หลินชิงชิงนางร้ายพลิกชะตา(รัก)ยุค70

แสงแดดอ่อนๆ ยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่างห้องสมุดเล็กๆ ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง หลินชิงชิงกำลังอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ ตัวอักษรแต่ละตัวดูเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาในสายตาของเธอ พาเธอเข้าไปสู่โลกแห่งจินตนาการที่เธอหลงใหล

ข้างๆ เธอ จ้าวเหม่ยหลิง เพื่อนสนิท กำลังคร่ำเคร่งกับตำราเรียน เตรียมตัวสำหรับการสอบที่กำลังจะมาถึง แต่หลินชิงชิงกลับจมอยู่ในโลกของนิยาย

"ชิงชิง! จะสอบอีกไม่กี่วันแล้วนะ เธออ่านหนังสือถึงไหนแล้วเนี่ย" เสียงจ้าวเหม่ยหลิง เพื่อนสนิทของหลินชิงชิงดังขึ้น ทำให้เธอหลุดออกจากโลกแห่งนิยายที่กำลังดำดิ่งอยู่

หลินชิงชิงถอนหายใจ เธอเงยหน้าจากนิยายเล่มโปรดมองเพื่อนสนิทที่กำลังคร่ำเคร่งกับตำราเรียนตรงหน้า เธอรู้ดีว่าจ้าวเหม่ยหลิงเป็นห่วง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเบื่อหน่ายกับการอ่านหนังสือสอบ

"ฉันอ่านไปบ้างแล้วล่ะน่า" เธอตอบปัดๆ

จ้าวเหม่ยหลิงส่ายหัวอย่างระอาใจ เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอคนนี้เป็นคนหัวดีมีความสามารถ แต่ก็ขี้เกียจเป็นที่หนึ่ง แถมยังชอบเพ้อฝัน ชอบจินตนาการว่าตัวเองเป็นนางเอกในนิยาย จนบางครั้งก็แยกโลกแห่งความจริงกับโลกในนิยายไม่ออก

"ชิงชิง เธอรู้ไหมว่าทำไมเธอยังไม่มีแฟนสักที" จ้าวเหม่ยหลิงพูดขึ้น

หลินชิงชิงชะงัก เธอรู้ว่าเพื่อนกำลังจะพูดอะไร

"ก็เพราะเธอตั้งสเปคไว้สูงเกินไปไง เธอจะหาผู้ชายที่เพอร์เฟกต์เหมือนพระเอกในนิยายในโลกแห่งความจริง เธอจะไปเจอได้ที่ไหนกัน"

หลินชิงชิงยิ้มแหยๆ เธอรู้ว่าจ้าวเหม่ยหลิงพูดถูก แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะได้พบกับผู้ชายที่เหมือนหลุดออกมาจากนิยายจริงๆ

"ชิงชิงแล้วนี้เธออ่านนิยายเล่มหนาขนาดนี้ เธอไม่เบื่อบ้างหรือไง"

หลินชิงชิง ยิ้มให้เพื่อนเล็กน้อย "ไม่เบื่อหรอก ฉันชอบนะ มันเหมือนกับฉันได้ไปอยู่ในอีกโลกหนึ่ง"

จ้าวเหม่ยหลิงส่ายหัว "แต่เธอใช้เวลาไปกับมันมากเกินไปแล้วนะ ชีวิตจริงของเธอก็สำคัญเหมือนกัน"

"บางทีฉันอาจจะกำลังรอพระเอกในชีวิตจริงของฉันอยู่ก็ได้"

จ้าวเหม่ยหลิงหัวเราะ "พระเอกในนิยายน่ะเหรอ? คงหายากหน่อยนะแก"

หลินชิงชิงยิ้ม เธอรู้ว่ามันเป็นความฝันที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็ยังคงเชื่อมั่นว่าสักวันหนึ่ง เธอจะได้พบกับ 'เขา' คนนั้น

"แล้วนิยายเล่มนี้สนุกเหรอ ฉันเป็นแกจับไม่ปล่อยมา 2 ชั่วโมงละ?" 

หลินชิงชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตอบ "ก็มันสนุกนี่นา นางเอกน่าสงสารจะตาย พระเอกก็ซื่อบื้อไม่รู้ใจตัวเองสักที อ่านแล้วมันหงุดหงิด" เธอบ่นอุบอิบพลางทำหน้ามุ่ย

จ้าวเหม่ยหลิงหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของเพื่อนสนิท "ถ้ามันหงุดหงิดขนาดนั้น ทำไมยังอ่านอยู่ล่ะ?"

ชิงชิงถอนหายใจ "ก็อยากรู้ไง ว่าสุดท้ายแล้วพระเอกมันจะหายซืนหรือหรือเปล่า" เธอพูดพลางทำท่าฮึดฮัด

"แกนี่มันอินจัดจริงๆ เลยนะ เดี๋ยวเครียดจนสอบตกหรอก" จ้าวเหม่ยหลิงแอบแซว

"ไม่ตกหรอกน่า แกก็รู้ว่าฉันหัวดีแค่ไหน"

" แล้วการอ่านนิยายก็เหมือนได้พักผ่อนสมองไปในตัวนั้นละ" หลินชิงชิงหัวเราะร่วนให้กับเพื่อนสนิท

"แต่ฉันขัดใจในนิยายอยู่เรื่องเดียวทำไมตัวร้ายต้องชื่อ 'หลินชิงชิง' ด้วยล่ะ" เธอทำหน้าบึ้งเล็กน้อย

จ้าวเหม่ยหลิงหัวเราะร่วน "เอาน่า ชื่อซ้ำกันบ้างก็ได้ นี่นิยายนะ ไม่ใช่ชีวิตจริงสักหน่อย" เธอยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

หลินชิงชิงยังคงขมวดคิ้ว "แต่ก็อดคิดไม่ได้นี่นา ว่าถ้ามีคนชื่อหลินชิงชิงอ่านนิยายเรื่องนี้เข้า จะรู้สึกยังไง"

"ก็คงขำๆ มั้ง" จ้าวเหม่ยหลิงตอบ "หรือบางทีอาจจะอินจัด รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางร้ายในนิยายไปเลยก็ได้ ใครจะรู้" เธอพูดติดตลก

หลินชิงชิงส่ายหัว "ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากเป็นนางร้ายนะ" เธอพูดพลางนึกถึงพล็อตเรื่องที่ตัวละครชื่อหลินชิงชิงคอยกลั่นแกล้งนางเอกสารพัด

จ้าวเหม่ยหลิงหัวเราะคิกคัก "ฉันว่าเธอเนี่ย บางทีก็เหมือนตัวร้ายในนิยายนะ"

หลินชิงชิงหัวเราะ "บ้า! ฉัน ไม่เหมือนตัวร้ายในนิยายสักหน่อย"

"เหรอออออ..." จ้าวเหม่ยหลิงลากเสียงยาว พร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เพื่อนสนิท

หลินชิงชิงหัวเราะให้กับเพื่อนสาว ก่อนจะก้มลงอ่านนิยายต่อ แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า... หรือจริงๆ แล้วเธอจะแอบมีด้านร้ายๆ เหมือนตัวละครในนิยายบ้างก็ไม่รู้?

"บางที...ชีวิตจริงก็คงเหมือนในนิยายแหละ มีทั้งคนดีและคนร้าย มีทั้งเหตุผลและความไร้เหตุผล" หลินชิงชิงพึมพำกับตัวเอง

"ชิงชิงแกอย่าคิดไร้สาระเลยเดี๋ยวได้เวลาเลิกเรียนแล้ว กลับบ้านกันเถอะ"

หลินชิงชิง วางหนังสือนิยายลง ยิ้มบางๆ ให้เพื่อนสนิท "จริงด้วย เดี๋ยวจะกลับบ้านค่ำ คืนนี้มีซีรี่ย์เรื่องโปรดของฉันฉายด้วย ไปกันเถอะ" เธอลุกขึ้น พลางจัดการยืมหนังสือนิยายเล่มนั้น

เมื่อเธอจัดการธุระเสร็จเรียบร้อย เธอและจ้าวเหม่ยหลิงก็พากันเดินออกมาจากตัวอาคารมหาวิทยาลัย บรรยากาศยามเย็นทาบทาแสงสีส้มจางๆ ลงบนทางเดิน สองข้างทางมีนักศึกษาเดินกันขวักไขว่ หลินชิงชิงกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างเหม่อลอย ก่อนจะสะดุดตากับร้านขายของเก่าเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมถนนหน้ามหาวิทยาลัย

หญิงชราเจ้าของร้านนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ท่ามกลางข้าวของมากมายที่วางระเกะระกะ ทั้งแจกันลายคราม โคมไฟทองเหลือง นาฬิกาโบราณ และอื่นๆ อีกมากมายที่ดูเหมือนจะผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน หลินชิงชิงรู้สึกสงสารหญิงชราขึ้นมาจับใจ เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

"แกจะซื้อของเหรอชิงชิง ฉันเห็นมีแต่ของเก่าๆ ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้" จ้าวเหม่ยหลิงกระซิบถามเพื่อนสาวเบาๆ ขณะที่เดินตามหลังมา หลินชิงชิงไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่ยิ้มบางๆ ให้เพื่อนสนิท ก่อนจะก้มลงพิจารณาข้าวของในร้านอย่างตั้งใจ

"แม่หนูต้องการอะไรหรือ"หญิงชราเอ่ยถาม

"หนูไม่รู้จะซื้ออะไรคะ คุณยายมีอะไรจะแนะนำหนูไหมคะ" เธอเอ่ยถามหญิงชราด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

หญิงชราเงยหน้าขึ้นมอง เธอหยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งออกมาจากลิ้นชักเก่าๆ แล้วส่งให้หลินชิงชิงดู

"นี่เป็นของที่ตกทอดมาในตระกูลของยาย ยายขายให้หนูถูกๆ 1000 หยวนเท่านั้น มันจะนำโชคดีมาให้หนู"

จ้าวเหม่ยหลิงหันมาหาเพื่อนสนิทก่อนจะกระซิบเบาๆ

"แกอย่าเอาเลย แกโดนยายหลอกเอาแล้วละ สร้อยบ้าอะไรเส้นละ 1000 หยวน เก่าก็เก่า" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

แต่หลินชิงชิงกลับไม่คิดเช่นนั้น เธอรู้สึกถูกชะตากับสร้อยข้อมือเส้นนี้อย่างประหลาด เหมือนกับว่ามันกำลังเรียกหาเธอ

"หนูเอาเส้นนี้" เธอพูดพร้อมกับส่งเงินให้คุณยาย

หญิงชรายิ้มอย่างอบอุ่น "ขอให้แม่หนูโชคดีนะ"

หลินชิงชิงรับสร้อยข้อมือเส้นนั้นมา สวมมันไว้บนข้อมือข้างซ้าย เธอไม่รู้เลยว่าสร้อยเส้นนี้กำลังจะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

"ขอบคุณนะคะคุณยาย" เธอพูดพร้อมกับโค้งให้หญิงชรา

ทั้งสองสาวเดินจากร้านของคุณยายมา แต่จ้าวเหม่ยหลิงยังคงบ่นไม่หยุด

"ชิงชิงแกโดนพวกสิบแปดมงกุฎหลอกเอาแล้วละ" ใบหน้าสวยของจ้าวเหม่ยหลิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

หลินชิงชิงยิ้มแห้งๆ "เอาน่า แกอย่าคิดมากเลย ถือว่าช่วยคุณยาย แกดูน่าสงสารออก ถึงแม้สร้อยเส้นนี้จะไม่ใช่ของเก่าแก่ ก็ถือว่าให้เงินยายแกไปใช้ก็แล้วกัน" เธอพยายามปลอบเพื่อนรัก

"แต่แกเสียไปตั้งพันหยวนนี่นะ" จ้าวเหม่ยหลิงยังคงบ่นไม่เลิก

"เงินทองเป็นของนอกกาย แกอย่าคิดมากเลย" หลินชิงชิงพูดพลางยกสร้อยเส้นปัญหาขึ้นมาดู มันเป็นสร้อยเงินธรรมดาๆ ที่มีจี้หยกเล็กๆ ห้อยอยู่ แม้จะไม่ใช่ของมีค่า แต่ก็ดูสวยงามน่ารักดี เธอคิดว่าอย่างน้อยมันก็ทำให้คุณยายคนนั้นมีเงินไปซื้อข้าวกินได้หลายมื้อ

เมื่อมาถึงทางแยก หลินชิงชิง โบกมือลาเพื่อนสาวที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถโดยสาร

"เหม่ยหลิน..เจอกันพรุ่งนี้นะ!"

"โอเค บาย!" จ้าวเหม่ยหลิงตะโกนตอบกลับมา

หลินชิงชิงหันหลังกลับแล้วก้าวมารอทางม้าลาย มุ่งหน้าสู่คอนโดที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อแสงไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว หลินชิงชิงสาวเท้าก้าวข้ามทางม้าลายอย่างมั่นใจ ทว่า...

เอี๊ยดดดด!

เสียงเบรกดังสนั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณ หลินชิงชิงหันขวับไปมอง แววตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ รถบรรทุกขนาดยักษ์กำลังพุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วราวกับปีศาจคลั่ง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าจะตั้งตัว หลินชิงชิงแข็งทื่อ ร่างกายไม่ยอมตอบสนอง

โครม!

รถบรรทุกพุ่งเข้าชนร่างบอบบางของหญิงสาวอย่างจัง ร่างของเธอปลิวลอยละลิ่วไปกระแทกกับพื้นถนนอย่างแรง โลหิตสีแดงฉานไหลทะลักออกจากร่างกาย อาบไปทั่วสร้อยข้อมือที่เธอสวมใส่อยู่ สร้อยเส้นนั้นดูราวกับกำลังเปล่งประกายเรืองรองขึ้นมา

"อึก..." หลินชิงชิงครางแผ่วเบา ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ความร้อนแผดเผาบริเวณข้อมือ

และแล้ว...สติของเธอก็ดับวูบลงไปในความมืดมิด...