Semua Bab ของขวัญ ในกรงกาม: Bab 1 - Bab 10

โจรสวมโม่ง รีบหนีด้วยการเปิดประตูเข้าไปในห้องเดิมที่เพิ่งผ่านเข้าไปก่อนหน้า แต่คราวนี้เขาต้องชะงัก เมื่อคนบนเตียงดิ้นแรงจนผ้าห่มหลุดลุ่ยมาอยู่ปลายเท้า ซึ่งก่อนหน้าที่เห็นคือเธอนอนคลุมโปง ทำให้เขาตกใจคิดว่าเจ้าหล่อนจะตื่น แต่เปล่าเธอแค่ขยับตัว ทว่าสิ่งทำให้เขาหยุดเดินแล้วตาลุกวาว คือเรือนร่างที่ถูกเผยภายใต้แสงไฟมืดมิด แต่ยังมีแสงสว่างจากหน้าบ้านส่องเข้ามาให้เห็นในห้องเป็นบางส่วน และแสงไฟนั้นสาดผ่านรอยต่อของผ้าม่าน กระทบร่างน้อยที่นอนไม่เอาความสวยงามเลย โจรสวมโม่งยืนตัวแข็งทื่อมอง ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มเมื่อแสงไฟสาดมาโดนช่วงสะโพกของสาวน้อยเข้าพอดี จึงได้เห็นว่าเธอใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาว และกางเกงขาสั้นบางจนแนบเนื้อ เขาตะลึงกับสิ่งที่อวดหราจนเผลอเดินเข้าไปชมใกล้ๆ เนินเนื้ออวบอูมนูนเด่นพ้นกางเกงบางออกมาให้เขาเห็นเป็นกลีบส้มผลใหญ่ เขาจ้องและลอบกลืนน้ำตาแทบไม่ลงคอ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงปลายเตียง ยื่นหน้าเข้าไปสำรวจกลีบส้ม ราวกับคนหิวกระหายน้ำ ไล่สายตาไปตามสะโพกกลมกลึง เรียวขา หน้าท้องขึ้นไปจนถึงหน้าอก สาวน้อยไม่ได้ร่างบาง แต่มีน้ำมีนวล ไม่ได้อ้วนแต่ไม่ผอมเพรียว เรียกได้ว่ากำลังอยู่ในวัยน่ากิน

สาวน้อย เอามือลูบไล้ดูผ่านร่องเสียวเชื่องช้า ไม่มีความเจ็บปวดต่ออย่างใด ทว่ามันพาลทำให้เธอนึกถึงลิ้นร้อนๆ นั้นที่กำลังดูดเลียร่องเสียวนี้ เธอฝันหรือถูกลักหลับ มีใครขึ้นมาบนห้องของเธอ คิดไปพลางก็หลับไปพลาง ทว่าอยู่ๆ น้ำใสๆ ก็ดันซึมไหลออกมาอย่างนั้น “ฝันเหรอ เหมือนจริงมากเลย ตอนนี้ก็ยังเสียวจี๊ดๆ อยู่เลย” ปากเอ่ยลอยๆ แต่นิ้วมืออยู่ไม่สุขทั้งกรีดกรายนวดคลึงเม็ดกระสันจนรู้สึกเสียวซ่าน พร้อมกับเผยประสบการณ์ช่วยตัวเองเป็นครั้งแรก “ซี๊ด! อื้อ!” ปลายนิ้วนวดคลึงพลางหลับตา และอยู่ๆ เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอต้องคิดถึงฉันคนเดียว และต้องมาเป็นของฉัน! ในฝันเขากระซิบบอกเช่นนั้น พร้อมกับสัมผัสจากลิ้นร้อนที่ดูดเลียอย่างไม่ปราณีทำให้เธอเสียวจนน้ำแตก“อ๊ะ! อ๊ะ! เสียว โอ๊ย ลิ้นของเขา” นิ้วนวดคลึงใจก็คิดถึงเจ้าของเงาปริศนานั้น และไม่อาจหยุดนิ้วมือได้อีกแล้ว มันเสียวมากจนเธอยอมช่วยตัวเองจนร่องรักแฉะไปด้วยน้ำเสียวเต็มมือ เธอก้มลงมองที่กลีบส้มพลางแอ่นสะโพกมาด้านหน้า และเอามือลูบไล้น้ำหนืดเหนียวจนกลีบเปื้อนไปหมด เท่านั้นยังไม่พอเธอยกขึ้นเหยียบอ่างล้างหน้าเอาไว้ข้างหนึ่ง ก่อนจะเอามือละเลงลูบร่องรักระรัว

กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง!“ว่าไง” เสียงเข้มเอ่ยทางปลายสาย“นายครับ! นายถึงไหนแล้ว” “กำลังจะกลับ ออกจากกรุงเทพแล้ว มีอะไรเหรอ” “นายแม่! นายแม่แย่แล้ว ตอนนี้ผมกำลังพาไปโรงพยาบาล กำลังจะหาข้าวให้กิน อยู่ๆ ท่านก็หมดสติไปเลย” สิ้นคำบอกเล่าของคนสนิท ชายหนุ่มถึงกับช็อกไปชั่วขณะ กลัวและตกใจ พาลแสบร้าวไปทั้งกระบอกตาจนตาแดงก่ำ มือหนาสั่นเทาเพราะกลัวว่ามารดาจะเป็นอะไรไป “รอก่อน รอฉันก่อน ฉันกำลังไป กำลังจะไปบอกข่าวดีท่าน”“จะรอนะครับนาย” คนสนิทบอกเสียงสั่นเครือ อาการคงไม่สู้ดี“บอกแม่ว่าฉันกำลังไป ไม่นานหรอก” “ครับๆ” สิ้นคำต่างฝ่ายต่างวางสาย ชายหนุ่มก็นั่งนิ่งมีท่าทางเศร้าลงไปถนัดตา“มีอะไรเหรอครับนาย” “แม่เข้าโรงพยาบาล อาการน่าจะไม่สู้ดี” พูดจบเขาก็ถอนใจ ผู้ช่วยก็สังเกตว่าเจ้านายหนุ่มมีน้ำตาคลอ แต่พยายามหลยไม่ให้เห็น ระหว่างนั่งรถกลับ ก็ได้แต่เมินหน้าออกนอกหน้าต่างเพื่อซ่อนน้ำตา “ท่านต้องปลอดภัยเหมือนทุกครั้งนะครับ” “ฉันกลัว กลัวครั้งนี้ แม่จะ... แม่จะไม่ไหว”“ต้องไหวสิครับ” ผู้ชายหนุ่มให้กำลังใจ “รอบนี้ฉันไม่น่าทิ้งท่านมา น่าจะอยู่กับท่าน” “ท่านต้องรอได้ ต้องรอเราได้ ไอ้เก้ามึงขับรถเร็วๆ

กรุงเทพฯ โรงแรมระดับสามดาวแห่งหนึ่ง กำลังประสบปัญหาเศรษฐกิจอย่างหนัก ผลกระทบจากหลายๆ อย่างที่ทำให้นักท่องเที่ยวบางตาลง ตามข่าวคือหนีไปเที่ยวประเทศอื่นกันหมด สถานเคยมีคนพุกพล่านก็เงียบเหงา ไม่ก่อให้เกิดรายได้ พอไม่มีนักท่องเที่ยง ธุรกิจห้องพัก โรงแรมต่างซบเซากันไปถนัดตาเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือโรงแรมสยามวลัย ที่ยอมแพ้ต้องปิดกิจการแบบไม่มีกำหนด เพราะไม่มีรายได้เข้ามา แต่หนี้สินไม่หยุดนิ่ง นักท่องเที่ยวไม่มีสักคน จึงต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายรวมถึงค่าจ้างพนักงาน ปัญหานี้กำลังรุมเร้าโรงแรมหนักหนาเอาการ “เอายังไงดีครับ พนักงานกำลังรอการตัดสินใจของเรา เพราะถ้าเราไม่ทำอะไรเลย มีหวังเรื่องได้กระจายลงโซเชียลแน่ๆ เราปล่อยเขาลอยแพไม่ได้” ผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการหนุ่มให้ความเห็น“แต่เราไม่มีรายได้ เราก็เลี้ยงพวกเขาไม่ได้เหมือนกันนะคุณรัน” เจ้าของโรงแรมกล่าว “ระหว่างนี้ถ้ารายได้ไม่เกิด ทางที่ดีที่สุด คือปิดทางน้ำไหลของเราเอาไว้ชั่วคราว ขืนเปิดไปเราก็จะเสียค่าใช้จ่ายบานเบอะทุกเดือน โดยรายรับไม่เข้า คราวนี้เงินเราติดลบแน่ๆ ครับ”“คุณจะให้เราปิดโรงแรมไปก่อนเหรอ” “ผมก็คิดอย่างนั้น คิดเหมือนคุณรัน คือปิด

“ไม่เป็นไรลูกมีเรื่องอะไร” “เรื่อง คือ...”“เอ่อ ทุกคนไปพักผ่อนนะ เพราะถึงยังไงคุณรันเขาจัดการไปแล้ว เดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกที” เหมือนเป็นการไล่ทางอ้อม ผู้บริหารก็พากันออกไปทันที แม้กระทั่งชรัน “มีอะไรก็ว่ามาลูก” “คือ บัตรเครดิตใช้ไม่ได้อ่ะค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ ขวัญกับเพื่อนกำลังซื้อของอยู่เลย นี่ต้องเอาเงินยัยเกี้ยวจ่าย” “ยืมเกี้ยวจ่ายไปเท่าไหร่เดี๋ยวพ่อโอนให้” “สองแสนค่ะ” “สองแสน! ซื้ออะไรอ่ะลูก ทำไมแพงขนาดนั้น” นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่บิดาบอกว่าแพง“ก็กระเป๋ารุ่นใหม่ที่ดาราเขาใช้กันอ่ะค่ะพ่อ เรื่องนี้ขวัญเคยขอพ่อแล้ว ถ้าเรียนจบก็ขอซื้อ นี่ก็จบมาสักพักแล้วพึ่งซื้อนะเนี่ย” “กระเป๋าอะไรทำไมแพงจัง” “ก็แบรนด์มันก็ราคานี้แหละ ทีแม่ใช้ใบละห้าแสนยังไม่มีใครว่าเลย”“ก็ลูกยังเด็ก แล้วอีกอย่างที่บัตรใช้ไม่ได้เพราะพ่อบอกเขาระงับเองแหละ ประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ละเดือนค่าช้อปปิ้งเราหมดไปตั้งเยอะ”“อะไรนะ ระงับบัตรขวัญเหรอคะ แล้วขวัญจะใช้อะไรล่ะคะ” “ฟังนะลูก ตัวเลขรายได้โรงแรมเราไม่เหมือนกันก่อน สุรุ่ยสุร่ายไม่ได้อีกแล้ว พ่อไม่มีเงินมาแบกรับรายจ่ายทั้งหมดนี้โดยที่ไม่มีรายได้” “ไม่มีรายได้เหรอคะ