LOGINShare
บทที่ 269
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 740
คุณลองดูโรงงานทั้งสี่แห่งนี้ โดยเฉพาะโรงงานปุ๋ยกับโรงงานเครื่องมือเกษตร ที่เป็นหนี้ธนาคารอยู่หลายร้อยล้าน ทั้งสองโรงงานรวมกันพันกว่าล้าน คุณบอกว่าต้องการซื้อกิจการ ไม่มีเงิน ต่อให้ผมอยากจะช่วยคุณซื้อมา ก็หมดปัญญาครับ!“ไม่อย่างนั้นคุณเอาเงินหนึ่งหมื่นล้านออกมาเถอะครับ!”เย่มู่มู่รู้อยู่แล้วเชียว!เธอรู้อยู่แล้ว!เงินหนึ่งหมื่นล้านยังไม่ทันหายร้อน จะต้องถูกใช้จ่ายออกไปแน่ ๆเมื่อวานเธอจ่ายยอดที่ค้างชำระไปแล้วหนึ่งพันล้าน ตอนนี้เหลือเพียงเก้าพันล้านเท่านั้นเธอยังงต้องจ่ายค่าอาวุธ อุปกรณ์สวมใส่ และเกราะกันกระสุนด้วยเกราะกันกระสุนสามแสนชุด ด้วยราคาต่ำที่สุดชุดละสองหมื่นบาท สามแสนชุดก็หกพันล้านบาทยังมีอาวุธ ชุดเกราะ และหน้าไม้ราชวงศ์ฉินที่ยังต้องจ่ายเงินอีก!เดิมทีหนึ่งหมื่นล้านนี้ก็ไม่พอแล้วด้วยซ้ำ!ถ้ากองทัพตระกูลจ้านบุกโจมตีม่อเป่ย แล้วธอไม่ซื้ออาหารสัตว์และอาหารม้าแบบข้น วัว แกะ และม้าพวกนั้น…ก็จะไม่มีอะไรกินเธอขาดแคลนเงินอย่างหนัก ขาดแคลนเงินเกินไปแล้ว!ทันใดนั้นเอง เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ พลางควานไปยังแจกันที่อยู่ในกระเป๋าสะพายหลัง…หยิบเอาพระราชโองการสีเหลืองอร่ามออกมา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 739
จ้านเฉิงอิ้นเชื่อมั่นในตัวเองอย่างมากเช่นนี้ เขาน่าจะมีความมั่นใจอย่างยิ่งเย่มู่มู่จึงไม่ได้พูดอะไรมากอีก เธอกล่าวว่า “ข้าจะรอฟังข่าวดีจากเจ้า จ้านเฉิงอิ้นเจ้าจะต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน!”หากว่าทำสำเร็จ พวกเขาก็จะรวบรวมดินแดนเอาไว้เป็นปึกแผ่น ได้อย่างได้ลุล่วงอีกทั้ง เผ่าหมานที่ป่าเถื่อนที่สุดยังสามารถพิชิตได้ ภาคหน้าหากพิชิตทุกแคว้นของหัวเซี่ย ยังจะมีสิ่งใดที่ยากเย็นอีกกัน?จ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ขอรับ ท่านเทพ ขอให้ท่านรอฟังข่าวดีจากข้า”“เมื่อข้าพิชิตแต่ละเผ่าได้แล้ว ข้าจะบอกข่าวดีแก่ท่านขอรับ!”“ในสองสามวันนี้ลองใคร่ครวญดูสักนิดเถิด ว่าหากพิชิตม่อเป่ยได้แล้ว จะตั้งราชวงศ์และชื่อของอาณาจักรเช่นไร…”เมื่อเย่มู่มู่ได้ยินจ้านเฉิงอิ้นพูดถึงเรื่องตั้งราชวงศ์และชื่อของอาณาจักรนะ นึก…นึกไม่ถึงว่าจะให้เธอตั้งชื่ออาณาจักรเธอจะกล้าได้อย่างไรกันแต่ว่า เพียงแค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว!ฮ่าฮ่า ที่แท้เธอก็ทำได้จริง ๆ ด้วย!เธอกับจ้านเฉิงอิ้นสามารถรวมแคว้นให้เป็นหนึ่งเดียวได้จริง ๆ !เธอดีใจจบแทบจะกระโดดขึ้นมา พลางกล่าวกับจ้านเฉิงอิ้นว่า “ไปออกทัพได้เลยไม่ต้องกังวล เรื่องในแนวหลังปล่อยให
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 738
“นายต้องดูแลเธอให้ดี เธอเคยปกป้องชีวิตของคนจำนวนมาก!”ตั้งแต่ที่ฮ่าวอี้เห็นเย่มู่มู่ใช้แจกันดูดซับพายุฝน และรู้ว่าเป็นการช่วยชีวิตผู้คนมากมายทางอ้อมนั้น!เขาก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเธอเขากล่าวตอบ “ครับ ผมจะปกป้องเธอให้ดี!”ข้างกายของเย่มู่มู่มีหลูซีกับหลูหมิงอยู่ ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องออกหน้าเพียงแต่...“หัวหน้า ผมเคยได้ยินหลูซีพูดว่า เธอเคยถูกลอบฆ่าตอนอยู่ที่บ้านเกิด สุดท้ายมือสังหารคนนั้นก็ฆ่าตัวตายในสถานที่คุมตัว ไม่อย่างนั้นคุณลองให้คนไปตามสืบดูสักหน่อยเถิดครับ!”“ถึงหลูซีกับหลูหมิงจะมีฝีมือแค่ไหน แต่ถ้าเกิดอีกฝ่ายมีปืนล่ะครับ!”หัวหน้าตอบกลับไปว่า “อืม ฉันรู้แล้ว อันที่จริงเธอตามสืบถึงฟู่ลี่กรุ๊ปแล้ว ฉันจะให้คนไปตรวจสอบผู้บริหารระดับสูงของฟู่ลี่กรุ๊ปอย่างละเอียด!”“ครับ!”*วันนี้ต้องลำเลียงเสบียงจำนวนมากตู้เย็นหนึ่งพันเครื่อง และกระโจมบังแดดอีกห้าหมื่นหลังที่เย่มู่มู่ซื้อมาเมื่อวาน มาถึงเรียบร้อยแล้วอีกทั้งเมล็ดพันธุ์ และเครื่องมือทางการเกษตรที่สั่งมาอีกรอบหนึ่งด้วยเนื่องจากร่วมมือกับโรงงานหลายแห่ง พวกเขาจึงส่งสินค้ามาในเวลากลางวัน และวางเอาในภายในโกดังเพียงแค่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 737
เย่มู่มู่ถือโทรศัพท์ พลางนับเลขศูนย์ที่อยู่ด้านหลัง ตอนที่ออกมาจากคฤหาสน์ของผู้อาวุโสสวี่ เธอยิ้มออกมาจนเห็นเหงือกพระราชโองการฉบับเดียวก็สามารถเปลี่ยนเป็นเงินหนึ่งหมื่นล้านได้แล้ว!หนึ่งหมื่นล้านถ้วน ๆ !ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!รวยแล้ว!เธอยังมีราชโองการอีกเก้าฉบับ!รวมกันแล้วจะไม่หนึ่งแสนล้านเลยเหรอหนึ่งแสนล้านเชียวนะ!ต่อจากนี้ไปเธอจะเป็นเศรษฐีที่มีมูลค่าทรัพย์สินหนึ่งแสนล้าน!หลังจากที่เธอถือโทรศัพท์ขึ้นรถไป ฮ่าวอี้ที่เป็นคนขับรถอยู่แถวด้านหน้า และหลูหมิงที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับพวกเขาเห็นเย่มู่มู่มีความสุขขนาดนี้ฮ่าวอี้จึงกล่าวถามว่า “คุณหนูเย่ คุณได้รับข่าวดีอะไรเหรอครับ? ถึงได้มีความสุขขนาดนี้?”“ฉันกับหลูหมิงจะไปทำธุระข้างนอก หาทางแยกสักที่แล้วให้พวกเราลงทีค่ะ”“ครับ!”หลังจากที่ฮ่าวอี้จอดให้เย่มู่มู่กับหลูหมิงลงจากรถที่บริเวณทางแยกแล้ว ก็นำกุญแจรถให้กับสวีเฟิง และให้เขาไปรับหลูซีเขานั่งบนรถที่หวังเสี่ยวเฉิงเช่ามาภายในรถ ทั้งสองคนกำลังมองดูเย่มู่มู่กับหลูหมิงขึ้นรถคันหนึ่งไปแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังโกดังเก็บของชานเมืองหวังเสี่ยวเฉิงกล่าวว่า “คุณหนูเย่ไปที่โกดังเก็บของอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 736
ผู้อาวุโสทุกท่านโปรดดู พระราชโองการฉบับนี้เป็นพระราชโองการของแท้ของแคว้นต้าฉี่ เมื่อมองดูที่ด้านหลังจะเห็นลายถักทอมังกรทองที่ซ่อนอยู่“แบบอักษรและตราประทับของฮ่องเต้…แสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขามของราชวงศ์ พระราชโองการฉบับนี้เป็นฉบับจริง ไม่มีการปลอมแปลงแม้แต่น้อยค่ะ”“นี่เป็นพระราชโองการฉบับเดียวที่ครอบครัวของฉันเก็บสะสมไว้ หากปลอมชดใช้สิบเท่า ไม่มีการหลอกลวงใด ๆ ทั้งสิ้นค่ะ!”“เปิดราคามาเถิด…”ผู้อาวุโสมู่ ผู้อาวุโสจาง และผู้อาวุโสสวี่ต่างก็เบิกตากว้าง มองพราะราชโองการอย่างตื่นเต้น กลัวพระราชโองการจะหายไปหากกระพริบตาผู้อาวุโสมู่ตื่นเต้นจนนิ้วมือสั่นเทา นำเสียงตะกุกตะกัก“นะ นี่มันพระราชโองการของจริง พระราชโองการเมื่อสองพันกว่าปีก่อน!”“น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ในแวดวงของนักสะสมภายในประเทศ ไม่เคยปรากฏพระราชโองการของเมื่อสองพันกว่าปีก่อนมาก่อนเลย!”“พระราชโองการฉบับนี้จะขายไม่ได้ ต้องบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์ จะสะสมไว้เป็นการส่วนตัวไม่ได้”ผู้อาวุโสจางกล่าวออกมาอย่างโกรธเคือง “นายไม่อยากได้ก็ไม่ต้องมาพูด เสี่ยวเย่ส่งมาให้กับพวกเรา ก็เพราะว่าเชื่อใจพวกเรา ถ้านายอยากจะเอาไปบริจาคให้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 735
ข้าจะพาคนไปทำศึก ตอนนี้ตงโจวมีกองทัพตระกูลจ้านสองแสนคน ข้าพาคนไปบุกโจมตีเพียงหนึ่งแสนคนก็เพียงพอแล้ว!คนจำนวนหนึ่งแสนคนสามารถยกทัพไปปราบปรามทั่วทั้งม่อเป่ย และทำให้แต่ละชนเผ่าของม่อเป่ยยอมจำนนได้ทว่า ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องการเสบียงอาหารและหญ้าเลี้ยงม้าจำนวนมากทั้งยังต้องการแหล่งน้ำด้วยหากทุกเผ่าในม่อเป่ยยอมสวามิภักดิ์ต่อเขา ก็จะกลายเป็นทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์เพื่อให้เขาพิชิตใต้หล้าได้ในอนาคตดังนั้น...เมื่อกองทหารของสวีหวยที่ด่านเจิ้นกวนไม่ยอมออกรบ เว้นแต่ว่าจะมีผู้สมรู้ร่วมคิดกับสวีกุ้ยเฟยภายในวังหลวงยังมีอีกสิ่งหนึ่งก็คือพวกเขาใช้สิ่งของของกองทัพตระกูลจ้านจนร่อยหรอ รวมไปถึงอาวุธและอุปกรณ์สวมใส่แต่กลับไม่เต็มใจที่จะทำงานทหารเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้อีกทั้งตอนนี้จ้านเฉิงอิ้นก็ไม่ได้ขาดแคลนกำลังคนเขากล่าวกับเฉินขุยและเฉินอู่ว่า “ประเดี๋ยวเจ้าไปคัดเลือกคนมา จะพากองทัพธงเหลืองที่ฝีมือดีไปด้วยก็ได้”เฉินขุยคิดไม่ถึงเลยว่าจ้านเฉิงอิ้นจะนำคนหนึ่งแสนคนจากตงโจวไปบุกโจมตีม่อเป่ย“ท่านแม่ทัพ จากตงโจวถึงม่อเป่ยมีระยะทางหลายพันลี้ ไกลเกินไปหรือไม่ขอรับ?”เฉินอู่ก็กล่าวด้วยว่า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 734
ซ่งตั๋วกลับคิดว่า “เหลือไว้ทำการเกษตรก็ได้ ถึงอย่างไรเผ่าหมานก็มีพลังกำลังแข็งแกร่ง แบกรับภาระได้มากกว่าคนธรรมดามากนัก!”“นั่นก็ยังต้องเลี้ยงดูพวกมันอยู่มิใช่หรือ เหลือเสบียงอาหารไว้ดูแลราษฎรของแคว้นต้าฉี่ไม่ดีกว่าหรือไร?”จวงเหลียงกลับกล่าวว่า “เหลือคนไว้ย่อมมีประโยชน์อยู่แล้ว อย่างการส่งไปขุดเหมืองแร่!”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “รองแม่ทัพจวงกล่าวถูกแล้ว ส่งทั้งแปดหมื่นคนไปขุดเหมืองให้หมด หากเกรงว่าพวกมันอยู่รวมกันแล้วจะก่อเรื่อง ก็จับแยกกันเสีย!”“กลุ่มแรก สี่หมื่นคนส่งไปที่ภูเขาเหมืองของเฉียนเซียงตัว ปฏิบัติให้ด้อยกว่าคนธรรมดาเล็กน้อย ที่พักและอาหารการกินในแต่ละวันเหมือนกัน ทว่าให้ลดเงินแต่ละเดือนลงครึ่งหนึ่ง!”มั่วฝานถามว่า “เช่นนั้นที่เหลืออีกสี่หมื่นคนเล่า?”“ส่งไปที่ภูเขาถ่านหินของเหอหง!”ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ภูเขาเหมืองถ่านหินเป็นอย่างไรบ้างแล้วนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ส่งเสบียงไป ก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขามานานแล้วจ้านเฉิงอิ้นกล่าวกับซ่งตั๋วว่า “เมืองตงอยู่ห่างจากภูเขาเหมืองถ่านหินของเหอหงประมาณสองสามร้อยลี้ ขับรถครึ่งวันก็ถึงแล้ว พรุ่งนี้เจ้าลองตรวจนับเสบียงดู ขับรถบรรทุกร้อยค
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 733
“เมื่อเขาล่วงเกินคุณ โชคของพวกเขาก็สิ้นสุดแล้วละครับ!”เย่มู่มู่ขมวดคิ้ว “ฉันขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือ แต่ว่าฉันไม่ต้องการจริง ๆ ค่ะ!”อีกฝ่ายไม่สนใจการปฏิเสธของเธอเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“ไม่เป็นไรครับ มีปัญหาอะไรก็บอกผมได้เลย ไม่ต้องคิดว่าเป็นเรื่องรบกวน”“ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะคุณป้าหลินให้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์กับผม บางทีผมอาจจะไม่สามารถรับช่วงต่อบริษัทได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ก็ได้ครับ!”“ผมช่วยเหลือคุณ ถือเป็นการทำตามที่คุณป้าหลินได้ฝากฝังไว้!”สุดท้ายเย่มู่มู่ก็พูดกับเขาว่า “ขอบคุณค่ะ!”“ไม่ต้องเกรงใจครับ ใช่แล้วตอนเที่ยงคุณมีเวลาว่างไหมครับ? ผมขอเลี้ยงอาหารคุณสักมื้อได้ไหม?”เย่มู่มู่รีบปฏิเสธ “ไม่ได้ค่ะ วันนี้ฉันต้องกลับไปเรียนที่วิทยาลัยแล้ว จะทานอาหารที่โรงอาหารของวิทยาลัย!”อีกฝ่ายรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ครับ ผมเข้าใจแล้ว!”หลังจากวางสายแล้ว เย่มู่มู่ก็มองไปทางหลูซีหลูซีรู้ดีว่าเรื่องที่เขาก่อขึ้นเมื่อวาน ทำให้เย่มู่มู่ต้องเป็นกังวลแทนเขา เขาจึงก้มศีรษะลงอย่างละอายแก่ใจ!เย่มู่มู่กลับบอกกับเขาว่า “ไม่เป็นไร ต่อจากนี้ไปหากมีผู้ใดรังแกเจ้าอีก ก็ต้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 732
เขาใช้ไม่เท้าตีไปที่อวี้เฟิงอย่างแรงอวี้เฟิงผุดยืนขึ้นมาอย่างเจ็บปวด!ภรรยาของเถ้าแก่อวี้ร้องไห้อย่างเศร้าโศกอยู่ด้านข้างพลางขัดขวางเอาไว้“เหล่าอวี้ ถ้าคุณกล้าแตะต้องลูกแม้แต่เส้นผมอีกครั้ง ฉันจะหย่ากับคุณ เขาน่าสงสารขนาดนี้แล้ว คุณยังจะไปทุบตีเขาอีกงั้นเหรอ”“ถ้าเกิดทุบตีเขาจนบาดเจ็บขึ้นมา ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นไปตลอดชีวิต ฉันจะสู้ตายกับคุณแน่!”เถ้าแก่อวี้ฟาดไม้เท้าลงไปอย่างแรง“มันพิการได้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่สร้างปัญหาให้กับฉันอีก!”“คุณรู้ไหม? เป็นเพราะมันบริษัทถึงได้ล้มละลาย แถมฉันยังต้องไปตามล้างตามเช็ดให้มันอีก เงินห้าร้อยล้านนั่น ก็ยังไม่ได้ชดเชยเลย!”“ฉันต้องมาโชคร้ายสุด ๆ ที่มีลูกสารเลวอย่างแก แกเกิดมาก็เพื่อทำให้ฉันต้องล้มละลาย!”เมื่อเย่มู่มู่มองเห็นฉากที่อยู่ในวิดีโอ ก็ขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเธอไม่มีความอดทนอะไร และอยากจะตัดสายสนทนาทิ้งไปเสียในวินาทีถัดมา เถ้าแก่อวี้ก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างกะทันหัน ร้องไห้คร่ำครวญน้ำหูน้ำตาไหล“คุณหนูเย่ ได้โปรดเมตตาด้วยเถอะครับ ผมกำลังรวบรวมเงินห้าร้อยล้านนั่นมาแล้ว แล้วผมก็สั่งสอนลูกชายแล้ว เป็นเขาที่มีตาแต่ไร้แววไปล่วงเกินน้องชาย
You may also like
ข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น14.5K viewsย้อนรักทวงแค้น
วิ๋นเจิง210.5K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ19.3K viewsชะตารักฮูหยินจำเป็น
Shine-Month6.9K viewsเว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1
รอยหยัก - หนิงอัน452 viewsลิขิตรักฮูหยินพลัดมิติ
อาหลานเร่อ1.2K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ20.8K viewsจอมยุทธ์สวรรค์: เล่ม 1 บทแรกแห่งวิญญาณ
ก้องภูผา วรารินทร์290 views
