พี่ที่แปลว่าเมีย

หลายสิบปีก่อน....

"คุณอาขาน้องชื่ออารายค้าาาา"

"น้องชื่อน้องพอสค่ะ^^"

"น้องพอสเหรอค้าแล้วน้องเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิงค้าคุณอา"

"น้องเป็นผู้ชายค่าเหมือนน้องชายของหนูที่อยู่ในท้องคุณแม่ไงคะ" เด็กหญิงวัยสองขวบยิ้มแล้วจ้องมองไปที่เด็กชายแรกเกิดที่นอนหลับอยู่ในเปล

"น้องน่ารักจังเลยค่า" เด็กหญิงมองเด็กชายอย่างรักใคร่เอ็นดู

"น้องซายน์ชอบน้องมั้ยคะ" คุณแม่ของเด็กหญิงถามลูกสาว

"ชอบค่า^^"

"แล้วอยากได้น้องไปอยู่ด้วยมั้ย"

"อยากได้ค่าคุณอาจะให้น้องพอสกับหนูจริงๆเหรอค้า^^" เด็กหญิงถามด้วยความตื่นเต้น

"ให้จริงๆสิจ๊ะแต่ต้องรอให้โตก่อนน๊าตอนนี้น้องยังเล็กอยู่เลย"

"เย้ ๆ ๆ" เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นดีใจที่จะได้น้องไปอยู่ด้วย

กลับมาที่ปัจจุบัน

ก๊อก!!!!  ก๊อก!!!!  ก๊อก!!!!!  ประตูห้องนอนที่ถูกเคาะจนเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้านทำให้ฉันต้องปิดคลิปวีดีโอของตัวเองสมัยวัยเด็กที่กำลังนั่งดูอยู่อย่างรวดเร็ว

"ซายน์ ซายน์" เสียงเรียกชื่อของฉันโดยน้องชายคนเดียวของฉันเองค่ะ ไอ้ซันเดย์หรือเรียกชื่อมันสั้นๆว่าซันที่ไม่รู้มันมีเรื่องด่วนอะไรนักหนาถึงมาเคาะห้องนอนฉันเสียงดังแบบนี้

"อะไร!!!" ฉันตะโกนออกไปพร้อมกับรีบกดรีโมทเพื่อปิดภาพวิดีโอในความทรงจำของฉันที่ปรากฏอยู่หน้าจอทีวีขนาดห้าสิบนิ้วเพราะมันเป็นความลับและความรักของฉันที่ฉันซ่อนเก็บมันเอาไว้โดนไม่มีใครรู้

"เปิดประตูก่อนดิ"

"เห้ออออ อะไรนักหนา" ฉันจำใจลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องนอน ก็เจอไอ้ซันที่ใส่ชุดนักเรียนในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหมือนไปดีกับใครเขามา

"เดี๋ยวไอ้พอสกับตะวันมันจะมาติวหนังสือที่นี่ พี่ช่วยสั่งแม่บ้านทำอะไรขึ้นมาให้พวกผมกินหน่อย"

"แล้งทำไมแกไม่สั่งเอง"

"ผมไม่ว่างจะเล่นเกมส์"

"ตกลงแกกจะเล่นเกมส์หรือติวหนังสือสอบ"

"ตอนนี้เพื่อนผมมันยังไม่มา ผมก็เลยจะเล่นส์เกมส์รอไปก่อน ยังไงพี่ลงไปสั่งของกินเล่นหรืออะไรก็ได้ให้ผมที นะครับพี่สาวคนสวย"

"เออๆ เห็นว่าแกชมฉันสวยหรอกนะ"

"ขอบคุณค๊าบ^^" สั่งจบไอ้ซันมันก็เดินขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นอาณาจักรของมัน คือทั้งชั้นเป็นของมันคนเดียวส่วนฉันอยู่ชั้นสองเพราะขี้เกียจขึ้นลิฟต์ลงลิฟต์ อยากจะบอกว่าบ้านฉันเป็นบ้านสี่ชั้นก็เลยต้องมีลิฟต์ส่วนตัวนี่ไม่ได้อวดรวยหรอกนะแต่พอ่แม่ของฉันท่านรวยจริงๆรวยแบบชนิดที่ว่าไม่ต้องทำการทำงานอะไรก็อยู่สบายไปตลอดทั้งชาติ แต่ใช่ว่าฉันจะทำตัวเป็นคุณหนูไฮโซหรอกนะฉันก็เรียนโรงเรียนทั่วไปไม่ได้เรียนโรงเรียนอินเตอร์เหมือนลูกคนรวยคนอื่นๆและปิดเทอมนี้ก็จะต้องไปเรียนต่อแล้วเห้อไปตั้งสี่ปี ฉันคงคิดถึงใครบางคนมากแน่ๆ ใครบางคนที่ฉันแอบรักแอบมองเขามานานแต่เขาไม่มีวันรู้และฉันก็ไม่กล้าที่จะบอกด้วยเพราะกลัวจะมองหน้ากันไม่ติดเนื่องจากว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทน้องชายของฉันเอง เห้ออแค่คิดก็เศร้าแล้วค่ะ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

ฉันเดินเข้ามาดูความเรียบร้อยหลังจากที่ฉันสั่งให้แม่ครัวทำขนมของทานเล่นรวมถึงเครื่องดื่มไว้ให้เด็กๆทั้งสามคน แต่จะว่าไปฉันก็ไม่ได้แก่จนถึงกับต้องเรียกพวกเขาว่าเด็กๆหรอกนะ ฉันกับพวกซันอายุห่างกันแค่สองปีเท่านั้นเอง

"เห้ยไอ้พอสมึงอย่าแกล้งกูดิ เอามากูจะกินชิ้นนี้" เสียงของตะวันหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มกำลังยื้อแย่งขนมในจานกับพอส่วนน้องชายของฉันกำลังเล่นเกมส์อยู่ไม่ได้สนใจอะไร 

"กูหยิบก่อน"

"แต่กูจองตั้งแต่พี่แม่บ้านยกมาแล้ว"

"อยากกินจริงดิ"

"อืม"

"งั้นหลับตาเดี๋ยวกูแบ่งให้"

"แน่ใจนะ"

"อืม"

"อะหลับตาก็ได้" 

"อ้าปาก"

"อ้าาาาา"  แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือฉันเห็นพอสเอาขนมโดนัทเข้าปากตัวเองครึ่งชิ้นก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้ตะวันจากนั้นก็เอาขนมอีกครึ่งชิ้นให้ตะวันกิน พอตะวันกัดขนมเข้าปากพอสก็รีบขยับใบหน้าออก ฉันเห็นรอยยิ้มของพอสที่มองตะวันด้วยแววตามีความสุข พอสคงจะชอบตะวันจริงๆสินะ ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก

"ลืมตาได้ละ......อร่อยมั้ยขนมอ่ะ" พอสถามตะวัน

"อื้มมอร่อย" 

"อ่ะงั้นก็กินให้หมด"

"แล้วมึงไม่กินเหรอ"

"ไม่กินแค่เห็นมึงกินกูก็มีความสุขแล้ว"

"ดีมากเพื่อนรัก^^"

ฉันยิ้มเศร้าก่อนจะเดินออกมาเพราะไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ ฉันรู้สึกมาสักพักแล้วล่ะว่าพอสรู้สึกพิเศษกับตะวัน เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของฉันตลอด  ฉันคงต้องทำใจสินะ

หลายอาทิตย์ต่อมา.....

"พี่ไปนะ" ฉันบอกกับซันแล้วก็ตะวันที่มาส่งฉันที่สนามบินเพราะวันนี้ฉันต้องไปเรียนต่อส่วนพอสไม่ได้มาส่งฉันซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะเราไม่ได้สนิทกันถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับน้องชายของฉันก็ตามแต่ลึกๆแล้วฉันก็อยากเห็นเขาสักครั้งก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกนาน

"พี่เป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้า" ซันถามฉัน

"ไม่มีอะไรหรอก"

"ตะวันขอให้พี่ซายน์เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"จ๊ะ ขอบใจนะ" 

"ถึงที่โน่นแล้วอย่าลืมถ่ายรูปสวยๆ มาให้ตะวันดูด้วยนะคะ^^"

"ไม่ลืมจ้า^^" ฉันยิ้มให้ตะวันที่ไม่ว่าเมื่อไหร่เธอก็ยังเป็นน้องสาวที่น่ารักของฉันเสมอ

"ไว้ว่างๆผมจะไปหานะ"

"อื้มมม"

"ป่ะได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วลูก ซันกลับบ้านเลยนะอย่าพาตะวันเถลไถลที่ไหนล่ะ" แม่ของฉันกำชับน้องชายตัวดีที่ชอบพาตะวันไปเที่ยวเล่นไม่ดูเวลาจนบางครั้งก็ถูกลุงกำนันพ่อของตะวันด่า

"ค๊าบแม่"

"มาให้พี่กอดทีทั้งสองคนเลยพี่จะไปแล้ว" ฉันอ้าแขนรอกอดทั้งสองคนฉันคิดว่าฉันคงต้องคิดถึงพวกเขามากแน่ๆโดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มาส่งฉันในวันนี้