LOGINShare
บทที่ 740
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 742
ส่วนหยางชิงเหอนั่งยอง ๆ ลงกับพื้น ใช้กระบี่คู่กายขุดลงไป ลึกประมาณครึ่งเซนติเมตรก็พบกับหญ้าแห้ง...“นี่ไม่ใช่สภาพทะเลทรายที่เกิดจากความแห้งแล้งของผืนดิน แต่เป็นเพราะไม่มีพืชพรรณปกคลุม ลมพัดพาทรายจากทะเลทรายมาทับถมบนทุ่งหญ้าเดิม”“หากผืนดินแถบนี้ขาดน้ำเป็นเวลานาน ไม่สามารถหล่อเลี้ยงต้นหญ้าได้ อีกไม่กี่ปีจะต้องกลายเป็นทะเลทรายอย่างแน่นอน!”จ้านเฉิงอิ้นใช้ปลายกระบี่เขี่ยรากหญ้าขึ้นมารากหญ้าแห้งเหี่ยวและบอบบาง ความชื้นในรากถูกดูดซับจนหมดสิ้น ใช้มือบีบเบา ๆ ก็กลายเป็นผงม่อเป่ยขาดแคลนน้ำรุนแรงยิ่งกว่าต้าฉี่เสียอีกสาเหตุที่แปดชนเผ่าใหญ่เหล่านี้ยังไม่เคลื่อนทัพลงใต้ มารุกรานดินแดนต้าฉี่ ก็เพราะพวกเขากำลังกัดกินกันเองราวกับการเลี้ยงกู่ ต่างฝ่ายต่างพยายามกลืนกินซึ่งกันและกันหากพวกเขากลืนกินกันจนเหลือผู้ชนะสุดท้าย ผู้คนถูกฆ่าจนหมดสิ้น วัวแกะถูกกินจนไม่เหลือ พวกเขาจะต้องมุ่งหน้าลงใต้บุกรุกต้าฉี่อย่างแน่นอนและปฏิบัติต่อชาวต้าฉี่เยี่ยงแพะสองขาเข่นฆ่าเพื่อกินเนื้อจ้านเฉิงอิ้นวางรากหญ้าลง “ไป เราเข้าไปให้ลึกกว่านี้”ตอนที่พวกเขาเข้ามาในม่อเป่ยช่วงแรก เส้นทางถูกทะเลทรายขวางกั้น หลัง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 741
“ท่านผู้นำครับ เย่มู่มู่มีวัตถุโบราณในครอบครองมากจนผิดสังเกต ท่านช่วยลองตรวจสอบที่มาหน่อยได้ไหมครับ?”ผู้นำหลัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “เคยตรวจสอบแล้ว บ้านของเธอมีแจกันอายุกว่าสองพันปีอยู่จริง เคยถูกพวกพ่อค้าของเก่าจับตามอง ทั้งยังมีคนจากพิพิธภัณฑ์มาที่บ้านเพื่อเกลี้ยกล่อมให้บริจาคด้วย!”“ตอนนั้นเป็นช่วงปีสองศูนย์กว่า ๆ พ่อของเธอก็ไม่หวั่นไหว! ไล่คนพวกนั้นกลับไปตั้งหลายครั้ง”“ของเก่าบ้านเธอ ไม่ได้มาจากการขุดสุสาน ไม่ใช่ของที่หาซื้อตามท้องตลาด บางทีบรรพบุรุษอาจจะเคยร่ำรวยมาก่อนจริง ๆ!”ฮ่าวอี้ได้ยินดังนั้น ก็นิ่งเงียบไปนานวัตถุโบราณของบ้านเย่มู่มู่ มากมายจนน่าอิจฉาจริง ๆ!แค่ลงมือครั้งเดียวก็ปาเข้าไปหนึ่งแสนล้านบาท ไม่ใช่หนึ่งร้อยบาทนะ!“เอาล่ะ นายคอยจับตาดูต่อไป รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม เบื้องบนจะเรียกตัวเธอมาพบ!”ฮ่าวอี้ตกใจ “เบื้องบนต้องการพบเธอหรือครับ?”“ใช่! เพราะฉะนั้นนายต้องคุ้มครองเธอให้ดี!”“ครับ ผมทราบแล้ว!”หลังจากฮ่าวอี้ขับรถกลับไป ก็บังเอิญเจอจางเฉินซีกลับมาพอดี เขากำลังขับซูเปอร์คาร์รุ่นลิมิเต็ด แถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีพอเห็นฮ่าวอี้ เขาก็ลงจากรถแ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 740
คุณลองดูโรงงานทั้งสี่แห่งนี้ โดยเฉพาะโรงงานปุ๋ยกับโรงงานเครื่องมือเกษตร ที่เป็นหนี้ธนาคารอยู่หลายร้อยล้าน ทั้งสองโรงงานรวมกันพันกว่าล้าน คุณบอกว่าต้องการซื้อกิจการ ไม่มีเงิน ต่อให้ผมอยากจะช่วยคุณซื้อมา ก็หมดปัญญาครับ!“ไม่อย่างนั้นคุณเอาเงินหนึ่งหมื่นล้านออกมาเถอะครับ!”เย่มู่มู่รู้อยู่แล้วเชียว!เธอรู้อยู่แล้ว!เงินหนึ่งหมื่นล้านยังไม่ทันหายร้อน จะต้องถูกใช้จ่ายออกไปแน่ ๆเมื่อวานเธอจ่ายยอดที่ค้างชำระไปแล้วหนึ่งพันล้าน ตอนนี้เหลือเพียงเก้าพันล้านเท่านั้นเธอยังงต้องจ่ายค่าอาวุธ อุปกรณ์สวมใส่ และเกราะกันกระสุนด้วยเกราะกันกระสุนสามแสนชุด ด้วยราคาต่ำที่สุดชุดละสองหมื่นบาท สามแสนชุดก็หกพันล้านบาทยังมีอาวุธ ชุดเกราะ และหน้าไม้ราชวงศ์ฉินที่ยังต้องจ่ายเงินอีก!เดิมทีหนึ่งหมื่นล้านนี้ก็ไม่พอแล้วด้วยซ้ำ!ถ้ากองทัพตระกูลจ้านบุกโจมตีม่อเป่ย แล้วธอไม่ซื้ออาหารสัตว์และอาหารม้าแบบข้น วัว แกะ และม้าพวกนั้น…ก็จะไม่มีอะไรกินเธอขาดแคลนเงินอย่างหนัก ขาดแคลนเงินเกินไปแล้ว!ทันใดนั้นเอง เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ พลางควานไปยังแจกันที่อยู่ในกระเป๋าสะพายหลัง…หยิบเอาพระราชโองการสีเหลืองอร่ามออกมา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 739
จ้านเฉิงอิ้นเชื่อมั่นในตัวเองอย่างมากเช่นนี้ เขาน่าจะมีความมั่นใจอย่างยิ่งเย่มู่มู่จึงไม่ได้พูดอะไรมากอีก เธอกล่าวว่า “ข้าจะรอฟังข่าวดีจากเจ้า จ้านเฉิงอิ้นเจ้าจะต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน!”หากว่าทำสำเร็จ พวกเขาก็จะรวบรวมดินแดนเอาไว้เป็นปึกแผ่น ได้อย่างได้ลุล่วงอีกทั้ง เผ่าหมานที่ป่าเถื่อนที่สุดยังสามารถพิชิตได้ ภาคหน้าหากพิชิตทุกแคว้นของหัวเซี่ย ยังจะมีสิ่งใดที่ยากเย็นอีกกัน?จ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ขอรับ ท่านเทพ ขอให้ท่านรอฟังข่าวดีจากข้า”“เมื่อข้าพิชิตแต่ละเผ่าได้แล้ว ข้าจะบอกข่าวดีแก่ท่านขอรับ!”“ในสองสามวันนี้ลองใคร่ครวญดูสักนิดเถิด ว่าหากพิชิตม่อเป่ยได้แล้ว จะตั้งราชวงศ์และชื่อของอาณาจักรเช่นไร…”เมื่อเย่มู่มู่ได้ยินจ้านเฉิงอิ้นพูดถึงเรื่องตั้งราชวงศ์และชื่อของอาณาจักรนะ นึก…นึกไม่ถึงว่าจะให้เธอตั้งชื่ออาณาจักรเธอจะกล้าได้อย่างไรกันแต่ว่า เพียงแค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว!ฮ่าฮ่า ที่แท้เธอก็ทำได้จริง ๆ ด้วย!เธอกับจ้านเฉิงอิ้นสามารถรวมแคว้นให้เป็นหนึ่งเดียวได้จริง ๆ !เธอดีใจจบแทบจะกระโดดขึ้นมา พลางกล่าวกับจ้านเฉิงอิ้นว่า “ไปออกทัพได้เลยไม่ต้องกังวล เรื่องในแนวหลังปล่อยให
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 738
“นายต้องดูแลเธอให้ดี เธอเคยปกป้องชีวิตของคนจำนวนมาก!”ตั้งแต่ที่ฮ่าวอี้เห็นเย่มู่มู่ใช้แจกันดูดซับพายุฝน และรู้ว่าเป็นการช่วยชีวิตผู้คนมากมายทางอ้อมนั้น!เขาก็เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อเธอเขากล่าวตอบ “ครับ ผมจะปกป้องเธอให้ดี!”ข้างกายของเย่มู่มู่มีหลูซีกับหลูหมิงอยู่ ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องออกหน้าเพียงแต่...“หัวหน้า ผมเคยได้ยินหลูซีพูดว่า เธอเคยถูกลอบฆ่าตอนอยู่ที่บ้านเกิด สุดท้ายมือสังหารคนนั้นก็ฆ่าตัวตายในสถานที่คุมตัว ไม่อย่างนั้นคุณลองให้คนไปตามสืบดูสักหน่อยเถิดครับ!”“ถึงหลูซีกับหลูหมิงจะมีฝีมือแค่ไหน แต่ถ้าเกิดอีกฝ่ายมีปืนล่ะครับ!”หัวหน้าตอบกลับไปว่า “อืม ฉันรู้แล้ว อันที่จริงเธอตามสืบถึงฟู่ลี่กรุ๊ปแล้ว ฉันจะให้คนไปตรวจสอบผู้บริหารระดับสูงของฟู่ลี่กรุ๊ปอย่างละเอียด!”“ครับ!”*วันนี้ต้องลำเลียงเสบียงจำนวนมากตู้เย็นหนึ่งพันเครื่อง และกระโจมบังแดดอีกห้าหมื่นหลังที่เย่มู่มู่ซื้อมาเมื่อวาน มาถึงเรียบร้อยแล้วอีกทั้งเมล็ดพันธุ์ และเครื่องมือทางการเกษตรที่สั่งมาอีกรอบหนึ่งด้วยเนื่องจากร่วมมือกับโรงงานหลายแห่ง พวกเขาจึงส่งสินค้ามาในเวลากลางวัน และวางเอาในภายในโกดังเพียงแค่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 737
เย่มู่มู่ถือโทรศัพท์ พลางนับเลขศูนย์ที่อยู่ด้านหลัง ตอนที่ออกมาจากคฤหาสน์ของผู้อาวุโสสวี่ เธอยิ้มออกมาจนเห็นเหงือกพระราชโองการฉบับเดียวก็สามารถเปลี่ยนเป็นเงินหนึ่งหมื่นล้านได้แล้ว!หนึ่งหมื่นล้านถ้วน ๆ !ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!รวยแล้ว!เธอยังมีราชโองการอีกเก้าฉบับ!รวมกันแล้วจะไม่หนึ่งแสนล้านเลยเหรอหนึ่งแสนล้านเชียวนะ!ต่อจากนี้ไปเธอจะเป็นเศรษฐีที่มีมูลค่าทรัพย์สินหนึ่งแสนล้าน!หลังจากที่เธอถือโทรศัพท์ขึ้นรถไป ฮ่าวอี้ที่เป็นคนขับรถอยู่แถวด้านหน้า และหลูหมิงที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับพวกเขาเห็นเย่มู่มู่มีความสุขขนาดนี้ฮ่าวอี้จึงกล่าวถามว่า “คุณหนูเย่ คุณได้รับข่าวดีอะไรเหรอครับ? ถึงได้มีความสุขขนาดนี้?”“ฉันกับหลูหมิงจะไปทำธุระข้างนอก หาทางแยกสักที่แล้วให้พวกเราลงทีค่ะ”“ครับ!”หลังจากที่ฮ่าวอี้จอดให้เย่มู่มู่กับหลูหมิงลงจากรถที่บริเวณทางแยกแล้ว ก็นำกุญแจรถให้กับสวีเฟิง และให้เขาไปรับหลูซีเขานั่งบนรถที่หวังเสี่ยวเฉิงเช่ามาภายในรถ ทั้งสองคนกำลังมองดูเย่มู่มู่กับหลูหมิงขึ้นรถคันหนึ่งไปแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังโกดังเก็บของชานเมืองหวังเสี่ยวเฉิงกล่าวว่า “คุณหนูเย่ไปที่โกดังเก็บของอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 736
ผู้อาวุโสทุกท่านโปรดดู พระราชโองการฉบับนี้เป็นพระราชโองการของแท้ของแคว้นต้าฉี่ เมื่อมองดูที่ด้านหลังจะเห็นลายถักทอมังกรทองที่ซ่อนอยู่“แบบอักษรและตราประทับของฮ่องเต้…แสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขามของราชวงศ์ พระราชโองการฉบับนี้เป็นฉบับจริง ไม่มีการปลอมแปลงแม้แต่น้อยค่ะ”“นี่เป็นพระราชโองการฉบับเดียวที่ครอบครัวของฉันเก็บสะสมไว้ หากปลอมชดใช้สิบเท่า ไม่มีการหลอกลวงใด ๆ ทั้งสิ้นค่ะ!”“เปิดราคามาเถิด…”ผู้อาวุโสมู่ ผู้อาวุโสจาง และผู้อาวุโสสวี่ต่างก็เบิกตากว้าง มองพราะราชโองการอย่างตื่นเต้น กลัวพระราชโองการจะหายไปหากกระพริบตาผู้อาวุโสมู่ตื่นเต้นจนนิ้วมือสั่นเทา นำเสียงตะกุกตะกัก“นะ นี่มันพระราชโองการของจริง พระราชโองการเมื่อสองพันกว่าปีก่อน!”“น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ในแวดวงของนักสะสมภายในประเทศ ไม่เคยปรากฏพระราชโองการของเมื่อสองพันกว่าปีก่อนมาก่อนเลย!”“พระราชโองการฉบับนี้จะขายไม่ได้ ต้องบริจาคให้กับพิพิธภัณฑ์ จะสะสมไว้เป็นการส่วนตัวไม่ได้”ผู้อาวุโสจางกล่าวออกมาอย่างโกรธเคือง “นายไม่อยากได้ก็ไม่ต้องมาพูด เสี่ยวเย่ส่งมาให้กับพวกเรา ก็เพราะว่าเชื่อใจพวกเรา ถ้านายอยากจะเอาไปบริจาคให้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 735
ข้าจะพาคนไปทำศึก ตอนนี้ตงโจวมีกองทัพตระกูลจ้านสองแสนคน ข้าพาคนไปบุกโจมตีเพียงหนึ่งแสนคนก็เพียงพอแล้ว!คนจำนวนหนึ่งแสนคนสามารถยกทัพไปปราบปรามทั่วทั้งม่อเป่ย และทำให้แต่ละชนเผ่าของม่อเป่ยยอมจำนนได้ทว่า ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องการเสบียงอาหารและหญ้าเลี้ยงม้าจำนวนมากทั้งยังต้องการแหล่งน้ำด้วยหากทุกเผ่าในม่อเป่ยยอมสวามิภักดิ์ต่อเขา ก็จะกลายเป็นทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์เพื่อให้เขาพิชิตใต้หล้าได้ในอนาคตดังนั้น...เมื่อกองทหารของสวีหวยที่ด่านเจิ้นกวนไม่ยอมออกรบ เว้นแต่ว่าจะมีผู้สมรู้ร่วมคิดกับสวีกุ้ยเฟยภายในวังหลวงยังมีอีกสิ่งหนึ่งก็คือพวกเขาใช้สิ่งของของกองทัพตระกูลจ้านจนร่อยหรอ รวมไปถึงอาวุธและอุปกรณ์สวมใส่แต่กลับไม่เต็มใจที่จะทำงานทหารเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้อีกทั้งตอนนี้จ้านเฉิงอิ้นก็ไม่ได้ขาดแคลนกำลังคนเขากล่าวกับเฉินขุยและเฉินอู่ว่า “ประเดี๋ยวเจ้าไปคัดเลือกคนมา จะพากองทัพธงเหลืองที่ฝีมือดีไปด้วยก็ได้”เฉินขุยคิดไม่ถึงเลยว่าจ้านเฉิงอิ้นจะนำคนหนึ่งแสนคนจากตงโจวไปบุกโจมตีม่อเป่ย“ท่านแม่ทัพ จากตงโจวถึงม่อเป่ยมีระยะทางหลายพันลี้ ไกลเกินไปหรือไม่ขอรับ?”เฉินอู่ก็กล่าวด้วยว่า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 734
ซ่งตั๋วกลับคิดว่า “เหลือไว้ทำการเกษตรก็ได้ ถึงอย่างไรเผ่าหมานก็มีพลังกำลังแข็งแกร่ง แบกรับภาระได้มากกว่าคนธรรมดามากนัก!”“นั่นก็ยังต้องเลี้ยงดูพวกมันอยู่มิใช่หรือ เหลือเสบียงอาหารไว้ดูแลราษฎรของแคว้นต้าฉี่ไม่ดีกว่าหรือไร?”จวงเหลียงกลับกล่าวว่า “เหลือคนไว้ย่อมมีประโยชน์อยู่แล้ว อย่างการส่งไปขุดเหมืองแร่!”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “รองแม่ทัพจวงกล่าวถูกแล้ว ส่งทั้งแปดหมื่นคนไปขุดเหมืองให้หมด หากเกรงว่าพวกมันอยู่รวมกันแล้วจะก่อเรื่อง ก็จับแยกกันเสีย!”“กลุ่มแรก สี่หมื่นคนส่งไปที่ภูเขาเหมืองของเฉียนเซียงตัว ปฏิบัติให้ด้อยกว่าคนธรรมดาเล็กน้อย ที่พักและอาหารการกินในแต่ละวันเหมือนกัน ทว่าให้ลดเงินแต่ละเดือนลงครึ่งหนึ่ง!”มั่วฝานถามว่า “เช่นนั้นที่เหลืออีกสี่หมื่นคนเล่า?”“ส่งไปที่ภูเขาถ่านหินของเหอหง!”ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ภูเขาเหมืองถ่านหินเป็นอย่างไรบ้างแล้วนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ส่งเสบียงไป ก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขามานานแล้วจ้านเฉิงอิ้นกล่าวกับซ่งตั๋วว่า “เมืองตงอยู่ห่างจากภูเขาเหมืองถ่านหินของเหอหงประมาณสองสามร้อยลี้ ขับรถครึ่งวันก็ถึงแล้ว พรุ่งนี้เจ้าลองตรวจนับเสบียงดู ขับรถบรรทุกร้อยค
You may also like
สตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.2M viewsพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่237.5K viewsหลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
เชี่ยเก้อจวี๋จื่อ218.8K viewsบันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง73.4K viewsคณิกาที่รักของชิงอ๋อง
ชาไทยเย็น865 viewsบรรณาการไม่หาญรัก
จันทร์ส่องแสง578 viewsทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ
ต้าซินซิน8.0K viewsเจ้าสาวของท่านพี่
นักเขียนบ้านนา197 views
