อัจฉริยะน้อย

ในความเห็นของนางสถานศึกษามักพร่ำบอกถึงความเที่ยงธรรมแม้จะเพียงฉากหน้าอย่างน้อยเรื่องนี้ก็ไม่ควรถูกผ่อนปรนง่ายๆ

เพื่อทำลายภาพลักษณ์ที่ตระกูลเซียวสายหลักเป็นผู้สร้าง คำถามนี้เป็นกับดักที่บิดานางกำชับไว้อย่างแยบคาย นางไหนเลยจะปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดายเช่นนี้

ในความเห็นของนาง เด็กหญิงคนหนึ่งย่อมสะท้อนทัศนคติที่ถูกปลูกฝังออกมา

จากนั้นนางจะทิ้งเมล็ดพันธุ์แห่งความบาดหมางเอาไว้กับสายตระกูลอื่นที่จึงจะเป็นผลลัพธ์ที่นางอยากได้

นางกลับไม่คาดคิดว่าเหมยลี่อิงจะไม่เดินตามสามัญสำนึกถึงกับยกพระพุทธรูปองค์ใหญ่๑ออกมา

“เจ้ากำลังเอาท่านผู้อาวุโสมากล่าวอ้าง!”

เหล่าอาจารย์ที่ฟังบทสนทนาสีหน้าขุ่นมัวพลัน

คุณหนูใหญ่สายรองแม้มีแผนการแต่ก็เป็นการบงการของผู้ใหญ่ ตัวนางเล็กนักด้วยอายุเพียงเจ็ดขวบปีย่อมไม่เข้าใจความลึกล้ำของปลักน้ำ

ความเที่ยงธรรมอาจนำกะเกณฑ์กับผู้อื่นได้ แต่เมื่อใช้กับผู้เฒ่าเซียวที่ถือเป็นว่าเป็นกำลังหลักของตระกูล ผู้ทุ่มเทเสียสละเพื่อตระกูลเซียวไปมากมายจนชีวิตครอบครัวแทบพังทลายภรรยาเอกตาย บุตรสาวอีกคนหายสาบสูญเป็นสิ่งสมควรงั้นหรือ

ตัวนางไม่รู้จักพอ ยังสาวความต่อการกระทำเหล่านี้ย่อมเป็นการควงขวานต่อหน้าลู่ปัน๒ สะท้อนความคิดอันแตกแยกที่สายรองมีต่อสายหลักที่นางถูกปลูกฝังออกมาอีกด้วย

เหล่าอาจารย์และลูกศิษย์ทุกคนสามารถอยู่ในตระกูลเซียวแห่งนี้ได้ย่อมไม่ผู้ใดโฉดเขลา

การยั่วยุอันชัดแจ้งของนางย่อมถูกมองออกอย่างง่ายได้

เหมยลี่อิงกลั้นหัวเราะในใจ เอียงคอยิ้มละไม “พี่หญิงท่านนี้ ท่านกล่าวเช่นนี้หมายความอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

ความหมายก็คือผู้อาวุโสของข้ายังมีคุณสมบัติไม่พออย่างนั้นหรือ

“ก็...” แรงดึงของสหายร่วมเรียนทำให้คำพูดที่กำลังจะออกมาชะงักงัน เด็กหญิงชุดขาวหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายคล้ายเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังยกหินทุ่มเท้าตัวเอง๓

อาจารย์ที่มองอยู่กระแอมไอแล้วให้นางไปเข้าชั้นเรียนได้ ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือจงใจด้วยฐานะและส่วนสูงของนางทำให้นางได้นั่งอยู่ด้านหน้าของเซียวมี่ คุณหนูใหญ่สายรองผู้นี้พอดี

หากสายตาสามารถเฉือดเชือนคนได้ แผ่นหลังเล็กของเด็กหญิงของถูกบาดจนแหวงหวิ่น เหมยลี่อิงได้แต่ยักไหล่ ไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย

ทว่านางปล่อยว่างได้ ไม่ได้ความหมายอีกฝ่ายจะยอมปล่อยนางไป

ยามอาจารย์กำลังสารความรู้พื้นฐาน

“พลังปราณหรือแก่นสารปราณเป็นพลังงานที่มีอยู่ตามธรรมชาติ ไม่มีผู้ใดค้นพบว่าแท้จริงแล้วจุดกำเนิดอย่างไร แต่มีปรมาจารย์หลายท่านได้ศึกษาและเขียนตำราเบื้องต้นอาไว้เป็นที่ย่อมรับเองแพร่หลายในที่นี้ยังเร็วเกินกว่าเด็กเล็กอย่างพวกเจ้าจะใส่ใจ”

“เราจะกล่าวถึงการดึงพลังปราณมาใช้ชีวิตประจำวันอย่างง่ายๆ ที่พวกเจ้าคุ้นเคยดี เช่น สิ่งประดิษฐ์เวท อาวุธเวท ยันต์อาคม มีผู้ใดช่วยข้าบอกได้ว่ามีอะไรบ้าง?”

อาจารย์ผู้กล่าวส่งยิ้มอย่างมีเมตตาให้กำลังใจเด็กๆ ทำให้บรรยากาศในชั้นเรียนครึกครื้นสนุกสนาน

“โคมไฟพลังปราณเจ้าค่ะ”

“ค่ายกลเคลื่อนย้ายขอรับ”

“หุ่นเชิดรับใช้เจ้าค่ะ”

“ประทีบลอยฟ้าเจ้าค่ะ”

“....แหวนเก็บของกับถุงร้อยสมบัติ”

“กระดานข่าวสารขอรับ”

“ดาบเวทและกระบี่ขอรับ” เมื่อถึงหัวข้อที่น่าสนใจเหล่าเด็กน้อยต่างยกมือแย่งตอบเสียงดังวุ่นวาย

ผู้เป็นอาจารย์พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนกล่าวยกมือขึ้นสงบความตื่นเต้นของเหล่าเจ้าตัวเล็ก

เมื่อบรรยากาศสงบลงพร้อมแก่การเรียนต่อไป เด็กหญิงชุดขาวก็รีบยกมือขึ้นอย่างว่องไว อาจารย์วัยกลางคนเลิกคิ้วขึ้นอย่างอย่างแปลกใจ “เซียวมี่เจ้ามีข้อสงสัยใดงั้นหรือ”

สหายร่วมเรียนของเด็กหญิงกระตุกแขนเสื้อคัดค้านอย่างรุนแรง วันนี้พวกนางพลาดไปแล้วครั้งหนึ่งหากยังดึงดันต่อไปย่อมทำให้พวกนางดูกลายเป็นพวกใจแคบเอาได้ นางล่ะอยากใจบ้าตายกับสหายสมองหมูของตน

“ศิษย์เพียงแต่คิดว่าทฤษฎีพลังปราณก่อนหน้าที่อาจารย์ว่าระดับสูงเกินไปสำหรับพวกเรา แต่หากเป็นน้องหญิงที่เข้ามาใหม่คงเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย เพราะนางเป็นหลานของผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่

อาจารย์ท่านไฉนไม่ให้นางลองเล่าให้พวกเราฟังเหล่าเจ้าคะ”

“นี่...” ใบหน้าอาจารย์ฉายแววลำบากใจ ไม่ว่าผู้เฒ่าเซียวจะเก่งกาจเพียงใดหลานของเขาก็อายุเพียงห้าขวบจะไปเข้าใจอะไรได้

ทั้งไม่พอใจเซียวมี่ที่ไม่รู้กาลเทศะขัดจังหวะการสอนของตนผู้เป็นอาจารย์เพียงเพราะความริษยาส่วนตน

กลับเป็นเหมยลี่อิงที่ไร้ความกังวลใจ ปลอบโยนผู้เป็นอาจารย์ผ่านนัยน์ตากระจ่างใสดุจท้องฟ้าไร้เมฆหมอก “ท่านอาจารย์ เมื่อเป็นเช่นนี้ให้ศิษย์ลองกล่าวดูดีไหมเจ้าคะ”

ชายวัยกลางคนยังคงไม่วางใจ “ทฤษฎีเหล่านี้ยังห่างไกลเกินไป พวกเจ้ายังไม่รู้ก็เป็นเรื่องธรรมดา”

เด็กหญิงชุดสีกลีบบัวส่ายหน้ากล่าวว่าตนพอจำได้บ้างผู้เป็นอาจารย์จึงได้แต่ปล่อยให้นางกล่าวไป

“ทฤษฎีพลังปราณนั้นมีอยู่มากมาย หนึ่งในนั้นคือการศึกษาของผู้ก่อตั้งหุบเขาหมื่นบุปผา เหมยหวังจวิ้น กล่าวว่าพลังปราณก็คือพลังแห่งสรรพชีวิต”

เสียงเด็กหญิงกังวานใสฉะฉาน กล่าวอย่างมั่นใจชัดถ้อยชัดคำผิดกับเด็กวัยเดียวกัน

“คือแก่นสารแห่งชีวิตที่คงอยู่และแปรเปลี่ยนโดยมิอาจดับสลายเพียงแปลี่ยนจากรูปแบบหนึ่งเป็นอีกรูปแบบหนึ่งเพื่อหมุนเวียนระหว่างสรรพสิ่งในโลกหล้า”

นางกล่าวเว้นช่วงเสียงเป็นจังหวะ การเน้น วรรคตอนคำกล่าวราวท่วงทำนอง เสนาะหูน่าฟังราวกับกำลังกล่าวคำกลอนอวยพรอันน่าฟัง

“เฉกเช่นว่า หากเป็นดอกไม้ปราณก็ปราณดินในการเติบโต ใช้ปราณหยางของดวงตะวันและปราณน้ำล่อเลี้ยง เมื่อสัตว์ปราณกินดอกไม้ปราณเข้าไปหากสัตว์ปราณตาย พลังปราณก็สลายคืนสู้ดินและฟ้าหมุนเวียนให้สิ่งอื่นต่อไปเช่นนี้พลังปราณจึงไม่อาจแห้งเหือดไปสามารถมีให้สิ่งมีชิวิตทั้งหลายใช้ต่อเนื่องมาแต่โบราณ”

แสงอาทิตย์ส่องลอดผ่านหน้าตาทำให้ทั้งร่างของเด็กหญิงตัวเล็กๆ เปล่งแสงเรืองรองดุจห่อหุ้มด้วยอาภรณ์ทองราวเซียนน้อยมงคล

สายลมพัดปลายผมดำปกปรายใบหน้าเล็ก ทำให้ขนตายาวนางสั่นไหวราวนกน้อยกระพือปีก ริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ เจื้อยแจ้วข้างแก้มหยกมันแพะเนียนขาว ราวสะกดใจคนฟังให้เผลอไผล

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงกล่าวสิ่งที่นางรู้ต่อไป ท่าทางงดงามเหนือสามัญราวกับภาพวาดอันเฉลียวฉลาดและมีชีวิตชีวาโดดเด่นออกมาจากทิวทัศน์เบื้องหลัง

“เช่นนั้นแก่นสารพลังปราณเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างไร? สามารถนำมาเพิ่มพูดจากของที่มีอยู่เดิมได้หรือไม่

จะเกิดอะไรหากสิ่งมีชีวิตหนึ่งสามารถสร้างและดูดซับพลังปราณได้มากเกินกว่าที่ของเขตของโลกจะรับไหว

การบรรลุเซียนจริงแท้แล้วคือสิ่งใด? เซียนเหล่านั้นเมื่อบรรลุแล้วไปที่ไหน นี่อาจเชื่อมโยงกับดินแดนเบื้องบน สวรรค์หรือแดนเซียนในตำนานหรือไม่ ประมาณนี้เจ้าค่ะ”

ผลลัพธ์ก็คือนางทิ้งภาพจำของอัจฉริยะน้อยไว้ในใจอาจารย์ตั้งแต่ชั้นเรียนแรกชั้นเรียนแรกจบลงพร้อมกับความเหนื่อยล้า เหมยลี่อิงไม่ได้สุงสิงกับผู้ใด นางเพียงเดินนำขบวนบ่าวไพรไปยังห้องพักส่วนตัวเพื่อทานมื้อเที่ยง