Chapter 40“แม่ว่า...” ชมพลอยกำลังบอกเหตุผลดีๆ ที่จะไม่ทำตามคำขอร้องนั้น ทว่าเสียงเธอกลืนหายไปด้วยวาจาน่าสงสารของบุตรสาว“ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้น้องแก้มนะคะคุณแม่ น้องแก้มอยากเห็นคุณลุงธามกับคุณแม่นั่งแบบนั้นค่ะ” ความไร้เดียงสาวทำให้คนเป็นแม่ปั้นหน้ายาก ใจหนึ่งเขินอายที่ต้องใกล้ชิดกับภาคินทร์ ใจหนึ่งก็สงสารลูกสาว เธอถึงกับตัดสินใจไม่ถูก“ไปครับเกรซ ไปเล่นสไลเดอร์กัน ลูกจะได้ดีใจไง” เขาบอกชมพลอย “ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้ลูก”หลายครั้งแล้วที่ภาคินทร์พูดราวกับอลิสสาเป็นลูกตัวเอง ชมพลอยไม่ได้ขัดหูหรือขัดความรู้สึกเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ตรงกันข้ามเธอรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจมากกว่า“ค่ะ” เป็นการตอบรับโดยง่าย ภาคินทร์กับชมพลอยจึงเดินไปยังเนินบนสุด เพื่อเล่นสไลเดอร์ตามที่อลิสสาต้องการความใกล้ชิดระหว่างชมพลอยกับภาคินทร์ ใกล้กว่าตอนที่เขาสวมใส่สร้อยคอให้เธอเสียอีก เพราะตอนนี้ตัวของทั้งคู่นั่งอยู่บนเบาะที่มีขนาดพอดี แผ่นหลังสาวเบียดกับอกกว้าง หัวใจเธอเต้นแรงมาก เต้นรัวจากความตื่นเต้นระคนประหม่า ภาคินทร์เป็นชายรูปงาม พูดจานุ่มนวล อยู่ใกล้แล้วมีความสุข ความอ่อนโยนที่เขามีต่อเธอกับลูกกำลังทำ
Chapter 39ค่ำคืนเมื่อหกปีก่อน ภาคินทร์จำเหตุการณ์ได้คนเดียว เขามีสติครบถ้วนจึงจดจำได้ทุกอย่าง เรือนร่างชมพลอยสวยงามมาก มากเสียจนเขาแทบคลั่ง โดยเฉพาะกลิ่นกายของชมพลอย เป็นกลิ่นหอมเฉพาะตัว เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ไม่ได้มาจากน้ำหอม แต่มาจากกลิ่นธรรมชาติจากตัวเธอ กลิ่นที่ปลุกกระแสสวาทให้ตื่นตัวและตอนนี้ภาคินทร์ได้สัมผัสกลิ่นนั้นอีกครั้ง“ยังหอมเหมือนเดิม” ภาคินทร์ชะงักมือ หลับตาและสูดดมกลิ่นอันแสนเสน่หาเข้าไปเต็มปอด ความทรงจำในคืนนั้นจุดประกายขึ้น หัวใจเขาเต้นเร่า ความปรารถนาพล่านในกาย ใบหน้าคมหล่อค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปยังข้างลำคออย่างคนสติไม่อยู่กับตัว ที่สำคัญสมองและความรู้สึกของเขาตอนนี้ ไม่มีพลอยพัตราอยู่เลย“เสร็จหรือยังคะคุณธาม” สติภาคินทร์กลับมาอยู่กับตัวเมื่อได้ยินคำถามของชมพลอย“เสร็จแล้วครับ” ภาคินทร์รีบถอยห่างร่างสาว เดินมายืนข้างอลิสสา “เราไปกันเลยดีกว่านะ ผมกลัวรถติด”ภาคินทร์บอก ชมพลอยยิ้มให้คนพูดและพยักหน้า ภาคินทร์อุ้มร่างหนูน้อยแสนน่ารัก ก่อนพากันเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน เขาอุ้มลูกสาวไปนั่งเบาะหลัง คาดเข็มขัดนิรภัยให้เสร็จสรรพ จากนั้นจึงเดินมานั่งประจำที่คนขับรถ ไม่
Chapter 3808.10 น.มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องการจัดงานวันคล้ายวันเกิดเด็กหญิงอลิสสา ไม่ใช่ว่าจะยกเลิกไม่จัดงาน เพียงแค่ย้ายสถานที่จากบ้านชมพลอยมาเป็นบ้านของกฤตย์ โดยกฤตย์ให้เหตุผลว่า การจัดงานวันเกิดให้อลิสสาปีนี้ คนมาร่วมงานเพิ่มขึ้น บ้านของชมพลอยดูจะเล็กไป หากมาจัดที่บ้านเขาน่าจะสะดวกกว่า คราแรกชมพลอยปฏิเสธเพราะเกรงใจ แต่พอฟังเหตุผลที่กฤตย์พยายามโน้มน้าว ในที่สุดชมพลอยก็ใจอ่อน ยอมทำตามที่กฤตย์เสนอมาแล้วมีอีกหนึ่งเรื่องที่ทำลายความตั้งใจชมพลอยคือ เดิมทีเธอตั้งใจทำอาหารง่ายๆ สี่ห้าอย่าง เครื่องดื่มจำพวกน้ำอัดลมและน้ำหวาน ขนมขบเคี้ยวและผลไม้ไว้สำหรับเด็กๆ ชมพลอยต้องระงับความตั้งใจไว้ เมื่อกฤตย์บอกว่า ภาคินทร์จะเป็นคนจัดการเรื่องอาหารให้ เขายังได้บอกเหตุผลก่อนชมพลอยจะแย้งว่า“ธามเอ็นดูน้องแก้มเหมือนลูกเหมือนหลานน่ะเกรซ เลยอยากเป็นเจ้าภาพจัดงานวันเกิดให้น้องแก้ม ธามไม่ได้สั่งอาหารเวอร์วังด้วย สั่งมาแค่เจ็ดอย่างกับผลไม้ แล้วก็เครื่องดื่มน้ำอัดลมกับน้ำหวาน ถือเสียว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้น้องแก้มก็ได้นะ เกรซจะได้สบายใจ” ชมพลอยยากจะปฏิเสธ เธอยอมให้ภาคินทร์เป็นเจ้าภาพเย็นนี้ แต่ก็ฝากกฤตย์ไปบอก
Chapter 37ภาวิตรีบโทรศัพท์ไปยังเบอร์มือถือที่ได้มา รออีกฝ่ายรับสายอย่างใจจดใจจ่อ ครั้งแรกชมพูนุชไม่รับสาย เขาจึงโทรไปอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้เธอรับ“สวัสดีค่ะ” ความที่ไม่รู้ว่าใครโทรมา แต่ก็กดรับสาย “พู่...นี่ภามนะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย เรื่องเมื่อคืน...” ภาวิตพูดค้างอยู่แค่นี้ เพราะปลายทางตัดสายเขาฉับ ราวกับกรรไกรคมๆ ตัดเชือกฟางให้ขาด เขาถึงกับนิ่งค้าง แต่ก็ไม่ละความพยายามที่จะคุยกับเธอ ภาวิตโทรกลับไปใหม่ ทว่าชมพูนุชตัดสายทิ้ง “โกรธกูแน่ๆ เลย” ในเมื่อโทรศัพท์ไปไม่รับสาย ภาวิตคิดไปหาเลขาตัวหอมที่บ้าน เขาจึงวาดเท้าลงบนพื้นห้อง ลุกขึ้นยืนก้าวเดินไปยังห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนออกจากห้องชุดสุดหรูเพื่อไปหาชมพูนุชตามที่อยู่ที่ได้มา แต่เมื่อมาถึงบ้านชมพูนุช ภาวิตก็ต้องผิดหวังเมื่อมารดาของเธอบอกกับเขาว่า เมื่อคืนนี้ชมพูนุชโทรมาบอกตนว่าจะค้างบ้านเพื่อน ไม่ได้บอกว่าเพื่อนคนไหน ที่ไม่ซักถามเพราะคิดว่าลูกสาวโตแล้ว และไม่ได้บอกว่าจะกลับตอนไหน ภาวิตจึงให้เบอร์มือถือตนกับวาสนา มารดาชมพูนุชไว้ กำชับว่าหากชมพูนุชกลับบ้านให้โทรบอกเขาด้วย และอย่าบอกชมพูนุชว่า เขามาหาที่บ้าน “ที่ผมไม่ให้ค
Chapter 36ตกค่ำวันเดียวกันกลิ่นบุหรี่โชยเข้ามาในจมูกของภาคินทร์ที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน เขาชะงักเท้าหันไปทางต้นกลิ่นด้วยความสงสัยว่า ใครมาสูบบุหรี่แถวนี้ คิดว่าเป็นน้าสมบูรณ์คนขับรถของบ้าน หรือสนคนสวนและทำหน้าที่ขับรถให้บิดาในบางครั้ง แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะทั้งคู่ไม่สูบบุหรี่ บ้านหลังนี้มีคนสูบบุหรี่คนเดียวคือ น้องชายเขา ซึ่งก็เลิกสูบมานานสามปี เขาคิดว่าภาวิตคงไม่กลับมาสูบอีก แล้วใครกันคือเจ้าของควันร้ายนั้น ทางเดียวที่ทำให้ความสงสัยหมดไปคือ เดินไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง“ภาม” ภาคินทร์เรียกชื่อเล่นน้องชายที่หันมาทางผู้เรียก “นึกยังไงกลับมาสูบบุหรี่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”พี่ชายยิงคำถามใส่น้องชายทันที เพราะการที่ภาวิตกลับมาสูบบุหรี่อีกครั้ง คงมีเรื่องกลัดกลุ้มแน่นอน“มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อยครับ” ภาวิตตอบไม่เจาะจง ทิ้งบุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดลงบนพื้น ใช้รองเท้าแตะที่ตนสวมใส่ขยี้บุหรี่ให้ดับ ภาคินทร์เดินมานั่งบนม้านั่งข้างน้องชายที่ทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ ราวกับมีเรื่องในใจ“พี่ว่าคงไม่นิดนะ หน้าตาเหมือนคนแบกโลก” ภาคินทร์พูดตามที่เห็น “เรื่องงานหรือเปล่าที่ทำให้ทุกข์อย่างนี้”คนถามคิดว่าไม่น่าใช่เ
Chapter 35พลอยพัตราก้าวลงจากรถยนต์เมื่อนำมันมาจอดยังลานจอดรถภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในตัวห้าง ไปยังร้านอาหารที่นัดหมายไว้กับภาคินทร์ ความที่เธอมาก่อนเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวทำงานถนัดคือ เดินเลือกซื้อเสื้อผ้าแบรนด์หรูร้านประจำเป็นการฆ่าเวลา ขณะที่กำลังเดินไปร้านดังกล่าว เธอได้พบกับพุฒิพงศ์ เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่วันนี้ไม่ได้มาคนเดียว แต่มาพร้อมกับสาวหน้าตาดีที่เธอเข้าใจว่าเป็นคนรัก“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีไหมแพท” พุฒิพงศ์ทักเพื่อนเก่า“สบายดี แล้วโฟมล่ะสบายดีไหม แล้วทำไมวันเลี้ยงรุ่นถึงไม่มาล่ะ” พลอยพัตราตอบและทักกลับ“สบายดี ที่ไม่ไปเพราะช่วงนั้นไปดูงานที่ฝรั่งเศสน่ะ ลากยาวสี่ห้าเดือนเลย เพิ่งกลับมาเมืองไทยเมื่อวานซืน” พุฒิพงศ์ตอบ“พรุ่งนี้วันเกิดแพท แพทจัดงานวันเกิดที่โรงแรม โฟมว่างไหม ถ้าว่างแพทเชิญนะ”“จัดงานกี่โมง”“หกโมงเย็นที่โรงแรมเมเมอรัล”“โฟมน่าจะไปถึงโน่นราวๆ ทุ่มกว่าๆ นะ โฟมต้องไปงานวันเกิดน้องแก้ม ลูกสาวเพื่อนก่อนเพราะรับปากไว้ว่าจะไป” พุฒิพงศ์ตั้งใจไปงานวันเกิดอลิสสา เด็กน้อยผู้น่ารักที่จะจัดในเวลา 16.00 น. คิดว่าอยู่ที่บ้านชมพลอย