Chapter 99เสียงปืนที่ดังเป็นระยะทำให้เมฆากับก้องเกียรติร้อนใจมากขึ้น ทั้งสองวิ่งกลับเข้ามาในไร่อย่างรีบร้อน แต่ก็ระวังตัวเพราะไม่รู้ว่า เหตุการณ์ในไร่เป็นอย่างไรบ้าง และอาจมีกลุ่มคนร้ายซุ่มโจมตี พวกเขาวิ่งมาถึงบ้านพักคนงานก็พบว่า นพกับพร้อมยืนรออยู่ มีศพอยู่บนพื้นดินห้าศพ หัวใจก้องเกียรติเต้นแรง คิดว่าคนที่นอนตายคือลูกน้องตน แต่พอมาหยุดยืนข้างศพจึงรู้ว่าไม่ใช่ “รีบไปที่บ้านใหญ่เถอะครับ อาส่งนำหน้าไปแล้ว”นพบอกก้องเกียรติที่รีบวิ่งไปยังบ้านหลังใหญ่ด้วยใจเป็นกังวล ไม่ต่างกับเมฆา ตอนนี้เขาร้อนรุ่มไปหมด ห่วงทั้งแม่ ห่วงทั้งเมียและลูก ก้าวแต่ละก้าวของเมฆาเสมือนเดินอยู่ท่ามกลางกองไฟราวห้าสิบเมตรก่อนถึงบ้านพักเจ้าของไร่ ก้องเกียรติกับพวกหยุดวิ่งเปลี่ยนมาเป็นก้าวเดินแบบแถวเรียงหนึ่ง และเดินชิดริมทางเดินเพื่อไม่ให้คนร้ายที่ไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่ งานนี้ต้องระมัดระวังมากขึ้น เพราะคนที่อยู่ในบ้านล้วนเป็นคนสำคัญของพวกเขาทั้งสิ้น ก้องเกียรติโยนหินไปข้างตัวประสงค์ที่นั่งยองๆ อยู่ริมผนังบ้าน ลอบมองดูภายในบ้าน ประสงค์หันมาทางด้านหลังพร้อมกับกระชับปืนในมือ“อาส่ง ผมเอง” ก้องเกียรติรีบบอกป
Chapter 98ลูกน้องทั้งสองคนทำตามคำสั่ง เดินไปยืนตรงบันได นุ๊กย้ายตัวเองมายืนข้างประตูอย่างระมัดระวัง มือทั้งสองข้างถือระเบิดควันอยู่ ก่อนวางมันลงบนพื้นหนึ่งขวดเพื่อสะดวกในการทำงาน เขาเปิดจุกขวดระเบิดควันในมือ มืออีกข้างหมุนลูกบิดประตูแล้วดันเข้าไป ใช้ความเร็วโยนขวดระเบิดควันเข้าไปในห้อง จากนั้นก็รีบปิดประตู จังหวะที่ปิดเสียงปืนดังออกมาจากห้องหลายนัด เป็นกระสุนปืนที่ก้องภพกับณัฐรวียิงออกมา นุ๊กที่เตรียมตัววิ่งหนีก็ก้าวเท้าวิ่งไปยืนรวมกับลูกน้องสิ้นเสียงปืน ภายในห้องก็เต็มไปด้วยควันที่ทำให้คนในห้องระคายดวงตา และเริ่มไอจากการสำลักควัน นุ๊กที่ยืนอยู่ด้านนอกได้ยินเสียง เขาจึงจัดการส่งระเบิดควันอีกขวดเข้าไปด้านใน“แคกๆ” เสียงไอจากคนในห้องดังแข่งกัน ด้วยจำนวนควันที่มากทำให้สถานการณ์ภายในเริ่มไม่ดี ณัฐรวีพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด หากพาเข้าไปในห้องน้ำมันก็จะมีพื้นที่จำกัดและเสี่ยงที่จะถูกกลุ่มโจรจับตัว ณัฐรวีมองไปที่ระเบียงห้องนอน“ไปค่ะ ไปที่ระเบียง”ณัฐรวีบอกทุกคนที่รีบทำตาม ใช้มือปิดปากและจมูกวิ่งออกไปนอกห้อง ณัฐรวีดึงผ้าปูที่นอนออกมา จากนั้นก็วิ่งตามไปสมทบ ระหว่างที่วิ่งก็ยิงปืนออกไปสองนัด
Chapter 97เมฆารับรู้ถึงความผิดปกติ เพราะยิ่งเดินเข้ามาใกล้น้ำตก ระยะห่างเพียงสามสิบเมตร แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดจากฝั่งตรงข้าม เสียงปืนที่ดังรัวหลายนัดมันค่อนข้างได้ยินชัด และจุดที่ใกล้ที่สุดคือลำธาร เดินมาใกล้ขนาดนี้หากอีกฝ่ายเห็นก็ต้องยิงปืนใส่มาบ้างหรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่าง แต่นี่ไม่เลย ไม่มีเสียงใดๆ หรือสัญญาณให้เห็นว่า เจ้าของเสียงปืนอยู่ฝั่งตรงข้ามลำธาร “หยุดก่อน” เมฆาพูดเบาๆ พอให้ทุกคนได้ยิน “มีอะไร” ก้องเกียรติถาม “ฉันว่ามันผิดปกติ” “ยังไง” “เดินมาใกล้ขนาดนี้พวกมันจะไม่เห็นเชียวเหรอ ถ้ามันเห็นมันก็ต้องยิงสกัดหรือทำอะไรสักอย่างที่จะไม่ให้เราเข้าใกล้พวกมัน แต่นี่เงียบมากเลยนะ” เมฆาตอบ เขาเริ่มใจไม่ดี “เออจริงด้วย มันเงียบจริงๆ” ก้องเกียรติเห็นด้วย “ทั้งที่เสียงปืนมาดังมาจากทางนี้ หรือว่าพวกมันไปกันแล้ว” “แล้วพวกมันยิงอะไร” เมฆาพูดพลางนึก ขณะนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้น ปัง ปัง ปัง... เกิดเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด เสียงปืนดังมาจากด้านหลังเมฆากับพวกที่ยืนอยู่ใกล้ลำธาร ทุกคนพร้อมใจกันหันไปทางต้นเสียง
Chapter 96จวนตีสอง ณ ไร่กอบกุล ภายในห้องพักคนงานเล็กๆ บนฟูกที่ให้ความนุ่มมากกว่าการนอนเสื่อ ศีรษะน้อยๆ ของเมฆินทร์หนุนแขนกำยำของเมฆาแทนหมอน มีผ้าห่มแสนอบอุ่นเป็นอ้อมกอดของคนเป็นพ่อที่นอนกอดลูกชายไว้ตลอดเวลา เป็นความใกล้ชิดที่เมฆาปรารถนามานานวัน หลังจากที่สองพ่อลูกพากันมายังห้องพัก เมฆากับเมฆินทร์ได้นั่งเล่นกันตามประสา ราวสองทุ่มณัฐรวีเดินมาหาลูกชายพร้อมนมจืดหนึ่งกล่อง มือที่กำลังจะยกขึ้นเคาะประตูชะงัก เมื่อหล่อนได้ยินเสียงหัวเราะของเมฆินทร์ลอดออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่คนเป็นแม่รู้ดีว่า มีความสุขมากแค่ไหน ความกลัวเกิดขึ้นในใจณัฐรวีทันที หล่อนไม่อยากคิดเลยว่า หากเมฆาไม่อยู่ที่นี่ กลับไปไร่ดุจตะวัน เมฆินทร์จะเป็นเช่นไร แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หล่อนต้องก้าวข้ามผ่านมันไปให้ได้ ณัฐรวียกมือขึ้นเคาะประตู อึดใจต่อมาบานประตูเปิดกว้าง เมฆายืนฉีกยิ้มเมื่อรู้เป็นใคร “รวีจะมานอนกับเราเหรอ” เมฆาพูดเย้า “ดีเลย อยากนอนกอดอยู่พอดี” “ทะลึ่ง” ณัฐรวีกระแทกเสียงและถลึงตาใส่ “ฉันเอานมมาให้คีย์” “แม่ฮะ” เมฆินทร์เมื่อได้ยินเสียงมารดาก็รีบวิ่งออกมาด้านนอก “แม่เ
Chapter 95แก้วตาวางมีดปลายแหลมตรงหัวใจกิ่งโพยม กระตุกยิ้มมองกิ่งโพยม หญิงชราที่มีบุญคุณล้นหัว แต่หล่อนไม่มีความสำนึกแม้แต่น้อย มีแต่ความโลภ ความสะใจเข้าครอบงำ ก่อนจะกดปลายมีดเข้าสู่ผิวเนื้อกิ่งโพยม ความคมของมีดฝ่ากลางหัวใจกิ่งโพยมราวกับจับวาง“อือ...เฮือก” เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิตกิ่งโพยมดังยาว ตามหลังเสียงร้องเจ็บ“เป็นไง เจ็บไหมอีแก่” แก้วตาถามหญิงชราใกล้สิ้นใจ ไม่เพียงแค่นั้นหล่อนยังบิดมีดให้อีกฝ่ายเกิดความเจ็บปวด ซึ่งก็ใช่ ใบหน้ากิ่งโพยมเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่รุมเร้าอย่างหนักจนทานทนแทบไม่ไหว น้ำตารินไหลเป็นทาง ชีพจรค่อยๆ แผ่วลงช้าๆ ช้าๆ และหยุดนิ่งในที่สุดกิ่งโพยมจากโลกนี้ไปอย่างไร้คนสนใจ หรือมีลูกหลานห้อมล้อมกล่าวลา ไม่มีน้ำตาของคนในครอบครัว และไม่มีหมู่ญาติคนใดรู้ว่า นางจากโลกนี้ไปอย่างเดียวดาย นางได้รับผลกรรมจากการกระทำของตัวเอง กรรมที่ไม่ว่าใคร จะยากดีมีจน จะสูงด้วยยศศักดิ์ก็หนีไม่พ้น ทุกคนล้วนเป็นไปตามกรรม“ตายซะทีอีแก่” แก้วตาพูดกับร่างไร้วิญญาณของกิ่งโพยม ก่อนหันไปดูเมฆที่รื้อค้นข้าวของในห้อง ทำให้เหมือนกับว่า โจรขึ้นบ้าน “แกเอาทองและเงินสดที่อีแก่มันเก็บไว้ในลิ้น
Chapter 94“คุณแก้วตาเก่งจัง สุดยอดไปเลย” เข้มชมจากใจ จูบหน้าอกแก้วตาอย่างหลงใหล แก้วตาหลุบตามองเข้ม พร้อมกับความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว “แกอยากมีเงินใช้สักล้านไหม” เข้มเงยหน้ามองคนพูด “คุณแก้วตาจะให้ผมทำอะไร” “ทำงานที่แกเคยทำไง” แก้วตาตอบเสียงเรียบเย็น “ฆ่าคน” “ฆ่าใคร” เข้มไม่สะทกสะท้านกับเรื่องที่แก้วตาอยากให้ทำ “ฆ่าอีแก่ไง” คิ้วเข้มขมวดกันราวกับสงสัยว่า อีแก่ที่ว่านี้คือใคร เพราะเขาเพิ่งมาไร่ดุจตะวันครั้งแรก “มันเป็นย่าของเจ้าของไร่นี้ ฉันอยากให้แกฆ่ามันด้วยค่าจ้างหนึ่งล้านบาท แกสนใจไหม” “น่าสนมาก เงินตั้งล้านนึง” เข้มตอบรับทันที เกิดมาเขาไม่เคยได้จับเงินล้าน มีโอกาสด้วยงานง่ายๆ ทำไมจะไม่รีบคว้า “ว่าแต่จะให้ลงมือเมื่อไหร่ เป้าหมายอยู่ที่ไหน” “คืนนี้เลย คืนนี้เหมาะสุด” แก้วตาตอบ “ส่วนเป้าหมายก็นอนเป็นผักอยู่ในห้องฝั่งตรงข้าม” “ถ้านอนเป็นผักตามที่คุณบอก ทำไมคุณแก้วตาไม่ทำเองล่ะครับ ไม่ต้องเสียเงินล้านด้วย” เข้มถามกลับอย่างสงสัย “เพราะมันไม่แนบเนียนไง ถ้าถูกคนอื่นฆ่าตายมันจะดูแนบเนียนกว่า” แก้