สำนักศึกษา

ฝ่ายคุณหนูใหญ่ผู้เปี่ยมไปด้วยความลึกลับอันหญิงใหญ่กลับถอนหายใจอยู่ในรถม้ามองท่านตาที่ทำตาอาลัยอาวรอย่างเสียไม่ได้

แบบนี้นางได้มีหวังไปเข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรกเป็นแน่แท้

เด็กน้อยฉีกรอยหวานประจบเอาใจผู้เป็นตา พลางเอ่ยปลอยว่า “ท่านตาเจ้าขา เดี๋ยวตอนเย็นพวกเราก็ได้เจอกันแล้วเจ้าคะ”

เซียวจงสิงยังรำลาหลานพร้อมเช็ดน้ำตาในใจ ลูกนกที่เขาเริ่มฟูมฟักย่อมต้องเติบใหญ่ วันนี้บินไปเรียนที่สำหน้าศึกษา ไม่รู้ว่าวันหน้าจะโบยบินไปถึงที่ใด

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจอยู่ใต้ปีกของตนได้ตลอดไป

“อิงเอ๋อร์จำที่ตาบอกได้หรือไม่”

เหมยลี่อิงพนักหน้าหงึกงัก พรางกระชับป้ายไม้อาคมให้มิดชิด ป้ายไม้อันนี้ท่านตาเชิญสหายนักพรตมาทำให้ตั้งแต่ยังเล็กเพื่อปกปิดพลังของนาง

เหมยลี่อิงค่อนข้างพิเศษนางเกิดมาพร้อมกับพลังปราณอันบริสุทธิ์ดุจของขวัญอันล้ำค่าจากสวรรค์ แต่น้ำหนักของของขวัญนี้ยิ่งใหญ่เกินไป เหมยลี่อิงยังเล็กเกินกว่าจะแบกรับมันไว้ได้

ขอเพียงมีข่าวลือสักเล็กน้อยว่าทารกอายุไม่กี่เดือนกลับเดินลมปราณด้วยตนเอง พลังปราณที่ได้จากกลั่นลมกายใจเจื่อความบริสุทธิ์ผ่องใส ทำให้ทุกผู้คนอยากเข้าใกล้ สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนชิดเชื้อ

ผลกระทบของเรื่องใหญ่หลวงเกินไป ผู้ฝึกเซียนทั้งหลายหากใครฟังแล้วจะอดใจไหวไม่เกิดความโลภในใจได้บ้าง

เคราะห์ดีที่มีผลึกปริศนาในร่างกายนาง ทำให้สิ่งเหล่านี้ไม่เล็ดลอดออกมา

ผนวกกับความพยายามของท่านตาและบรรดาสหายที่สรรหาวิธีการอาคมมาทำแถบป้ายไม้ผนึกกลิ่นอายของนางเอาไว้ได้อีกชั้น

เมื่อตระกูลเซียวล่มสลายชาติที่แล้วระหว่างหลบหนีนางได้ทำป้ายไม้หล่นหาย เคราะห์ที่ไปถึงหุบเขาบุปผาได้ ท่านพ่อของนางจึงได้แก้ไขปัญหาเหล่านี้ให้

รวมถึงหลังจากพิษเหล่านั้นทำรากพรสวรรค์ของนางได้รับผลกระทบไปหรืออาจจะมีเรื่องของการถูกชิงวาสนาเข้ามาเกี่ยวข้อง กลิ่นอายเหล่านั้นของนางก็ลดลงไปมากเป็นธรรมดา

กว่านางจะมาถึงศาลาเรียนกลางได้ก็ใช้เวลาไปมากโข นับว่านางมาถึงยามผู้คนเริ่มบางตา นางรู้ตัวว่าตนจะมาสายเสียแล้ว

แม่นมฝู ผู้อาวุโสคนใหม่ที่ถูกส่งมาให้จากป้าสะใภ้ใหญ่เข้าไปติดต่ออาจารย์ให้

แม่นมคนใหม่ของนางแม้พูดน้อยเคร่งขรึมไปบ้างแต่ไม่เข้มงวดกวดขันกับนางมากนัก ในแง่ของสถานะและความอาวุโส นางคือฮูหยินของพ่อบ้านใหญ่ฝูถือว่ามีเกียรติไม่น้อย

ทั้งยังเป็นแม่นมหลักของพี่ใหญ่เมื่อยังเล็ก ควรรู้ว่าพี่ใหญ่เป็นทายาทสายตรงเพียงคนเดียวทีถูกวางตัวให้เป็นผู้สืบทอดตระกูลรุ่นต่อไป บุตรชายของแม่นมยังเป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้คนสนิทของพี่ใหญ่

การที่ป้าสะใภ้ใหญ่ส่งคนเช่นนี้มาให้ย่อมเป็นการแสดงความโปรดปรานถึงนางไม่ต้องสงสัย

ไม่ว่าจะชาติใด ทั้งป้าสะใภ้ใหญ่ ลุงใหญ่ ลุงรองล้วนมีน้ำใจกับนางเสมอมา แม้ไม่ค่อยได้พบหน้าแต่นางจดจำไว้ในใจชาติที่แล้วไม่มีโอกาสตอบแทนเพราะสายเกินไป ชีวิตนี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องตอบแทนความเมตตาของพวกเขาให้ได้

“เจ้าตื่นเต้นหรือไม่” นางหันไปทำเด็กชายตัวผอมที่นั่งนิ่งตัวเกร็งอยู่ในรถม้า

“ขอรับ” เซียวอวิ๋นหังตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทว่าแววตานั่นไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ปกปิดความตื่นเต้นไว้ไม่มิด

คงจะตื่นเต้นมากจริงๆ

น่ารักจัง

แม้ในอนาคตเขากลายเป็นจอมมารผู้เหี้ยมหาญ ทว่ากาลนี้กลับเป็นเพียงเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับสถานศึกษาใหม่เท่านั้นเอง

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” แม่นมชราว่า

เซียวอวิ๋นหังกระโดดลงจากรถม้า หันกลับมาประคองนาง มือนุ่มเล็กสัมผัสแขนเด็กชาย ตัวเขาคล้ายชะงักงันไปพักหนึ่ง

เหมยลี่อิงกลับไม่ได้ใส่ใจ เดินเข้าอาคารไม้ไปอย่างผ่อนคลาย ไม่ได้สนใจสายตาวูบไหวของคนข้างกายเลยแม้แต่น้อย

เพื่อไม่ให้เด็กๆ ในสถานศึกษารู้สึกถึงความแตกต่างของสถานะมากเกินไป ศาลาเรียนจึงไม่อนุญาตให้ผู้ปกครองมาส่งได้ ให้แค่เหล่าพี้เลี้ยงหรือแม่นมเท่านั้น

แม้ในความคิดเห็นนางทำเนียมเหล่านี้จะไม่ช่วยอะไรก็ตามที

“เซียวลี่อิงคาราวะท่านอาจารย์เจ้าค่ะ” เด็กหญิงย่อมกายคาราวะผู้อาวุโสด้วยกริยาเรียบร้อยน่ารัก

ผู้อาวุโสชราพยักหน้าด้วยความพึงพอใจกัยท่าทางรู้ความของนาง

หาได้ยากนักที่เด็กน้อยวัยกำลังซนจะทำตัวเรียบร้อยรู้ความเช่นนี้

ส่วนใหญ่อย่าแต่คาราวะผู้เป็นอาจารย์เลย

ขอเพียงเข้าเรียนวันแรกโดยไม่ร้องไห้โยเยได้ เหล่าอาจารย์ทั้งหลายก็แทบต้องขอบคุณสวรรค์ด้วยความโล่งอก

“เด็กดี เจ้าช่างเป็นเด็กดีนัก” นางยังหน้าตางดงามอีกด้วย

หน้าตาช่างน่ารักน่าชังเหมือนมารดานางเหมือนครั้งยังเด็กไม่มีผิด แต่การประพฤติกายกลับรู้ประสาน่าเบาใจกว่าสตรีนางนั้นมาก

มิน่า เหล่าผู้อาวุโสสายตรงถึงได้โปรดปรานนางเป็นการใหญ่

เมื่อเห็นว่านางไม่มีท่าทีผู้อาจารย์จึงพานางข้ามชั้นเรียนเด็กใหม่ไปยังชั้นเรียนทั่วไปอย่างรวดเร็ว

ชั้นเรียนศิษย์ใหม่ที่ว่าก็มีไว้สำหรับลูกศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้ามายังปรับตัวกับการนั่งเรียนนานๆ ไม่ได้ บ้างก็เป็นเด็กเล็กเอาแต่ใจ ไม่เคยถูกฝึกนิสัย

เมื่ออยู่ในบ้านก็เป็นดั่งบรรพบุรุษน้อยๆ ที่ทุกคนของครอบครัวต้องเทิดทูนเอาใจ

เมื่อเข้าสู้สถานที่ใหม่ๆ ก็ยังปรับตัวไม่ได้เป็นธรรมดา

ไม่นานรองเท้าปักคู่เล็กก็เดินถึงชั้นเรียนแรกภายในอาคาร ศาลาไม้แปดเหลี่ยมสูงสามชั้น เหล่าลูกศิษย์จะถูกแบ่งออกเป็นสามระดับตามระดับอายุและความสามารถเช่นกัน

มีชั้นเรียนแรก ชั้นเรียนที่สอง และชั้นเรียนสุดท้าย

มีจะกล่าวว่าเป็นสถานศึกษาแต่เป็นแค่ที่เรียนเบื้องต้นสำหรับเด็กเล็กภายในตระกูลมิได้เข้มงวดกวดขันอะไร ยิ่งสำหรับเด็กที่รากพรสวรรค์ยังไม่เบ่งบานยิ่งแล้วใหญ่

ส่วนใหญ่จะเป็นที่ให้เด็กๆ เรียนความรู้พื้นฐาน ธรรมเนียม มารยาท จรรยา ศาสตรศิลป์ทั้งสี่นอกจากนั้นก็เป็นเพียงแค่สถานที่ที่ให้เด็กจากตระกูลสายต่างๆ ผูกไมตรีต่อกันก็เท่านั้น

แต่สำหรับสายตรงของตระกูลทั้งหลาย มันคือที่ที่เอาไว้สอดส่องเหล่าเมล็ดพันธุ์พรสวรรค์ที่ควรค่าแก่การปลูกฝัง และโน้มน้าวตั้งแต่ยังเป็นต้นอ่อน

นี่จึงเป็นสาเหตุตระกูลสายหลักสามารถครองอำนาจในจวนได้ย่างยาวนานฃ

สุดท้ายในชีวิตนั้นของนาง กระทั่งตระกูลเซียวสายตรงล่มสลาย พวกสายรองที่คิดก่อกบฏก็ทำไม่สำเร็จและไม่ปัญญาทำสำเร็จด้วย

แพรผ้าสีกลับบัวพลิ้วไหว เสียงรองเท้าเล็กเดินกระทบพื้นไม้เป็นจังหวะเสนาะหู พู่ปลายปิ่นผีเสื้อเหนือมวยผมก้องกังวาลใส ใบหน้างดงามประดับรอยยิ้มแห่งความมั่นใจเดินไปยังชั้นแรก

เหล่าลูกศิษย์ต่างมองตรงมายังเด็กใหม่ที่ดูแปลกตา บางครายังได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึกเพราะความตกตะลึงจนบรรยากาศเงียบสงัดก่อนดังจอแจราวนกแตกรัง

“เด็กคนนั้นผู้ใดกันน่ะงามนัก!”

“น่ารักจังเลย นี่เป็นพี่น้องจากสายใดกัน นางหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตา!?”

"ขออยากจับแก้มของนาง !"

“ไม่ใช่แค่น่ารักนะ นางยังร่ำรวยมากอีกด้วย เจ้าดูเสื้อผ้านั้นสิ นี่ไม่ใช่ไหมจั๊กจั่นธาราหรอกหรือ?”

“เฮือก! ใช่ที่เจ้าอ้อนวอนขอมารดาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อเดือนก่อนแต่ได้มาเพียงผ้าเช็ดหน้าใช่หรือไม่ แต่นางกลับมาเย็บใส่เป็นชุดทั้งตัว! สวรรค์! น่าอิจฉานัก”

“ผู้ใดว่าไม่ใช่? ไม่รู้ว่าบุตรรักผู้มั่งคั่งจากสายตระกูลใด ปิ่นไม้ลายผีเสื้อนั้นก็ไม่ใช่ของธรรมดาเช่นกัน”

“แต่สวมบนตัวนางพวกมันกลับดูไม่สะดุดตา!”

“เพราะว่าทั้งตัวนางมีแต่สิ่งล้ำค่า โดยเฉพาะหน้าตานั้นเป็นที่ฟ้าตั้งใจประทานที่สุดต่างหาก เจ้าโง่!”

“แต่ว่านางงดงามมากนะ งดงามจริงๆ”

เหล่าเด็กๆ ซุบซิบพากันมองหน้าด้วยสายตาเป็นประกาย เหมยลี่อิงยิ้มผ่อนคลายพลางบ่นในใจ

ข้าได้ยินนะ! เมื่อพวกเจ้าจะวิจารณ์ข้าเสียงดังถึงเพียงนี้ได้ ไยไม่มาตะโกนใส่หูข้าเสียให้มันจบๆ ไปเสียเล่า !

อาจารย์เคาะไม้ให้นักเรียนที่ตื่นเต้นกับลูกศิษย์ใหม่เงียบเสียงลงก่อนแนะนำนางอย่างเป็นทางการ ทันใดนั้นก็มีคำถามจากผู้ไม่ประสงค์ดีเอ่ยแทรกขึ้นมาทันที

“ท่านอาจารย์เจ้าคะ ถึงนางจะเป็นลูกศิษย์ใหม่ที่มาจากสายตรงของตระกูลเราก็จริง แต่เผื่อไม่เกิดข้อครหาศิษย์อยากทราบว่านางอาศัยคุณสมบัติใดผ่านจากชั้นเรียนมายังชั้นเรียนแรกโดยตรงเจ้าคะ?”

เหมยลี่อิงหันมองเด็กหญิงที่ถามอย่างประสงค์ร้าย ผู้อื่นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คุณหนูใหญ่จากสายรองหนึ่งในสาเหตุการล่มสลายของตระกูลเซียวนั่นเอง

เด็กหญิงชุดสีกลีบบัวสยะยิ้มร้ายในใจ ในที่สุดก็ได้เริ่มคิดบัญชีสักที!

ประโยคคำถามนี้ฟังดูเรียบง่าย ทว่าการตอบให้ดีนั้นเป็นเรื่องท้าทายมาก

หากเจ้าจะบอกว่าการที่เจ้าข้ามผ่านชั้นเรียนใหม่มาได้เพราะว่าตนเองไม่ร้องไห้งอแงล่ะก็ หากประโยคนี้แพร่ออกไปย่อมหมายความว่าเหล่าเด็กๆ ที่อยู่ในชั้นเรียนใหม่ล้วนไม่ได้ความ

การกล่าวความจริงย่อมไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัย

เมื่อเหล่าผู้ใหญ่ในสายตระกูลของเด็กๆ เหล่านั้นได้ยินย่อมถือว่านางได้ล่วงเกินคนเป็นจำนวนมาก แม้ไม่ถึงกลับขุ่นข้องหมองใจ แต่ย่อมกระทบทิ้งความประทับใจอันไม่น่าพิลัยไว้อย่างแน่นอน

ทว่าเหมยลี่อิงคลี่รอยยิ้ม ดวงตาใสกระจ่างยิ่งกว่าท้องฟ้า เอ่ยเสียงภาคภูมิใจ “คุณสมบัติข้าคือการเป็นหลานของท่านตาเจ้าค่ะ!”

นางว่าจบก็ขยิบตาท่าทางซุกซน เด็กหญิงหน้าประณีตน่ารักดุจตุ๊กตาหยกเมื่อเผยรอยยิ้มงดงามเจิดจ้าก็ราวกับสามารถเอื้อมคว้าโลกทั้งใบไว้ได้ในอุ้งมือ

ผู้ใดจะแข็งใจถือสานางได้?

อาจารย์และลูกศิษย์จำนวนมากกำลังหัวใจละลาย ทีเพียงผู้ประสงค์ร้ายที่รู้สึกกว่าไม่เป็นไปตามที่ตนมาดหมาย

เซียวมี่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยท่าทีไม่พอใจกล่าวแย้งว่า “เจ้าตอบเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหน?!”