Mag-log inShare
พลิก
Huling Na-update:
2025-08-30 11:38:14
Pinakabagong kabanata
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม พลิก
ในห้องโถงใหญ่ของ วังหลวงเป่ยเอียน ที่เต็มไปด้วยกลิ่นควันและเสียงเหล็กกระทบกัน เป่ยซวี ยิ้มเหยียดอย่างชั่วร้ายเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของ เฉิงอู่อ๋อง และ ทัพของเขา ในขณะที่เว่ยจินยืนอยู่เคียงข้างกันรายล้อมรอบๆ เป่ยซวี“นำคนเข้ามา” แต่กลับมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นเมื่อมี อี้เหลินกับไป๋ฮวา ที่ลักลอบตามาถูกจับตัวไว้อี้หลินและไป๋ฮวา สวมชุดเกราะของทหารถูกจับมาผูกมือเข้ามาโดยทหารของ เป่ยซวีทั้งคนดูร่างกายไร้เรี่ยวแรง แต่แววตาของพวกนางยังคงกล้าหาญ แม้จะถูกจับมาเป็นตัวประกัน ท่ามกลางเสียงฮือฮาของทหารทั้งหลายเป่ยซวี หัวเราะออกมาเสียงดัง พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นให้ทหารหยุดตรงหน้า เฉิงอู่อ๋องเขายิ้มด้วยท่าทีสะใจก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“ท่านจะเลือกอะไรระหว่างให้ข้าหนีไปเหมือนตอนนั้น... หรือจะให้ข้าพาสองสตรีนี้ติดมือไปด้วยเหมือนเมื่อครั้งข้าพาโตวโฮฉินติดมือไปด้วย”คำพูดของ เป่ยซวี ทำให้ทุกคนในห้องนิ่งไปชั่วขณะ ท่ามกลางความเงียบสงัด เว่ยจินถึงกับสบถคำหยาบคายออกมาไม่พอใจอย่างยิ่งที่เห็น เป่ยซวี ใช้เล่ห์กลสกปรกนี้อีกครั้งเพื่อบีบให้ เฉิงอู่อ๋องยอมแพ้“มันกะจะทำแบบนี้อีกแล้วสินะ” เว่ยจินพึมพำค
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม สู้
เป่ยซวีพูดเสียงต่ำแต่เต็มไปด้วยความหยามเหยียด “ไท่จือเด็กเมื่อวานซืนเช่นท่าน ท่านคิดจะทำอะไร มันเป็นแค่การต่อสู้ของท่านอ๋องกับข้าเท่านั้น มันไม่เกี่ยวกับท่าน ไปกินนมมารดาท่านเถอะ”เว่ยจิน ยิ้มเหยียดก่อนที่จะพูดเสียงเย็น “มันไม่เกี่ยวกับข้าอย่างนั้นเหรอ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกี่ยวกับข้ามีผลต่อข้า... ข้าเองก็ต้องล้างแค้นให้กับท่านพ่อของข้าเช่นกัน” เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้น ทีละก้าวทีละก้าว เป่ยซวีกัดฟันแน่น เขารู้ว่าเขาไม่ทางยอมเว่ยจินเจ้าเด็กเมื่อวานซืนที่คิดว่าจะอยู่เหนือเขา“บัลลังก์แห่งนี้คือของข้าและมันจะเป็นของข้าเท่านั้น” เป่ยซวี ตะโกนออกมาด้วยความโกรธและท่าทางที่ดูท้าทายเว่ยจิน หยุดยืนก่อนที่จะยิ้มขึ้นมาอย่างเย็นชา "ทุกอย่างมันจะจบที่นี่และตอนนี้"เป่ยซวี ยกมือขึ้นสั่งการทหารที่อยู่ด้านหลัง “ฆ่าไท่จือเว่ยจินเสีย” ทหารหลายคนกรูกันออกมาจากมุมมืด พวกเขาพร้อมที่จะโจมตีเว่ยจิน แต่ในตอนนั้นเองเว่ยจินกระชับดาบในมือแล้วกระโจนเข้าไปอย่างรวดเร็วเสียงกระทบของโล่และดาบดังขึ้น ทหารหลายคนตกตะลึงเมื่อเห็นเว่ยจิน โจมตีพวกเขาด้วยความเร็วและความแม่นยำที่เหลือเชื่ออ าจจะเพราะแรงแค้น ขณะเดีย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ดับแค้น
“พร้อมหรือยังตงเกา” เฉิงอู๋อ่องบนหลังม้าพูดขึ้นด้วยสีหน้ามุ่งมั่น“ขอรับท่านอ๋องเรื่องนี้หากไม่ใช่ท่านอ๋องตงเกาจึงไม่วางใจ” ยิ้มน้อยๆ อย่างคนที่กำลังใจดีเยี่ยม“หากไม่ใช่เจ้าข้าก็ไม่วางใจเหมือนกันศึกนี้อาจเป็นศึกสุดท้ายของเรา ข้าหลังจากนี้คงวางมือเมื่อเห็นว่าพวกเขาทำได้ดีกว่าเรา” ตงเกายิ้ม“ท่านอ๋องทำดีที่สุดแล้วที่ผ่านมาหากไม่มีท่านอ๋องเป่ยเหลียงคงยากสงบสุข” เฉิงอู่อ๋องถอนหายใจยาว ยกกระบี่ชูขึ้นเหนือศีรษะ“เคลื่อนทัพพพเปิดประตูวังหลวงให้ได้……..” เสียงดุดันของเฉิงอู๋อ๋องดังขึ้นเหล่าทหารต่างโห่ร้องยินดีทัพใหญ่ของ เฉิงอู่อ๋อง เคลื่อนทัพอย่างมั่นคงผ่านช่องทางที่เคยกำหนดไว้ล่วงหน้า ทหารทุกคนต่างพร้อมใจกันเคลื่อนพลในความเงียบ แต่ภายในเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกระตือรือร้น ท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืน วังหลวงของ แคว้นเป่ยเอียน กลับกลายเป็นศูนย์กลางของความตึงเครียดตงเกา และทัพของเขาอยู่ในกลุ่มแรกที่เคลื่อนที่ไปทางประตูหน้า ทหารหนุ่มหัวหน้ากองเดินนำด้วยท่าทีมั่นคง มือที่ถือดาบก็พร้อมที่จะรับมือกับการต่อต้านใด ๆ ที่จะเกิดขึ้น บรรยากาศยามค่ำคืนเงียบสงัด มีเพียงเสียงฝีเท้าของทหารที่ดัง“เดินหน้าบ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม มุ่งหน้าวังหลวง
“เราจะไม่เสียเวลาไปกับการตีพวกทหารของเป่ยเอียนทีละส่วน หากเราจะเข้าไปยึด วังหลวง ของพวกมัน เราต้องใช้กลยุทธ์ที่เด็ดขาดและรวดเร็ว” เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น “ท่านอ๋อง ทัพของเราแข็งแกร่งพอสมควร แต่ปัญหาคือการเข้าไปยึดครอง วังหลวงเป่ยเอียน นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะขุนนางในวังจะต่อสู้เพื่อปกป้องบัลลังก์ และไม่มีทางยอมแพ้โดยง่าย” ตงเกาพุโขึ้นด้วยน้ำเสียงทที่กังวลไม่น้อย“ถ้าพวกเขาจะต้านทานพวกเรา เราก็จะต้องหาจุดอ่อนที่สามารถโจมตีได้ รบเร็วและใช้แผนที่คำนวณไว้อย่างรอบคอบ หากข้าสามารถเข้าไปใกล้ตัว เป่ยซวี ได้ก่อน จะสามารถทำให้เขาตกใจได้ แต่ข้าว่าปลิดชีพเขาเสียดีไหมจะได้ไม่ต้องรบยืดเยื้อ” ไป๋ฮวี้พูดขึ้นอย่างคนเลือดร้อน“การที่จะเข้าไปได้ ต้องใช้การขัดขวางทัพของพวกเขาจากด้านหลัง หรือทำให้พวกเขาเข้าใจว่าเราจะโจมตีทางด้าหน้าอย่างเดียวจึงไม่ทันที่ไม่คาดคิด ข้าซางหลางจะเข้าไปในวังกับไป๋อวี้จากจุดนี้” ซางหลางกล่าวพลางชี้ไปที่แผนที่ทางประตูหลัง“หากเราจัดการตัดเส้นทางส่งเสบียง และโจมตีที่ทิศทางที่พวกมันคิดว่าไม่สำคัญ พวกมันจะสูญเสียสมาธิและเปิดโอกาสให้เราผ่านไปได้ ท่านอ๋องอนุญาตเราสองคนเถอะ” เฉิงอู๋อ๋อง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม พร้อมรบ
ที่ชายแดนของ แคว้นเป่ยเอียน เสียงเกราะและฝีเท้าทหารดังระงมไปทั่วทั้งพื้นที่ เมื่อทัพของ เฉิงอู๋อ๋อง เข้ามาใกล้ชายแดนแคว้นเป่ยเอียน แดดร้อนแผดจ้า แต่การเคลื่อนไหวของทัพกลับรวดเร็วและแข็งแกร่ง ทหารที่อยู่หน้าด่านของแคว้นเป่ยเอียนที่เฝ้าระวังการเคลื่อนไหวมานาน ได้รับข่าวและเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการปะทะเฉิงอู๋อ๋อง นั่งอยู่บนม้าตัวใหญ่ สีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาที่มองไปข้างหน้าไม่ว่อกแว่ก ทัพของเขาเต็มไปด้วยความพร้อมและความมุ่งมั่นที่จะบุกฝ่าเข้าไปยังแคว้นเป่ยเอียนเพื่อทวงแค้นให้กับ โตวโฮฉิน บิดาของ เว่ยจิน ที่ถูกสังหารอย่างโหดร้ายเว่ยจิน ยืนเคียงข้าง ไท่จือซางหลาง พวกเขาทั้งสองจับสายตากัน สายตาของ เว่ยจิน เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขากำมือแน่นจนกระดูกคดเคี้ยว แต่เขาก็ยังไม่ยอมอ่อนแอ"เจ้าพร้อมหรือไม่" ซางหลางถามเสียงเบา ยิ้มให้เว่ยจินอย่างเต็มใจที่จะร่วมมือกันในครั้งนี้"พร้อมแล้ว" เว่ยจินตอบเสียงหนักแน่น กำกระบี่ไว้แน่น มือไม่สั่นไป๋อวี้ ยืนเคียงข้าง เฉิงอู๋อ๋อง มือจับกระบี่เอาไว้แน่น ดวงตาเยือกเย็น ไม่น้อยหน้ากว่าผู้ใหญ่ แม้จะยังเยาว์วัย เขาก็เชื่อมั่นใ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม สุขทุกข์ปะปน
“พี่สาวบอกว่าไม่สามารถทนเห็นพวกเขาต้องไปเผชิญเรื่องทุกข์เข็ญแล้วตัวเองทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งรอที่นี่ และท่านแม่...พี่สาวพาพี่ไป๋ฮวาไปด้วยค่ะ”เจียวหยูยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง คำตอบนี้ทำให้เจียวหยูรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า ไม่อยากจะเชื่อว่า อี้หลิน บุตรีคนโตที่รักจะตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้“ช่วยรบ ไป๋ฮวาด้วย ทำไมไม่บอกข้า...ทำไมไม่พูดอะไรก่อนนั้น” เจียวหยูเกือบจะหลุดคำถามออกมาด้วยเสียงที่แตกพร่า น้ำตาของเธอเริ่มรื้นขึ้นมาที่ตาอี้เหยาเดินเข้ามาใกล้มารดาด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะ...พี่สาวบอกว่าไม่อยากให้ท่านแม่รู้เพราะท่านแม่ห่วงใยพี่อี้หลินมากเกินไป...และพี่สาวเขาบอกว่าเขาเข้มแข็งพอ”เจียวหยูล้มตัวนั่งลงที่เก้าอี้ มองออกไปนอกหน้าต่างที่มืดมิด “จริงสิ...ทั้งสองคนคงไม่คิดให้ข้าห่วงเลยใช่ไหม พวกเขาเหมือนจะเห็นชีวิตนี้เป็นแค่ของพวกเขาที่จะทำสิ่งใดก็ได้ตามใจตัวเอง”“ท่านแม่...พี่สาวไม่ได้คิดร้าย...” อี้เหยาพูดเสียงเบาและหันไปมองมารดาเจียวหยูด้วยสายตาอ้อนวอนเจียวหยูนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหาประตูห้อง “ข้าจะไปหาพระชายา...ต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว ปล่อยไว้แบบนี้ไมไ่ด้จะต้องส่งคนไปตามหาทั้งส
Maaari mong magustuhan
พระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC
กระดิ่งจันทร์30.0K viewsร้ายพ่ายกลายรัก
LiHong18.0K viewsทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น31.1K viewsชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน18.3K viewsข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ
หลิวซินอี้3.4K viewsหลี่เฟยหย่า เกิดใหม่พร้อมโชคลาภมหาศาลในยุค 1960‘s
สุกี้แห้งใส่หมูสามชั้นเยอะๆ เลย5.5K viewsรักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า
ไห่ถาง9.3K viewsชุยเหมยฮวานางร้ายกลับใจ (ยุค80)
sanvittayam2.8K views
