LOGINShare
บทที่ 1397
Related chapters
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1398
ลั่วชิงยวนสะดุ้งลุกขึ้นตื่นด้วยความตกใจ เห็นชุดสีแดงวูบผ่านทางช่องว่างหน้าต่างนางเดินไปเปิดประตู ก็เห็นหงไห่ถือดาบยาวเดินออกมาด้วยท่าทีดุดันลั่วชิงยวนปลอบ “ไม่มีอะไร มิใช่หลอนไปเองหรอกหรือ ไปพักเถิด”เดิมทีหงไห่ตั้งใจจะบอกว่าเขาเห็นเงาสีแดงจริง ๆ แต่เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนมิได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เขาจึงมิได้เอ่ยคำใดต่อจากนั้นก็หันหลังกลับเข้าไปในห้องเมื่อลั่วชิงยวนกลับเข้าไปที่ห้อง ก็เห็นสตรีชุดแดงผู้นั้นกำลังรอคอยนางอยู่ในห้อง“อวี๋ตันเฟิ่งหรือ?” ลั่วชิงยวนถามอย่างลองเชิงสตรีชุดแดงเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าก็ฉลาดนี่”“เจ้าตายได้อย่างไร?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสนใจ ด้วยอยากรู้ว่าเหตุใดที่นี่จึงมีสภาพเช่นนี้ความเคียดแค้นผุดขึ้นมาในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่ง “ถูกคนที่ข้ารักที่สุดฆ่าตาย”“คนที่เจ้ารักที่สุดหรือ?” ลั่วชิงยวนนั่งลงด้วยท่าทางผ่อนคลาย ตั้งใจจะฟังเรื่องราวของอวี๋ตันเฟิ่ง“เจ้าก็คงได้เห็นไปบ้าง ที่นี่เป็นสถานที่ที่ข้าสร้างขึ้นด้วยหยาดเหงื่อแรงกายทั้งหมดของข้า”“จุดประสงค์แรกเริ่มคือ การรับคนที่ถูกระบุว่าเป็นทาส ข้ามิอาจเปลี่ยนแปลงใต้หล้าอยุติธรรมผืนนี้ได้ แต่ข้าสามารถทำทุกวิถี
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1399
จู่ ๆ ใบหน้าของนางพลันกลายเป็นน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง เส้นเลือดฝอยจำนวนมากแผ่ขยายไปบนใบหน้าซีดขาว เส้นเลือดชวนสยองขวัญปูดโปนออกมาใบหน้าบิดเบี้ยวน่ากลัวยิ่งนักลั่วชิงยวนรีบขว้างยันต์แผ่นหนึ่งออกไปผลักอวี๋ตันเฟิ่งออกไปจนนางกระเด็นไปติดผนังดูจากท่าทางแล้ว นางเกรงว่าอยู่ดี ๆ อวี๋ตันเฟิ่งอาจควบคุมตนเองมิได้และทำร้ายผู้คน“หากเจ้าคิดมิออก ข้าจะช่วยเจ้าเอง”ลั่วชิงยวนหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ขึ้นมาแล้วสร้างวงเวทกักขังอวี๋ตันเฟิ่งไว้นางค่อย ๆ หลับตาลงภาพในอดีตอันงดงามของเมืองแห่งภูตผีผุดขึ้นเบื้องหน้าเจ้าเมืองจัดงานสมรสในยามนั้นสิ่งก่อสร้างที่สร้างขึ้นระหว่างหน้าผาอลังการและสง่างามยิ่งนัก มิได้มีบรรยากาศมืดมนแต่อย่างใดมีอาคารอยู่ทั้งสองข้างของสะพานเหล็ก ถนนหนทางกว้างขวาง ประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสี แพรพรรณสีแดงปลิวไสวเกี้ยวแต่งงานถูกหามจากฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง บุรุษที่ขี่ม้าคือโหยวจิ้งเฉิงสตรีในเกี้ยวมีริมฝีปากแดงระเรื่อ ฟันขาวสะอาด ดวงตาสุกใส มีท่าทางองอาจสง่างาม แต่ก็มิอาจซ่อนเร้นความเขินอายของความเป็นสตรีได้นางเต็มไปด้วยความสุขในวันนี้ที่ได้แต่งงาน ทว่าในคืนส่งตัว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1400
นางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางมองไปยังอวี๋ตันเฟิ่งอวี๋ตันเฟิ่งค่อย ๆ สงบลง ใบหน้าที่บิดเบี้ยวนั้นค่อย ๆ กลับสู่สภาพเดิม เส้นเลือดในดวงตาก็จางหายไปลั่วชิงยวนจึงปล่อยนางเป็นอิสระในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่งเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้น จ้องมองลั่วชิงยวนมิวางตา“โหยวจิ้งเฉิงตายไปแล้ว ข้าต้องการให้เขาถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน!”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย “ตายแล้วหรือ? เขาตายได้อย่างไร?”อวี๋ตันเฟิ่งกล่าวว่า “เมื่อคืนคนที่อยู่ในร่างของชายคนนั้นคือโหยวจิ้งเฉิง!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ยิ่งประหลาดใจจากนั้นก็นึกถึงใบหน้าของโหยวจิ้งเฉิง และนึกถึงใบหน้าชายที่เห็นในร่างของฝูเหมิ่ง ก็อดมิได้ที่จะใจหายวูบแท้จริงแล้วคือโหยวจิ้งเฉิง!เพียงแต่อายุห่างกันประมาณสิบกว่าปีการปล่อยให้มีชีวิตอยู่ได้นานอีกสิบกว่าปีก็ถือว่าดีเกินไปสำหรับเขาแล้วลั่วชิงยวนพยักหน้าตอบตกลง “ไม่มีปัญหา”“เพียงแต่เจ้ารู้หรือไม่ว่าเขาตายได้อย่างไร?”อวี๋ตันเฟิ่งตอบว่า “มิรู้”“เมื่อมิกี่วันที่ผ่านมาข้าเพิ่งถูกเจ้าปลดปล่อยออกมา และเพิ่งรู้ว่าเขาเองก็ตายไปแล้วและกลายเป็นเหมือนข้า”“น่าเสียดายที่ข้ามิอาจฆ่าเขาด้วยมือของข้าเอง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1401
เมื่ออวี๋ตันเฟิ่งได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ข้าก็มิรู้เหมือนกัน…”“ข้าถูกกักขังอยู่ในภูเขาแห่งนี้นานแสนนาน เวลาผ่านไปกว่าสิบปีแล้ว ข้ามิรู้เลยว่าบิดามารดาและพี่น้องของข้าเคยมาเยี่ยมเยือนข้าบ้างหรือไม่”“บางทีพวกเขาคงคิดว่าข้าเป็นลูกอกตัญญู ถอดชื่อข้าออกจากตระกูลไปนานแล้วกระมัง…”ท้ายที่สุดแล้ว ในยามนั้นนางก็หนีออกจากบ้านมาที่นี่แต่เพียงผู้เดียวบางทีครอบครัวอาจมิเคยรู้ด้วยซ้ำว่านางอยู่บนภูเขาแห่งนี้“ผ่านไปนานเพียงนี้แล้ว พวกเขาคงลืมข้าไปหมดแล้วกระมัง…”น้ำเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งแฝงไปด้วยความเศร้าช่วงเวลากว่าสิบปีหลังความตาย นอกจากความแค้นที่ไม่มีที่สิ้นสุดแล้วก็คงเหลือเพียงความคิดถึงที่มีต่อครอบครัวเมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็อดเห็นใจมิได้ “หากเรื่องนี้แก้ไขได้ ข้าจะลองดูว่าจะสามารถพาเจ้าลงจากเขาไปได้หรือไม่”“จริงหรือ? เจ้าจะพาข้าลงจากเขาได้จริง ๆ หรือ?” อวี๋ตันเฟิ่งกล่าวอย่างเหลือเชื่อนางรู้ว่าโหยวจิ้งเฉิงใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมทารุณเพียงใด นางมิได้หวังว่าจะสามารถจากที่นี่ไปได้อีก“ข้ามิอาจรับประกันได้ คงทำได้เพียงพยายามอย่างสุดความสามา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1402
โชคดีที่นางจับกริชไว้แน่นส่วนคนใบ้ที่อยู่ด้านหลังก็รีบคว้าแขนของนางไว้อย่างรวดเร็วแล้วช่วยพยุงนางไว้ลั่วชิงยวนยืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง รอดตายหวุดหวิดในใจของทุกคนตึงเครียดอย่างยิ่ง แต่กลับไม่มีใครเอ่ยคำใด ด้วยเกรงว่าจะทำให้คนอื่น ๆ ตึงเครียดไปด้วย พวกเขาก้าวเท้าแต่ละก้าวบนหน้าผาอย่างเชื่องช้าแต่ดูเหมือนหนทางเบื้องหน้าจะไร้ที่สิ้นสุด มิรู้ว่าเมื่อใดจึงจะได้เหยียบพื้นอย่างมั่นคงทันใดนั้นเอง หงไห่ที่ไต่นำหน้าก็หยุดนิ่งลั่วชิงยวนจำต้องหยุดตาม มิกล้าเข้าไปใกล้มากนัก เพราะก้อนหินที่เหยียบอยู่นั้นอาจรับน้ำหนักสองคนมิไหวเพื่อหลีกเลี่ยงมิให้ก้อนหินที่เหยียบอยู่พังลงพร้อมกัน พวกเขาจึงเว้นระยะห่างกันพอสมควร“มีกระไรหรือ?” ลั่วชิงยวนถามทันใดนั้นก็มีลมกระโชกแรงพัดมาจากเบื้องหน้า พร้อมกับกลิ่นอายอาฆาตลั่วชิงยวนขมวดคิ้วอันตรายที่มาจากเบื้องหน้าทำให้ลั่วชิงยวนกลั้นหายใจนางขยับเท้าไปข้างหน้าเล็กน้อย แล้วก็ได้เห็นภาพสยองชวนขนลุกบนหน้าผาเบื้องหน้า ฝูเหมิ่งกำลังเกาะติดอยู่ราวกับแมงมุม ซึ่งขวางทางของพวกเขาไว้พอดีที่แขนขาของเขามีกรงเล็บเหล็ก เหมือนกับที่ลั่วชิงยวนเคยเห็นบนร่างข
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1403
ลั่วชิงยวนรีบเงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นใบหน้าอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏอยู่เหนือศีรษะของนาง!มิว่าจะเป็นฝูเหมิ่งหรือโหยวจิ้งเฉิงที่อยู่ในร่างของฝูเหมิ่งล้วนจ้องไปที่ลั่วชิงยวนเป้าหมายของพวกเขาคือลั่วชิงยวนมาโดยตลอด!ฝูเหมิ่งแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมกระโจนเข้ามาทันใดนั้นเอง หงไห่ก็ตัดเชือกที่เอวทิ้งแล้วพุ่งตัวกระโจนเข้าใส่ขณะที่เขาหลุดออกจากหน้าผา ลั่วชิงยวนตกใจจนหน้าซีดเผือดจากนั้นก็เห็นหงไห่คว้าตัวฝูเหมิ่งไว้ ทั้งสองร่วงลงจากหน้าผาไปพร้อมกันลั่วชิงยวนตาไวมือไว รีบคว้าเชือกที่ผูกเอวหงไห่ไว้อีกครั้ง แต่แรงของนางกลับฉุดพวกเขาไว้มิได้นางจึงพันเชือกไว้รอบข้อมือเชือกรัดจนข้อมือนางขาวซีดและฝ่ามือถลอกคนใบ้รีบเข้ามาช่วยดึงลั่วชิงยวนไว้ เกรงว่านางจะถูกฉุดกระชากลงไปด้วยหงไห่กอดฝูเหมิ่งไว้แน่น ส่วนฝูเหมิ่งก็กัดแทะไหล่ของหงไห่อย่างโหดเหี้ยมเลือดสาดกระเซ็น เศษเนื้อชิ้นแล้วชิ้นเล่าตกลงไปในหุบเหวลั่วชิงยวนกัดฟันแน่น “เจ้าจงอดทนไว้!”หงไห่ทนความเจ็บปวดอย่างสุดกำลัง บังคับฝูเหมิ่งไว้ให้ได้“ปล่อย! พวกเจ้าฉุดข้าไว้มิได้หรอก! พวกเจ้าจะถูกข้าดึงลงไปด้วย!”โฉวสือชีก็ขยับตัวอย่างกระวนกระวาย หม
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1404
โฉวสือชีชะงักไปครู่หนึ่ง “มีทางลงไปจากหน้าผาด้วยหรือ?”ลั่วชิงยวนพยักหน้าหลังจากที่ทั้งสามพักผ่อนเพียงพอแล้วก็ออกเดินทางต่อมุ่งหน้าลงจากเขาไปเมื่อเดินไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยาม ลั่วชิงยวนก็พาพวกเขามาถึงเชิงผา ที่นี่มีหน้าผาสูงชันทั้งสองด้านและด้านล่างเป็นลำธารตื้น ๆ สายหนึ่งพวกเขาก้าวเท้าไปตามลำธาร เดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆที่นี่อากาศหนาวเย็นจัด หนาวจนมือเท้าชาเลยทีเดียวทางเดินบางครั้งก็กว้าง บางครั้งก็แคบ แสงสว่างบางครั้งก็สว่างจ้า บางครั้งก็สลัวเดินไปนานมาก ในที่สุดด้านหน้าก็ปรากฏร่างหนึ่งศพของหงไห่นั่นเองเมื่อตกลงมาจากที่สูงเช่นนั้นจึงมิเหลือแม้แต่ซากศพที่สมบูรณ์...ลั่วชิงยวนหดหู่ใจ หยิบยันต์รวมวิญญาณออกมาแล้วนำขวดออกมาบรรจุวิญญาณของหงไห่แล้วใส่ไว้ในกระเป๋าโฉวสือชีและคนใบ้ค้นบริเวณนี้มาครู่หนึ่งแล้วเมื่อกลับมาถึง ทั้งสามก็สบตากัน สีหน้าหนักอึ้งไปตามกัน“ฝูเหมิ่งยังมิตาย”พวกเขามิพบศพของฝูเหมิ่งเรื่องนี้อยู่ในความคาดหมายของลั่วชิงยวนอยู่แล้ว เพราะท้ายที่สุด ในร่างของฝูเหมิ่งในตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิงแต่เมื่อตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น ร่างกายของฝูเหมิ่งก็น่าจะได้ร
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1405
สิ่งที่อยู่ในโลงเริ่มสั่นไหวรุนแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น และโลงศพก็ระเบิดออกในที่สุดทันใดนั้น ศพชายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นมาบีบคอฝูเหมิ่งไว้สิ่งที่เป็นกึ่งคนกึ่งผีทั้งสองเริ่มต่อสู้กันลั่วชิงยวนสังเกตอยู่ครู่หนึ่งก็พบว่า ชายคนนั้นก็ดุร้ายเช่นกันและเป็นสิ่งที่อันตรายมากทั้งสองเข้าโรมรันต่อสู้กันอย่างดุเดือดเนื่องจากศพชายคนนั้นฉุดรั้งฝูเหมิ่งไว้ ลั่วชิงยวนจึงหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ขึ้นมาสังเกตการณ์ในถ้ำแห่งนี้อย่างเงียบ ๆแท้จริงแล้วที่นี่คือหนึ่งในจุดรวมพลังศพของอวี๋ตันเฟิ่งก็ควรจะอยู่ที่นี่ ไม่มีทางผิดพลาดแน่แต่ถ้ำแห่งนี้มีขนาดเล็กเพียงเท่านี้ มองปราดเดียวก็เห็นทั่วแล้ว ไม่มีที่ให้เข้าไปลึกกว่านี้แล้วลั่วชิงยวนถือเข็มทิศมองอยู่นาน และทันใดนั้นดวงตาของนางก็พลันเป็นประกายใต้พื้นถ้ำ!เมื่อมองไปยังใต้โลงศพก็พบว่าเป็นจานกลมขนาดใหญ่ น่าจะขยับได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น ลั่วชิงยวนก็เริ่มค้นหาตัวไขกลไก ในที่สุดสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่รูปปั้นหินบนผนัง“พวกเจ้าช่วยคุ้มกันข้าหน่อย!”ลั่วชิงยวนหยิบเชือกออกมาคล้องที่เอวพร้อมมัดไว้ก่อนจะส่งปลายเชือกให้อาถู่และโฉวสือชีถือไว้จากนั้นนางก็กระโจนไ
Latest chapter
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1430
จดหมายเหล่านั้นเขียนถึงครอบครัวของนางดูเหมือนว่าจะถูกเขียนขึ้นในช่วงเวลาที่แตกต่างกันลั่วชิงยวนมิได้เปิดอ่านนี่คงเป็นจดหมายที่อวี๋ตันเฟิ่งเขียนหลังจากที่นางแยกทางกับครอบครัว เป็นคำพูดในใจที่อยากจะกล่าวแต่ก็มิอาจกล่าวได้คิดดูแล้วหลังจากที่นางถูกโหยวจิ้งเฉิงฆ่า นางคงรู้สึกเสียใจที่มิได้ส่งจดหมายเหล่านี้ออกไปอย่างน้อยก็คงพอจะบอกข่าวคราวให้คนในครอบครัวได้ทราบบ้าง จะได้มิเงียบหายไปนานถึงเพียงนี้ลั่วชิงยวนมิรู้ว่าตอนนี้จะยังสามารถหาบิดามารดาและพี่น้องของอวี๋ตันเฟิ่งได้หรือไม่ แต่นางจะนำจดหมายเหล่านี้ลงจากเขาไปด้วย เพราะนี่เป็นหลักฐานว่านางเคยพบกับอวี๋ตันเฟิ่งเมื่อได้สิ่งของครบถ้วนแล้ว พวกนางก็เตรียมตัวลงจากเขาเนื่องจากคนใบ้มิยอมเดินทางไปกับพวกนางด้วย ลั่วชิงยวนจึงกำชับลุงเฉิงให้จัดคนไปส่งคนใบ้ลงจากเขาในขณะที่กำลังออกกันไป ฟู่เฉินหวนที่ยืนอยู่บนยอดเขากำลังทอดสายตามองลงมาเงียบเชียบ ต้นไม้ในป่าหนาทึบ เขามองมิเห็นเงาร่างของลั่วชิงยวนเลยเวลาผ่านไปรวดเร็วจริง ๆ รู้สึกว่ายังไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ก็ต้องจากกันอีกแล้ว“ชิงยวน หวังว่าคราวหน้าที่จะได้พบกันคงจะมิใช่ในสถานก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1429
“ข้าว่าตอนนี้นางคงดีใจมาก เพราะคิดว่าข้าต้องตายอยู่ในเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้แล้ว”อวี๋โหรวมองนางอย่างตั้งใจ “เจ้าคิดจะทำกระไร?”ลั่วชิงยวนยกยิ้มจาง แล้วกล่าวช้า ๆ “เฉินชีมาคราวนี้มีข่าวมาบอกว่า ช่วงนี้ตระกูลซีก็โดนคนของสำนักเทียนฉยงเล่นงานอยู่เช่นกัน ถึงคราวที่เวินซินถงจะต้องแสดงฝีมืออีกแล้ว”“ข้าก็ต้องส่งของกำนัลชิ้นใหญ่ไปให้เวินซินถงสักหน่อย ถึงจะสมกับที่นางส่งของกำนัลมาให้ข้า”อวี๋โหรวถามว่า “แล้วพวกเราจะกลับไปเมื่อใด?”ลั่วชิงยวนกล่าวเสียงหนักแน่น “ยังมีที่ที่ข้าอยากไปอีกครั้ง หลังจากไปที่นั่นแล้วค่อยลงเขากัน”อวี๋โหรวพยักหน้าท้องฟ้ายังมิทันมืด หลังจากที่อวี๋โหรวจากไปแล้วลั่วชิงยวนก็ออกจากห้องไปยังหน้าห้องของคนใบ้เมื่อปิดประตูห้องแล้ว ลั่วชิงยวนก็กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “อีกมิกี่วันพวกเราก็ต้องลงจากเขาแล้ว”คนใบ้พยักหน้า“ข้ายังกังวลเรื่องอาการบาดเจ็บของเจ้าอยู่บ้าง ข้าขอตรวจดูอีกครั้งนะ”หลังจากลงจากเขาไปแล้วนางกับเขาอาจจะมิได้เจอกันอีก เกรงว่าจะไม่มีโอกาสรักษาอาการบาดเจ็บให้เขาได้อีกคนใบ้ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ถอดเสื้อออกเมื่อได้เห็นบาดแผลทั่วร่างของคนใบ้อีกครั้ง ลั่
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1428
ลั่วชิงยวนตกใจ เฉินชีมาได้อย่างไร?“ข้าไปดูเอง”ลั่วชิงยวนรีบลงจากเขาทันใดเมื่อนางลงจากเขาก็เห็นเฉินชีกำลังจะจุดไฟเผาภูเขาเมื่อเห็นผู้คนลงมาจากบนเขา เขาก็ขู่ตะคอกเสียงดัง “ปล่อยลั่วชิงยวนออกมาเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะเผาภูเขาเฮงซวยของพวกเจ้า!”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว เขามาได้จังหวะดีจริง ๆ“เฉินชี หยุดนะ!”เมื่อได้ยินเสียงของนาง เฉินชีก็ตกใจพลันรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นนางเขาก็ตื่นเต้นอย่างมาก“เจ้ามิเป็นอะไรใช่หรือไม่?”เขากล่าวพลางคว้าแขนของนางไว้แล้วดึงไปอยู่ข้างหลังตน มองลุงเฉิงและคนอื่น ๆ ด้วยความระแวดระวัง “พวกนั้นทำกระไรเจ้า!”ลั่วชิงยวนผลักเขาออก “ข้ามิเป็นอะไร เจ้าบอกให้คนของเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้! รีบไปดับไฟเสีย!”นางเคยดูแผนที่การวางกำลังป้องกันของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้แล้ว บนเขามีคูคลองมากมายและยังมีแหล่งน้ำขนาดใหญ่ด้วย เมื่อไฟลุกโชนขึ้นก็สามารถดับไฟได้นางมิกลัวว่าเขาจะเผาภูเขาแต่ก็มิอยากใช้กลไกของแหล่งน้ำเหล่านี้โดยพลการเฉินชีโบกมือทันใด คนอื่น ๆ จึงรีบดับไฟเฉินชีดึงนางไปด้านข้าง แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “อาเหลา เจ้ามายังเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้โดยมิบอกกล่าวข้าสักคำ เจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1427
ลั่วชิงยวนเข้าใจ นางจึงอธิบายว่า “บนตราประทับทาสส่วนใหญ่มียันต์ผนึกวิญญาณอยู่ ข้าสามารถช่วยท่านเอายันต์ผนึกวิญญาณออกได้”เมื่อได้ยินดังนั้น ลุงเฉิงก็ตกใจ“เอาออกได้หรือขอรับ? นี่มัน…”นี่คือยันต์ผนึกวิญญาณของสำนักนักบวชเชียวนะ!นอกจากคนในสำนักนักบวชแล้ว ใครกันจะแก้ได้!ในเวลานั้นเอง โฉวสือชีก็เดินเข้ามาแล้วหัวเราะก่อนกล่าวว่า “บนตัวข้าก็มียันต์ผนึกวิญญาณ นางเป็นคนแก้ให้ข้าเอง เชื่อใจนางเถิด ลุงเฉิง”เมื่อได้ยินดังนั้น ลุงเฉิงก็ตกใจมากเขารีบถอดเสื้อออกลั่วชิงยวนรีบแก้ยันต์ผนึกวิญญาณออกไป ลวดลายสีทองบนรอยแผลเป็นนั้นหายไป เหลือเพียงรอยแผลเป็นธรรมดาลุงเฉิงหยิบคันฉ่องทองเหลืองมาส่องดู เมื่อเห็นว่ายันต์ผนึกวิญญาณบนหลังของตนหายไปจริง ๆ ก็ดีใจจนเนื้อเต้นเขาทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าลั่วชิงยวน “นับจากนี้ไป เฉิงติ่งผู้นี้ขออุทิศชีวิตบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่านเจ้าเมือง โดยมิลังเลเลยขอรับ!”ลั่วชิงยวนคลี่ยิ้มจาง “ลุกขึ้นเถิด”“ไปรวบรวมสมบัติทั้งหมดบนเขามาให้ข้าดู แล้วทำบัญชีมาให้ข้าด้วย”“ขอรับ!”เฉิงติ่งรีบจากไปด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่าและมีความสุขยิ่งโฉวสือชีมองท่าทางก้าวเดินอย่างมีควา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1426
โฉวสือชีตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้นลั่วชิงยวนรีบเข้าไปดู เมื่อเห็นบัวถวายก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง“นี่คงเป็นของที่พวกนั้นบังเอิญทำตกไว้โดยมิได้ตั้งใจ”โฉวสือชีกล่าวพลางเปิดหน้าต่างก็เห็นว่ามีรอยเท้าอยู่บนขอบหน้าต่างจริง ๆ“โชคดีจริง ๆ ที่ยังหาเจออีกดอก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว ดูเหมือนสวรรค์จะมิใจร้ายกับข้ามากนัก”ถึงแม้จะหาบัวถวายเจอเพียงดอกเดียวแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วก็สามารถช่วยชีวิตนางได้ และพอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกสักระยะจากนั้นลั่วชิงยวนก็จัดยาให้คนใบ้นำกลับไปกิน เมื่อได้สมุนไพรครบถ้วนจากในคลังโอสถนี้จึงจัดยาได้หลายห่อหลังจากกินยาแล้วลุงเฉิงก็เข้ามา“ท่านเจ้าเมือง จัดการศพเรียบร้อยแล้วขอรับ มีสิ่งใดให้ข้าน้อยจัดการต่อหรือไม่?”ลั่วชิงยวนกล่าวว่า “ช่วยพาข้าไปดูห้องของต่งอวิ๋นซิ่วหน่อย”“ขอรับ”จากนั้นลั่วชิงยวนก็มายังเรือนของต่งอวิ๋นซิ่ว ลุงเฉิงกล่าวว่า “ท่านเจ้าเมือง ท่านโปรดดูว่าเครื่องเรือนในห้องนี้ต้องปรับเปลี่ยนสิ่งใดหรือไม่ ข้าน้อยจะได้จัดการให้ขอรับ”ลั่วชิงยวนมองดูห้องคร่าว ๆ จากนั้นก็ไปยังห้องตำรานางพบแผนที่การวางกำลังป้องกันซึ่งเป็นแผ่นเดียวกั
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1425
ในที่สุดก็ไล่ตามอวี๋ตันเฟิ่งและโหยวจิ้งเฉิงทันบริเวณที่ทั้งสองต่อสู้กันนั้นมีลมพายุในป่าพัดกระหน่ำ แม้แต่ใบไม้ที่ปลิวขึ้นมาก็สามารถฆ่าคนได้ ลั่วชิงยวนทำได้เพียงพาคนอื่น ๆ ไปหลบอยู่หลังก้อนหินในป่าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย มองมิเห็นเงาร่างของอวี๋ตันเฟิ่งและโหยวจิ้งเฉิง ทำได้เพียงรับรู้ถึงพลังชั่วร้ายสองสายที่กำลังปะทะกันลั่วชิงยวนตั้งใจจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอวี๋ตันเฟิ่งห้ามไว้ “เจ้าอย่าเพิ่งลงมือ รอข้าจับเขาได้ก่อน!”ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงทำได้เพียงรอรอจนกระทั่งอวี๋ตันเฟิ่งสามารถกักขังโหยวจิ้งเฉิงไว้ได้สำเร็จในป่าก็ค่อย ๆ กลับสู่ความสงบลั่วชิงยวนจึงเดินเข้าไป จึงได้เห็นสตรีชุดแดงกำลังบีบคอของโหยวจิ้งเฉิงไว้แน่นในดวงตาของอวี๋ตันเฟิ่งเต็มไปด้วยความแค้นจนแทบจะกลายเป็นเลือดเพราะนางมิอาจบีบคอโหยวจิ้งเฉิงจนตายได้!“ลงมือเถิด ทำให้เขาตายไปเสีย”ลั่วชิงยวนหยิบกระดาษยันต์ออกมาในทันทีนางมองไปที่อวี๋ตันเฟิ่ง แล้วกล่าวว่า “เมื่อข้าขว้างไป เจ้าจงรีบหลบเสีย!”อวี๋ตันเฟิ่งพยักหน้าแต่เมื่อลั่วชิงยวนขว้างยันต์ออกไป อวี๋ตันเฟิ่งกลับมิหลบหลีกแสงสีทองสาดส่องเข้าใส่ทั้งสองคนลั่วชิงยวน
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1424
“ท่านอยู่ต่อ ส่วนคนอื่น ๆ ออกไปก่อนเถิด” ลั่วชิงยวนกล่าวกับชายชราจากนั้นคนอื่น ๆ ก็ทยอยออกไปชายชราลุกขึ้นเดินมายืนตรงหน้าลั่วชิงยวน “ท่านเจ้าเมืองมีสิ่งใดจะสั่งหรือขอรับ?”ลั่วชิงยวนถามว่า “บนเขาแห่งนี้มีคนมาแย่งชิงยาสมุนไพรไปจริงหรือ? ที่ส่งคนไปตามหา มีเบาะแสอะไรบ้างหรือไม่?”“มีคนมาจริง ๆ ขอรับ พรรคพวกของพวกมันมีประมาณสิบคนได้ แต่พวกมันหนีไปเร็วมาก ตอนนั้นทุกคนมัวแต่สนใจด้านหน้า ไม่มีใครสังเกตว่ามีคนบุกเข้าไปในคลังโอสถ”“พวกเขาถึงได้หนีรอดไปได้ขอรับ”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ยิ่งสงสัยว่าเป็นคนของสำนักเทียนฉยง และจงใจมาเป็นปฏิปักษ์กับนาง จึงได้ชิงบัวถวายไปก่อนมองดูชายชราตรงหน้าแล้ว ลั่วชิงยวนก็ยังมิเข้าใจเขาดีนักนางจึงถามว่า “บนหลังของท่านมีรอยประทับทาสหรือไม่?”เมื่อได้ยินดังนั้น ชายชราก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้า “มีขอรับ”ลั่วชิงยวนรู้ว่าคำพูดของนางย่อมทำให้เขาเคลือบแคลงใจว่านางมิใช่อวี๋ตันเฟิ่งแต่นางก็มิได้คิดจะแสร้งเป็นอวี๋ตันเฟิ่งเพื่อเข้าควบคุมเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้“ท่านควรรู้ว่าข้ามิใช่อวี๋ตันเฟิ่ง”ชายชราผู้นั้นอึ้งไป มิรู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ในเมื่อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1423
หวังเพียงว่าจะกักขังโหยวจิ้งเฉิงไว้บนเขาได้ เพราะหากเขาไปสิงอยู่ในร่างผู้อื่นแล้วหนีลงเขาไปได้ก็จะเป็นเรื่องยุ่งยากเพียงแต่ในตอนนี้ นางไม่มีแรงพอที่จะไล่ตามแล้ว จึงไปหายาในคลังกับคนใบ้เมื่อไปถึง โฉวสือชีและอวี๋โหรวก็อยู่ที่นั่นอวี๋โหรวปรุงโอสถเสร็จแล้วโฉวสือชีกำลังค้นหาสมุนไพรอยู่ข้าง ๆ“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” โฉวสือชีถามด้วยความเป็นห่วงลั่วชิงยวนส่ายหน้า “ข้ามิเป็นอะไร”โฉวสือชียื่นกล่องในมือออกมา แล้วพูดว่า “เจอโสมมังกรเพียงกิ่งเดียวเอง”ลั่วชิงยวนรับกล่องมา แล้วส่งให้คนใบ้ “รอจัดการเรื่องนี้เสร็จก่อน ข้าจะจัดยาให้เจ้าชุดหนึ่ง แม้จะมิสามารถรักษาอาการของเจ้าให้หายขาดได้ แต่ก็พอจะยืดชีวิตได้”คนใบ้พยักหน้า รับโสมมังกรมาด้วยสีหน้าซับซ้อนภายใต้หน้ากากโฉวสือชีกล่าวเสียงหนักแน่น “คลังโอสถนี่ใหญ่โตเกินไป ข้าหาบัวถวายมิเจอจริง ๆ”“และเมื่อดูแล้วในนี้ก็มีร่องรอยการถูกรื้อค้น ต่งอวิ๋นซิ่วคงมิได้หลอกพวกเรา บัวถวายคงถูกใครบางคนชิงไปแล้ว”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ขมวดคิ้วแน่น “บังเอิญเกินไปแล้ว บัวถวายถูกชิงไปตอนที่เรามาถึงพอดี”“แถมยังถูกกวาดไปจนเกลี้ยง”“สมุนไพรอื่นก็มิ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
