บทที่ 14

ไอ้โจรนั้นมันขึ้นบ้านแล้วไม่ได้อะไร แต่กลับได้ร่างกายเธอบนเตียงนี้ เวลานี้เธอกำลังจะไปอยู่ที่อื่น ใจก็ดันคิดถึงเตียงนี้เสียอย่างนั้น 

“บ้าเอ๊ย ยัยขวัญ ทำไมลืมไม่ได้ซะที” เธอว่าให้ตัวเอง ปากก็เคยบอกว่าจะตามหาแล้วจะฆ่าให้ตายแล้วดูตอนนี้สิ ผ่านมาสี่ปีแล้วก็ยังไม่ลืมไอ้บ้านั่นเลย ไปอยู่ไร่องุ่นจะมีใครที่ใจเธอต้องการหรือเปล่านะ จะทดแทนความโหยหาได้หรือเปล่า เธอคิดถามตัวเองและนึกโกรธไปในตัว ก่อนจะหักใจแล้วเก็บผ้าต่อ

ช่วงเวลาเดียวกันนั้นขจรก็เรียกยุพินผู้เป็นภรรยามาคุย เพราะเธอยังคงง่วนอยู่กับการเคลียร์เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ออกมาขาย ความจริงยุพินรับสภาพไม่ได้หรอกแต่จำใจ จำเป็นและยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะจนลงก็ดีกว่าไม่มีอะไรกิน หากกลัวอับอายเมื่อต้องออกสังคมก็ไม่ต้องออกเท่านั้นเอง 

 การปล่อยให้บุตรสาวได้เริ่มต้นทำงาน มีเงินเดือนแม้จะไม่มาก แต่มันก็ยังดีกว่าการแบมือขอเงินไปวันๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเงินจะหมดไปเมื่อไหร่ อย่างที่ชรันบอก แถมยังมีคนฝากฝังให้มันดีสุดแล้ว ในขณะที่หลายๆ คนยังไม่มีโอกาสมาถึงแบบนี้ ท่ามกลางวิกฤตครอบครัว มันก็ยังมี