บทที่ 262

พอได้ยินสามพยางค์ว่า ‘ฟู่อี้ชวน’ ซูมั่วก็เม้มปาก สีหน้ายิ่งแย่ลงกว่าเดิม

แบบนี้ไม่สู้เป็นหลีเชินยังดีกว่า

“ฉันไม่ไปได้ไหมคะ?” ซูมั่วถาม

“ขอโทษนะซูมั่ว ฝั่งนั้นเจาะจงว่าต้องเป็นคุณไปคุย ไม่งั้นเขาไม่ดำเนินการต่อ” ซ่งผิงถอนหายใจ

“ฟู่ซื่อยื่นโปรเจกต์ซ่อมบำรุงการรักษาความปลอดภัยของบริษัทย่อยมาให้พวกเราทำ เป็นดีลใหญ่ไม่น้อย...”

“คุณไม่ต้องพูดอะไร พวกเราก็จะอยู่กับคุณด้วย ไม่ให้คุณอยู่กับเขาตามลำพังโอเคไหม?”

ได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการ ซูมั่วก็ก้มหน้าไม่พูดอะไร

ในฐานะพนักงาน แน่นอนว่าต้องคิดถึงบริษัท อีกทั้งรุ่นพี่ก็เคยถูกฟู่อี้ชวนโจมตีเพราะเธอ จนบริษัทเกือบโดนเทคโอเวอร์ แน่นอนว่าเธอต้องชดเชยให้บ้าง

กลางวันแสก ๆ แถมอยู่ในพื้นที่ของติ่งเซิ่ง แล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วย ฟู่อี้ชวนคงไม่ถึงขั้นลงไม้ลงมือหรือจับตัวเธอไปหรอกมั้ง?

ชั่งน้ำหนักดูแล้ว ซูมั่วก็ตอบตกลง

“ฉันจะไปค่ะ”

“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือจริง ๆ!” ซ่งผิงพูดอย่างซาบซึ้ง

เขารู้ว่าประธานฟู่ตั้งใจมาหาซูมั่ว และรู้ว่าโปรเจกต์นั้นก็เป็น ‘ใบเบิกทาง’ ที่เตรียมไว้เพื่อจะได้พบซูมั่ว

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทางฝ่ายธุรกิจมาขอร้องเขาถึงที่นี่ อีกทั้