บทที่ 1111

“นังสารเลว!” ฮองเฮาตวาด “นางคือองค์หญิงรองแห่งแคว้นจิ้ง อีกทั้งยังเป็นดวงใจของฝ่าบาท จะไร้ที่พึ่งได้อย่างไรกัน?”

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “หม่อมฉันพูดผิดไปแล้วเพคะ”

แต่ฮองเฮาคงฟังออก ว่านางกำลังหมายถึงสิ่งใด

แล้วก็จริงดังคาด

ฮองเฮาแค่นหัวเราะเบาๆ “จริงๆ แล้วเรารู้ เจ้าเป็นห่วง กลัวว่าเราจะทำร้ายนาง เจ้าสบายใจได้ เด็กที่ยังเดินไม่เป็นอย่างองค์หญิงน้อย เราไม่ใส่ใจอยู่แล้ว อีกอย่าง วันนี้เจ้าก็เห็นแล้ว หากองค์หญิงน้อยเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เราก็คือคนแรกที่ถูกสงสัย เราไม่โง่หาเรื่องใส่ตัวหรอก!”

ได้ยินเช่นนี้ เฉียวเนี่ยนจึงค่อยคลายความกังวลใจ แต่ไม่คิดว่าฮองเฮาจะเอ่ยต่อ “ยิ่งไปกว่านั้น เด็กเล็กเพียงนี้ ต่อไปเราขยับนิ้วเดียวก็บีบให้นางตายได้ จะต้องไปยุ่งยากให้ลำบากทำไม?”

ต่อไป?

หัวใจของเฉียวเนี่ยนพลันสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ฮองเฮาก็ลุกขึ้นแล้วหันมายิ้มให้เฉียวเนี่ยน “เอาล่ะ เวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้แล้ว เจ้ากลับออกจากวังไปเถอะ! อย่าลืมนำป้ายเข้าออกโรงหมอหลวงมาคืนล่ะ วันหน้า ก็อยู่ในจวนอ๋องผิงหยางให้สบายใจ อย่าออกมาเพ่นพ่านอีกเลย”

กล่าวจบ ฮองเฮาก็เสด็จจากไปท่ามกลางการรายล้อมของเหล่านางใ