Share

บทที่ 51

last update Terakhir Diperbarui: 2025-05-16 10:32:12

“ไอซ์ เราคุยกันดีๆ ได้ไหม ได้โปรดเถอะ” เมื่อมีการขอร้องเกิดขึ้น ทำให้ไอลดาพยายามปรับอารมณ์และลดทิฐิ

“เฮ้อ!” ไอลดาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วหยุดยืนนิ่ง จากนั้นจึงหันหน้าออกไปทางทะเล นั่นแปลว่าเธอจะฟัง

“คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ เหรอ ยอมอยู่กับผมเพราะผมบังคับตั้งแต่แรกใช่ไหม” เขาเริ่มยิงคำถามอีกครั้ง ซึ่งทำให้เธอตอบยากมาก เพราะมันเป็นความรู้สึก ไม่สามารถกลั่นกลองออกมาเป็นคำพูดได้

“คุณก็บังคับจริงๆ นี่คะ” เขาบังคับ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็เต็มใจนั่นแหละ

“แล้วคุณหนีผมมาทำไม” นี่คือสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุดสินะ 

“ฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันรู้สึกผิดในตัวเองมากแค่ไหน ไม่รู้อะไรทำให้ฉัน... ทำแบบนั้น ฉันก็เลย” 

“หนีมาดื้อๆ ทั้งที่ไม่ถามผมสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง” 

“คิดว่าคุณคงไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ ถึงเราจะไม่ได้นอนด้วยกัน คุณก็ไปนอนกับคนอื่นอยู่ดี”

“คุณไม่ได้รู้ใจผมขนาด
Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 54

    “ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย” เธอพูดเช่นนี้ก็ทำให้เขาใจหายน่ะสิ เหมือนแค่ยอมรับฟังแต่ไม่ใจอ่อน“ก็ยังดีครับ เจอกันตอนหกโมงครึ่งได้ไหม เผื่อคุณอยากเดินเล่นก่อน”“ไม่ค่ะ ไม่เดินเล่น แล้วเจอกันค่ะ” เธอปฏิเสธที่จะเดินเล่นพร้อมกับตอบรับดินเนอร์กับเขาด้วยน้ำเสียงเรียบ สีหน้าไม่ยิ้ม แต่แววตาเธอดูมีประกายมากขึ้นกว่าแรกๆ ถือว่าเป็นสัญญาณดีสำหรับเขาสินะเนี่ย“ก็ยังดีครับ แล้วเจอกัน” นิโคไลบอกด้วยน้ำเสียงอึดอัก ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ มีความประหม่าอยู่ในท่าทางจนน่าแปลกใจ ไอลดาคงทำให้เขาเสียความเป็นตัวเองเสียแล้วจากนั้นเมื่อนิโคไลได้เอ่ยคำสุดท้ายแล้ว ไอลดาจึงก็ค่อยๆ ปิดประตูลง พลางมองหน้านิโคไลเล็กน้อยกระทั่งประตูปิดสนิท มือเรียวนุ่มแตะที่บานประตูเล็กน้อยคล้ายกับมีความอาลัย ขณะที่นิโคไลยังไม่ได้เดินไปไหนเช่นกัน ดวงตาคมกริบสีฟ้ายังคงมองที่บานประตูราวกับอาลัยอาวรณ์ไม่ต่างจากเธอ ก่อนจะหักใจแล้วเดินกลับห้องกระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบหกโมง ซึ่งเวลาที่นัดดินเนอร์ก็คือหกโมงครึ่ง แต่นิโคไลรีบแต่ง

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 53

    ช่วงเวลาเดียวกันนี้ ทางฝั่งไอลดากำลังคิดและทบทวนสิ่งที่คุยกับ นิโคไลพร้อมกับปลีกตัวเดินอยู่เพียงลำพัง โดยที่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม พลางเอามือล้วงกระเป๋าแล้วหันหน้ามองไปทางทะเล อาการไม่ต่างกับเธอสักเท่าไหร่ กระทั่งเธอมองเห็นเจอร์รี่มาตามทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะมีสีหน้าเคร่งเครียด คล้ายกับกำลังคุยกันเรื่องงาน จากนั้นนิโคไลก็เดินกลับขึ้นไปบนรีสอร์ต ทิ้งให้เจอร์รี่ยืนอยู่ริมหาดคนเดียว ไอลดาจึงอาศัยจังหวะนี้เดินกลับเช่นกัน ทำให้ทั้งคู่ต้องเจอกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้“คุณไอซ์! จะกลับขึ้นห้องแล้วเหรอครับ” เจอร์รี่แสร้งถามไปอย่างนั้นเอง“ยังหรอกค่ะ ฉันอยากเดินเล่นสูดอากาศน่ะ ไม่ได้มาเที่ยวพักผ่อนแบบนี้นานแล้ว แต่วันนี้ก็ไม่น่าจะเรียกว่าพักผ่อนนะ” ไอลดาตอบและประชดเล็กๆ ทำให้เจอร์รี่ยิ้มอ่อนแล้วก้มหน้าเล็กน้อย“ผมเดินเป็นเพื่อนไหมครับ เผื่อว่าคุณอยากมีเพื่อนคุย”“เอ่อ เกรงจะรบกวนคุณน่ะสิคะ อีกอย่างเจ้านายของคุณคงจะ...”

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 52

    ขณะที่ไอลดา ต้องอยู่เกาะกับนิโคไลเพื่อปรับความเข้าใจ และทบทวนอดีตโดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ถึงแผนการนี้ โดยเฉพาะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้น แม้จะเป็นคู่หมั้นที่เกิดจากธุรกิจ แต่เพราะความรักที่กันตพงษ์มีต่อ ไอลดานั้น ก็ทำให้เขาไม่เคยละเลย ที่จะไปช่วยดูแลน้องเมย์ในยามที่ไอลดาไม่อยู่ กันตพงษ์จึงถือโอกาสในช่วงเที่ยง เดินทางไปที่บ้านของไอลดา“คุณอา สวัสดีครับ” กันตพงษ์เดินมาทักทาย พร้อมกับยกมือไหว้ ลัลลดาอย่างนอบน้อม หลังจากที่จอดรถเอาไว้ที่หน้าบ้านเรียบร้อย มองน้องเมย์และพี่เลี้ยงกำลังวิ่งเล่นกันที่สวนหย่อมหน้าบ้านกับสุนัขตัวใหม่“สวัสดีจ้ะ คุณกันมีธุระอะไรหรือเปล่า ทานข้าวเที่ยงมาหรือยังจ๊ะ” ลัลลดารับไหว้ถามพร้อมกับยิ้มหวาน“เรียบร้อยแล้วครับ พอดีผมแวะมาเยี่ยมน้องเมย์น่ะ เห็นว่าไอซ์พาแขกไปเที่ยว” กันตพงษ์กล่าวและมองไปที่น้องเมย์กำลังวิ่งไล่สุนัขอย่างสนุกสนาน แต่อดแปลกใจไม่ได้ เพราะบ้านหลังนี้ไม่เคยมีสุนัขมาก่อน“ท่าทางน้องเมย์จะมีความสุข ได้เจ้าตูบมาจากไหนเหรอครับ น่ารักเชียว ไอซ์ซื้อ

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 51

    “ไอซ์ เราคุยกันดีๆ ได้ไหม ได้โปรดเถอะ” เมื่อมีการขอร้องเกิดขึ้น ทำให้ไอลดาพยายามปรับอารมณ์และลดทิฐิ“เฮ้อ!” ไอลดาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วหยุดยืนนิ่ง จากนั้นจึงหันหน้าออกไปทางทะเล นั่นแปลว่าเธอจะฟัง“คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ เหรอ ยอมอยู่กับผมเพราะผมบังคับตั้งแต่แรกใช่ไหม” เขาเริ่มยิงคำถามอีกครั้ง ซึ่งทำให้เธอตอบยากมาก เพราะมันเป็นความรู้สึก ไม่สามารถกลั่นกลองออกมาเป็นคำพูดได้“คุณก็บังคับจริงๆ นี่คะ” เขาบังคับ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็เต็มใจนั่นแหละ“แล้วคุณหนีผมมาทำไม” นี่คือสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุดสินะ“ฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันรู้สึกผิดในตัวเองมากแค่ไหน ไม่รู้อะไรทำให้ฉัน... ทำแบบนั้น ฉันก็เลย”“หนีมาดื้อๆ ทั้งที่ไม่ถามผมสักนิดว่าจะรู้สึกยังไง”“คิดว่าคุณคงไม่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ ถึงเราจะไม่ได้นอนด้วยกัน คุณก็ไปนอนกับคนอื่นอยู่ดี”“คุณไม่ได้รู้ใจผมขนาด

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 50

    การมาเที่ยว เป็นแค่ข้ออ้างของนิโคไล เพื่อจะได้อยู่กันตามลำพังกับไอลดา และเคลียร์เรื่องเมื่อสามปีที่ผ่านมาให้จบ แต่ให้ผู้ติดตามมาด้วยเพื่อบังหน้า พอเข้าแผนนิโคไลก็ให้ค่าขนมทุกคนแล้วขอความเป็นส่วนตัว เพราะเขาอยากจะจัดการกับคนใจร้ายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ขณะที่เขากำลังคิดที่จะเข้าไปหาไอลดาที่ห้องอยู่นั้น สายตาก็ดันเหลือบเห็นเธอผ่านทางระเบียงห้องซึ่งเธอเดินเล่นอยู่ตรงชายหาดพอดี“ดีล่ะ” นิโคไลเอ่ยลอยๆ พลางยิ้มที่มุมปากเวลาเดียวกันนี้ไอลดาก็เดินเล่นเพลินๆ ด้วยเท้าเปล่า ก้มหน้ามองที่ผืนทราย ขณะที่เกลียวคลื่น สาดซัดเข้ามาเป็นระลอกจนเกิดเป็นฟอง บางครั้งเธอก็แหงนหน้ามองท้องฟ้า หลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อรับความสดชื่นผ่อนคลายแอบคิดไปว่าบางทีการลดทิฐิลงมันอาจจะทำให้อะไรๆ ดีขึ้นมาบ้างก็เป็นได้ ขบคิดทบทวนดูว่าความผิดพลาดในครั้งนั้น มันส่งผลให้ชีวิตเลวร้ายมากเชียวหรือ ซึ่งจริงๆ ไม่ใช่เลย เธอได้ของขวัญล้ำค่าต่างหาก พลาดเพียงอย่างเดียวคือเธอรู้จักนิโคไลน้อยเกินไป แต่นั่นเพราะคิดว่าเขาไม่ได้จริงจัง จึงทำให้เธอต้องจากมา

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 49

    “ฉันก็ไม่ได้เต็มใจไปตั้งแต่แรกนี่คะ” ไอลดาตอบตรงๆ จนเขารู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาเสียอย่างนั้น เขาทำอะไรให้เธอหรือเนี่ย“ถามจริง โกรธเรื่องเมื่อวาน ในห้องทำงานเหรอ” ประโยคนี้เขายื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหู“ฉันลืมไปแล้ว” เธอพูดและถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเมินหน้าออกนอกรถ“หึๆ คุณไม่ลืมหรอก ไม่ได้ลืมตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกันแล้ว”“อะไรทำให้คุณคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น”“น้องเมย์มั้ง” พอจบประโยคเท่านั้นแหละเธอก็หันไปมองหน้าเขาทันทีแต่ไม่พูดอะไร“การที่คุณมีน้องเมย์ มันยิ่งทำให้คุณไม่มีวันลืมเรื่องของเรา”“รู้ตัวไหมว่าคุณคิดผิด น้องเมย์ทำให้ฉันลืมพ่อของแกไม่ลง ส่วนเรื่องของคุณไม่เกี่ยว” เธอพูดเช่นนี้หมายความว่าพ่อของน้องเมย์ไม่ใช่เขาอย่างนั้นหรือ ไม่จริงหรอก“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง แล้วน้องเมย์เป็นลูกใครกันแน่”เขากระซิบถาม

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 48

    “แล้วตกลงว่าเขาอยากไปเที่ยวไหนเหรอจ้ะ หืม”“เกาะเสม็ดค่ะ ไอซ์ให้ผู้ช่วยติดต่อทางนั้นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าพี่กันว่างอยากจะชวนไปด้วยกัน” เธอก็แสร้งอยากจะชวนเขาไปด้วยเท่านั้นเอง เพราะรู้ดีกว่ากันตพงษ์บ้างานมาก แต่ขณะที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์ อยู่ๆ ฝ่ามือหนาก็สอดเข้าใต้รักแร้แล้วโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง ทว่าเธอไม่ได้พูดอะไรเพราะกลัวกันตพงษ์จะได้ยิน“พี่อยากว่างมากเลยจ้ะ แต่ไม่ว่างนี่สิ เอาเป็นว่าเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ ไอซ์ก็ถือโอกาสไปพักผ่อนด้วยเห็นทำงานเครียดมานาน”“ไอซ์ฝากพี่กันแวะเข้ามาดูโรงแรมด้วยนะคะ ไอซ์ไปไม่กี่วันหรอก”เธอพูดพลางเบือนหน้าหนีจมูกร้ายๆ ที่กดลงมาตรงพวงแก้มและซอกคอ นิโคไลหวังจะให้เธอส่งเสียงให้กันตพงษ์ได้ยินหรืออย่างไร“ได้จ้ะ ไม่มีปัญหา”“อื้อ! เอ่อ แค่นี้ก่อนได้ไหมคะพี่กันคือไอซ์กำลังเตรียมตัว”“อ๋อได้จ้ะ พี่ก็แค่โทรมาถามความคืบหน้าน่ะ ดูแลแขกของเราให้ดีนะจ

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 47

    ต่อมาในวันรุ่งขึ้น ไอลดารีบตื่นแต่เช้า และเดินทางไปที่โรงแรมในเวลาอันรวดเร็ว จากนั้นก็สั่งให้พนักงานขับรถนำรถตู้วีไอพีออกมา เพื่อจะได้เก็บกระเป๋าไว้ท้ายรถ เรียบร้อยแล้วจึงเข้าไปสั่งการให้พนักงานรีเซฟชั่นโทรศัพท์ขึ้นไปตามนิโคไล เพราะเธอไม่อยากขึ้นไปตามด้วยตัวเองกริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ภายใน ตรงหัวเตียงห้องของนิโคไลดังขึ้น ขณะที่เขากำลังแต่งตัวอยู่ และเมื่อได้ยินจึงเดินไปหยิบขึ้นมารับสาย“ฮัลโหล” นิโคไลรับสายเสียงเรียบ“สวัสดีค่ะ ดิฉันโทรจากล็อบบี้ค่ะ คุณไอลดาให้เรียนท่าน ว่ารถตู้พร้อมแล้วค่ะ” สิ้นเสียงรายงานของพนักงานสาว นิโคไลก็กัดฟันแน่นประหนึ่งว่ากำลังหงุดหงิดใจที่ไอลดาไม่ยอมขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่กลับให้พนักงานโทรขึ้นมาราวกับว่าไม่ให้เกียรติเขาเสียอย่างนั้น“พร้อมแล้วไง ผมยังไม่เรียบร้อย อีกอย่างผมต้องทานมื้อเช้าเสียก่อน บอกเธอว่ารอได้ก็รอ หรือถ้าจะให้ดีบอกเจ้านายคุณว่าให้ถือโจ๊กร้อนๆ มาให้ผมด้วย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่พอใจและถือวิสาสะใช้เสียเลย

  • รอยเสน่หาเทพบุตรเถื่อน   บทที่ 46

    “ก็... อยากมีเวลาให้ลูกนี่คะ” เธอแก้ตัวน้ำขุ่นๆ เมื่อบิดามารดาไม่เข้าข้างก็ยิ่งทำให้นิโคไลยิ้มได้ใจ“ไม่เป็นไรครับ อย่าตำหนิคุณไอซ์เลย ผมก็แค่อยากมีเพื่อนทานข้าวน่ะ ผมรบกวนไม่นานหรอกครับคุณไอซ์ จะรอเล่นกับน้องเมย์อีกสักหน่อยเดี๋ยวก็กลับ” จุดหมายก็คือน้องเมย์ มันชัดเจนแล้วว่าเขานึกสงสัยและอาจจะเดาถูก แต่เธอไม่มีทางบอกความจริงแน่ๆ“โอเคงั้นทานข้าวกันเลย เดี๋ยวหิวแย่” ภูชิตตัดบทเพราะขืนชวนคุยบนโต๊ะอาหารนานๆ เกรงจะเสียมารยาท จากนั้นทุกคนจึงได้ลงมือรับประทาน น้องเมย์นั้นมีพี่เลี้ยงคอยป้อน พร้อมให้ทั้งรับประทานเองด้วย ส่วนนิโคไลก็ลอบมองเป็นระยะด้วยความเอ็นดูไม่ว่าน้องเมย์จะเป็นลูกของเขาหรือไม่ แต่ถูกชะตาเหลือเกิน ความรู้สึกของการเป็นพ่อมันเป็นเช่นนี้เอง มีความสุขทุกวินาทีที่มองหน้า ยิ่งพิจารณาก็ยิ่งเห็นว่าน้องเมย์หน้าเหมือนเขามากแค่ไหน อยากจะโกรธคนใจร้ายที่ทำให้พ่อลูกกลายเป็นคนแปลกหน้ากันหลังจากที่ทานให้เสร็จ ทุกคนก็ได้เวลาแยกย้าย เหลือแต่เพียงไอลดากับน้องเมย์และพี่เลี้ยงที่เตรียมจ

Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status