บทที่ 259

ร่างบอบบางของฉือหว่านค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น โชคดีที่แขนของเขายังกอดเอวเล็กของเธอไว้แน่น

เธอแทบจะละลายลงในจูบร้อนแรงของเขาแล้ว

ฮั่วซือหานเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเธอ เสียงทุ้มพร่าถาม “ที่นี่มีถุงยางไหม?”

ฉือหว่านส่ายหน้า ไม่มี

“งั้นฉันให้เลขาส่งมา” เขาจะหยิบมือถือโทร

ฉือหว่านรีบคว้ามือเขาไว้ เขาอาจจะคิดว่าการให้เลขาส่งถุงยางเป็นเรื่องปกติ แต่เธอกลับรู้สึกว่าต่อไปเธอจะสู้หน้าเลขาของเขาไม่ติดอีก

“อย่า...”

ริมฝีปากบางของฮั่วซือหานจูบลงที่ลำคอขาวนวลของเธอ เลื่อนต่ำไปเรื่อยๆ “อย่าอะไรเหรอ?”

เส้นผมสั้นของเขาทิ่มโดนเธอ จนรู้สึกทั้งเจ็บทั้งจั๊กจี้ มือเล็กทั้งสองข้างของเธอถักเข้าในเส้นผมของเขา ดึงไว้พร้อมทั้งผลักเขาออก “ฮั่วซือหาน อย่า”

ในหัวเธอสับสนไปหมด เธอไม่เคยคิดจะมีอะไรกับเขาอีก ทุกอย่างในวันนี้มันวุ่นวายเกินไป

ฮั่วซือหานจูบเธอแล้วกระซิบ “ให้ฉันนะ หวานหว่าน”

หวานหว่าน

คืนนั้น เขาก็เรียกเธอแบบนี้ เรียกเธอว่าหวานหว่าน

ใบหน้าของฉือหว่านแดงซ่าน มือเล็กที่เคยดึงผมเขาไว้ค่อยๆ คลายออก พาดบนไหล่กว้างของเขาแล้วกอดรอบคอ

ฮั่วซือหานเอื้อมไปจะหยิบโทรศัพท์

“อย่า ตอนนี้... ฉันอยู่ในช่วงปลอ