at tinawagan si Kara.“Nandiyan ka ba sa labas?” mabilis na sagot ni Kara.“Tulungan mo akong dalhin ang bag ko sa taas. Nasa loob ang regalo ko para kay Papito.”Habang nakikipagbati si Sigmund sa isang business partner, naglakad si Cerise nang mag-isa at nagpaliwanag kay Kara.“Oo, gets ko,” sagot ni Kara bago patayin ang tawag.“Ceri, dito ka,” tawag ni Sigmund.Lumapit si Cerise at tumayo sa tabi niya habang ipinapakilala siya.“Ito ang asawa ko, si Cerise. Cerise, Chairman ng League City, siya ang may-ari ng gumagawa ng paborito mong meryenda.” malambing na bulong ni Sigmund sa tenga niya.Namula si Cerise, tinitigan si Mr. Lane ng may pagkamausisa, at ngumiti. “Narinig ko na po ang pangalan niyo dati.”Ngumiti si Mr. Lane nang may pagmamahal. “At matagal ko na ring naririnig tungkol sa d