ซุปตาร์

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ(ภาคอีสาน)

หมู่บ้านแห่งนี้ เป็นหมู่บ้านเล็กๆ รายรอมด้วยเทือกเขาสูง ต้นไม้ ป่าเขียวขจี มีธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ พืชพรรณนานาชนิด เป็นหมู่บ้านที่ใช้วิถีชีวิตแบบพอเพียง

"นิชา" ณัฐณิชา สุภาวิญญ์ สาวน้อยบ้านนาวัยเพียง 18 ปี อาศัยอยู่ที่นี้ตั้งแต่เกิด สาววัยใส ในความสูงประมาณ 160 ซม. หน้าตาน่ารัก ผิวพรรณขาวสะอาดตา สวมชุดนักเรียนมัธยมปลาย เดินมาพร้อมกับเพื่อน 2 คน ที่พึ่งกลับมาจากโรงเรียนร้อมกัน

"นิชา นิชา นั่นมันแมนกองถ่ายเพิ่นมาถ่ายหนังบ่ว่ะ?"(นิชา นิชา นั่นใช่กองถ่ายเขามาถ่ายหนังกันใช่ไหม?) น้ำฝน เพื่อนสนิทของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับชี้นิ้วให้เพื่อนดู เมื่อเห็นเป็นรถกองถ่ายละคร

"น่าสิแมน"(น่าจะใช่) นิชาหันหน้าไปตามทางที่เพื่อนชี้ แล้วตอบ

"กองของอีหยัง กูอยากไปเบิ่งเด้...อยากเห็นพระเอก"(กองของอะไร กูอยากไปดู อยากเห็นพระเอก) ตังเม เพื่อนอีกคนพูดขึ้นอย่างดีใจ โอ้ยพวกบ้าดารา

"มึงนี่กะบ้าแต่ดาราเนาะ"(มึงนี่บ้าดาราเนาะ) นิชาเอ็ดเพื่อน

"ได้เห็นโตจริง ได้ถ่ายรูปนำจักเทื่อกะบุญแล้วนิชา"(ได้เห็นตัวจริง ได้ถ่ายรูปด้วยสักครั้งก็เป็นบุญแล้วนิชา) ตังเมเอ่ย

"บ่เว้านำมู่มึงแล้ว...ไปกลับบ้าน!!"(ไม่พคุยกับพวกมึงแล้ว...ไปกลับบ้าน) นิชาเอ่ยขึ้น พร้อมชวนเพื่อนเดินกลับบ้าน

"ไปแยกย้าย อ้อ ...พอกันมื้ออื่นงานเลี้ยงเด้อ แต่งโต๋งามๆ คือหน้าตาแน่เด้อมึงนิชา"(ไปแยกย้าย อ้อ...เจอกันพรุ่งนี้งานเลี้ยง แต่งตัวสวยๆ ให้เหมือนหน้าตาบ้างนะนิชา) น้ำฝนพูดขึ้น เพราะพรุ่งนี้ เป็นวันสอบวันสุดท้าย และทั้งห้องก็มีการกินเลี้ยงฉลองเล็กๆน้อย และหันจ้องหน้านิชา พร้อมพูดเหน็บแนมเพราะเพื่อนของเธอก็เป็นคนสวย แต่ไม่ชอบการตัวเอาเสียเลย

"ฮู้แล้ว"(รู้แล้ว) นิชาตอบ

อีกด้านของกองถ่าย

"ไปร์" นรวิชญ์ อัครโยธินนารัตน์ นักแสดงหนุ่มวัย 29 ปี สูงโปร่ง ผิวขาว กรอบหน้านิ่งๆ ใส่แว่นกันแดดกับหมวกแก๊ป ขับรถหรูคู่ใจมาเอง ไม่ใช่รถที่กองถ่ายไม่มีให้ แต่เพราะความอยากเป็นส่วนตัว เขาเลยต้องขับรถมาเอง ปกติเขาไปถ่ายละครที่ไหน ใกล้หรือไกล เขาจะเอารถไปเองตลอด

ไปร์ ขับเข้ามาให้หมู่บ้าน จอดตรงแยกกลางทางเพราะไม่รู้ว่าเขาจะต้องไปทางไหนต่อ ป้ายบอกทางก็ไม่มี แถมทางที่ปักหมุดมา ก็ดันมาสุดอยู่แค่นั้น ตรงทางแยกพอดี

นิชากำลังเดินแยกจากเพื่อนมา กำลังจะเดินเข้าซอยไปทางบ้านตนพอดี ก็เจอกับรถยนต์คันหรูจอดตีไฟเลี้ยวอยู่กลางเเยกพอดี

"จอดแม่นว่าทางพ่อเพิ่นมาสร่างไว้เนาะ"(จอดยังกะที่พ่อเขามาสร้างไว้เนาะ) นิชาบ่นในใจ

"น่ารักฉิบหายเลยว่ะ" ไปร์สบถออกมาเมื่อเจอกับสาวน้อยในชุดนักเรียนมัธยมปลายเดินส่วนทางมา

ชายหนุ่มจึงลดกระจกรถลง แล้วชะโงกหน้าออกถามหญิงสาว

"น้อง น้อง น้องครับ" ไปร์เอ่ยเรียกหญิงสาว

".." หญิงสาวทำหน้างงเล็กน้อย พร้อมกับชี้นิ้วมาหาตัวเอง เพราะชายหนุ่มตรงส่วมแว่นดำ แถมใส่อีก เธอเลยมองไม่ออกว่าเป็นใคร

"เรียกหนูเหรอคะ" นิชาถาม

"น้องนั้นแหละ.."ไปร์ย้ำ

"อ๋อ...คะ"

"ที่พักของกองถ่ายเขาอยู่ไหน?" ไปร์เอ่ยถาม

"ขับตรงไปเลยคะ เลยที่ทำการผู้ใหญ่บ้านไปนิดเดียวก็ถึงแล้วคะ"นิชาเอ่ยตอบ

"อ๋อ...โอเค ขอบใจมาก"ไปร์เอ่ยขอบคุณ พร้อมกับกดปิดกระจกรถ และขับรถตรงไป

บ้านของนิชา

"กลับมาฮอดแล้ว...กะฟ้าวไปหุ่งข้าว เฮ็ดกับข้าว นั่งอยู่เฮ็ดหยัง?"(กลับมาถึงแล้ว...ก็รีบไปหุ่งข้าว ทำกับข้าว นั่งอยู่ทำไม) น้ำมนต์ ออกคำสั่งเมื่อเห็นน้องสาวต่างมารดากลับมาจากโรงเรียน

เธอเป็นลูกติดแม่เลี้ยงเธอมา อายุห่างกับเธออยู่ปีหนึ่ง ซึ่งปีนี้เธอเข้ามหาลัยแล้ว นิสัยเอาแต่ใจ ชอบออกคำสั่งกดขี่ข่มแหงเธอ ต่อหน้าผู้เป็นพ่อ จะแสร้งเป็นว่ารัก ห่วงใย พูดจาหวานๆใส่เธอ แต่ลับหลังกลับเป็นคนละคน

"จ๊ะ" รับคำสั้นๆ แล้วเดินเลี่ยงไปในครัว เพราะเธอไม่อยากต่อความ

ที่โต๊ะอาหาร

"มนต์ เป็นจังใด๋แน่ลูก เรียนมหาวิทยาลัยปีแรก"(มนต์ เป็นยังไงบ้างลูกเรียนมหาลัยปีแรก) มาลี ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาว

"มนต์ไม่คุยกับแม่แล้วคะ แม่ชอบพูดอีสานใส่มนต์" น้ำมนต์เอ็ดแม่

"จ๊ะๆลูก ไม่พูดก็ได้" มาลี เอ่ยรับคำ

"ก็ดีคะ ปีสองมนต์ขอไปอยู่หอด้านนอกได้ไหมคะ"เธอเอ่ยปากขอแม่ เพราะเธออยากไปใช้ชีวิตแบบอิสระเหมือนเพื่อนๆบ้าง

"จ้า...แล้วแต่ลูกเลยจ๊ะ"มาลีตอบ

"นิชาเด้ลูก...ได้หม่องเรียนไป่"(นิชาล่ะลูก...ได้ที่เรียนยัง) นิรุตติ์ ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาว

"ได้แล้วจ้า..." นิชาเอ่ยตอบพ่อ

"ขาดอีกหยังกะบอกพ่อเด้อลูก"(ขาดเหลืออะไรก็บอกพ่อนะลูก) นิรุตติ์เอ่ยถามลูกสาว

"บ่จ้า นิสอบทุนได้เรียนพยาบาลนำ พ่อบ่ต้องเป็นห่วงเลย"(ไม่คะ นิสอบทุนได้พยาบาลด้วย พ่อไม่ต้องเป็นห่วงเลย)นิชาตอบ

"เก่งหลาย...ลูกพ่อ"(เก่งมาก...ลูกพ่อ) พูดพร้อมกับมือลูกศรีษะลูกเบาๆอย่างเอ็นดู

"ขอบคุณหลายๆจ้าพ่อ ฮักอีพ่อเด้อ"(ขอบคุณมากไปเลยคะพ่อ รักพ่อนะคะ)นิชาเอ่ยขอบคุณผู้เป็นพ่อ

สองแม่-ลูกที่นั่งทานข้าวอยู่ใกล้ๆ ต่างแหร่ตามองเป็นระยะๆ เมื่อสองพ่อลูกพูดคุยกัน และแสดงความรักต่อกัน