ตอนที่ 4 จะลองพิสูจน์ดูก็ได้นะ

ใบข้าวยังไม่ได้เจอหยางหลงเหวินอีกตั้งแต่ออกมาจากห้องทำงานของเขา เมื่อเลิกงานในเย็นวันนั้น เธอก็รีบนั่งรถเมล์ตรงดิ่งกลับห้องเช่า ตอนอยู่ที่โรงแรมเธอทั้งเครียดทั้งตื่นเต้นจนกินอะไรไม่ลง ตอนนี้เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา ซื้อข้าวไข่เจียวให้ตัวเองกล่องนึงและแวะซื้ออาหารเปียกอีกซอง

เมื่อไขประตูห้อง ร่างเล็กๆ สีดำร่างหนึ่งก็พุ่งออกมา แต่เธอระวังอยู่แล้วจึงคว้ามันไว้ได้ทันท่วงที

“เจ้าจิ๋ว! จะหนีไปไหนอีกแล้ว!!!”

ที่แท้ร่างเล็กๆ สีดำนั่นก็คือแมวจรตัวน้อย ตัวเล็กชนิดอุ้มได้ด้วยมือเดียว เมื่อสองสัปดาห์ก่อนมีเสียงลูกแมวร้องลั่นซอย คนในซอยช่วยกันตามหาจึงได้เห็นแมวน้อยสีดำตัวหนึ่งกำลังร้องเรียกหาแม่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่อง แสดงว่าคงติดท้องรถใครมาแน่ๆ

ไม่รู้ทำอีท่าไหน ใบข้าวจึงกลายเป็นคนที่รับเจ้าจิ๋วมาเลี้ยงจนได้ ห้องเช่าเล็กๆ พอมีที่ให้แมวน้อยและเจ้าของก็ไม่ว่าอะไรเพราะคนในซอยนี้เลี้ยงแมวกันหลายบ้าน เจ้าจิ๋วจึงได้มาอยู่กับใบข้าวด้วยประการฉะนี้

จิ๋วกินอาหารเปียกที่ใบข้าวเทให้อย่างหิวโหย หญิงสาวก็ทรุดตัวนั่งใกล้ๆ กินข้าวไข่เจียวของตัวเองไปเหมือนกัน ระหว่างที่กินไป ใจก็ลอยไปถึงหยางหลงเหวิน

ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าได้เจอเขาอีกครั้ง...

เขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก...ก็แน่ล่ะสิ ผ่านมาตั้งสิบปีแล้วนะ เขาดูภูมิฐาน หล่อเหลาและมีอำนาจ

ดูจากเรื่องที่เขาสั่งผ่านหัวหน้า ก็พอจะเดาได้แล้วว่าหลงเหวินคนนี้ไม่เหมือนคนเดิมที่เธอเคยรู้จักเมื่อสิบปีก่อน...

เธอเองก็เหมือนกัน ใบข้าวคิดอย่างเหม่อลอย เธอเองก็ไม่ใช่เด็กสาวผู้ร่าเริงคนเดิมอีกแล้วเหมือนกัน

* * * * *

รุ่งเช้าวันถัดมา หัวหน้าแม่บ้านที่ชื่อสุภัทราถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นใบข้าวมาเข้ากะตามปกติ เพราะหน้าที่การงานของคนทั้งแผนกขึ้นอยู่กับแม่บ้านคนใหม่คนนี้แล้ว สุภัทรารีบเดินมาหา พร้อมยื่นถุงพลาสติกที่ข้างในมีเครื่องแบบแม่บ้านของบริษัท

“พี่เร่งมาให้แล้วจ้ะ ซักมาให้เรียบร้อยเลยด้วยนะ น้องข้าวเอาไปเปลี่ยนได้เลย”

“ขอบคุณนะคะหัวหน้า”

“หัวนงหัวหน้าอะไร เรียกพี่ภัทก็ได้ ใครๆ ก็เรียกพี่แบบนั้น”

“ค่ะพี่ภัท”

ใบข้าวตอบแล้วรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกมาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาดและขึ้นลิฟต์พนักงานไปยังชั้น 28 ตามที่ได้รับมอบหมาย

ปกติทุกชั้น เมื่อออกจากลิฟต์ก็จะเห็นโต๊ะของพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ประจำชั้นละหนึ่งคน แต่นี่เป็นห้องประธานบริษัทแท้ๆ โต๊ะ รปภ. กลับว่างเปล่า...

แต่ใบข้าวก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก รปภ. อาจไปเข้าห้องน้ำก็ได้ เธอสนใจแค่หน้าที่ของเธอ เมื่อสมัครเข้ามาเป็นแม่บ้าน หน้าที่ก็คือดูแลความสะอาดของห้องทำงานท่านประธานให้เอี่ยมอ่อง

ใบข้าวไม่รู้ว่าบ้านช่องของหยางหลงเหวินคือที่ไหน แต่ที่แน่ๆ นี่คงยังเช้าเกินไปเพราะห้องทำงานเงียบกริบ แต่เหมือนจะมีคนมาเปิดเครื่องปรับอากาศทิ้งไว้แล้วเพราะเปิดประตูเข้ามาก็เย็นฉ่ำ

เมื่อวานตอนที่เข้ามาครั้งแรก เธอยังไม่ทันได้มองไปรอบๆ ห้อง ตอนนี้จึงถือโอกาสสำรวจห้องทำงานของคนที่นั่งตำแหน่งสูงสุดของเมร่าแกรนด์บางกอก...ห้องกว้างขวางกินพื้นที่เกินครึ่งชั้น โต๊ะทำงานประธานตั้งโดดเด่น มีชั้นหนังสือ ชุดรับแขกและโต๊ะประชุมเล็กๆ อีกด้านเป็นมุมบาร์มีเครื่องดื่มทั้งน้ำเปล่า กาแฟ น้ำผลไม้ ไปจนถึงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์...

ตอนเป็นนักศึกษา หยางหลงเหวินไม่แตะต้องแอลกอฮอล์เลยแม้แต่น้อย เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ แต่ตอนนี้เขาโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วก็คงมีบ้างล่ะมั้ง...หญิงสาวเดินไปหยุดอยู่ผนังกระจกขนาดใหญ่ที่คงจะเป็นกระจกนิรภัยกรองแสง มองเห็นวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพมหานคร ใบข้าวหยิบขวดสเปรย์แล้วเริ่มทำความสะอาดผนังกระจก เช็ดไปเช็ดมาก็เผลอยืนนิ่งมองดูวิว

กระทั่งมีมือคู่หนึ่งสอดมาที่เอว เธอก็อุทานเสียงสูง ผ้าเช็ดกระจกกับขวดสเปรย์ร่วงหลุดมือ

“เหม่ออะไรอยู่”

เป็นหยางหลงเหวินนี่เอง เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่ได้ยินเสียงเลยสักนิด

“คุณหยาง!”

“หรือว่ายืนรอให้ฉันเข้ามากอด...”

“เปล่านะ!”

ใบข้าวดิ้น แต่หยางหลงเหวินไม่ยอมปล่อย เห็นชัดว่าแม่บ้านคนนี้ไม่รู้เลยว่าในห้องทำงานของเขา ผนังอีกด้านคือห้องพักส่วนตัวเหมือนเพนท์เฮาส์ขนาดย่อม และเขานอนที่นี่ เขาเห็นจากกล้องวงจรปิดตั้งแต่เธอออกจากลิฟต์มาแล้ว

ช่างไม่รู้ตัวบ้างเลยว่าตัวเองกำลังเป็นกวางน้อยเดียวดายที่เดินดุ่มเข้าถ้ำเสือ...ไม่สิ ถ้ำมังกรต่างหาก แถมยังเป็นมังกรที่พร้อมจะพ่นไฟแล้วทุกเมื่อ

“คุณกำลังล่วงละเมิดทางเพศพนักงานนะคุณหยาง ฉันเอาเรื่องคุณได้นะ!”

ใบข้าวกัดฟันพูด นึกชื่นชมที่ตัวเองเสียงไม่สั่น

แค่หวังว่าคนที่กอดเธออยู่แนบหลังคงสัมผัสไม่ได้ว่าหัวใจเธอกำลังเต้นแรงแค่ไหน

“ก็ทำสิ ฉันไม่ว่าหรอก ถ้าใครถามฉันจะได้บอกไปตรงๆ ว่า...ฉันก็แค่คิดถึงเธอและอยากกอดอยากหอมตามประสาคนเป็นแฟนเก่า”

“คุณหยาง!”

“เรียกฉันเหมือนเมื่อก่อนสิ แล้วฉันจะปล่อย”

เสียงกระซิบของหยางหลงเหวินคลอเคลียอยู่เหนือขมับ มันทำให้เธอร้อนผ่าวไปหมด

“ไม่...ตอนนี้คุณเป็นเจ้านายของฉัน”

“เจ้านายที่เป็นอดีตคนรัก ฉันอนุญาตให้เธอเรียกฉันเหมือนเคย เสี่ยวหลง เสี่ยวเหวิน หยางหยาง หรือมังกรก็ได้ ตามแต่เธอถนัด”

“คุณหยาง ประธานหยาง...”

เธอยังดื้อดึงแล้วก็ได้ยินเสียงเขาฮึดฮัดขัดใจ พริบตาก็หมุนตัวเธอให้หันกลับมาเผชิญหน้าเขา วันนี้เขาสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มและแววตาที่เข้มดำยิ่งกว่า

“ตามใจ อยากเรียกอะไรก็เรียก ส่วนฉันจะเรียกเธอเหมือนเดิม...เสี่ยวเผิง”

เขาไม่พูดเปล่าแต่ยังก้มลงมาใกล้ ปัดริมฝีปากผ่านเธอไปอย่างแผ่วเบาโดยไม่ให้ตั้งตัว ใบข้าวตัวแข็งทื่อ รู้ตัวอีกทีเขาก็ถอยออกไปยืนห่างแล้วหนึ่งก้าว นึกว่าเขาจะจูบเธอเสียแล้ว...

นี่เรากำลังเสียดายอยู่หรือเปล่านะ

เห็นแก้มแดงๆ ของคนตรงหน้า มุมปากของหยางหลงเหวินก็ยกขึ้นเล็กน้อย เขายังมีนัดสำคัญเช้านี้ ยังทำตามใจตัวเองทั้งหมดไม่ได้

แต่ก่อนจะออกจากห้องทำงานไปก็ยังไม่วายสั่ง

“รอฉันอยู่ที่นี่ เมื่อฉันกลับมา ฉันต้องเจอเธอ...”

“แล้วถ้าไม่เจอล่ะ”

ใบข้าวลองกลั้นใจถาม ดวงตาของเขาหรี่เล็กลงให้ความรู้สึกหนาวยะเยือก

“ถ้าเธอไม่อยู่ ฉันจะไล่แม่บ้านออกทั้งแผนก ถ้าอยากพิสูจน์ว่าฉันทำจริงมั้ย จะลองดูก็ได้นะ”