บทที่ 8 กระต่ายน้อย

‘ครืด ครืด’

โทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายข้างของแก้มหวานแผดเสียงดังขึ้นปลุกให้เจ้าของที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่

“อื้อ” มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบาๆไล่อาการงัวเงียก่อนเพ่งสายตามองคนข้างๆแต่ก็ไร้เงาของเขาแล้วเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ตัวเองเผลอหลับเสียสนิทจนอดเห็นหน้าเขา

น้ำสีใสพลันไหลออกจากตาคู่สวยอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนเข้ามาในสมองเป็นฉากๆ อาการปวดร้าวตรงกลางกายสาว และรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนตอกย้ำว่าความบริสุทธ์ของเธอทุกพรากไปแล้วจริงๆ

‘ครืด ครืด’

โทรศัพท์ที่เพิ่งเงียบลงแผดเสียงดังขึ้นอีกครั้งดึงร่างบางออกจากห้วงความรู้สึกทุกข์ระทมมือเล็กยกขึ้นเช็คน้ำตาลวกๆ ก่อนพยุงกายบอบช้ำลงจากเตียงเดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์เจนภพจึงกดรับสาย

(เสื้อผ้าของคุณวางอยู่ในห้องนั่งเล่นนะครับมีคีย์การ์ดห้องด้วยคุณเก็บไว้ได้เลยครั้งหน้าคุณกวินท์เรียกหาจะได้สะดวก) ปลายสายกรอกเสียงลงตามสายทันทีที่เธอกดรับ

(ค่ะ)

แก้มหวานตอบเพียงสั้นๆก่อนกดวางสายแล้วกวาดสายตามองสำรวจภายในห้องทุกซอกทุกมุมหวังว่าจะมีรูปเจ้าของห้องวางอยู่บ้าง ทว่าเธอก็ต้องผิดหว