Chapter 57

Chapter 57

“มันอาจไม่มีตั้งแต่ต้นก็ได้” เมฆาตอบโดยไม่ปิดบัง ความเสียใจพุ่งใส่หัวใจแก้วตาทันที เป็นความเสียใจที่หล่อนไม่เคยรู้สึกรุนแรงเท่านี้มาก่อน เจ็บแปลบราวกับมีเข็มแหลมๆ พุ่งทิ่มแทง

“เพราะรวีใช่ไหม พี่เมฆรักมัน” แก้วตาพูดเสียงเน้น น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ทุกคนในห้องเงียบเสียง ราวกับรอคำตอบจากปากเมฆา

“ใช่ พี่รักรวี” เมฆาตอบตามความรู้สึกตัวเอง “อาจรักมาตั้งนานแล้ว แต่พี่ไม่รู้ตัว”

คราวนี้หัวใจแก้วตาไม่ได้ถูกทิ่มแทงด้วยเข็มแหลมคม แต่เป็นคำพูดอันนุ่มนวล แววตาเมฆาที่แก้วตาเห็นตอนนี้ มีประกายแพรวพราวระยิบระยับประหนึ่งมีเพชรเม็ดเล็กๆ อยู่ในนั้น ยามเขาเอ่ยคำรักที่มีต่อณัฐรวี แววตาเขาต่างกับที่มองตนเหลือเกิน ต่างกันจนแทบไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้ อยากวิ่งหนีไปให้พ้นเสียให้ได้

แต่ไม่หรอก...แก้วตาไม่ทำเช่นนั้น เมื่อหล่อนเจ็บปวดกับคำพูดของเขา เมฆาก็ต้องเจ็บปวดกับคำพูดหล่อนเช่นกัน

“แต่คนที่พี่เมฆรัก พี่เมฆไม่มีวันได้เจอ แล้วที่พี่เมฆเข้าใจมาตลอดว่ามันหนีไป มันไม่ใช่เลย ไม่เป็นความจริงทั้งสิ้น ความจริงมันมีอยู่ว่า รวีท้องพอคุณย่ารู้ คุณย่าเลยกรอกยาให้มันแท้ง คุณย่าไม่ต้องการเหลนที่เกิดจากมัน มันกำลังจะตาย