บทที่ 567

แน่นอนว่าขันทีสวีรู้จักตระกูลเฝิงอยู่แล้ว

แต่ตระกูลเฝิงคือตระกูลของฮองเฮาเฝิง และก็เป็นที่พึ่งพิงที่มั่นคงของพระราชนัดดาเซียวอวิ๋นถิง ในอดีตตระกูลเฝิงเคยทรงอำนาจถึงขั้นทำให้คนทั้งเมืองหลวงต่างก็ยำเกรง

การที่พวกเขากลับมา ก็หมายถึงว่าสถานะของเซียวอวิ๋นถิงจะมั่นคงยิ่งขึ้นเท่านั้น

มีอะไรน่าให้ท่านอ๋องดีใจนักหรือ?

ขันทีสวีรู้สึกงุนงงอยู่ไม่น้อย แต่เมื่อเห็นอ๋องฉีสีหน้าเรียบเฉย ไม่คิดจะพูดอะไรอีก เขาก็ก็รู้จักเจียมตัว ไม่ซักถามให้มากความ

ในใจของเขาชัดเจนยิ่งนัก หากอยากมีชีวิตรอด เวลานี้ต้องไม่ก่อเรื่องใดทั้งสิ้น ต้องรีบหนี รีบออกจากเมืองหลวงโดยเร็ว

แต่อ๋องฉีครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก็ยิ่งหัวเราะออกมาดังขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่รู้เพราะอะไร พอได้ยินเสียงหัวเราะนั้น ขันทีสวีก็ขนลุกขึ้นมาทันที รู้สึกขนพองสยองเกล้าอย่างบอกไม่ถูก

หรือว่าท่านอ๋องจะโมโหจนเสียสติไปแล้ว? ไม่อย่างนั้น คนที่เพิ่งถูกตะเพิดออกจากเมืองหลวงเหมือนสุนัขไร้เจ้าของ ยังจะหัวเราะได้อย่างมีความสุขแบบนี้ได้อีกหรือ?

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น อ๋องฉีก็ตะโกนเรียกขันทีสวี “ก่อนพวกเราออกจากเมืองหลวง เจ้าช่วยจัดการเรื่องหนึ่งให้ข้าก่อน”

ขันทีส