เมื่อไม่รักก็อย่าฝืน

ลมราตรีพัดแผ่ว หอบเอากลิ่นดอกไม้จากสวนหน้าบ้านมาแตะจมูกจิ้มลิ้มของหญิงสาวผู้มีใบหน้าพริ้มเพรา โดดเด่นด้วยแก้มกลมเหมือนซาลาเปาน่ารัก เธอมีนามว่า "อัยย์วารินทร์ หรือ อัยย์" สาวน้อยวัย 22 ปีที่กำลังจะสำเร็จการศึกษาอีกไม่กี่เดือน หากเพียงผ่านการฝึกงานครั้งนี้ และเรียนจบเทอมสุดท้ายไปได้ ซึ่งตอนนี้เธออยู่ในช่วงฝึกงาน

บริษัทที่อัยย์วารินทร์ฝึกงานเป็นธุรกิจรับเหมาก่อสร้างของครอบครัวเพื่อนสนิทพ่อแม่ของเธอ และอีกเพียงสองวันเธอก็จะฝึกงานเสร็จ แต่สิ่งที่ทำให้เธอครุ่นคิดอยู่ตอนนี้คือการที่เธอดันไปแอบชอบลูกชายเจ้าของบริษัท เธอเรียกเขาว่า "พี่เชน" อย่างติดปาก และเธอตั้งใจว่าจะสารภาพรักกับเขาก่อนจบการฝึกงาน แต่ปัญหาใหญ่ก็คือ ความกล้าในใจของเธอที่ยังไม่พอ

อัยย์วารินทร์สลัดความคิดในหัวออกไป รู้ตัวอีกทีว่าตัวเองยืนเหม่อลอยในสวนหน้าบ้านนานเกินไปแล้ว จึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน พบพ่อแม่ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ยามเย็นเหมือนทุกวัน อัยย์วารินทร์ระบายยิ้มหวานให้กับพวกท่าน ก่อนจะเอื้อนเอ่ยรายงานตัวออกมา

“พ่อคะ แม่คะ อัยย์กลับมาแล้วค่ะ” แล้วเข้าไปกอดพ่อกับแม่จากด้านหลัง ก่อนจะขโมยหอมแก้มท่านทั้งสองคนละฟอดอย่างที่ทำเป็นประจำ

“วันนี้ทำไมกลับดึกจังเลยล่ะลูก” แม่หันมาสวมกอดหญิงสาวและสำรวจร่างกายของลูกสาวคนสวยพิจารณาว่าวันนี้ลูกสาวมีอะไรผิดแปลกไปจากเดิมหรือไม่ เพราะลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองกลับบ้านช้ากว่าปกติทุกวัน

อัยย์วารินทร์อมยิ้มนิด ๆ กลั้นหัวเราะเอาไว้กับความเป็นห่วงที่มากเกินไปหน่อยของผู้เป็นแม่ ปกติแม่ของเธอเป็นคนทำอะไรเกินพอดีเสมอ ตามประสาคนเป็นแม่ที่ไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหนก็ยังห่วงราวกับเป็นเด็กน้อย

“อีกสองวันอัยย์ก็ฝึกงานเสร็จแล้ว วันนี้เลยช่วยพี่ ๆ เขาเคลียร์งานค่ะ” หญิงสาวอธิบายเพื่อไม่ให้แม่เป็นห่วง

“แม่บอกแล้วให้มาฝึกงานที่บริษัทของเรา ทำไมต้องไปลำบากที่อื่นด้วย”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ ถ้าอัยย์ฝึกที่บริษัทเรา คนจะมองว่าเป็นเด็กเส้น พี่ ๆ ก็ไม่กล้าใช้งาน อัยย์จะได้อะไรจากการฝึกงานล่ะคะ ไปฝึกที่บริษัทพี่เชนดีแล้ว พี่ ๆ ไม่รู้ว่าอัยย์รู้จักเจ้าของบริษัท แต่พวกพี่เขาก็ดูแลอัยย์ดีมาตลอด อัยย์แค่อยากตอบแทนพวกเขาบ้างค่ะแม่” อัยย์วารินทร์กอดแม่อย่างเอาใจหวังให้แม่เข้าใจเจตนาของการฝึกงานครั้งนี้ ว่าเธอนั้นต้องการประสบการณ์ในการทำงานจริง ๆ

“ใช่ ๆ ลูกสาวของเราอีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้วนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ลูกดูแลตัวเองได้ ลูกสาวของเราเก่งอยู่แล้วเชื่อพ่อสิ” พ่อพูดสนับสนุนและยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ

“เห้อ….แม่เข้าใจแล้ว แม่ก็แค่เป็นห่วงหนู เพราะหนูอัยย์ของแม่เป็นเด็กดี น่ารัก และยังจิตใจดีมากอีกด้วย แม่ก็แค่กลัวว่าลูกจะถูกใครรังแกเอาก็เท่านั้น” 

“ขอบคุณค่ะแม่ อัยย์สัญญาว่าจะดูแลตัวเองดี ๆ ไม่ให้แม่ต้องเป็นห่วงอีกนะคะ อัยย์รักพ่อกับแม่มาก ๆ เลยค่ะ”

“พ่อกับแม่ก็รักลูกมาก ๆ เหมือนกันนะ ตัวแสบของแม่”

“ฮ่า ๆ” ทั้งสามคนหัวเราะกันอย่างมีความสุข ก่อนจะสวมกอดกันแนบแน่น แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของครอบครัวที่มีความรักและความหวังดีให้กันมาตลอด

ความรักจากพ่อแม่ในตอนนี้ทำให้อัยย์วารินทร์ลืมเรื่องความรักที่ยังไม่สมหวังไปชั่วขณะ แต่เมื่อกลับมาที่ห้อง ความคิดเรื่องสารภาพรักก็หวนกลับมาอีกครั้ง เธอคิดวนเวียนในหัวเรื่องการสารภาพรักกับคนที่เธอแอบรักก่อนจะหลับไปอย่างนั้น

เช้าวันถัดมา อัยย์วารินทร์ยังคิดถึงวิธีสารภาพรักกับ พี่เชน ลูกชายเจ้าของบริษัทที่เธอฝึกงานอยู่ ตอนนี้พี่เชนอายุวัย 28 ปีแล้ว และเธอแอบปลื้มเขาตั้งแต่เด็ก แต่ด้วยช่องว่างอายุที่มากทำให้ไม่ได้สนิทกันมากนัก พอได้มาฝึกงานใกล้ชิดกัน ความรู้สึกปลื้มก็เปลี่ยนเป็นตกหลุมรัก ยิ่งรู้ว่าเขาโสด อัยย์ก็ยิ่งกระวนกระวายอยากสารภาพรักไวๆ ก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาส

 อีกเพียงสองวันเท่านั้นเธอก็จะฝึกงานจบแล้ว ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องสารภาพรักกับพี่เชนให้ได้

เมื่อหญิงสาวตัดสินใจแน่วแน่ จึงหาโอกาสเข้าไปหาคเชนทร์ ที่กำลังเคลียร์งานอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว เธอถือเอกสารผ่านการฝึกงานไปให้เขาเซ็นรับรอง

'ฮึบ!! สู้ๆ ยัยอัยย์ ไม่งั้นแกไม่มีโอกาสแล้วนะ' หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองที่หน้าห้องทำงาน มือบางยกขึ้นเคาะประตูทันที

ก๊อก! ก๊อก!

“พี่เชน อัยย์เองค่ะ” เธอเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนจะส่งเสียงขออนุญาตคนด้านใน

“เข้ามาสิ” เสียงตอบรับจากในห้องดังขึ้นเธอก็สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้งสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง

หญิงสาวเปิดประตู พอเห็นเจ้าของห้องนั่งก้มหน้าทำงานเธอก็เดินเข้าไปพร้อมด้วยหัวใจเต้นแรง หลังจากมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของเขาเธอยื่นเอกสารให้เขาอย่างประหม่า มือของเธอสั่นเล็กน้อย

“สวัสดีค่ะพี่เชน อัยย์เอาเอกสารการฝึกงานมาให้พี่เชนลงนามรับรองค่ะ” อัยย์วารินทร์พูดไปมือสั่นไป อาการประหม่าทำให้เธอเกือบจะพูดไม่เป็นคำ หัวใจเต้นโครมครามควบคุมไม่อยู่

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นจากเอกสารกองโต ดวงตาคมกริบกวาดตามองคนเข้ามาใหม่ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดขึ้น 

“อืม...เอามาสิ เดี๋ยวพี่เซ็นให้เลย” 

คเชนทร์รับเอกสารจากมือของหญิงสาว ดวงตาดำสนิทของเขากวาดมองรายละเอียดในเอกสารอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะจรดปลายปากกาลงนามอย่างรวดเร็ว ท่าทางของเขานิ่งเฉยแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เมื่อเซ็นเสร็จเขายื่นเอกสารคืนให้เธอโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นกลับก้มหน้าทำงานต่อทันที ราวกับการมาของเธอเป็นเพียงอีกหนึ่งภาระงานในตารางที่ต้องทำให้เสร็จ 

อัยย์รับเอกสารด้วยมือที่ยังคงสั่นเทา หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว แต่เธอยังไม่ขยับไปไหน ร่างเล็กยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ตั้งใจจะพูดในสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน เพราะเจ้าของห้องไม่แม้แต่จะมองเธอ

เธอพยายามรวบรวมความกล้าที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด 

"เอ่อ...พี่เชนคะ.." 

เสียงเล็กที่ดังขึ้นทำให้คเชนทร์ละสายตาจากเอกสาร ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ยังยืนทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูด ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราบเรียบราวกับไม่ใส่ใจ

“มีอะไรอีกหรือเปล่า!”

ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินน้ำเสียงของชายหนุ่มที่ฟังดูเหมือนติดจะรำคาญเล็กน้อย หัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอก็เต้นถี่รัวด้วยความตื่นเต้น ลำคอจะแห้งผากไปหมด แต่เธอก็พยายามพยายามรวบรวมความกล้าที่หลงเหลือพูดออกมา

“พี่เชนคะ...” อัยย์เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ จนท่าทางของเธอดูตะกุกตะกัก อาการนี้ยิ่งทำให้คเชนทร์รู้สึกรำคาญขึ้นมาเล็กน้อย เขาหันไปมองเธออย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาคมกริบของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชา พร้อมกับคิ้วคมขมวดมุ่น สายตาจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวบอกความรำคาญอย่างไม่ปิดบัง

คเชนทร์ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่แฝงด้วยความเย็นชา

“มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ ได้เลย ไม่ต้องอ้อมค้อม” 

คำพูดที่ฟังดูเหมือนปราศจากอารมณ์นี้กลับทำให้อัยย์วารินทร์รู้สึกเหมือนถูกเข็มแทงหัวใจ ความเย็นชานั้นทะลุเข้าถึงขั้วหัวใจจนมือเท้าของเธอสั่นไปหมด แต่เธอก็รวบรวมความกล้าพูดต่อ

“พี่เชน... อัยย์ไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่ แต่...อัยย์แอบปลื้มพี่เชนมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ” เธอหยุดนิดหนึ่งก่อนสูดหายใจเข้าลึก

“อัยย์รู้ว่าพี่เชนมีคนที่ชอบแล้ว แต่...ตั้งแต่อัยย์ได้มาฝึกงานที่นี่ ได้ใกล้ชิดกับพี่ ความรู้สึกของอัยย์มันชัดเจนมากขึ้น ยิ่งรู้ว่าพี่เชนโสด อัยย์ก็ยิ่งรู้สึกว่า ต้องบอกความรู้สึกนี้ออกมาให้พี่เชนได้รู้ว่า...อัยย์ชอบพี่ค่ะ”

ในที่สุดคำสารภาพที่คั่งค้างในใจของเธอก็ถูกเปล่งออกมา หัวใจของเธอตอนนี้ราวกับกำลังจะระเบิด ความร้อนในร่างกายพุ่งสูงขึ้นราวกับยืนอยู่หน้าเตาผิงขนาดใหญ่ ฝ่ามือชื้นเหงื่อจนต้องถูเข้าหากันซ้ำ ๆ สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือการรอคำตอบจากชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

กึก! เสียงปากกาของคเชนทร์ที่วางลงบนโต๊ะดังขึ้น สะท้อนความกดดันในอากาศ เขาเงยหน้าขึ้นมองอัยย์วารินทร์อย่างนิ่ง ๆ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะขยับ เปล่งถ้อยคำออกมาอย่างไร้ความรู้สึกใด ๆ

“อัยย์! พี่ไม่มีเวลาคิดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ กับใครหรอก เก็บความรู้สึกของอัยย์ไว้เถอะ พี่คิดกับเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น คงจะเป็นไปมากกว่านี้ไม่ได้ พี่ว่าเอาเวลามาบอกรักผู้ชายไปตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ย!...ไร้สาระจริงๆ”