รักนี้ไม่ยอมให้ใคร

17:00 น. Suwannabhumi Airport bangkok Thailand "เห้ย! เอมิ ไหนแกบอกว่าเครื่องลงจอดสี่โมงครึ่งไง นี่มันห้าโมงแล้วฉันยังไม่เห็นวี่แววของไอยาเลย" เจได ชายหนุ่มร่างสูงผมสีบลอนด์เอ่ยถามเพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มด้วยความสงสัย "เอาน่า รออีกแปปนึง เครื่องอาจจะดีเลย์ก็ได้ป่ะ"หญิงสาวสุดเซ็กซี่นามเอมิเอ่ยตอบเพื่อนชายของเธอ หากคนอื่นมองมาคงคิดว่าเธอเป็นสาวเปรี้ยวสุดเซ็กซี่ ด้วยบุคลิกของเธอ บวกกับทรวดทรงองค์เอว ไหนจะหน้าอกที่แทบจะล้นทะลักเสื้อยืดครอปคอกว้างโชว์เอวที่เธอใส่อยู่ มีแต่พวกเพื่อนๆเธอเท่านั้นแหละที่รู้ว่าแท้จริงแล้วนั้นเธอไม่ได้ชอบผู้ชาย แถมนิสัยยังห้าวยิ่งกว่าบรรดาเพื่อนผู้ชายของเธออีกด้วย "นั่นไงๆ ไอยาเดินออกมาแล้ว" เสียงร้องเสียงดังของเอมิ ดึงดูดสายตาของทั้งกลุ่มให้หันไปมองตามเสียงเธอ โดยเฉพาะชายหนุ่มอีกคนในกลุ่มที่ยืนใส่แว่นกันแดดเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ด้านหลังหญิงสาว เขารีบหันหน้าไปตามเสียงเอมิทันทีที่ได้ยินว่าบุคคลที่พวกเขารอคอยมาถึงแล้ว 'ไอยา' ชื่อนี้ที่เขารอคอยมาเกือบ 3 ปี หญิงสาวที่กุมหัวใจของเขาเอาไว้ตั้งแต่แรกพบตั้งแต่เมื่อ 5 ปีที่แล้ว. . . "ไอยา!!! ทางนี้ๆ" เอมิตะโกนเสียงดั

หลายนาทีผ่านไป. . . เอมิเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก ก่อนจะเอ่ยปากบอกกับเพื่อนๆในกลุ่มที่นั่งรอฟังกันอยู่ “พวกมึง!!! กูกับไอยาคงอยู่ต่อด้วยไม่ได้แล้วว่ะ ไว้วันหลังกูแก้ตัวใหม่นะ” เอมิบอกกับกลุ่มเพื่อนด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก “มีเรื่องอะไรรึเปล่าเอมิ สีหน้าไม่ค่อยดีเลย คุณน้าว่ายังไงบ้าง” ไอยาเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง “คือวันนี้แม่กับป้าพิมพ์เค้านัดกันไปซื้อของที่ห้าง แล้วตอนออกจากห้างน้องแพรวิ่งออกไปก่อน ป้าพิมพ์เลยรีบวิ่งตามกลัวจะออกถนน พอดีวินมอไซร์รับจ้างมาส่งคน เค้าเบรคไม่ทันเลยชนป้าพิมพ์เข้า” เอมิบอกกับเพื่อนๆเสียงเครียด “แล้วตอนนี้ป้าพิมพ์เป็นยังไงบ้าง แล้วน้องแพรนี่คือ. . . . เอ่อ” ไอยารีบถามต่อด้วยความเป็นห่วง แต่ประโยคหลังกลับขาดหายไปดื้อๆ เพราะเธอรู้คำตอบอยู่แก่ใจดีแล้ว เพราะป้าพิมพ์ที่พูดถึงคือ ‘คุณป้าพิมพ์พร’ พี่สาวของ ‘คุณน้าเอมอร’ แม่ของเอมิ ซึ่งเธอก็รู้จักและคุ้นเคยกับท่านดีเพราะท่านคือมารดาของพชรหรือ ‘พี่พีช’ ผู้ชายที่เธอเคยรักมากเมื่อสามปีก่อน “ใช่ น้องแพรคือลูกสาวของพี่พีช” เอมิเอ่ยตอบ ซึ่งก็ตรงกับสิ่งที่ไอยากำลังคิดอยู่ “แล้วเป็นไรมากป่าวว่ะ

บนรถ “ขอโทษด้วยนะเว พอดีเราไม่อยากเจอพี่พีชอ่ะ เลยไม่ไปค้างบ้านเอมิ” ทันทีที่ขึ้นรถมา ไอยาก็รีบบอกกับเวกัสทันทีถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่เธอกับเอมิโกหกผู้ใหญ่ทั้งสอง แล้วเอาเวกัสไปเอ่ยอ้าง ไอยารู้ว่าเอมิเข้าใจความรู้สึกเธอดีที่สุด จึงได้โกหกออกไปแบบนั้น “ไม่เป็นไรเลยไอยา ไม่ต้องคิดมากนะ” เวกัสบอกไอยา แล้วรีบเคลื่อนรถออกไปทันที ใจเขาเต้นแทบไม่เป็นจังหวะเมื่อมีโอกาสได้อยู่กับเธอสองคนหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี “ถ้าเวไม่สะดวก พาเราไปส่งที่โรงแรมใกล้ๆแถวนี้ก็ได้นะ” ไอยาเอ่ยบอกเวกัสเพราะกลัวเขาจะลำบากใจที่เธอจะไปบ้านเขา ถึงยังไงเธอกับเขาก็ไม่ได้สนิทกันเท่าเธอกับเอมิ “เห้ย ไม่เป็นไรเลย เราสะดวก ไอยาพักบ้านเราได้เท่าที่ต้องการเลยนะ” เวกัสรีบบอก กลัวว่าโอกาสที่ได้ใกล้ชิดเธอจะหลุดมือไป ไอยาไม่รู้หรอกว่าเค้าดีใจมากแค่ไหนตั้งแต่ได้ยินคำพูดของเอมิ ถึงจะเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อนก็ตาม แต่มันทำให้เขาตื่นเต้นจนหัวใจแทบระเบิดออกมาจากอก @ บ้านเวกัส . . . บ้านเวกัสมีลักษณะเป็นบ้านตึกสองชั้นคล้ายตึกแฝดแต่ภายใชัในเป็นห้องโถงใหญ่มีบันไดขึ้นชั้นบนซ้ายขวาแต่มีผนังกั้นตรงกลางแยกเป็นสัดส่วนช

เวกัสใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อเห็นไอยาที่สวมใส่เสื้อผ้าของเขาของเขาก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำ เดิมทีเขาคิดว่าจะรอดูว่าเธอจะใส่เสื้อผ้าของเขาได้ไหม ถ้าใส่ไม่ได้จะได้หาตัวใหม่ให้เธอเปลี่ยน แต่ไม่คาดคิดเลยว่าแค่เห็นเธอใส่เสื้อผ้าของเขาจะทำให้เขาเสียอาการจนหัวใจแทบเต้นผิดจังหวะแบบนี้ “เวกัส….” ไอยาเรียกเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เมื่อเห็นเขามองเธอแล้วเหม่อไม่พูดอะไรอยู่นานสองนาน “เป็นไงบ้างไอยา พอจะใส่ได้มั้ย ถ้าไม่ได้เดี๋ยวเราหาตัวใหม่ให้” “ไม่เป็นไรหรอก ใส่ได้สบายมากเดี๋ยวพรุ่งนี้เอมิก็คงเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาให้แหละ” ไอยาตอบ พลางก้มมองชุดกีฬาของเวกัสที่ตัวเองใส่อยู่ เวกัสมองตามสายตาไอยา สำหรับเขาไม่มีใครใส่ชุดกีฬาได้สวยและน่ามองเท่าเธอแล้ว…… ไม่รู้ว่าเขาเผลอจ้องเธอนานไปหรือเปล่ารู้ตัวอีกทีเธอก็จ้องตาเขาพร้อมทำตาแป๋วใส่ “เอ่อ… แล้วนี่ไอยาก็อยู่ไทยนานมั้ย” ไวกัสรีบหาเรื่องคุยพร้อมกับยกมือเกาหัวแก้เก้อ “ก็ว่าจะอยู่ไปเรื่อยๆนะ ยังไม่มีกำหนดเลย อาจจะหางานทำที่นี่เลยก็ได้” “แล้วนี่ไอยาจะไปอยู่คอนโดเอมิหรอ แล้วคอนโดไอยาหล่ะ”เวกัสรีบหาเรื่องคุย เพราะอยากคุยกับไอยานานๆแล้วถือโอกาสสอบถามเรื

เช้าวันถัดมาไอยาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืด อาจเป็นเพราะไม่ชินที่หรือเปล่าถึงทำให้เมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอเอาแต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของเอมิที่คุยกับเธอก่อนจะวางสาย ประโยคสุดท้ายนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวเธอสลัดยังไงก็ไม่หลุด เมื่อไม่สามารถข่มตาให้หลับต่อไปได้ ไอยาจึงพาตัวเองลงมาชั้นล่างที่พวกเพื่อนผู้ชายของเธออยู่“เวกัสๆ. . . เว! ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะ” ไอยาเขย่าไหล่เขาเบาๆ เมื่อลงมาถึงชั้นล่างเธอก็เห็นเวกัสนอนหลับอยู่ที่โซฟาคนเดียว โดยที่ไม่เห็นวินและเจไดแม้แต่เงา เห็นแต่เครื่องเล่นเกมส์ที่เชื่อมต่อกับจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่วางทิ้งไว้“อ้าวไอยาตื่นแล้วแล้วหรอ”เสกัสขยี้ตามองเธอด้วยท่าทางงัวเงีย“ทำไมเวนอนที่โซฟาคนเดียวหล่ะ แล้วเจไดกับวินไปไหน”“พวกมันนอนห้องรับแขกอ่ะ เรานั่งคิดอะไรเพลินๆเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” เวกัสยกมือขึ้นปิดปากหาวด้วยความง่วง“เวกัสขึ้นไปนอนข้างบนห้องเถอะ นอนตรงนี้มันไม่สบายหรอก”“อืม. . .” ไอยาหน้าแดงเมื่อเวกัสเอาแต่จ้องหน้าเธอเมื่อเธอบอกให้เขาขึ้นไปนอนบนห้อง “เอ่อเว. . ไอยาขอใช้เครื่องซักผ้าหน่อย คือเราจะซักชุดเมื่อคืนไว้เปลี่ยนอ่ะ” เธอบอกขณะเดินตามเขาขึ