ตอน 93 ฉันเอง

อีกไม่กี่วัน โอมก็จะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เด็กหนุ่มไปเชียงใหม่เพื่อกราบลามารดาเสียก่อน

"อยากให้แม่ไปส่งที่สนามบินไหม"

จีรานุชถามลูกชายอย่างอ่อนโยน ใจนางอยากไปส่งลูกวันเดินทางอยู่แล้ว แต่ต้องถามโอมก่อนว่าเขาสบายใจหรือเปล่า

"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ เดินทางเหนื่อยเปล่าๆ นี่โอมก็เลยมาหาแม่เองแล้วไง"

จีรานุชเอื้อมมือไปจับมือลูกชาย แม้นางจะเป็นนักบวชแต่ความเป็นแม่ไม่ได้หายไป จะไม่ได้เจอลูกอีกหลายปีก็อยากจะสัมผัสคนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข คนที่นางอุ้มท้อง คลอด และเลี้ยงดูเขามาด้วยความรักจนเติบใหญ่มาเป็นชายหนุ่มที่สง่างามได้ถึงเพียงนี้

แต่ถึงเขาจะไม่ได้น่ารักอย่างตอนนี้ ก็ไม่เคยมีสักนาทีที่คนเป็นแม่จะไม่ภาคภูมิใจ

ก่อนโอมจะกลับ จีรานุชบีบมือเขาไว้แน่น เงยหน้ามองลูกชายที่สูงกว่าแม่ไปเยอะแล้ว

"โอม...ลูกยังฝันร้ายอยู่อีกไหม"

จีรานุชไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้เลยหรือไม่ก็อยากจะอ้อมค้อมได้มากกว่านี้ แต่นางไม่เห็นประโยชน์จึงถามออกไปตรงๆ เลยดีกว่าแม้ว่ามันอาจกระทบแผลใจของทั้งคู่

แต่โอมกลับสงบนิ่งกว่าที่นางคิด

"ไม่ค่อยแล้วครับแม่ ที่จริงครั้งสุดท้ายที่โอมฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นก็นานหลายเดือนแล้ว ยิ่งช่ว