Novel-novel oleh Thawanrat Homhual

สายฉินสั่นสะเทือนนักดนตรีบรรเลงดีหรือไม่ หากท่านฟังดนตรีเป็น ท่านจะบอกได้เพียงได้ยินดนตรีทำนองแรกท่วงทำนองอันใสสะอาดที่ชำแรกลงในแสงอาทิตย์ยามเที่ยงวัน แสงตะวันต้องศีรษะนางเผยให้เห็นเส้นผมรำไรเหนือคิ้วโค้งดั่งคังศร แพขนตาหลุบซ่อนความรู้สึกที่ไม่อาจมีผู้ใดรับรู้ได้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้สลัก สองมือเรียวปรับสายฉินอย่างไม่รีบร้อน การเคลื่อนไหวเรียบร้อยลื่นไหลดุจเมฆล่องสายฝนริน บ่งบอกถึงความชำนาญและทักษะอันแข็งแกร่งของนาง ทำให้คนที่เอาแต่วิจารณ์ล้วนต้องหุบปากสิ้นลำพังท่าทีนี้ของกินขาดคุณหนูสกุลจ้าวไปแล้วเกินครึ่ง“เริ่มได้เลยหรือไม่เจ้าคะ”เหล่าอาจารย์ตัดสินพลันได้สติจากสองมือขาวที่คล้ายกำลังร่ายมนตร์ของนาง “เริ่มเถอะ”ลานกว้างที่บรรจุคนนับร้อยพลันเงียบสงัดก่อนสายลมพัดแผ่วนำพาท่วงทำนองอันวิจิตรเข้าสู่โสต ดุริยทำนองครวญมันบอกเล่าเรื่องราวเหนือต้นอู่ถงโบราณเก่าแก่สูงค้ำตระง่านฟ้าบนต้นมีรังร้างอยู่รังหนึ่งในรังมีไข่นกฟองหนึ่งท่วงทำนองเร่งกระชั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว บ่งบอกถึงความยากลำบากของลูกนก จะงอยปากเล็กๆ ยังอ่อนนิ่มเมื่อเทียบกับเปลือกไข่เจ้านกน้อยส่งเสียงร้องจิบๆ ตามสัญชาตญาณไม่มีใครสนใ

ถึงงานเลี้ยงจะจบสิ้นไปแล้ว แต่ใช่ว่าสกุลเซียวจะรีบร้อนไล่แขกเรือกลับไป แขกจำนวนมากมาจากแดนไกลเผื่อเข้าร่วมงาน ด้วยฐานะของสกุลเซียวแล้วจะรับรองพวกเขาพักผ่อนในเรือนพักแขกสองสามวันไม่ใช่ปัญหาดังนั้นจึงมีผู้คนจำนวนมาก ไม่รีบร้อนกลับภูมิลำเนาและเลือกจะพักแรมด้วยเหตุผลต่างๆ กันไป ไม่ว่ารอคอยบุตรที่อาจสอบเข้าสำนักศึกษา สานสัมพันธ์กับตระกูลอื่นๆ ที่ไม่ได้พบเห็นกันง่ายๆ หรือแม้แต่อยู่ต่อเพราะความอยากรู้อยากเห็นล้วนๆ เช่นคุณชายผู้หนึ่งแซ่ซ่งนามจินเป็นต้น“เจ้ารู้เรื่องการเดิมพันของคุณหนูจ้างและคุณหนูเหมยหรือยัง”ซ่งจินผู้ได้รับข่าวก่อนใครเอ่ยอย่างมั่น “ฟังว่าการสอบและการเดิมพันครั้งนี้เพราะมีคนนอกสอบเข้าจึงสามารถให้คนนอกร่วมชมได้ ข้าให้บ่าวไปบ่าวไปจองที่นั่งแถวหน้าไว้แต่เนิ่นๆ แล้ว”เหล่าคุณชายได้ยินดังนั้นก็ยิ่งคึกคัก “สมแล้วที่เป็นคุณชายซ่ง นับถือๆ"“เจ้าว่าใครจะชนะ”“ข้าว่าเป็นหนูจ้าว อักษรเมื่อคืนนี้ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง”“แต่เทียบกันแล้วข้าประทับใจของขวัญของคุณหนูเหมยมากกว่า ข้าว่านางเองก็ไม่อาจประมาท”“ถูกต้อง นางได้รับการอบรมจากสายหลักสกุลเซียวแน่นอนว่าความสามารถย่อมมิใช่ธรรมดา”“คุณชาย

สุดสิ้นช่วงเวลาอันครึกครื้น งานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่ถึงคราเลิกรา ความเงียบงันยามวิกาลโรยตัวลงปกคลุมทั่วจวนสกุลเซียวขนาดใหญ่ใต้ซอกกำแพงที่ผุพังด้านหนึ่ง ก้อนขนสีขาวเล็กขมุกขมอมมุดลอดออกมาจากรูโหว่ที่พังทลายโม่เสวี่ยไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนของจวนใหญ่ แต่ในงานวันนี้มีคนที่ทรงอำนาจกว่าสตรีใจเหี้ยมนางนั้นมากมาย ขอเพียงล่อลวงใครสักคนที่ใหญ่กว่านางได้ ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องหนีออกมาจากบ่วงอำมหิตจของหญิงนางนั้นใบหน้าเล็กๆ ที่ปกขนไปด้วยขนสีขาวยับย่นด้วยความไม่พอใจ ยามคิดว่ามันที่เพิ่งออกมาเที่ยวเล่นกลับตกหลุมพรางของมนุษย์ได้อย่างไรโม่เสวี่ยเป็นรถึงองค์หญิงองค์เล็กแห่งเผ่าจิ้งจอกสวรรค์ลวงตา นางเกิดมาพร้อมสายเลือดอันเข้มข้นของบรรพบุรุษ ทว่าต้องแลกมากับร่างกายที่อ่อนแอเปราะบางกว่าตนอื่นๆ ตั้งแต่แรกเกิดบิดามารดาพี่ชายพี่สาวทะนุถนอมนางมาก ผู้คนในเผ่าก็ล้วนรักเอ็นดูนาง จิ้งจอกเด็กรุ่นเดียวกันยิ่งไม่มีใครกล้าขัดใจนาง พวกมันเป็นทั้งบ่าวรับใช้และลูกสมุน เป็นทุกอย่างให้นางยกเว้นสหายเผ่าจิ้งจอกถือเรื่องสถานะและความเข้มข้นของสายเลือดอย่างยิ่ง เสด็จแม่จิ้งจอกบอกกับนางว่าจิ้งจอกน้อยสายเลือดบางเบาเหล่านั้นล้วนจ

นัยต์ตาดอกท้อทอประกายระยิบระยับ เหมยลี่อิงแย้มยิ้มอย่างน่ารัก นางหยิบกระระฆังเล็กๆ สีทองเหลืองขนาดเท่ากำมือออกมาพลางกล่าว “ลี่อิงคาราวะท่านตา ขอให้ท่านตาอายุยืนยาวเป็นพันๆ ปีดุจเขาไท่ซ่าน มีความสุขโชติช่วงไม่สิ้นสุดเจ้าค่ะ ” เสียงกระฆังน้อยในมือนางก้องกังวาลเป็นสัญญาณให้โคมลอยมากมายที่ถูกจุดจนส่องสว่างลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่มีใครรู้ว่านางใช้วิธีการใดเหล่าโคมกลับไม่ลอยปลิวหนีไป แต่ค่อยๆ เรียบตัวเหนือผืนฟ้าเป็นอักษร“福 (ฝู)—ความสุข มีโชค)” ที่สวยงามอย่างยิ่ง ใต้ท้องนภาสีดำเข้มราวน้ำหมึก ปรากฎประภาอักษร ‘ฝู’ สีทองส่องสว่างงดงามเป็นมงคล เฉิดฉายราวจะกลบแสงจันทร์ให้หม่นหมอง เหมยลี่อิงยิ้มตาหยีลั่นระฆังใบน้อยในมืออีกครั้ง ม้วนกระดาษใต้โคมไฟเหล่านั้นถูกปล่อยลงมา โคมทุกใบเต็มไปด้วยคำอวยพรอันเรียบง่ายแต่จริงใจจากพวกเขาสามคนพี่น้อง ‘ขอให้ท่านตาอายุยืนยาวเป็นที่รักของลี่อิงตลอดไป’ ‘ขอให้ท่านตามีความสุขดุจอาทิตย์เที่ยงวัน’ ‘ขอให้ท่านตารักข้ามากขึ้น ทำโทษข้าน้อยลง’ ‘…..’ ‘ขอใหท่านตาสุขภาพแข็งแรง’ ‘ขอให้ท่านตาแข็งแกร่งดั่งวัวเหล็กยักษ์ ก้าวขาทีสะเทือนขุนเขา’ ‘ขอให้เส้นทางบำเพ็ญข

หากจ้าวลี่อิงคือดารากลางนภาสว่างไสวให้ผู้คนต้องเหลียวมองซ้ำ การคงอยู่เหมยลี่อิงนั้นกลับเจิดจรัสดั่งจันทร์ฉาย ทำให้ผู้คนไม่อาจล่ะสายตาจากนางได้ตั้งแต่แรกเริ่ม เด็กหญิงในชุดสีแดงอิ่มเอิ่บดุจผลทับทิมสุกงอม ผิวขาวกระจ่างราวหิมะแรก คิ้วโก่งดั่งใบหลิว นัยต์ตาดอกท้อเปล่งประกายเหมือนบรรจุไว้ด้วยมหาสมุครดวงดาวนับหมื่นพัน ทั้งที่สามใส่อาภรณ์สีแดงสดใส แต่กลิ่นอายของนางกลับวิสุทธิ์สุกใสปราศจากมนทินใดๆ ดุจเซียนน้อยใต้อาสนะดอกบัวของพระโพธิ์สัตว์ผู้ค้ำจุนสรรพชีวิต ทำให้ผู้คนรู้สึกทั้งต้องเว้นระยะห่างและต้องการชิดใกล้นางโดยสัญชาตญาณ กล่าวโดยสรุปนางเหมือนตุ๊กตามงคลตัวน้อยอันปราณีตที่ให้ความรู้สึกไม่คล้ายสมจริง เสียงไพเราะของปีกปิ่นผีเสี้อสีลูกหว้ากระทบกันเบาๆ เหนือศรีษะ เวลาที่นางย่างก้าวยังส่งเสริมให้นางดูศักดิ์สิทธิ์สง่างาม “ผู้คนสามารถงดงามได้ถึงเพียงนี้จริงๆ ” ซ่งจินรู้สึกว่าตนมีชีวิตอยู่มาสิบสี่ปีช่างเสียเปล่านัก วันนี้ถึงได้รู้ว่าอะไรเรียกว่าคนงามที่แท้จริง เขาอดไมใได้เย้าแหย่สหายข้างกายเล็กน้อย “เจ้ามิใช่บอกว่านางมีข่าวลือว่าอัปลักษณ์พิกลพิการหรอกหรือ” คุณชายผู้นั้นพึมพำอย่างเลื่อนลอย “นาง

ช่องสีเหลี่ยมตารางตัดขวางเสมอกัน เม็ดขาวดำกลมเกลี้ยงเป็นมันวาว ชั้นเรียนนี้วันนี้คือหมากล้อมหนึ่งในศาสตร์ศิลป์อันเลื่องลื่อหมากขาวบนกระดานค่อยๆ ถูกรุกไล่ ถูกกลืนกินที่ละนิดดุจชายฝั่งเซาะน้ำฝนค่อยเลือนหาย เม็ดทรายกระจัดกระจายลงผืนน้ำ สายน้ำนั้นทั้งอ่อนโยน ลุ่มลึกแต่กลับไม่อาจต้านทานได้เหมยลี่อิงได้แต่นั่งมองหมากขาวถูกกลืนหายปตาปริบๆ อย่างช่วยไม่ได้“ข้าแพ้อีกแล้ว!”นางทรุดตัวลงบนเก้าอี้ถามอย่างท้อแท้ “เจ้าเพิ่งเคยเล่นจริงๆ หรือ”“ถูกต้อง” เซียวอวิ๋นหังกล่าวโดยหน้าไม่เปลี่ยนสีเหมยลี่อิงยิ่งฟังยิ่งโรยแรงดุจต้นกล้าน้อยที่เหี่ยวเฉา นางแทบทำใจเชื่อไม่ได้ว่าตัวนางที่ประสบการณ์มากมายกลับพ่ายแพ้ให้กลับเด็กที่เพิ่งหัดเล่นไม่ถึงครึ่งชั่วยามตาแรกยังพอแก้ตัวได้ว่าตนประมาทไปพอตาที่สองตาที่สามที่สี่ที่ห้า....นางอยากจะบ้าตาย ไม่รู้ว่าตัวเขาเป็นอัจฉริยะเกินไปหรือว่านางโง่เขลาเกินไปกันแน่เด็กหญิงเริ่มสงสัยในชีวิตหรือทุกสิ่งที่นางประสบมาล้วนเป็นเพียงภาพลวงตา เป็นฟองสบู่บางๆ ที่ถูกจิ้มแตกแล้วก็จางหาย“เป็นถึงคุณหนูใหญ่สายตรงกับไม่อาจเอาชนะแม้แต่ลูกอนุสายสี่ได้ เจ้าช่างน่าอนาจใจโดยแท้”เสียงดัดแ