บำเรอรัก

"สัญญาว่าจ้าง นางสาวชนัญชิดา วิจิตรดี ข้อปฏิบัติและข้อตกลงตลอดระยะเวลาทำงาน ในหนึ่งอาทิตย์ต้องคอยปรนนิบัติผู้ว่าจ้างอย่างน้อยสามวันหรือแล้วแต่ผู้ว่าจ้างจะเรียกใช้ ดูแลรักษาร่างกายตัวเองให้สะอาดสะอ้านทุกครั้งก่อนมาพบผู้ว่าจ้าง ทำตามทุกคำสั่งของผู้ว่าจ้างโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในสัญญาลูกจ้างห้ามยุ่งเกี่ยวหรือมีสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นโดยเด็ดขาด หากฝ่าฝืนสัญญาถือเป็นโมฆะ ผู้ว่าจ้างจะจ่ายค่าเลี้ยงดูเป็นจำนวนเงิน 200,000 บาททุกวันที่ 1 ของเดือน ห้ามลูกจ้างตกหลุมรักผู้ว่าจ้าง ห้ามลูกจ้างล้ำเส้นหรือก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของผู้ว่าจ้าง หากมีข้อตกลงหรือข้อปฏิบัติเพิ่มเติมผู้ว่าจ้างจะแจ้งให้ทราบอีกครั้ง"

แก้มหวานสาวสวยในชุดนักศึกษา เข่าอ่อนยวบทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงเมื่ออ่านเอกสารในมือจบ น้ำสีใสพลันไหลออกจากตาคู่สวยด้วยความรู้สึกเสียใจปนสับสน ชื่อที่อยู่บนกระดาษแผ่นนี้ก็คือชื่อน้องสาวของเธอนั่นเอง เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าน้องสาววัยสิบแปดปีที่ดูไร้เดียงสาไม่เคยออกนอกลู่นอกทางจะกล้าทำงานอย่างว่า ทว่าลายเซ็นที่เขียนกำกับอยู่บนกระดาษก็ทำให้มั่นใจได้ว่าเป็นน้องสาวจริง ๆ เธอจำลายมือได้ดี

“พ่อแม่แก้มขอโทษ แก้มทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง” มือเล็กยกขึ้นกำเสื้อนักศึกษาบริเวณหน้าอกแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เธอรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจเป็นอย่างมากที่ไม่สามารถดูแลน้องให้ดีตามคำสั่งเสียสุดท้ายก่อนที่พ่อแม่จะตายได้

ในสมองของเธอเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามว่าทำไมน้องสาวถึงทำแบบนี้ทั้งที่เธอก็รักและดูแลไม่เคยขาดตกบกพร่องหรือน้อยหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกัน เธอยอมเหนื่อยทั้งเรียนทั้งทำงานไปด้วยแต่ก็ไม่เคยปริปากบ่น เงินที่ได้มาจากการทำงานก็เก็บอดออมเอาไว้ให้น้องสาวใช้เป็นทุนการศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัย ส่วนตัวเธอเป็นนักศึกษาทุนเรียนดีจึงลดภาระไปได้เยอะ

ตึก ตึก

เสียงรองเท้านักเรียนกระทบพื้นดังมาแต่ไกล ทำให้ร่างบางที่นั่งก้มหน้าร้องไห้รีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนลุกเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียง เธอแหงนหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าน้องสาว ทว่าน้ำตาเจ้ากรรมพลันไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นเพียงแค่เห็นใบหน้าใสซื่อของคนที่เป็นดั่งดวงใจ ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาจนเกินต้านทาน 

แก้วตาที่เห็นพี่สาวปล่อยโฮออกมารู้สึกตกใจไม่น้อย เธอรีบวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะแล้ววิ่งเข้าไปหย่อนสะโพกนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง เพราะนี่เป็นครั้งแรกในรอบสามปีที่เห็นพี่สาวร้องไห้ “พี่แก้มเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม”

“ทะ…ทำไมแก้วทำแบบนี้ พี่ดูแลแก้วไม่ดีเหรอถึงต้องเป็นเด็กเสี่ยตอบพี่มาสิ ตอบพี่มา” แก้มหวานหันหน้ามองน้องสาวด้วยแววตาเสียใจปนตัดพ้อ ก่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกลวก ๆ แล้วหยิบกระดาษสัญญาว่าจ้างยื่นไปตรงหน้าน้องสาว

แก้วตาตกตะลึงไปชั่วขณะ เธอพยายามเก็บซ่อนสัญญาว่าจ้างแผ่นนี้ไว้อย่างดีเพราะไม่อยากให้พี่สาวเห็น แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่สาวรู้ได้ยังไง น้ำสีใสค่อย ๆ เอ่อคลอขอบตาจนพร่ามัวเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุทำให้พี่สาวร้องไห้ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามา เธอก็แค่อยากช่วยแบ่งเบาภาระพอเห็นว่าเพื่อนในกลุ่มเดียวกันทำงานแล้วได้เงินดีเลยอยากทำด้วย เพื่อน ๆ ของเธอบอกว่าแค่ไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง อยู่เป็นเพื่อนผู้ว่าจ้างก็ได้เงินมาใช้แบบสบาย ๆ แล้ว แต่ไม่คิดเลยว่างานที่เพื่อนทำก็คือเป็นเด็กเสี่ย กว่าจะรู้ก็สายไปเสียแล้วเมื่อเธอดันใจร้อนตกลงเซ็นสัญญาโดยไม่อ่านรายละเอียดให้ดีเสียก่อน 

“แก้วขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ พี่ดูแลแก้วดีมากไม่เคยต้องให้แก้วลำบากเลยสักครั้ง แก้วรู้ว่าพี่เหนื่อย เวลาพักผ่อนก็แทบจะไม่มี ตอนนี้แก้วก็เรียนจบมอหกแล้ว แก้วเลยอยากช่วยแบ่งเบาภาระบ้างแต่ไม่คิดว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้”

“แล้วทำไมแก้วไม่บอกพี่ พี่จะได้ช่วยแนะนำงานดี ๆ ให้ ไม่ใช่งานขายเกียรติขายศักดิ์ศรีของตัวเองแบบนี้” ความเสียใจ ความรู้สึกแย่ ๆ ที่สุมอยู่ในใจแก้มหวานมลายหายไปสิ้น เมื่อได้ยินคำพูดของน้องสาว มือเล็กลูบลงบนศีรษะเล็กทุยเชิงปลอบประโลม

“แก้วมันโง่ที่คิดอะไรตื้น ๆ แก้วเห็นเพื่อนทำงานสบาย ๆ แต่มีเงินใช้อู้ฟู้ เลยอยากทำด้วยแก้วไม่คิดว่าจะเป็นงานอย่างว่า แก้วมันเห็นแก่เงิน”

“อย่าว่าตัวเองแบบนั้น แก้วไม่ได้เห็นแก่เงิน แก้วแค่อยากช่วยพี่แต่เพียงแค่เลือกงานผิด”

“แล้วแก้วจะทำยังไงดีคะ ตอนนี้แก้วไม่อยากทำแล้ว แต่แก้วก็เซ็นสัญญากับเขาไปแล้วถ้ายกเลิกสัญญาคงมีปัญหาแน่ ๆ ค่ะพี่แก้ม”

“แก้วเริ่มทำงานนี้สักครั้งหรือยัง ตอบพี่มาตามตรง”

“ยังค่ะพี่แก้ม คนที่ว่าจ้างแก้วบินไปดูงานต่างประเทศซะก่อน เลยยังไม่ได้ทำอะไร”

“งั้นไม่ต้องกังวลนะ พี่จะไปคุยกับเจ้าของสัญญาบ้า ๆ นี้เอง แก้ววางใจเถอะตั้งใจเรียนทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก็พอ”

“แก้วทำให้พี่เดือดร้อนอีกแล้ว แก้วขอโทษ”

“ไม่เป็นไรเก็บไว้เป็นบทเรียนนะ ต่อไปก็อย่าได้ผลุนผลันตัดสินใจอะไรอีก”

“ค่ะ แก้วรักพี่แก้มนะ”

“จ้ะ พี่ก็รักแก้วนะ”

สองคนพี่น้องสวมกอดกันด้วยความรักใคร่หลังจากพูดคุยจนเข้าใจทุกอย่างแล้ว ทว่าถึงแม้ใบหน้าของแก้มหวานจะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแต่ภายในจิตใจของเธอกลับกังวลไม่น้อย เท่าที่ได้อ่านสัญญาบนกระดาษแผ่นนั้นผู้ว่าจ้างต้องเป็นคนที่เจ้ายศเจ้าอย่างเจ้าระเบียบมากแน่นอนการเจรจาขอยกเลิกสัญญาคงไม่ง่ายดาย