บทที่ 566

ตอนนี้จะถูกส่งไปที่ใด หรือได้องครักษ์มากน้อยแค่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องที่อ๋องฉีจะมีสิทธิ์ต่อรองได้

แค่ยังมีโอกาสได้ไปก็นับว่าดีแล้ว อ๋องฉีน้ำตาไหลไม่ขาดสาย โขกศีรษะต่อหน้าฮ่องเต้หย่งชาง “ลูกอกตัญญู ทำให้เสด็จพ่อผิดหวัง! ขอเสด็จพ่อทรงเห็นแก่เสด็จแม่ วันหน้าได้โปรดเมตตาดูแลหมิงเฉิงกับหย่งหรง พวกเขายังเด็กนัก...”

เวลานี้ ยิ่งอ๋องฉีแสดงออกว่าห่วงใยน้อง ๆ มากเท่าไร ฮ่องเต้หย่งชางก็ยิ่งพระทัยอ่อนลงเท่านั้น

ก่อนมาเข้าเฝ้า เขาไตร่ตรองอยู่ในใจนับครั้งไม่ถ้วน ว่าควรร้องไห้อย่างไรถึงจะเรียกความเวทนาจากฮ่องเต้หย่งให้ได้มากที่สุด และพอคิดถึงชีหยวนขึ้นมา ในอกอ๋องฉีก็ยิ่งเจ็บปวดขึ้นมา น้ำตาที่ไหลพรากตอนนี้ก็กลายเป็นของจริง

ฮ่องเต้หย่งชางทอดพระเนตรพระโอรสที่ถึงกับร้องไห้จนมีฟองน้ำมูก จ้องอยู่เนิ่นนาน ในที่สุดก็ปรับน้ำเสียงให้นุ่มลงเล็กน้อย ตรัสว่า “อาหลิง เรารู้ว่าในใจของเจ้าย่อมไม่พอใจ เราเข้าใจ เราก็รู้ดีว่าที่ผ่านมาเจ้าถูกตามใจมากไปจนเคยตัว แต่ต่อจากนี้ไป เจ้าต้องจำคำพูดที่เจ้าพูดวันนี้ไว้ให้ขึ้นใจ”

แต่ก่อนพระองค์เคยเอนเอียงมาทางอ๋องฉีมากกว่ารัชทายาทจริง ๆ

จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ก่อนที่เซียวอวิ๋นถิง