Love Under Legal Terms

Si Chloe ay tahimik lamang na naka-upo sa isang sulok sa loob ng cafe, pinipisil ang kanyang mga daliri habang nakayuko. Sa isip niya, muling bumalik ang babala ng kanyang ama bago siya umalis ng bahay, ang malamig na tungkod na nakatutok sa kanyang ulo, kasabay ng mabagsik na tinig. Kung hindi ka magpakabait, dudurugin ko ang ulo mo.

Ngunit paano nga ba siya magpapakabait sa harap ng isang estrangherong ngayon pa lang niya nakilala? Paano niya mapapaniwala ang isang tulad ni Jiro Evan Ramirez na pakasalan ang isang taong tulad niya, na madalas tawaging freak?

Habang abala siya sa sariling takot, napansin niya ang bahagyang pag-angat ng mga mata ng binatang kaharap niya. Mababaw ngunit banayad ang ngiti ni Jiro nang magsalita siya, tila biro.

“Don’t be nervous,” aniya. “I have no intention of eating you.”

Napatigil si Chloe. Ang kanyang boses ay mahina, halos parang tinig ng lamok. “Y-Yes… I’m sorry.”

Sa isang saglit, nagtama ang kanilang mga mata, ang kay Chloe ay may kakaibang kulay na madalas ikahiya. Ngunit sa halip na paglayo o pagdududa, nakita niya ang kabaligtaran sa mga mata ni Jiro.

“Your eyes are beautiful,” marahang sabi nito. “You don’t have to hide them.”

Nabigla si Chloe. Unti-unti niyang iniangat ang tingin. “Don’t you… think it’s strange?” tanong niya, puno ng alinlangan. Sanay na siya sa pangungutya, sa mga salitang nagsasabing siya ay malas, kakaiba, at nakakadiri.

Ngumiti si Jiro, banayad at totoo. “It’s not strange. I’d rather call it special. And to me, it’s beautiful.”

Parang tumigil ang pintig ng puso ni Chloe. Mainit ang kanyang pisngi, tila sinusunog ng papuri. Noon lamang siya nakarinig ng ganitong mga salita. Sa buong buhay niya, palaging kasabay ng kanyang mga mata ang sakit, sampal, at pagkamuhi mula sa kanyang mga magulang.

“Thank you…” mahina niyang sagot.

Sumandal si Jiro, nakatukod ang isang kamay sa kanyang baba, nakatitig sa kanya na para bang interesado sa bawat galaw. “Then?” tanong niya, may bahid ng biro ngunit seryoso, “what’s your impression of me? Satisfied so far?”

Napalunok si Chloe bago sumagot. “Q-quite… pretty good,” pautal niyang wika, pilit na ngumiti.

Hindi niya inaasahan ang ganitong pakikitungo mula sa kanya, hindi siya binabastos, hindi rin tinitingnan nang may pagkasuklam. Sa halip, tila ba may pasensya at tunay na interes.

Ngunit biglang inabot ni Jiro ang isang daliri nito sa kanya, bahagyang itinaas ang kanyang baba. Nanlaki ang mga mata niya.

“W-what’s wrong?” halos pabulong niyang tanong, nag-aalalang baka may nagawa siyang mali.

Tahimik lamang na tumitig si Jiro bago magsalita, “Then, would you like to marry me now?”

Parang gumaan ang dibdib ni Chloe. Kung siya ang mauunang mag-alok, tiyak na kahihiyan lang ang matatanggap niya. Pero ngayon, si Jiro mismo ang nagtanong.

“C-can I?” mahina at hindi sigurado ang kanyang tinig.

Napabuntong-hininga si Jiro, bakas ang awa sa kanyang mga mata. “Did you bring all the documents?”

“O-opo, dala ko…” mabilis niyang sagot.

“Good,” sagot ng lalaki, saka dahan-dahang binitiwan ang kanyang baba. “Then let’s go to the City Hall while it’s still open.”

Dalawang oras ang lumipas, magkasabay silang lumabas ng City Hall. Hawak ni Chloe ang isang pulang booklet, ang kanilang marriage certificate.

Tahimik siyang nakaupo sa loob ng sasakyan, nakatitig lamang sa hawak na papel, para bang nananaginip. Bigla na lamang may kamay na umabot sa kanya. Sa sobrang gulat, halos mapatili siya; mabilis niyang tinakpan ang ulo gamit ang dalawang kamay at napayuko, nanginginig.

Namumungay ang kanyang mga mata sa takot, wari’y handa sa pananakit. At dahil do’n, umigil ang kamay ni Jiro sa ere, ilang segundong nag-atubili bago ito dahan-dahang bumaba at marahang hinaplos ang kanyang ulo.

“Don’t be afraid,” malumanay niyang wika.

Napasulyap si Chloe, saka dahan-dahang ibinaba ang mga kamay. “I-I’m sorry…”

Kumislap ang mga mata ni Jiro, at banayad na dumulas ang kanyang palad sa pisngi ng babae. “I’m not angry,” bulong niya. “You don’t have to apologize.”

Nakatungo pa rin si Chloe, at nanatiling tahimik ang loob ng sasakyan. Lumipas ang ilang sandali bago inalis ni Jiro ang kanyang tingin sa kanya. Umupo siyang muli nang maayos, kinuha ang marriage certificate mula sa mga kamay ni Chloe, at marahang binuksan iyon. Matamang tinitigan niya ang litratong nasa loob, at bahagyang umangat ang mga sulok ng kanyang labi sa isang banayad na ngiti.

“Since we are married,” wika niya, kalmadong tinig na may halong lambing, “from today onwards, you’re going to move in and live with me.”

Napakurap si Chloe, tila hindi makapaniwala. “Move… over?”

Bahagyang lumingon si Jiro, may kakaibang ekspresyon sa kanyang mukha. “You don’t want to?”

“A-ah, no, no,” mabilis niyang sagot, kasabay ng mahinang pag-iling. Siyempre, mag-asawa na sila, natural lamang na magsama sila sa iisang tahanan.

“Then let’s go,” sabi niya, puno ng kumpiyansa. “I’ll take you to see our house.”

***

Huminto ang sasakyan sa isang mataas na uri ng subdivision na tinatawag na Rafaela Homes. Pagdating sa isang maluwang na bakuran sa harap ng villa, nakita nilang may isang kasambahay na nakatayo roon, marahang nakayuko sa paggalang.

Tumalikod si Jiro at ngumiti kay Chloe. “This will be our home.”

Dahan-dahang tumingin si Chloe mula sa bintana. Namangha siya, halatang puno ng kuryosidad at pagkalito, para siyang isang mailap na usa na ngayon pa lang nakakakita ng bagong kagubatan.

Pagkababa ni Jiro, agad siyang pumunta sa kabila upang buksan ang pinto at dahan-dahang hinawakan ang kamay ni Chloe, inalalayan siyang bumaba.

“Welcome home, Sir, Ma'am,” magalang na bati ng kasambahay.

Nanlaki ang mga mata ni Chloe. Ang katawagang iyon ay nagdulot ng takot sa kanya, kaya’t agad siyang kumapit kay Jiro at halos hindi makatingin sa kasambahay. 

“H-hello po.” Mahina siyang bumati.

Mas hinigpitan ni Jiro ang hawak sa kanyang maliit na kamay at nagpaliwanag nang banayad, “This is Juli. Siya ang bahalang mag-asikaso sa mga pang-araw-araw mong pangangailangan.”

“O-okay…” tugon ni Chloe, bago niya marahang iniangat ang kanyang tingin.

Sandaling natigilan si Juli nang makita ang kanyang kakaibang mga mata. Kumunot ang balikat ni Chloe, handa sa mga mapanghusgang tingin. Ngunit imbes na pag-iwas o pangungutya, isang magiliw na ngiti ang ibinigay ng kasambahay.

“Ma'am, it’s nice to see you.”

Doon lamang nakahinga si Chloe, at bahagyang ngumiti. “It’s nice to see you too.”

Magkahawak ang kamay nilang dalawa na pumasok sila sa loob ng villa. Habang tinatahak nila ang direksyon patungo sa dining area, palinga-linga si Chloe. Ang disenyo ng bahay ay bago at kaaya-aya, may romantikong init at komportableng pakiramdam sa bawat sulok. Nakakapreskong kabaligtaran ito ng marangya ngunit nakakasakal na bahay ng kanyang sariling pamilya.

Mas gusto niya ang atmosperang nararamdaman niya rito.

Isang mainit na palad ang dahan-dahang humaplos sa kanyang ulo. Pag-angat ng kanyang tingin, nakita niya ang malumanay na paalala ni Jiro. “Wash your hands and eat.”

“Okay,” mabilis niyang tugon bago niya marahang binitiwan ang kamay nito.

Matapos silang kumain, inihatid ni Jiro si Chloe sa itaas, sa kanilang silid.

“I still have some things to deal with in the study,” paliwanag niya, kasabay ng bahagyang tapik sa balikat niya. “You can rest by yourself.”

Binuksan niya ang closet, kinuha ang ilang malinis na damit, at iniabot sa kanya. “I’m sorry, I haven’t prepared your clothes yet. You can wear mine first, and tomorrow, I’ll take you out to buy some.”

Napatango na lamang si Chloe, tila tuliro pa rin, at mabilis na tinanggap ang mga damit na inabot niya.