ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80

“พี่ใหญ่เหงื่อออกร้อนหรือกลัว”

“ใครกลัวตามฉันมา” คนปากเก่งเดินนำหน้าไปพอเห็นลูกน้องของศัตรูก็เบรกแทบหัวทิ่มและให้ลูกน้องตัวเองนำหน้าไปเขาก็แค่กลัวตายนิดหน่อย

“ทำเป็นปากเก่ง” เฉินลี่หยางเดินนำหน้าและต่างคนต่างประจันหน้ากันอยู่ ซ่งห้าวอี้ที่รออยู่แล้วจึงหัวเราออกมาวันนี้ชัยชนะต้องเป็นของเขา

“ไม่ได้เจอกันเลยฉันคิดว่านายตายไปแล้วดวงแข็งยังฟื้นขึ้นมาได้อีก”

“ทุกอย่างเป็นฝีมือนายใช่ไหม”

“ไม่มีหลักฐานอย่ามาพูดมัว”

เฉินลี่หยางหยิบปืนออกมาวันนี้เขาจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเองพวกที่ใช้วิธีสกปรกมักไม่ตายดีกัน

“จุ๊ๆ เด็กอย่างนายหลีกไป กลัวจนต้องไปหลบหลังเลยเหรอ”

“กูไม่เคยกลัวมึง” เฉินเหยียนเฟยพูดออกมาหน้าตาก็น่ากลัวจิตใจยังจะน่ากลัวอีกรอยแผลเป็นที่หน้าคงถูกใครหลายคนหมายหัวมา

“แล้วเรามาดูกันว่าใครจะกลัว ไปเอาตัวผู้หญิงมา!”

ลูกน้องของซ่งห้าวอี้ลากหลินเยี่ยนจือออกมาใบหน้าเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะกลัว

“เยี่ยนจือ / พี่สะใภ้!”

“ยิงมาสิมึงยิงกูยิงเมียมึง เสียดายหน้าสวยๆ แบบนี้ไม่น่าต้องตายเร็ว” ซ่งห้าวอี้จ่อกระบอกปืนไปที่ต้นคอของหญิงสาวที่ยื่นตัวสั่นอยู่มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเชือก

“ฮึก” ถึงแม้จะกลัวแต่ก็พยายามที่จะเข้มแข็งเพราะรู้ว่ายังไงเฉินเหยียนเฟยก็ไม่ยอมช่วยเธออย่างแน่นอน

“ปล่อยพี่สะใภ้นะโว้ย”

“คุณชายเอาอย่างไรต่อครับ” เย่าหยางถามเพราะตอนนี้สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คุณผู้หญิงอาจจะได้รับอันตราย

“ถอยออกจากพื้นที่นี้แล้วฉันจะปล่อยเมียนายไป”

“หึ คิดว่าฉันจะปล่อยให้ผู้หญิงแค่คนเดียวมีค่าขนาดนั้นเลย?” เฉินเหยียนเฟยพูดออกมาอย่างเลือดเย็นตอนนี้เขาพยายามเข้าสู่โหมดโหดๆ ทั้งที่ในใจกลัวจนตัวสั่น

“ก็ดีงั้นฉันจะให้เลือกระหว่างปล่อยนายไปหรือปล่อยผู้หญิงไป”

“อยากทำอะไรก็ทำไปเลยดิวะถามกูทำเชี้ยไร ไอ้กุ้ย”

ทุกคนที่ได้ยืนถึงกับฟังไม่รู้ความหมายว่าสิ่งที่เฉินเยี่ยนเฟยพูดมาหมายความว่าอะไร “ปากดี”

ปัง!

        ซ่งห้าวอี้ยิงปืนขึ้นฟ้าหนึ่งนัดเฉินเหยียนเฟยที่ยังเข็ดหลาบกับเสียงปืนก็ตกใจทิ้งปืนและหันหลังวิ่งออกไปจนลูกน้องบางส่วนวิ่งตามทำให้ฝ่ายเฉินลี่หยางจึงใช้โอกาสนี้ยิงไปที่ซ่งห้าวอี้จนกระสุนเข้าไปที่หัวไหล่

        “พี่สะใภ้มาทางนี้” เฉินลี่หยางวิ่งมาคว้าตัวของหญิงสาวไว้และลากออกมาอีกทางต่างฝ่ายต่างสาดกระสุนใส่กันจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไม่นานตำรวจและทหารก็เข้ามา

        “เย่าหยาง”

        “คุณชายรองพาคุณผู้หญิงไปขึ้นรถก่อนที่เหลือผมจะเคลียร์ทางเอง”

        เมื่อตกลงกันได้เฉินลี่หยางจึงพาหลินเยี่ยนจือวิ่งออกมาข้างหลังโกดังเขาไม่อยากให้ทางการจับได้ คนขาสั้นวิ่งตามชายหนุ่มไม่ทันจึงสะดุดล้มลง

        “โอ๊ย”

        “พี่สะใภ้เจ็บตรงไหนครับ”

        “ฉันเจ็บขา” ตอนนี้ข้อเท้าของหญิงสาวแดงเถือกขึ้นมาและข้อศอกที่มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย เฉินลี่หยางเห็นท่าไม่ดีตอนนี้เสียงปืนเงียบลงแล้วเขาจึงอุ้มพี่สะใภ้ไปขึ้นรถส่วนพี่ชายเดี๋ยวก็มีคนจัดการเอง

        “แฮ่กๆๆๆ แม่งกูตายแน่ๆ” เฉินเหยียนเฟยวิ่งไม่รู้ทิศทางจนมาหยุดที่ริมแม่น้ำที่เปลี่ยวและบรรยากาศรอบตัวที่เริ่มมืดพอให้เห็นแสงรำไร

        “ที่ไหนวะเนี่ย”

        หมับ!

        “อ๊ากกก ผมเองครับ” ลี่เจินลงไปนอนที่พื้นเพราะถูกชายหนุ่มจับทุ่มลงพื้นอย่างแรงตอนนี้จึงลุกไม่ขึ้นเพราะจุกที่ท้องไม่น้อยดีนะที่เขาตามคุณชายมาทัน

        “ลี่เจินฉันคิดว่าใคร”

        “คุณชายช่วยพยุงผมหน่อยครับ”

        ชายหนุ่มจึงพยุงลูกน้องขึ้นมาไม่รู้ว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างไรบ้างเขากลัวจนสติแตกและทิ้งหลินเยี่ยนจือไว้ที่นั่นเพิ่งสัญญาไปกับพ่อของหญิงสาวแท้

        ‘คุณพ่ออย่ามาหลอกผมเลยนะผมกลัวปืนผมจะไม่ทิ้งเยี่ยนจือแบบนั้นอีกแล้ว’

เฉินเหยี่ยนเฟยคิดไปตลอดทางกลับหากว่าหลินเยี่ยนจือเป็นอะไรขึ้นมาเขาต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ “แล้วทุกคนละ”

“คุณผู้หญิงปลอดภัยแล้วครับคุณชายรองพากลับไปแล้ว” ลี่เจินเอ่ยออกไปอย่างสุภาพถ้าเอาเป็นคุณผู้หญิงเฉินเหยียนเฟยหัวขาดแน่

“เจ็บตรงไหนอีกคะ” สาวใช้ทำแผลให้คุณผู้หญิงที่สภาพดูไม่ได้เลยเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนน่าสงสารอยู่แล้วยังต้องมาเจออะไรอีก

“ไม่แล้วแหละแค่เจ็บตรงข้อเท้า”

โชคดีที่ยังพอเดินเองได้ตอนนี้เวลายี่สิบนาฬิกาแล้วแต่เฉินเหยียนเฟยยังไม่กลับมาอาจจะถูกยิงตายไปแล้วคนอะไรได้ยินเสียงปืนก็วิ่งหนีห่างจุดตูด

“เยี่ยนจือละ”

“คุณผู้หญิงได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยค่ะตอนนี้พักผ่อนอยู่บนห้องค่ะ”

เฉินเหยียนเฟยไม่รอช้าที่จะเข้าไปหาหลินเยี่ยนจือที่ห้องเขาห่วงหญิงสาวแทบแย่กลัวว่าจะได้รับอันตรายพอได้ยินว่าได้รับบาดเจ็บอีกทำให้เรารู้สึกผิด

“เยี่ยนจือ”

“คุณเหยียนเฟยเข้ามาทำอะไร”

“สาวใช้บอกว่าเธอเจ็บ เจ็บตรงไหน” ชายหนุ่มเดินเข้ามากระชากผ้าห่มออกและสำรวจดูรอบตัวของหญิงสาวที่ตรงหน้าผากปูดบวมขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณจะมาสนใจอะไรคะออกไปได้แล้วฉันต้องการพักผ่อน”

“ฉันขอโทษ”

“ออกไปค่ะฉันต้องการพักผ่อนฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” หญิงสาวพลิกตัวนอนหันหลังให้เฉินเหยียนเฟยเธอน้อยใจเขาที่สุดคนเคยเลวยังไงก็เปลี่ยนนิสัยไม่ได้

"ฉันจะให้แม่บ้านเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ตอบจึงเดินออกมาและให้คนมาอยู่เป็นเพื่อนหลินเยี่ยนจือ เฉินลี่หยางยืนรออยู่แล้ว “พี่เป็นอะไรกลัวอะไรขนาดนั้น”

“ฉะ ฉันแค่จำอะไรไม่ได้”

“อย่ามาอ้าง! พี่สะใภ้เกือบตายพี่ไม่เคยขี้คาดแบบนั้นถ้าพี่ดูแล้วเธอไม่ได้ก็ปล่อยเธอไป!” ชายหนุ่มปล่อยคอเสื้อพี่ชายเขาโกรธมากที่พี่ชายทำแบบนั้นไม่รักก้แค่ดูแลพี่สะใภ้ให้ดีไม่ใช่ทิ้งขว้าง

“เสียชาติเกิดมาเฟีย!”