LOGINShare
บทที่ 476
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 477
เซียวเหอเข็นเก้าอี้ล้อเข้ามาในห้องสาวใช้เห็นเขาก็รีบทำความเคารพ แต่สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความลำบากใจ "แต่ว่า... ฮูหยินท่าน...""ข้าจะพูดกับฮูหยินเอง" เซียวเหอกล่าวเสียงราบเรียบ เมื่อเห็นว่าสาวใช้ยังไม่ยอมไป เขาก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยด้วยสายตาเย็นชาเพียงปรายตามองก็ทำให้คนรู้สึกหนาวสั่น "ทำไม? หรือจะให้ข้าไปส่งเจ้า?"สาวใช้สะดุ้งเฮือก รีบตื่นตัวแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็วเฉียวเนี่ยนมองตามแผ่นหลังของสาวใช้ที่วิ่งหนีไป ก่อนจะส่ายศีรษะเบา ๆ อย่างจนใจจากนั้นก็หันไปมองเซียวเหอ เอ่ยขึ้นว่า "ท่านแม่สามีต้องมีเหตุผลแน่ ๆ ท่านพี่เซียวทำแบบนี้ เกรงว่าคงทำให้ท่านเสียใจ"เซียวเหอย่อมเข้าใจเจตนาของฮูหยินดีอยู่แล้วว่าทุกอย่างนั้น ล้วนทำเพื่อเขาทั้งนั้นแต่เขาไม่สามารถทำให้เฉียวเนี่ยนไม่ได้รับความยุติธรรมด้วยเหตุผลนั้นได้ทันใดนั้นก็กล่าวว่า "โรคขาของข้ายังไม่หายดี ท่านแม่คงเข้าใจ"เฉียวเนี่ยนคิดดูแล้วก็เห็นด้วยนางยังต้องรักษาโรคขาของเซียวเหออยู่ การอยู่ในเรือนเดียวกันก็สะดวกดีถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็คงจะรอจนกระทั่งนางรักษาขาของเซียวเหอจนหายดีแล้วค่อยจากไปสำหรับแม่เซียว ถ้านางไม่พอ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 478
คงไร้วาสนาจึงไม่อาจครอบครองได้!นางคิดเช่นนั้นมุมปากของนางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา แต่แล้วเสียงของเซียวเหอก็ดังขึ้นข้างหู"เนี่ยนเนี่ยน"เฉียวเนี่ยนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเซียวเหอแต่สิ่งที่นางเห็นกลับทำให้นางตกตะลึง เซียวเหอในตอนนี้กลับกำลังยืนอยู่!ร่างสูงสง่าของเขายืนอยู่ท่ามกลางกิ่งหลิวที่ห้อยระย้า เงาของกิ่งไม้บังใบหน้าของเขาไปครึ่งหนึ่ง เขายกมือขึ้นปัดกิ่งไม้ออก ดวงตาคมกริบเปล่งประกายเจิดจ้าเฉียวเนี่ยนเพิ่งได้สติ นางเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ "ท่านพี่เซียว ขาของท่าน เหตุใด...""ข้าหลอกเจ้า" เสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา แววตาหล่อเหลาฉายแววรู้สึกผิด "ข้าขอโทษ"คิ้วของเฉียวเนี่ยนค่อย ๆ ขมวดเข้าหากันนางรู้สึกไม่เข้าใจ "ท่านพี่เซียว เหตุใดท่านจึงต้องหลอกข้าด้วย? หรือว่าฝ่าบาทตรัสสิ่งใดกับท่านในวังเมื่อวานนี้? ท่านกังวลว่าคนที่เคยวางยาท่านยังไม่ล้มเลิกความคิดชั่วร้ายหรือ?"นางพยายามหาข้ออ้างแทนเซียวเหอแต่ไม่คิดเลยว่า คำตอบของเขาจะฟาดลงมาเหมือนสายฟ้ากลางวันแสก ๆ ทำให้เฉียวเนี่ยนถึงกับนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่เขากล่าวว่า "เพราะข้าทนปล่อยเจ้าไปไม่ได้""เมื่อวาน ข้า
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 479
เซียวเหอคิดในใจว่า ในสามปี หากนางยังคงไม่อาจชอบเขาได้ เช่นนั้นเขาย่อมทำตามสัญญาในคราแรก ต้องปล่อยนางไปอย่างที่นางต้องการแน่นอนว่าหากนางไม่เต็มใจ เขาย่อมไม่บังคับให้นางต้องอยู่ต่ออีกสามปีเขาเพียงแค่กำลังให้โอกาสตนเองเท่านั้นเฉียวเนี่ยนมองเซียวเหอด้วยความตะลึงงัน ทว่าในหัวกลับยุ่งเหยิงท่านพี่เซียวปฏิบัติต่อนางอย่างดี เรื่องนี้นางรู้ดีแต่ที่ผ่านมานางไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นระหว่างตนกับเซียวเหอยามนี้ คำพูดของเซียวเหอ สำหรับนางแล้วช่างกะทันหันเกินไปนักสามปีนางเคยให้สัญญานี้ไว้จริง ๆทว่าเวลานี้หาใช่อดีต นางจำต้องคิดให้รอบคอบยิ่งกว่าเดิมนางไม่ต้องการเห็นเขาและเซียวเหิงแตกหักกันในฐานะพี่น้อง อีกทั้งไม่อาจทนมองตระกูลเซียวที่แสนปรองดองต้องแตกแยกเพราะนางนางควรจากไป ออกเดินตามเส้นทางชีวิตของตนเองมิใช่พำนักอยู่ในเมืองหลวง พัวพันกับเรื่องราวในอดีตไม่รู้จบเหตุผลทุกประการต่างบอกกับนาง ว่าไม่อาจทำเช่นนี้ได้!ดังนั้น ฝีเท้าของนางจึงถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แม้ไม่อยากทำร้ายเซียวเหอ ทว่านางก็ยังคงขมวดคิ้วก่อนเปล่งเสียงออกมา "ข้า… ข้ารู้ว่าท่านพี่เซียวปฏิบัติต่อข้าอย่างดี… แต
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 480
เหลือเพียงนางและรอยยิ้มของนางเท่านั้นไม่นานนัก บ่าวรับใช้ก็พบทั้งสองและช่วยพาขึ้นฝั่งภายในห้อง เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่หน้าโต๊ะ มือประคองถ้วยน้ำขิงที่หนิงซวงยัดเยียดให้นาง"ถึงจะเป็นหน้าร้อน แต่ถ้าตกน้ำก็ยังมีโอกาสเป็นหวัดอยู่ดี เพราะฉะนั้นต้องดื่มนะเจ้าคะ!" หนิงซวงกล่าว พลางอ้อมไปด้านหลัง ค่อย ๆ ใช้ผ้าขนหนูซับผมของเฉียวเนี่ยนที่ยังแห้งไม่สนิทนางเหลือบมองออกไปด้านนอกแวบหนึ่ง ก่อนจะลดเสียงลง เอ่ยอย่างระแวดระวัง "คุณหนู อีกเดี๋ยวฮูหยินเซียวคงจะมาหาเรา หรือไม่… ให้บ่าวปิดประตู แล้วบอกไปว่าคุณหนูไม่สบายและเข้านอนแล้วดีหรือไม่เจ้าคะ?"เฉียวเนี่ยนจิบชาไปหนึ่งอึก ก่อนจะเลิกคิ้วถามอย่างฉงน "ทำไมรึ?"แม่เซียวจะมา ก็ปล่อยให้นางมาเถิด เหตุใดหนิงซวงจึงดูต่อต้านถึงเพียงนี้?หนิงซวงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตามตรง "บ่าวได้ยินข่าวลือบางอย่างในตลาดวันนี้ พูดกันว่าคุณหนูมีดวงพิฆาตสามี แล้ววันนี้คุณชายใหญ่ก็บังเอิญตกน้ำเข้าเสียอีก… บ่าวคิดว่าฮูหยินเซียวคงต้องโทษคุณหนูแน่ ๆ!"ได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหนิงซวงสีหน้าของอีกฝ่ายเคร่งเครียดนัก เมื่อเฉียวเนี่ยนเห็นดังนั้น ก็อดคิ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 481
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เซียวเหอก็หันมามองทางนี้อย่างกะทันหันสายตาทั้งคู่สบกัน เฉียวเนี่ยนก็มีแต่ถ้อยคำที่เซียวเหอกล่าวไว้ริมทะเลสาบในวันนี้วนเวียนอยู่เต็มหัว ใจกลางอกพลันสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่เซียวเหอกำลังเดินตรงมาทางนางนางตกใจและก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวฝีเท้าของเซียวเหอก็ชะงักลงเมื่ออยู่ห่างจากประตูห้องของนางสามก้าว เขาก็หยุดลง แล้วยกมุมปากยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า "พักผ่อนเถอะ"เฉียวเนี่ยนรีบพยักหน้า "เจ้าค่ะ ท่านพี่เซียวก็เช่นกัน""อืม" เขาพยักหน้า แล้วจึงหันหลังกลับเข้าห้องไปพอประตูห้องปิดลง สีหน้าของเซียวเหอก็หม่นหมองลงในทันทีท่าทางที่เฉียวเนี่ยนถอยหลังไปครึ่งก้าวเมื่อครู่ เขาเห็นชัดเจนดี และก็รู้ว่าวันนี้นางก็ยังคงตกใจกลัวอยู่ดีหรือว่าเขาจะตรงไปตรงมาเกินไปหน่อยหว่างคิ้วขมวดเล็กน้อย แต่ในหัวกลับปรากฏภาพรอยยิ้มสดใสของเฉียวเนี่ยนขึ้นมาอีกครั้ง มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบาง ๆ ตามไปด้วยเขาคิดว่า ดูเหมือนเรื่องราวก็ไม่ได้เลวร้ายถึงเพียงนั้นพูดออกไปแล้วก็ดี อย่างน้อยจากนี้ความดีของเขาที่มีต่อนาง ก็จะไม่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นความรักแบบพี่น้องอีกต่อไปส่
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 482
ตกดึกเฉียวเนี่ยนนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง หลับไม่ลงเลยไม่รู้เพราะอะไร พอหลับตาลงในวันนี้ ภาพใบหน้าของเซียวเหอก็ลอยเข้ามาให้เห็นทันทีบางเรื่อง หากไม่พูดถึงก็จะไม่เผลอนึกถึงแต่พอถูกเอ่ยขึ้นมาเมื่อใด ก็จะไหลบ่าราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก ไม่อาจขวางกั้นได้ ยิ่งพยายามไม่ใส่ใจ ก็ยิ่งห้ามความคิดไม่ให้ย้อนกลับไปไม่ได้!ถึงอย่างไรก็หลับไม่ลงอยู่ดีเฉียวเนี่ยนลุกขึ้นนั่ง หยิบเสื้อคลุมมาสวม แล้วเปิดประตูออกไปข้างนอกเดิมทีตั้งใจจะไปนั่งใต้ชิงช้า ชมจันทร์ รับลม คลายความกังวลแต่พอเพิ่งก้าวออกจากประตู นางก็เงยหน้ามองไปยังต้นอู๋ถงโดยไม่รู้ตัวกิ่งใบหนาแน่น มองไม่ออกในทันทีว่ามีใครอยู่หรือไม่แต่นางก็ยังคงระมัดระวัง ขณะเดินไปใต้ต้นไม้ก็มองขึ้นไปบนต้นอู๋ถงไปด้วยจนกระทั่งแน่ใจว่าบนต้นอู๋ถงนั้นไม่มีใครอยู่จริง ๆ เฉียวเนี่ยนถึงได้นั่งลงอย่างวางใจชิงช้าแกว่งเบา ๆ พระจันทร์กลมสวยก็โผล่ให้เห็นเป็นระยะจากเบื้องหลังเงาไม้เฉียวเนี่ยนคิดในใจว่าหากตอนนี้มีเหล้าบ๊วยอยู่ในมือสักไห ก็คงเข้ากับบรรยากาศไม่น้อยแต่แล้วก็มีใบไม้จากต้นอู๋ถงใบหนึ่งค่อย ๆ ร่วงหล่นลงมาตรงหน้าเพิ่งจะต้นฤดูร้อน ทำไมถึงมีใ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 483
ก่อนหน้านี้ หญิงชราคนนี้ก็เคยบรรยายลักษณะของคนที่สั่งให้นางทำเช่นนี้จี้เยว่ฟังจากคำบรรยายแล้วพบว่าคล้ายกับเซียวเหิงไม่น้อย จึงพานางมาหาเซียวเหอ เพื่อให้เซียวเหอเป็นคนตัดสินเพียงแต่ เขาไม่ได้หวังว่าหญิงชรานี้จะกล้าชี้ตัวเซียวเหิงต่อหน้าทุกคน ขอแค่นางเหลือบมองเซียวเหิงหลาย ๆ ครั้งก็พอแล้วและตอนนี้ ดวงตาของหญิงชราคู่นั้น ก็พลันหันไปมองเซียวเหิงอยู่เรื่อย ๆ แม้ปากจะไม่ได้เอ่ยอะไร ทว่ากลับทำให้ทุกคนเข้าใจได้ทันที ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือเซียวเหิง!เฉียวเนี่ยนหันไปมองเซียวเหิงโดยไม่รู้ตัว นางเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าข่าวลือทั้งหลายนอกเรือนนั้น จะเป็นฝีมือของเซียวเหิงแต่พอคิดอีกที กลับไม่รู้สึกแปลกใจเลยแผนการแปลก ๆ ของเซียวเหิงมีอยู่มากมายมาแต่ไหนแต่ไร สมัยเด็ก ๆ ตอนที่พาไปล้างแค้น ส่วนใหญ่ก็มาจากแผนของเซียวเหิงทั้งนั้นกลอุบายพวกนี้ หากใช้ในสนามรบ ก็คงเรียกว่าเฉลียวฉลาดมากแต่พอเอามาใช้กับนางแล้ว อย่างไรก็รู้สึกว่าออกจะต่ำช้าไปหน่อยสีหน้าของพ่อเซียวกับแม่เซียวตอนนี้ก็ดูจะอึมครึมถึงขีดสุด สายตาที่มองไปยังเซียวเหิงก็เต็มไปด้วยความตำหนิแม้แต่เซียวชิงหน่วนก็อดไม่ได้ที
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 484
นอกจากนี้ ยังมีคำพูดบางประการที่กล่าวใส่ร้ายเฉียวเนี่ยนแต่ที่น่าสังเกตคือ ลายมือของคนเขียน...พ่อเซียวเผลอถลึงตาใส่เซียวเหิงเด็กนี่ไม่โง่ เขียนด้วยมือซ้าย เป็นเพียงเขาคนเดียวที่เป็นพ่อจะรู้ได้ทันใดนั้นเขาก็เก็บจดหมายไว้ แล้วถามต่อไปว่า "ทำไมคนนั้นถึงมาหาเจ้า? เจ้ามีเรื่องอะไรกับสะใภ้ใหญ่ของตระกูลข้าหรือ?"หญิงชราตกใจจนรีบปฏิเสธ "ไม่มี ไม่มีเรื่องอะไรเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยเป็นแค่คนธรรมดา จะมีเรื่องอะไรกับนายหญิงน้อยใหญ่ได้เล่า? แค่... "หญิงชรากำลังจะพูด แต่กลับหยุดคำพูดไว้เซียวชิงหน่วนที่มีนิสัยร้อนรนอยู่แล้ว เมื่อเห็นหญิงชราพูดติดอ่าง จึงโกรธจัดจนไม่สามารถทนได้ "อย่ามัวแต่พูดอ้อมค้อม รีบพูดมาให้จบ!"หญิงชราจึงพูดด้วยเสียงอ่อน ๆ อีกครั้ง "แค่... ข้าน้อยชอบพูดคุยกับผู้คน ไปมาหาสู่กับพวกหญิงสาวหลายคนตามปกติ ก็เลย..."คำพูดถัดไปไม่จำเป็นต้องพูดต่อ ทุกคนก็น่าจะเดากันได้ว่า นี่คือหญิงชราที่มีชื่อเสียงเรื่องปากเปราะในเมืองหลวง!แต่อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงที่ปากพล่อยพวกนี้โดยปกติจะไม่ค่อยได้ติดต่อกับชนชั้นสูงเท่าไหร่ จึงไม่มีใครในตระกูลเซียวที่จำนางได้ทว่าทหารในกองทัพของเซียวเหิงส่วนใ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 536
หลังจากท่านโหวหลินแสดงความขอบคุณเสร็จแล้วก็ออกไปภายในห้องทรงอักษรจึงเหลือเพียงเซียวเหอกับฮ่องเต้เมื่อเห็นสีหน้าหม่นหมองของเซียวเหอ ฮ่องเต้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "เป็นอะไรไปหรือ? ไม่พอใจรึ? หรือเจ้าคิดจะกวาดล้างจวนโหวจนหมดสิ้นกันเล่า?"เซียวเหอรีบประสานมือคำนับ กล่าวเสียงเบา "กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ"ฝ่าบาทถอนพระทัยเบา ๆ "ตระกูลหลินก็เป็นขุนนางที่บุกเบิกแผ่นดินนี้ หากว่าข้าสามารถไม่ใยดีทุกสิ่งและกวาดล้างตระกูลหลินได้ ป่านนี้ตระกูลหลินก็คงไม่หลงเหลืออยู่แล้ว"หลังความวุ่นวายของกษัตริย์ทั้งห้า ตระกูลหลินก็ควรจะสิ้นชื่อไปแล้วเซียวเหอไม่ได้ตอบอะไร ฝ่าบาทเหลือบตามองเขาอีกครั้ง พลางยิ้มบาง ๆ "ยิ่งไปกว่านั้น นั่นก็คือบ้านเกิดของเนี่ยนเนี่ยน หากเจ้าอยากทำเพื่อเนี่ยนเนี่ยนจริง ๆ เจ้าก็ควรจะเก็บตระกูลหลินไว้"จะให้เฉียวเนี่ยน ไม่สิ หลินเนี่ยนต้องมีความแค้นลึกฝังใจกับบ้านเกิดของตนเองกระนั้นหรือ?สีหน้าเซียวเหอเรียบเฉย แต่ก็พยักหน้าเล็กน้อย "ฝ่าบาทตรัสถูกแล้ว"แต่ในใจเขากลับคิดว่า หากเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ นางจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร?นางคงไม่สนใจหรอกนางยังอยากจะตัดขาดกับจวนโหวเสียด้วยซ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 535
มองแผ่นหลังของเซียวเหิงลับตาไป เซียวเหอก็จึงหรี่ตาลงด้วยแววตาลึกล้ำ ก่อนจะหันกายมุ่งหน้าสู่ห้องทรงอักษรภายในห้องทรงอักษร นอกจากเซียวเหอแล้ว ยังมีท่านโหวหลินอยู่ด้วยเรื่องราวผ่านพ้นมานานเพียงนี้แล้ว แต่ท่านโหวหลินกลับดูชราลงไปถนัดตา เดิมทีเพียงขมับขาวซีดเล็กน้อย บัดนี้กลับกลายเป็นศีรษะขาวโพลนทั้งหัวฮ่องเต้ทอดพระเนตรเห็นท่านโหวหลินเป็นเช่นนั้น ก็รู้สึกสะท้อนพระทัยอยู่ไม่น้อย จึงตรัสขึ้นอย่างอดมิได้ว่า "พูดมาเถอะ เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่?"ท่านโหวหลินไม่กล่าวสิ่งใดเซียวเหอจึงก้าวขึ้นข้างหน้า คารวะหนึ่งครั้งแล้วกล่าวขึ้นว่า "ขอพระราชทานกราบทูล ฝ่าบาท สามปีก่อน ท่านโหวหลินตาถั่ว มองคนผิด เอาสตรีที่แอบอ้างว่าเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว หรือก็คือหลินยวนนั้น มารับไว้เป็นลูกสาว ส่วนบุตรสาวแท้ ๆ กลับถูกนับว่าเป็นบุตรสาวบุญธรรม เท่ากับเป็นการลวงเบื้องบน ก่อให้บุตรสาวที่แท้แห่งจวนโหวต้องทนทุกข์ทรมานถึงสามปี บัดนี้ยังไม่ทราบชะตากรรมเป็นตาย ขอฝ่าบาททรงโปรดสอบสวนให้ถึงที่สุดด้วยเถิด"คำว่าลวงเบื้องบนเปรียบดั่งศิลาก้อนใหญ่กระแทกลงมา ท่านโหวหลินทรุดตัวคุกเข่าลงในทันทีแต่กลับหาได้กล่าว
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 534
ในเมืองหลวง ภายในพระราชวังเซียวเหอเข้าวังครั้งนี้ตามพระราชโองการท้องพระโรงอันกว้างใหญ่ ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ต่างยืนเรียงรายอยู่สองฟาก ซ้ำเซียวเหอเองแม้จะมาในคราบชาวบ้านธรรมดา ทว่ากลับก้าวเดินอย่างมั่นคง ไม่รีบร้อน ไม่ช้าเกินไปเพียงไม่นาน เซียวเหอก็เดินไปถึงกลางท้องพระโรง พลางสะบัดชายเสื้อเบา ๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ข้าน้อยเซียวเหอ ขอถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”ขณะนั้นเอง ข้างกายเขายังมีอีกผู้หนึ่งที่คุกเข่าอยู่เช่นกันซุนเซี่ยนเมื่อเห็นเซียวเหอ เหงื่อเม็ดโตบนหน้าผากของซุนเซี่ยนก็ไหลลงมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ ความโกรธแค้นลุกลามอยู่ในอก แต่ต่อหน้าฮ่องเต้ แม้แต่จะชำเลืองมองเซียวเหอสักนิดก็ยังไม่กล้าแล้วเสียงของฮ่องเต้ก็ดังขึ้น "ซุนเซี่ยนไร้ความสามารถ ปลดออกจากตำแหน่งขุนนางทันที ถอดเบี้ยหวัดทั้งหมด! นับแต่วันนี้เป็นต้นไป ตำแหน่งผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ ให้เซียวเหอรับหน้าที่แทน!"เมื่อได้ยินดังนั้น เซียวเหอก็โค้งตัวทำความเคารพช้า ๆ "ข้าน้อยน้อมรับพระราชโองการพ่ะย่ะค่ะ"ซุนเซี่ยนย่อมไม่เต็มใจแต่เมื่อวานนี้ที่ท้องพระโรง ราชครูชิวเป็นหัวเรือใหญ่ ร่วมกับบรรดาขุนนางอีกนับสิบคน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 533
ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงบางอย่างดังกรอบแกรบมาจากในเรือน"เพล้ง!"ฉู่จืออี้ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางขวานในมือลง ลุกเดินไปยังหน้าประตูร่างของเขานั้นสูงใหญ่เกินไปเพียงแค่ยืนตรงประตู ก็สามารถบดบังแสงจากด้านนอกไว้ได้เกือบหมด ทำให้บรรยากาศในห้องพลันมืดลงอย่างเห็นได้ชัดเฉียวเนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองฉู่จืออี้ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าต้องการจะดื่มน้ำ แต่จับไม่มั่น…"ถ้วยจึงร่วงตกแตกกระจายเศษถ้วยกระจายเต็มพื้นฉู่จืออี้มองไปยังเศษถ้วยข้างเท้าของนาง ก่อนจะยกเท้าก้าวเข้าไป ดึงแขนเสื้อที่ม้วนขึ้นขณะฟืนลง แล้วยื่นแขนขวาออกไปให้นาง "เจ้าไปนั่งก่อน ข้าจะเก็บเอง"ขาซ้ายของเฉียวเนี่ยนไม่สามารถแตะพื้นได้ ขณะนี้เท้าขวาของนางก็ล้อมรอบด้วยเศษถ้วย หากเผลอเหยียบเข้าไปล่ะก็คงแย่แน่เฉียวเนี่ยนจึงไม่เกรงใจนัก ยื่นมือขึ้นจับแขนเขาไว้เเขนนั้นแน่นแข็งราวกับเหล็กกล้าเฉียวเนี่ยนอดตกใจไม่ได้ ก็แค่พรานป่า เหตุใดร่างกายถึงได้กำยำยิ่งกว่าทหารในกองทัพเสียอีก?แต่บนใบหน้ากลับไม่เผยอารมณ์ใดออกมา นางกลับไปนั่งที่ข้างเตียง ก่อนจะเห็นเขาเดินไปที่ประตู หยิบไม้กวาดมากวาดเศษถ้วยทั้งหมดลงกระด้ง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 532
ในเวลาเดียวกัน ที่หมู่บ้านเหอวานห่างออกไปถึงสามร้อยลี้ เฉียวเนี่ยนยังคงเหม่อมองกำไลหยกที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ นั้นนางไม่ใช่คนที่ชอบคิดวกวนไปมา เมื่อเห็นกำไลหยกแตก นางย่อมรู้สึกเศร้าและเจ็บปวดแต่เมื่อนางลองคิดกลับกัน การที่นางลอยมาตั้งไกลจากเมืองหลวงถึงที่นี่แล้วยังรอดชีวิตมาได้ อาจเป็นเพราะกำไลหยกที่แม่ของจิ่งเหยียนให้มานั้นช่วยปัดเป่าเคราะห์ภัยก็เป็นได้ความคิดเช่นนี้ แม้จะทำให้นางยิ่งรู้สึกเสียใจ แต่ในใจก็พลันมีไออุ่นลอยแทรกขึ้นมานางมักจะรู้สึกว่า ในความลี้ลับเหนือธรรมชาติ จิ่งเหยียนได้ปกป้องนางไว้ครั้งแล้วครั้งเล่าฉู่จืออี้นั่งลงหน้ากองฟืนอีกครั้งหยิบขวานขึ้น วางฟืนให้มั่น เสียง 'ผั่บ' ดังขึ้น ฟืนก็แยกออกเป็นสองท่อนเรียบร้อยเขาเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว มองเข้าไปในเรือนหน้าต่างไม้เปิดแง้มอยู่ เห็นเลือนลางถึงมือของนางที่กำลังประคองกำไลหยกไว้ฉู่จืออี้รู้ว่าจิ่งเหยียนมีน้องสาวคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เขากับจิ่งเหยียนถูกล้อมอยู่ในหุบเขา เขาเคยถามจิ่งเหยียนว่าในครอบครัวยังมีใครเหลืออยู่บ้างจิ่งเหยียนบอกว่า เขามีน้องสาวคนหนึ่ง ความปรารถนาสูงสุดของเขาตลอดชีวิต คืออยากให้น้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 531
เซียวเหิงโดนต่อยหนึ่งหมัด เขาไม่ได้หลบ กลับชกสวนกลับไปอย่างรวดเร็วหนึ่งหมัด "ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ต้องการนางแล้วหรือ? วันนั้นตอนที่นางถูกพาตัวไปยังกรมซักล้าง เหตุใดเจ้าถึงได้ปกป้องแต่หลินยวน!"หลินเย่ว์รับหมัดไปหนึ่งหมัด ถอยหลังไปสองก้าว แล้วก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง "แล้วเจ้าเล่า! หากเจ้ารักนางจริง เหตุใดถึงไม่ปกป้องนาง? ในเมื่อเมื่อก่อนก็ไม่ได้รักนางถึงเพียงนั้น แล้วเหตุใดตอนนี้ถึงกลับมากักขังนางไว้อีก! เป็นเจ้าต่างหากที่ทำให้นางตาย!""เจ้าหุบปาก!" เซียวเหิงโกรธจนสุดขีด เข้าตะลุมบอนกับหลินเย่ว์ทั้งสองมิได้ชักดาบออกมา และไม่ใช้ท่วงท่าวรยุทธ์ด้วยเช่นกันก็ราวกับเด็กสามขวบคนหนึ่ง เจ้าต่อยหนึ่งหมัด ข้าต่อยหนึ่งหมัด ไม่มีใครเอาชนะใครได้เสียทีไม่รู้ว่าต่อสู้กันไปนานแค่ไหน ในที่สุดทั้งสองก็ล้มลงนอนอยู่บนพื้นบนใบหน้าต่างมีรอยฟกช้ำ บวมเป่ง หน้าดำหน้าเขียวดวงตาของหลินเย่ว์เหม่อมองฟ้าอย่างไร้จิตวิญญาณ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของเนี่ยนเนี่ยนสิ่งที่เซียวเหิงด่าก็ถูกแล้ว เขาซึ่งเป็นพี่ใหญ่คนนี้ ทำไมถึงจดจำนางไม่ได้?เขาน่ะหรือ คู่ควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนาง?ส่วนเซียวเหิงก็มองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 530
ไม่นานนัก ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็จากไปเซียวเหอก็พาคนลากโลงศพออกไปหลินเย่ว์หันกลับมามองคนของตน แล้วเอ่ยว่า "ตามหาต่อไป"แม้ในความคิดของเขา ศพนั้นน่าจะเป็นเนี่ยนเนี่ยนมากที่สุดแต่ในเมื่อยังมีโอกาสที่จะไม่ใช่ ก็ต้องตามหากันต่อเอ่ยจบกำลังจะจากไป กลับนึกไม่ถึงว่าจะถูกเซียวเหิงเรียกไว้"หมอตำแยแซ่เฉานี่อย่างไร?" เสียงของเซียวเหิงแผ่วเบา คำพูดของฮูหยินหลินเมื่อครู่ ดึงดูดความสนใจของเขาเขาเองก็รู้เรื่องที่จวนโหวรับหลินยวนกลับมาเมื่อหลายปีก่อนหมอตำแยที่ทำคลอดให้ฮูหยินหลินสับเปลี่ยนเนี่ยนเนี่ยนกับหลินยวนแล้วทำไมบัดนี้ถึงมีหมอตำแยแซ่เฉาโผล่มาอีกคนหลินเย่ว์มองเซียวเหิงด้วยสายตาเย็นชา ไม่คิดจะตอบเขา และกำลังจะหันหลังเดินจากไปแต่เดินออกไปได้แค่สองก้าว ความชั่วร้ายในใจก็ครอบงำเขาเขาค่อยๆ หันกลับมามองเซียวเหิง มุมปากยิ้มเยาะ "เมื่อครึ่งเดือนก่อน ก็คือวันที่สองหลังจากเนี่ยนเนี่ยนตกแม่น้ำฉางหยาง หมอตำแยแซ่เฉามาที่จวนโหว นางบอกว่าเนี่ยนเนี่ยนต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของจวนโหว"ทันทีที่คำพูดจบลง หลินเย่ว์ก็มองเห็นดวงตาลึกล้ำของเซียวเหิงค่อยๆ เผยความตกใจออกมาจากนั้น เขาก็พุ่งเข้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 529
ทันทีที่โลงศพเปิดออก กลิ่นเหม็นเน่ารุนแรงก็โชยออกมาท่านโหวหลินแทบจะอาเจียนออกมาในทันที และเมื่อเห็นร่างในโลงศพ เขาก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าวครึ่งเดือน ร่างกายก็เริ่มบวมเน่าแล้วใบหน้าของหญิงสาวไม่สามารถระบุลักษณะได้อีกต่อไป แม้แต่สีผิวก็เปลี่ยนไปแล้วทว่าแม้ท่านโหวหลินจะมองเพียงแวบเดียว เขาก็มั่นใจอย่างประหลาดใจว่า "นี่ไม่ใช่เนี่ยนเนี่ยน!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหิงราวกับถูกสะกดจิตก็เงยหน้าขึ้นมองท่านโหวหลินทันทีดวงตาของเขาราวกับเต็มไปด้วยความหวังหลินเย่ว์ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาคิดว่าหากท่านโหวหลินมั่นใจเช่นนี้ บางทีอาจไม่ใช่นางจริงๆเซียวเหอเหลือบมองเซียวเหิงที่อยู่ไม่ไกลโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงถามว่า "ท่านโหวพูดเช่นนี้ได้อย่างไร?"เสียงของท่านโหวหลินสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า "พวกเจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือ? เนี่ยนเนี่ยนมีรอยแผลเต็มตัว! หรือตกลงไปในน้ำ รอยแผลจะหายไป?"ร่างของหญิงสาวนี้ไม่มีรอยแผลเป็นเลย!นี่คือสิ่งที่เซียวเหิงและเซียวเหอกำลังสงสัยเซียวเหอมองไปยังเซียวเหิงที่อยู่ไม่ไกล จากนั้นจึงเอ่ยว่า "เหิงเอ๋อร์บอกว่า ก่อนหน้านี้เขาเคยมอบยาทาแผลเป็นให้เนี่ยนเนี่ยน ฉะนั้นเนี
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 528
ทำไมถึงแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบนี้...ดวงตาของเฉียวเนี่ยนเปียกชื้นในทันทีกำไลนี้เป็นตัวแทนการยอมรับของตระกูลจิ่งที่มีต่อนาง เป็นเครื่องยืนยันความสัมพันธ์ของนางกับจิ่งเหยียน นางทะนุถนอมมันมาโดยตลอด แต่ในที่สุดก็แตกสลายอยู่ดีความรู้สึกเจ็บปวดในอกแผ่ซ่าน เฉียวเนี่ยนก้มหน้าลง ไม่ต้องการให้ไป๋อวี่เห็นความผิดปกติของนาง จึงเอ่ยเพียงเสียงทุ้มต่ำว่า "ขอบคุณพี่ไป๋มาก"เอ่ยจบก็หันหลังเดินกลับบ้าน กระโดดไปข้างหน้าและข้างหลังโดยจับผนังไว้ทว่าไป๋อวี่เห็นน้ำตาหยดนั้นที่หยดลงบนกำไลหยกในเวลานี้ เมืองหลวงที่อยู่ห่างออกไปสามร้อยลี้ข่าวการค้นพบเฉียวเนี่ยนแพร่กระจายออกไป ทำให้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินรีบเร่งออกจากเมืองหลวงตลอดทางฮูหยินหลินรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก แม้ว่าท่านโหวหลินจะจับมือนางไว้ตลอดเวลา มือของนางก็ยังคงเย็นเฉียบเมื่อพวกเขาลงจากรถม้าที่ชานเมืองหลวงและเห็นโลงศพขนาดใหญ่ ขาของฮูหยินหลินก็อ่อนแรงทันที แทบล้มลงกับพื้นไม่ใช่ว่าพวกเขาพบคนแล้วหรือ?ทำไมถึงเป็นโลงศพ?ดวงตาของหลินเย่ว์เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เมื่อเห็นท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเดินเข้ามา เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค
