บทที่ 309

หนิงหนานเสว่พูดอย่างเรียบเฉย สายตากวาดไปยังฟู่เฉินและสวีจือหรู

“บังเอิญจริงๆ เลยนะ”

“ประธานฟู่ ช่วงนี้บริษัทเป็นยังไงบ้างครับ?” เจียงเหยียนเชินมองไปที่ฟู่เฉินและถาม

“ก็ได้อยู่” ฟู่เฉินกล่าว น้ำเสียงเย็นชา

“งั้นก็ดีครับ” เจียงเหยียนเชินยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

บรรยากาศดูอึดอัดเล็กน้อย

“มา ทุนท่านเชิญดื่มด้วยกันครับ!” ประธานสวียกแก้วเหล้าขึ้นมา

“ขอให้ความร่วมมือของพวกเราดียิ่งขึ้นไปอีก!”

“ชนแก้ว!” ทุกคนยกแก้วขึ้นพร้อมกันและดื่มจนหมดแก้ว

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป หนิงหนานเสว่และเจียงถิงเฉินกลายเป็นจุดสนใจของผู้คน

หลายคนเอื้อมสูงเข้ามาพูดคุยกับพวกเขา หวังว่าจะสร้างสัมพันธ์ความร่วมมือกับพวกเขาได้

ฟู่เฉินมองภาพนี้ ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“อาเฉิน คุณคิดอะไรอยู่น่ะ?” เสียงของสวีจือหรูขัดจังหวะความทรงจำของฟู่เฉิน

“ไม่มีอะไรหรอก” ฟู่เฉินได้สติ ฝืนยิ้มออกมา

“งั้นเราไปทางนั้นกันดูไหม?”

“ได้” สวีจือหรูพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เธอควงแขนฟู่เฉินแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีไป

ทั้งสองเดินฝ่าฝูงชนไป โดยจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่สามารถทำตัวให้เข้ากับบรรยากาศที่คึกคักนี้ได้

จิตใจของฟู่