หลับซะนะคนดีของพี่

“ต้องรอดูอาการก่อนครับ ความกระทบกระเทือนคราวก่อนอาจมีผลต่อคนไข้อยู่ เธออาจจะปวดศีรษะอย่างรุนแรงเมื่อใช้ความคิดหรือเครียดมากๆ ระยะนี้พวกคุณคงต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อยนะครับ อย่าให้มีอะไรกระทบกระเทือนใจเธอ ”

คุณชายรัชชากรณ์สะอึก พอนึกถึงสิ่งที่ทำให้กระทบกระเทือนใจลูกสาวแล้วโทสะก็แล่นขึ้นเป็นริ้วๆ นึกอยากฆ่าคนขึ้นมาตงิดๆ โมโหตัวเองที่ประมาทจนทำให้ลูกสาวเดือดร้อน

หลังคุณหมอทั้งสองช่วยกันดูแลคนป่วยจนคลายความเจ็บปวดและหลับไปแล้ว จู่ๆ โทรินทร์ก็รีบเอ่ยขึ้น

“วันนี้ผมจะนอนเฝ้าไข้น้องทรายเองครับ ” คำนั้นจุดประกายโมโหอีกรอบ

“ไม่ได้!” เสียงเข้มโต้กลับ ก่อนชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่อยู่ลำพัง “ นายต้องไปส่งคุณหมอไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้ ดีเหมือนกันให้คุณหมอโทช่วยดูแลเผื่อคนไข้มีอาการอะไรอีก” ท้ายประโยคคนเป็นอาจารย์หมอก็หันไปแอบขยิบตาให้ลูกศิษย์ตัวดี ทำเอาพ่อคนไข้หมดข้อโต้แย้งไปโดยปริยาย

“ งั้นเดี๋ยวผมให้คนรถไปส่งคุณหมอแล้วกันครับ” ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้ตัวดี ราชนิกุลหนุ่มใหญ่เข่นเขี้ยวในใจ

พอคล้อยหลังทุกคน โทรินทร์ก็นั่งมองร่างบางที่นอนแบ็บบนเตียงอย่างเป็นห่วง ดวงหน้าเผือดซีดดูสงบขึ้น