ความห่วงใยที่หายไป

ซายน์...

" ฮัด ชิ่ว แค่ก แค่ก แค่ก" ฉันเดินไอเดินจามมาตลอดทางตั้งแต่เข้ามาในโรงงานทั้งที่ใส่แมสมาหลายชั้นแต่เพราะโรงงานเป็นโรงงานผลิตอุปกรณ์ก่อสร้างทำให้มีฝุ่นต่างๆเยอแยะมากมายทำให้ฉันสำลักและตอนนี้เหมือนฉันจะรู้สึกคันๆแสบๆผิวหนังโดยฉันลืมไปเลยว่าตัวเองแพ้ฝุ่นพวกนี้ ส่วนพอสเขาไม่ได้สนใจว่าฉันจะเป็นยังไงเพราะตอนนี้เขากำลังเดินไปดูเครื่องที่กำลังผลิตอะไรสักอย่าง ฉันเดินตามเขาเข้าไปซึ่งตรงส่วนนั้นมีคนงานกำลังทำงานกันอยู่หลายสิบคนทุกคนมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว คงจะงงว่าฉันเข้ามาทำไมเพราะดูๆแล้วข้างในนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นไม่มีผู้หญิงเลย 

"เครื่องจักรตัวใหม่ที่ผมสั่งมาให้เป็นไงบ้างทำงานได้ดีเท่าเครื่องตัวเก่าไหมพี่ยศ" พอสเดินไปถามชายคนนึงที่ดูอายุแล้วน่าจะแก่กว่าเขาหลายสิบปีที่สวมชุดช่างมีป้ายห้อยคอบอกตำแหน่งว่าเป็นหัวหน้าซ่อมบำรุง

"ดีมากๆเลยครับคุณพอส เครื่องตัวนี้ทำให้เราผลิตอะไหล่ได้มากถึงสองเท่าเลย แต่ก็สมกับราคาแล่ะครับเกือบสิบล้าน" หืมเกือบสิบล้านฉันอุทานในใจเครื่องจักรอะไรราคาเป็นสิบล้าน

"อืมดีแล้วล่ะ ต่อไปเราจะได้มีของส่งให้ลูกค้าตามกำหนดแถมยังมีสต็อกไว้ด้วย"

"เอ่อว่าแต่..คุณผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอครับ" พี่คนนั้นหันมามองฉันแล้วถามพอสด้วยความสงสัยเหมือนคนอื่นๆ

"ผู้ช่วยฉันเอง"

"อ่อครับ สวัสดีครับคุณ..เอ่อ"

" แค่ก แค่ก สะ สวัสดีค่ะฉันชื่อซา...." ฉันพยายามเอ่ยชื่อของตัวเองแม้ว่าตอนนี้ตัวเองจะเริ่มรู้สึกไม่ไหวเพราะคันไปทั้งตัวไหนจะหายใจไม่ค่อยออกอีกแต่ก็ต้องทนเพราะไม่อยากให้เขาดูถูกว่าฉันเป็นพวกไม่อดทนทำอะไรไม่เป็นแถมยังสร้างแต่ปัญหา

"ไม่ต้องไปสนใจหรอกว่าจะชื่ออะไรเพราะถึงจะมีตำแหน่งเป็นผู้ช่วยแต่คงช่วยอะไรไม่ได้เพราะไม่มีความรู้อะไรเลยนอกจากแต่งตัวไปวันๆ" ฉันพูดชื่อตัวเองไม่ทันจบก็โดนดูถูกต่อหน้าคนนับร้อย ส่วนพี่คนที่ถามชื่อฉันถึงกับเงียบไม่เอ่ยต่อ จากนั้นฉันก็เดินตามพอสออกมานอกโรงงาน

"แค่ก แค่ก แค่ก" ถึงจะเดินออกมาแล้วฉันก็ยังจามไอไม่หยุด

"เข้าไปแค่แป๊บเดียวไอขนาดนี้ แบบนี้จะทำงานในโรงงานไหวไหม"

"ไหวสิ"

"แน่ใจ"

"อื้ม แค่ก แค่ก"

"แล้วทำไมตัวแดงขนาดนี้" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาเพราะเขาตัวสูงกว่าฉันเยอะ ก็เห็นว่าเขามองมาที่ใบหน้าไล่ลงมาที่คอก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน ทำให้ฉันรีบก้มมองดูตัวเอง ฉันตัวแดงจริงๆด้วยจากนั้นฉันก็เริ่มเกาตัวเองเพราะออกมาเจออากาศร้อนตอนเที่ยงเกือบสี่สิบองศา  ฉันเริ่มเกาตัวเองหนักขึ้น คือยิ่งเกายิ่งคัน ยิ่งคันก็ยิ่งเกา

"เห้ยทำไมไปเกาแบบนั้นดูดิ๊ตัวแม่งถลอกหมดแล้ว" ฉันถูกพอสดึงมือออกเพราะฉันเกาตัวเองจนแสบไปหมด

"ก็มันคันนี่ให้ทำไง"

"พี่แพ้ฝุ่นใช่ไหมผมจำได้" ฉันเงียบไปเพราะไม่คิดว่าเขาจะยังจำได้ คือตอนที่เรายังเด็กเราแอบเข้าไปเล่นตรงที่ก่อสร้างตอนนั้นฉันก็เป็นแบบนี้ พอสพอเห็นว่าฉันเป็นผื่นแดงเขาก็รีบพาฉันขี่หลังแล้วพากลับบ้านด้วยความเป็นห่วงโดยมีซันกับตะวันวิ่งตามหลัง พอคิดถึงตอนนั้นแล้วฉันก็อดร้องไห้ไม่ได้เพราะตอนนั้นเขาดีกับฉันมากไม่ใช่เฉยชาแบบนี้

"ร้องไห้ทำไมเจ็บแผลเหรอ" น้ำเสียงของเขามันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาซึม

"เปล่า พี่แค่คิดถึงตอนนั้นตอนที่เรายังเป็นเด็ก ตอนนั้นพี่ก็เป็นแบบนี้แล้วพอสก็เอาพี่ขี่หลังวิ่งกลับบ้านหายามาทาให้อย่างเป็นห่วงไม่เหมือนกับตอนนี้ ฮึก ฮึก"  ฉันอ่อนแอต่อหน้าเขาอย่างน่าไม่อาย ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตา

"นั่นมันตอนเด็ก"

"อืมพี่รู้"

"ผมว่าพี่เข้าไปข้างในออฟฟิศก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะให้คนไปซื้อมาแก้แพ้มาให้" เขาพูดคล้ายกับห่วงใยฉันแต่คงไม่ใช่หรอกเขาคงทำตามหน้าที่เพราะตอนนี้ฉันมาทำงานกับเขา แม้จะเลยว่าครึ่งค่อนวันฉันยังไม่ได้งานอะไรเลย

"อืม" พูดจบฉันก็เดินเข้าไปข้างในออฟฟิศส่วนเขาก็เดินไปอีกทางคงจะไปบอกให้คนของเขาไปซื้อยาให้ล่ะมั้ง

"ตายแล้วววววน้องซายน์ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก" พอฉันเดินเข้ามาในออฟฟิศอาแพรวก็ตกใจกับสภาพร่างกายของฉัน

"คือซายน์ลืมไปน่ะค่ะว่าตัวเองแพ้ฝุ่นก็เลยเกิดอาการคันพอเกามันก็เลยเป็นแบบนี้"

"โอ๊ยตายตัวหนูแดงเถือกไปหมดทั้งตัวเลยหน้าอีก แบบนี้แม่ฝนของหนูต้องเป็นลมแน่ๆถ้าเห็นหนูสภาพนี้ อาไม่น่าให้น้องซายน์เข้าไปในโรงงานเลยไม่งั้นน้องซายน์คงไม่เป็นแบบนี้ อาขอโทษนะลูก"  อาแพรวจะร้องไห้เพราะสงสารฉัน

"ไม่ใช่ความผิดของอาแพรวเลยค่ะ ซายน์เต็มใจมาทำงานเองเดี๋ยวถ้ากินยาก็คงจะดีขึ้น"

"เดี๋ยวอาให้นุชไปซื้อยามาให้นะลูก"

"ไม่ต้องหรอกค่ะอาแพรวคือเมื่อกี้พอสบอกให้คนไปซื้อมาให้แล้ว"

"ออเหรอจ๊ะ งั้นหนูก็นั่งพักก่อนนะลูก"

สิบนาทีต่อมาพอสก็เดินเข้ามาพร้อมกับถุงยาแล้วยื่นมันให้กับฉัน

"ขอบใจนะ"

"อืม"

"ตาพอส ต่อไปลูกไม่ต้องให้พี่เค้าเข้าไปในโรงงานอีกนะให้อยู่แค่ในออฟฟิศก็พอเข้าใจไหม"

"ครับ" 

"งั้นเดี๋ยวเราก็ไปส่งพี่ซายน์เค้าที่บ้านเลยนะ"

"แต่มันยังไม่ถึงเวลาเลิกงงานเลยไม่ใช่เหรอคะอาแพรว"

"ไม่เป็นไรลูกอาให้กลับได้เป็นกรณีพิเศษ"

"แต่ว่าซายน์เกรงใจน่ะค่ะให้ซายน์ทำอย่างอื่นก็ได้นะคะพวกงานเอกสารอะไรพวกนี้"

"ไม่เอาค่ะ อาว่าน้องซายน์กลับบ้านไปพักก่อนดีกว่านะพรุ่งนี้ถ้ายังไม่หายดีก็ยังไม่ต้องมารอจนกว่าจะหายค่อยมาดีกว่า อาไม่หักเงินเดือนน้องซายน์หรอกนะ^^"  คือฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องเงินเดือนแต่ฉันไม่อยากทำตัวให้พอสดูถูกว่าฉันมีอภิสิทธิ์เหนือกว่าคนงานคนอื่นๆ

"คืออาแพรวไม่ต้องให้เงินเดือนซายน์มากขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้ค่ะสัญญาก็ต้องเป็นสัญญา ในเมื่อน้องซายน์ป่วยก็สามารถลาป่วยได้ตามกฏของบริษัทโดยที่ถูกหักเงินเดือน^^"

"แต่ซายน์เกรงใจนี่คะ"

"จะมาเกรงจงเกรงใจอะไรกันจ๊ะเราคนกันเองทั้งนั้นอาน่ะเห็นน้องซายน์มาตั้งแต่เกิดเห็นเป็นลูกเป็นหลาน เงินแค่นี้อาจ่ายให้ได้สบายมาก^^"

"แต่ตอนนี้ซายน์ยังไม่อยากกลับบ้านเลยค่ะ คือซายน์กลัวว่าแม่จะตกใจ" เรื่องนี้ก็สำคัญเพราะถ้าแม่เห็นว่าฉันเป็นแบบนี้ฉันคิดว่าต่อไปฉันคงไม่ได้มาทำงานอีกและคงไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพอส

"งั้นเอางี้มั้ยคะน้องซายน์ไปนอนพักที่บ้านอาก่อนดีมั้ยรอให้อาการดีขึ้นแล้วค่อยให้ตาพอไปส่งที่บ้าน"

"แต่..."

"พอสเดี๋ยวลูกพาพี่เค้าไปพักที่บ้านของเราก่อนนะ ที่โรงงานแม่กับป๊าจะดูแลให้เอง ตามนี้นะ ไปลูกไปไปกันเลย" อาแพรวพูดเองเออเองเสร็จสรรพโดยไม่สนใจสีหน้าของลูกชายที่ยืนหน้าบึ้งหน้าตึงบอกบุญไม่รับอยู่หน้าประตู  จากนั้นก็เดินมาจับมือฉันแล้วก็เดินไปจับมือพอสแล้วลากออกมาจากห้องพร้อมกันจนมาถึงลานจอดรถแล้วเปิดประตูให้ฉันขึ้นไปนั่งเสร็จสรรพ

"ไปลูกกลับบ้านด้วยกันดีๆนะห้ามทะเลาะกันเข้าใจมั้ยโดยเฉพาะเราตาพอสห้ามดุห้ามว่าพี่เขาเข้าใจไหม"

"ใครลูกม๊ากันแน่ถามจริง"

"ถ้าเลือกได้ม๊าก็อยากได้น้องซายน์เป็นลูกสาวของม๊านะ"

"ม๊า!!"

"แต่ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ม๊าก็อยากได้น้องซายน์มาเป็นลูกสะใภ้"

"ถ้าอย่างงั้นม๊าก็คงต้องผิดหวังเพราะม๊ามีผมเป็นลูกชายเพียงคนเดียว" คำพูดของเขามันแปลได้ว่าเขาไม่มีวันแต่งงานกับฉันสินะ